Σηφουνάκεια … αμνησία 2 ;

Σηφουνάκεια … αμνησία 2 ; 

Όταν ο εκπρόσωπος της Τρόϊκα (Ματ. Μος), μας τραβά το αυτί (με αφορμή θέμα ήσσονος σημασίας, που αφορά στα ασφαλιστικά ταμεία των Επιστημόνων)  λέγοντάς μας ότι βάσει του Μνημονίου 2 κανένα νομοθέτημα δεν περνά από το Ελληνικό Κοινοβούλιο αν δεν έχει δοθεί προηγουμένως η σχετική έγκρισή της, επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα ότι η χώρας μας έχει οδηγηθεί από το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. στην κατάσταση εθνικής κατοχής (όχι μόνο οικονομική, κατά τον Πρόεδρο των Δικαστών και Εισαγγελέων). Κατοχή από Υπατεία του ΔΝΤ, της Τρόϊκα και της ΚΕΤράπεζας. Η εθνική ανεξαρτησία (θυμόσαστε αλήθεια … συντρόφια, το τρίπτυχο: εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική απελευθέρωση, της Διακήρυξης της 3^ης του Σεπτέμβρη;!), είναι πιά μη υπάρχουσα. Όνειρο θερινής νυκτός. Εξ αιτίας των πράξεων των ανικάνων Κυβερνητών μας των μετά την μεταπολίτευση, με κορύφωση ατυχώς αυτών των τελευταίων δυόμισι χρόνων, ο Έλληνας δυστυχώς βιώνει καθημερινά πιά πλείστα όσα τραγικά που φαλκιδεύουν και ουσιαστικά ακυρώνουν, αυτό το τρίπτυχο που επαγγελθήκαμε, βιώσαμε αλλά και με την έλλειψη σοφίας για να μη πω τη βλακεία των ανικάνων Κυβερνητών μας … τελικά μετά τα Μνημόνια, πιά δεν υπάρχει. Έτσι συναισθανόμενοι το βάρος των ευθυνών τους για το που οδήγησαν τη χώρα οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ, νυν και τέως ( Ε. Βενιζέλος, ΓΑΠαπανδρέου) ζήτησαν συγγνώμην από τον Ελληνικό Λαό. Συγγνώμην, χωρίς βεβαίως αντίκρισμα στην πράξη. Αλλά έστω, βγήκε ως λέξη απ’ τα χείλια τους. Όταν όμως έστω και αυτής της στάσεως των αρχηγών τα μηνύματα προς το Λαό δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι υποψήφιοι βουλευτές και όπου πηγαίνουν, όπου μιλούν ( προεκλογικό μπαλκόνι, τηλεοπτική παρουσία, συνέντευξη στο τύπο κ.λπ), όπου παρουσιάζονται να ξεκινούν με τη λέξη συγγνώμην, πράγμα που δυστυχώς δεν κάνουν, τι περιμένεις; Η οργή που με την κορύφωση του προεκλογικού αγώνα καθημερινά διαπιστώνεται, να διακατέχει τον κόσμο και ειδικότερα το ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ, είναι αυτό που έχει παγιωθεί ως γεγονός. Τούτο, έχει καθηλώσει το άλλοτε κραταιό (μόλις προ δύομισι χρόνια) αυτό κόμμα, στο να μη μπορεί να ξεκολλήσει από το 1/3 των παλιών ποσοστών του. Όμως οι «κηπουροί» του ΓΑΠαπανδρέου που θα έπρεπε γονυπετείς να ζητούν συγγνώμην από τους εν δυνάμει εκλογείς τους, δυστυχώς γι’ αυτούς αλλά και για το Κόμμα, το αποφεύγουν, το ξεχνούν. Για το νομό μας, τον ακριτικό, υπανάπτυκτο και από μόνιμη μιζέρια ευρισκόμενο νομό Λέσβου, εκ της αβελτηρίας και  ανικανότητας ταγών μας  τύπου Ν. Σηφουνάκη το συγγνώμην αυτό δεν ακούστηκε. Δεν ακούστηκε, όπως έγραφα προ ημερών, όταν  προ μηνών αυτός καυχόμενος σχετικά, μας έλεγε ότι ο Ελληνικός Λαός θα ευγνωμονεί το ΓΑΠ και τη Κυβέρνησή του που τον έσωσε από την καταστροφή. Έτσι στη συνέντευξη του σ’ εφημερίδα της Μυτιλήνης αυτών των ημερών , όχι μόνο δεν βγήκε απ’ το στόμα του η λέξη συγγνώμην, αλλά με ύφος κλασικά παλαιοκομματικό, Μαυρογιαλούρειο που τον χαρακτηρίζει και με στόμφο … δεκαεπτά καρδιναλίων, μίλησε όπως τις παλιές καλές γι’ αυτόν και τους όμοιους του μέρες, με θα, … θα …, θα … . Αμέτρητα ΘΑ. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος την τραγικότητα των στιγμών. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η επελθούσα εκ των πραγμάτων εθνική μειοδοσία (της εκ της εξαλείψεως της εθνικής μας ανεξαρτησίας κατά τα προαναφερθέντα) τον αγγίζει και τον ίδιο. Τον ίδιο, που ως παντός καιρού, ιδεολογίας, τάσεως και ρεύματος πολιτικός επιπέδου πολιτικάντη, με την τελευταία ιδιότητά του, του  πιστού «κηπουρού» του ΓΑΠ, έχει και κείνος τα επίχειρά του. Επίχειρα που θα επιμετρήσει ο Λαός, σ’ όλους τους «κηπουρούς». Και η ημέρα της κρίσεως … ήγγικε.    

        Κ Α Λ Ο      Μ Η Ν Α

01.05.2012                     Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)