Το κίνημα της «πατάτας».
Η ανάγκη πάντα οδηγεί σε λύση του κάθε προβλήματος. Στην εποχή των «ισχνών αγελάδων» που περνούμε ως χώρα και που ο φτωχός άνθρωπος βρίσκεται σε πλήρη απόγνωση στα αδιέξοδα που τον έχουν οδηγήσει οι ανεγκέφαλοι κυβερνήτες του, προσπαθεί να βρει λύσεις στην επιβίωσή του. Αυτό συμβαίνει για όλες τις κοινωνικές μας ομάδες από την μεσαία τάξη και κάτω. Ειδικότερα δε για τους κάθε λογής παραγωγούς του αγροτικού τομέα της οικονομίας μας, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, αφού πολλοί απ’ αυτούς κινδυνεύουν να χάσουν την περιουσία τους. Έτσι αυτοί κάτω απ’ την πίεση των χρεών τους προς τις Τράπεζες και τους κάθε λογής πιστωτές αναγκάζονται να πωλούν τα προϊόντα τους σε εξευτελιστικές τιμές. Όμως ατυχώς οι καταναλωτές απ’ την άλλη μεριά τα βλέπουν στα ράφια των σουπερ μάρκετ και στις λαϊκές τιμές δυό ως τέσσερις φορές πάνω. Η διαφορά απ’ το χωράφι στα ράφια (χάσμα ολόκληρο) την καρπώνονται οι μεσάζοντες, οι κάθε λογής «αεριτζήδες».
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι πατάτες. Ο παραγωγός του Νευροκοπίου Δράμας τις δίνει στο χωράφι 10 λεπτά και στα ράφια ή στους πάγκους των λαϊκών πωλείται 70 - 75 λεπτά. Αντίστοιχα παρατηρούνται και στα άλλα αγροτικά προϊόντα (ντομάτες, λαχανα, λάδι, κρέας κ.λπ). Βέβαια αυτός ο παρασιτισμός των μεσαζόντων δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ενθυμούμαι στην επαναστατική περίοδο του ΠΑΣΟΚ στις αρχές της δεκαετίας του ’80 τη «μάχη του τελάρου» που έτρεχαν εθελοντικά νέοι στην κεντρική λαχαναγορά του Ρέντη προκειμένου να συμβάλλουν στο κλείσιμο αυτού του χάσματος των τιμών.
Έτσι τριάντα χρόνια μετά ουδέν καλλίτερο ούτε υπέρ του παραγωγού, ούτε υπέρ του καταναλωτού.
Στη λογική να βγούν απ’ το κύκλωμα οι παρασιτικά λειτουργούντες μεσάζοντες με τη βοήθεια της τεχνολογίας (το internet) άρχισε από την Πιερία κάτι το πρωτόγνωρο. Απ’ ευθείας διάθεση από το παραγωγό στον καταναλωτή στην τιμή των 25 λεπτών το κιλό πατάτας. Έτσι ο μεν παραγωγός εισπράττει το διπλάσιο απ’ ότι όσα θα του έδιδε ο χονδρέμπορος ο δε καταναλωτής το πληρώνει στο μισό ίσως και στο τρίτο της τιμής του. Απ’ την Πιερία η διαδικασία αυτή πήγε στη Δράμα, απ’ εκεί στις Σέρρες και σιγά-σιγά εξαπλώνεται σ’ όλη την Ελλάδα. Συζητιέται ότι πέραν της πατάτας θέλουν να κάνουν το ίδιο και για άλλα προϊόντα, όπως το λάδι και εν όψει του Πάσχα και για τον οβελία. Μακάρι. Αυτή η θετική προσπάθεια να μη «ξεφουσκώσει», δηλ. αυτό που γίνεται κατ’ αυτό τον τρόπο που και αποτελεί ένα είδους αυτοοργάνωσης. Είναι ατυχές το γεγονός ότι η περίοδος των περασμένων τριάντα χρόνων που απαξίωσε τα πάντα, απαξίωσε και ένα θεσμό που απ’ τη δεκαετία του ‘30 και για 50 περίπου χρόνια είχαν στηρίξει τους αγρότες. Ομιλώ για τους Συνεταιρισμούς. Έτσι με την απαξίωση και των Αγροτικών Συνεταιρισμών, προσπάθειες όπως αυτή που ονοματίζεται ως «κίνημα της πατάτας» τείνουν να καλύψουν το κενό που έχει δημιουργηθεί. Πάντως πέραν των μεσαζόντων που θίγονται προφανώς τα συμφέροντά τους και απειλούν με ρεμβασιστικές πρακτικές, φαίνεται ότι το κίνημα αυτό ενόχλησε την «Καθεστηκυία Τάξη». Δεν εξηγείται αλλιώς τόση αντίδραση ακόμη και από κομματικούς φορείς με τόσες ανακοινώσεις που αντί να βοηθούν την εξάλειψη του παρασιτισμού, δυστυχώς φαίνεται ότι τον στηρίζουν.
Μακάρι πάντως ο φτωχός άνθρωπος να μπορεί να συνεχίσει να απολαμβάνει τα οφέλη προσπαθειών όπως του υπό θεώρηση «κινήματος» και όποιων άλλων είθε ακολουθήσουν.
07.03.2012 Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου