Ένα στα τρία λεωφορεία των Αστικών Συγκοινωνιών στο λεκανοπέδιο Αττικής εκτός λειτουργίας.

Ένα στα τρία λεωφορεία των Αστικών Συγκοινωνιών στο λεκανοπέδιο Αττικής εκτός λειτουργίας. 

H φτώχεια παντού. Υπήρξε εποχή που το εισιτήριο ήταν δωρεάν, για να πάνε οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους. Περασμένα μεγαλεία. Τώρα  όλα αλαλούμ. Περιμένεις στη στάση να περάσει λεωφορείο για να πας στη δουλειά σου και σπάνε τα νεύρα σου, αφού αυτό δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Πρέπει να διαθέτεις ιώβειο υπομονή, μέχρι  να έρθει. Το να  αναρωτιέσαι τι φταίει, «μέσ’ στης φτώχειας τον καιρό» που περνά η χώρα μας και όλοι μαζί οι Έλληνες, μπορείς εύκολα να σκεφθείς και να καταλάβεις το γιατί. Αλλά το να ακούς από τους πιο υπεύθυνους των συνδικαλιστικών ενώσεων του κλάδου ότι από τα δυό χιλιάδες τόσα λεωφορεία, τα επτακόσια είναι ακινητοποιημένα μόνο προβληματισμός είναι αυτός που σε καταλαμβάνει. Γιατί άραγε;

Σου απαντούν απλά, γιατί πολλά απ’ αυτά δεν έχουν μπαταρία, λάστιχα και άλλα αναλώσιμα. Το χειρότερο είναι κάποια από αυτά τα χρησιμοποιούν για να παίρνουν ανταλλακτικά και να φτιάχνουν κάποια άλλα !!. Λυπηρό, αφού ένα πολύτιμο επενδεδυμένο κεφάλαιο του λαού απαξιώνεται και αχρηστεύεται. Όταν δε ακούς ακόμη ότι το Κράτος οφείλει στο φορέα των αστικών συγκοινωνιών ούτε λίγο ούτε πολύ εκατόν τριάντα τόσα εκατομμύρια Ευρώ και δεν τα δίνει γιατί δεν τα έχει ( όπως εξ άλλου γίνεται εδώ και μερικά χρόνια με την Υγεία, την Περίθαλψη την Παιδεία κ.λπ.), μόνο κατάθλιψη μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου. Το έγκλημα που έκαναν κατά του λαού οι ανάξιοι κυβερνήτες μας που είναι διαρκές από τη μεταπολίτευση και μετά και όχι στιγμιαίο (που κάποιοι προσπαθούν να το παρουσιάσουν από την υπογραφή του Μνημονίου 1 , γιατί οι ίδιοι ή παράταξή τους τάχα έτσι απαλλάσσονται της κατάρας), έχει πλήξει όλα τα λαϊκά, εργατικά, κοινωνικά κεκτημένα του Λαού μας. Το να επαναλάβω τα εκ της καταστάσεως αυτής δεινά όλων μας, το θεωρώ ως να «παραβιάζω ανοικτές θύρες». Όλοι ατυχώς τα βιώνουμε. Και σε ότι με αφορά τα έχω γράψει και ξαναγράψει.

Επανερχόμενος στα των λεωφορείων, αυτό που πρέπει ακόμη να τονισθεί είναι το τραγικό ότι κάτω από την αναγκαιότητα να «τηρηθεί το γράμμα του νόμου» να γίνουν οι μετατάξεις και απ’ τις συγκοινωνίες, από τα οκτώ χιλιάδες τόσα άτομα που εργάζονταν στις αστικές συγκοινωνίες μετατάχθηκαν δύο χιλιάδες τόσοι σε άλλους τομείς του Δημοσίου. Και μέσα σ’ αυτούς τους μεταταγέντες υπήρξαν και τεχνικοί, και οδηγοί και άλλοι εξειδικευμένοι. Έτσι οι όποιες επισκευές λεωφορείων καθυστερούν πέραν των άλλων και εκ της ελλείψεως τεχνητών. Ή ακόμη δρομολόγια  λεωφορείων δεν γίνονται εκ της ελλείψεως οδηγών.

Το τραγικότερο όλων ήταν ότι ο υπηρεσιακός Υπουργός πίεσε προς το Ελεγκτικό Συνέδριο και αφού τούτο συναίνεσε, υπέγραψε  να δοθούν άμεσα 300.000 Ευρώ για να αγοραστούν διάφορα αναλώσιμα (μπαταρίες, λάστιχα κ.λπ.) ώστε να κινηθεί άμεσα ένας σημαντικός αριθμός λεωφορείων. Όμως το Υπουργείο Οικονομικών δεν ικανοποίησε το αίτημα.

Η κατάσταση αυτή, η καθ’ όλα ζοφερή και δύσμορφη είναι η ίδια σ’ όλη την γκάμα των προβλημάτων των Ελληνικού λαού. Διατρέχουν δε τραγικά, όλη τη ραχοκοκαλιά της κοινωνίας μας.

« Τι τέξεται η επιούσα;» ρωτούσαν σε τέτοιες περιπτώσεις οι μεγάλοι προπάτορες μας.

Μέγα το δίλημμα. Γίνεται ακόμη μεγαλύτερο αν λάβουμε υπ’ όψη ότι η ανάπτυξη που προβαλλόταν ως η λυδία λίθος της επιβίωσης της Ελλάδος στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δρομολογήθηκε μεν στη χθεσινή συνάντηση κορυφής της Ε.Ε., αλλά τα προβλεπόμενα να δοθούν ποσά για το σκοπό αυτό είναι μόνο 120 δις Ευρώ. Με δεδομένο ότι η Ελληνική οικονομία συμμετέχει μόνο με 2 % στην Ευρωπαϊκή, τούτο σημαίνει ότι αναλογικά θα μας δοθούν δυόμισι δις Ευρώ. Να τα διπλασιάσουμε, αφού υποτίθεται ότι θα δοθούν στις χώρες του Νότου (Ιταλία, Ισπανία κ.λπ., βλέπεις είπαν όχι στην κ. Μέρκελ και κάτι έγινε, όταν ο μοιραίος ΓΑΠαπανδρέου μόνο ναι ήξερε να λέει και μάλιστα με κατεβασμένα χέρια) θα πάρουμε πέντε δις Ευρώ. Τι θα μπορούσε να γίνει μ’ αυτό το πενιχρό ποσό; 

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να πει ότι η χθεσινή απόφαση είναι μία αρχή, αφού το γινάτι της Μέρκελ έσπασε με αυτή τη χθεσινή απόφαση. Και μετά άραγε θα μπορέσει ο Ελληνικός Λαός κάτι να περιμένει;

Θα δούμε.

Πάντως η επιστολή που ο ασθενής Πρωθυπουργός μας έστειλε στους ομολόγους του, ήταν πολύ στρογγυλευμένη. Το κυρίαρχο, η λέξη επανδιαπραγμάτευση των Μνημονίων και τα τοιαύτα (οι κατά τις προεκλογικές εξαγγελίες), παντελώς εξέλειπαν.  

29.06.2012                      Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)