Το Χρυσό Μετάλλιο του Μαραθωνοδρόμου Λούη.

                   Το Χρυσό Μετάλλιο του Μαραθωνοδρόμου Λούη. 

«Λαοί που δεν θυμούνται την Ιστορία τους, πέπρωται να αφανιστούν από προσώπου Γης». Το ιστορικό αυτό θέσφατο ατυχώς εμείς οι Έλληνες, ο Λαός που έχουμε ατυχώς την πιο κοντή μνήμη πράγμα  μας κάνει να ξεχνούμε εύκολα. Μα πολύ εύκολα. Αν η μνήμη μας ήταν λιγάκι πιο οξυμένη, πολλές συμφορές μας ασφαλώς θα τις είχαμε αποφύγει.

Η Ιστορία ασφαλώς δεν είναι μόνο οι νίκες στους πολέμους, ή όποιες εθνικές καταστροφές, τα κλέη ή οι εθνικές τραγωδίες αλλά και οι όποιες κληρονομιές μας (ερείπια αρχαίων ναών, σταδίων, αγαλμάτων,  κ.λπ.)  τα όποια  κειμήλια, αλλά  και τα διάφορα ενθυμήματα απ’ το παρελθόν. Ένα τέτοιο ενθύμημα της Ιστορίας του νεοΕλληνικού μας Κράτους που ασφαλώς μπορεί αλλά και πρέπει να χαρακτηρίζεται εθνικό, είναι και το Χρυσό Μετάλλιο του Μαραθωνοδρόμου Λούη των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων του 1896. Ο Μαρουσιώτης βουκόλος Λούης σε πείσμα των προβλέψεων αλλά και της δυναμικότητας διεθνούς κύρους αθλητών της εποχής αυτής, έτρεξε στην κλασική απόσταση της Μαραθωνίου αποστάσεως και εκπλήσσοντας τους πάντες έκοψε στο Καλλιμάρμαρο πρώτος το νήμα.

Το χρυσό μετάλλιο που κρεμάστηκε στο στήθος αυτού του παλικαριού έμεινε ως κειμήλιο στην οικογένειά του, στους απογόνους του ως σήμερα δηλ. για 116 ολόκληρα χρόνια!!

Και τώρα στης φτώχειας τον καιρό που όλοι οι Έλληνες βρισκόμαστε σε μόνιμη παραζάλη και που ο καθένας για να καλύψει τα της βιοτικής μέριμνας, σκέπτεται, μηχανεύεται ή κάνει τα πλέον απίθανα είναι ατυχώς η εποχή που τραγικά αλλά αληθινά «εκποιούνται … τα ασημικά της φαμίλιας», στα διάφορα ενεχυροδανειστήρια που φυτρώνουν κάθε μέρα σαν τα μανιτάρια. Εκεί «επί ενεχύρω» αλλά και αγύριστα  κατατίθενται δυστυχώς το δακτυλίδι κειμήλιο του παππού, η καρφίτσα της γιαγιάς, η βέρα της μάνας, ο βαφτιστικός σου σταυρός, κ.λπ., κ.λπ. 

Έτσι και ο εγγονός του Λούη έχοντας στα χέρια του το μεγάλο συναισθηματικό θησαυρό, το χρυσό μετάλλιο του παππού του σκέφθηκε,  αποστερούμενός τον αυτός ως άτομο και ως οικογένεια τουλάχιστο να μη χαθεί για την Πατρίδα. Έτσι προ μηνών, προσέγγισε το Υπουργείο Πολιτισμού που τυχαίνει να είναι και Αθλητισμού. Οι σχετικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο  πλευρών ατυχώς υπήρξαν άκαρπες. Η Ελληνική Πολιτεία ατυχώς δεν κατόρθωσε να το αγοράσει για λογαριασμό του Ελληνικού Λαού. Έχοντας ιδιαίτερες ευαισθησίες σε τέτοια ξεχωριστά λεπτά θέματα, παρακολούθησα την υπόθεση με κομμένη στην πραγματικότητα την ανάσα και ευχόμουν να μη χαθεί αυτό εθνικό κειμήλιο για την Ελλάδα. 

Μοιραία λοιπόν ο κάτοχος του Μεταλλίου απευθύνθηκε σ’ ένα από τους διάσημους οίκους δημοπρασιών στο Λονδίνο όπου  χθές πραγματοποιήθηκε η σχετική δημοπρασία. Τελικά πλειοδότης υπήρξε το ίδρυμα Νιάρχου, πλειοδοτώντας με το ποσό των 650.000 Ευρώ. Θα καταλάβει δε, όπως δηλώθηκε από εκπρόσωπο του, σε περικαλλή προθήκη – εκθετήριο του υπό κατασκευή του κτιρίου του Ιδρύματος στο Π. Φάληρο. Ας είναι. Τουλάχιστο έμεινε σε Ελληνική κυριότητα και μάλιστα ενός πανίσχυρου οικονομικού φορέα που διασφαλίζει την ελληνικότητά του στο διηνεκές.

Περαίνοντας θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα και στον Λαό και το Δήμο Αμαρουσίου. Σε λογαριασμό που άνοιξε επί τούτου ο Δήμος οι δημότες του κατέθεσαν κατά την δύναμή του ο καθένας … τον οβολό τους. Το ποσό που μαζεύτηκε έφθασε στο  ύψος των 350.000 Ευρώ!!! και που έκανε δυνατόν ο Δήμος να μείνει στη Δημοπρασία ως αυτό το σημείο «κτυπήματος».

Ποσό πάντως ιδιαίτερα τιμητικό για την περίσταση και που καταδεικνύει ότι ο Έλληνας έχει ευαίσθητες χορδές οι οποίες πάλλονται πολύ εύκολα σε λεπτά, άκρως λεπτεπίλεπτα εθνικής μορφής θέματα όπως το υπό θεώρηση. Αυτό είναι ένα σημάδι μικρού φωτός ελπίδας … στο μακρύ τούνελ της εθνικής μας αβεβαιότητας. 

19.04.2012                     Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)

Διόρθωση.

Το έπαθλο της πρωτιάς του Μαραθωνοδρόμου Λούη, έγραφα στο πιο πάνω κείμενό μου ότι ήταν  Χρυσό Μετάλλιο. Αυτό με την συμβολική και συμβατική έννοια κατά πως γίνεται στις σύγχρονες Ολυμπιάδες. Όπως γνωρίζουμε Χρυσό είναι το Μετάλλιο για τον πρώτο, ασημένιο για τον δεύτερο και χάλκινο για τον τρίτο, κατά την κωδικοποιημένη σχετική κατάταξη που όλοι γνωρίζουμε. Στην πρώτη Ολυμπιάδα, αυτή του 1896, αυτά ακόμη δεν ήταν σαφώς κωδικοποιημένα. Έτσι το έπαθλο της πρωτιάς που δόθηκε στο μεγάλο αυτό Ολυμπιονίκη μας ήταν ένα αργυρό περίτεχνα διακοσμημένο και ποικιλμένο κύπελλο που το είχε αθλοθετήσει ο Γάλλος φιλέλληνας Μισέλ Μπιάλ.

Ζητώ συγγνώμην για το λάθος μου. 

20.04.2012                       Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)