Συσσίτια.

                                                                     Συσσίτια.

Ποιος να μας το έλεγε.!! Τον 21^ο αιώνα στην αρχή της δεύτερης δεκαετίας του, να οργανώνονται συσσίτια στην Αθήνα και όχι μόνο. Συσσίτια, που ως λέξη για μας τους μετά το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μας οδηγούσε μόνο σε αρνητικούς συνειρμούς. Αυτούς που μας δημιουργούνταν από αυτά που ακούγαμε  από τους γονείς μας και τους παππούδες μας για τα δεινά των Αθηναίων (κυρίως) κατά την Γερμανοκατοχή. Την περίοδο που ιστορικά έχει κωδικοποιηθεί με τη λέξη « Η Πείνα». Ακούγαμε με οίκτο και συγκίνηση να λένε, «στην πείνα» τότε χιλιάδες Αθηναίοι πέθαναν επειδή δεν είχαν να βάλλουν στο στόμα τους μια μπουκιά ψωμί.

Σήμερα, στην τραγωδία της Πατρίδας του Μνημονίου Ι, του Μνημονίου ΙΙ (μακάρι δε να τελειώσουμε εδώ)  που την οδήγησαν οι ανίκανοι κυβερνήτες μας, αρχίζει να «ευδοκιμεί» και πάλι η φιλανθρωπία. Κάποτε στην περίοδο της επανάστασης της Αλλαγής, στην καρδιά των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, καυχούμασταν ότι το Κοινωνικό Κράτος που είχε εγκατασταθεί στη χώρα, είχε «εκπαραθυρώσει» τη φιλανθρωπία. Ήταν αλήθεια αυτό, αφού τότε οι κάθε λογής κοινωνικές ομάδες που βρίσκονταν σε ένδεια  και ανάγκη καλύπτονταν κάτω απ’ τις φτερούγες προστασίας του Κοινωνικού Κράτους. Ακόμη μέσα στα πλαίσια της λαμβάνουσας τότε χώρα ανάπτυξης της οικονομίας μας και της εξάλειψης στα πλαίσια του ορίου ελαστικότητας της ανεργίας παρήλκε η όποια δραστηριότητα η σχετική με τη φιλανθρωπία.

Τότε έτσι. Σήμερα όμως;;. Με την ανεργία να καλπάζει στα 22% (~ 1.100.000  άτομα άνεργοι), το 1 / 4  με 1 / 3  του πληθυσμού της χώρας να βρίσκεται κάτω απ’ το όριο της φτώχειας, τις στρατιές των αστέγων να αυξάνουν μέρα με την μέρα, την ανέχεια των λαϊκών μαζών και τα τραγικά ποσοστά αυτοκτονιών να έχουν αυξητική τάση, φαίνεται ότι ανακούφιση όλων που σήμερα δυστυχούν και πένονται, δίδει πάλι  η φιλανθρωπία που ατυχώς αρχίζει να καλύπτει την ανεπάρκεια του εξ αντικειμένου καθημερινά πια απαξιούμενου Κοινωνικού Κράτους.     

Και διάφοροι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης και κυρίως της εκκλησίας με βασικά κύτταρα τους ενοριακούς ναούς οργανώνουν πιά συσσίτια. Συσσίτια που ατυχώς καθημερινά αυξάνουν. Χωρίς να χρειαστεί να αναφέρω τον ενοριακό ναό, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η περιοχή του είναι μεσοαστική και πάνω, σε περίοδο πέντε μηνών υπερδιπλασίασε τις προσφερόμενες μερίδες ανά ημέρα. Και αυτό ατυχώς δεν αποτελεί την εξαίρεση. Τραγωδία. Και μακάρι να μείνουμε εδώ. Τραγωδία σκέτη. 

Αυτή η τραγωδία είναι που άνθρωπος μετριοπαθής, συνετός και λόγιος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Ιερώνυμος βιώνει από πρώτο χέρι καθημερινά. Η τραγωδία του λαού μας  που ώθησε το δικό του χέρι  να γράψει στον Πρωθυπουργό σχετική επιστολή και μεταξύ άλλων του γράφει περίπου « Η (διεθνής) τραγική τοκογλυφία και η αφαίμαξη του Λαού έχει οδηγήσει στα σημερινά αδιέξοδα μας» για να πει με παρρησία και ξεχωριστή ταπείνωση «δεν έχουμε το δικαίωμα να υποθηκεύουμε το μέλλον των εγγονών μας».

Άραγε σ’ αυτή την τραγωδία, θα μπορέσουμε εμείς οι σημερινοί Έλληνες …. να σταθούμε ως Έλληνες;;.         

25.02.2012                      Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)