Οι καρκινοπαθείς και το ένα δις Ευρώ που μας έκοψαν οι εταίροι, δανειστές μας.

Οι καρκινοπαθείς και το ένα δις  Ευρώ που μας έκοψαν οι εταίροι, δανειστές μας.

Αφού η χώρα πέρασε από τα σαράντα κύματα και τελικά υπεγράφη το Μνημόνιο 2,  ελέχθει ότι η χώρα θα ελάμβανε  δάνειο της τάξεως των 100 δις Ευρώ για να καλύψει τις ανάγκες της κυρίως σε ότι αφορά την εξυπηρέτηση του χρέους της για τον άμεσο χρονικό ορίζοντα. Μεταξύ των άλλων το σχετικό χρονοδιάγραμμα προέβλεπε το περασμένο Μάϊο ότι θα έπρεπε να μας είχε δοθεί ποσό ίσο προς 5,20 δις Ευρώ.

Μετά τις εκλογές της 6^ης Μαϊου, στα μέσα του μηνός περίπου  από το δάνειο αυτό των 5,20 δις Ευρώ μας εδόθησαν τα 4,20 δις, το δε υπόλοιπο 1 δις έκριναν οι δανειστές μας ότι δεν το χρειαζόταν άμεσα η χώρα μας και ότι θα μας δινόταν τέλη Ιουνίου. Η ενέργεια αυτή, είναι  καθαρά μονομερής εκ μέρους των Ευρωπαίων εταίρων μας. Είναι δε στη διεθνή πρακτική σε δανειακές συμβάσεις, πρωτοφανής ενέργεια. Οπωσδήποτε δε ξεφεύγει από τα πλαίσια της αλληλεγγύης μεταξύ χωρών που υποτίθεται υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.  Συμβάσεις μάλιστα που έχουν προκύψει στη βάση των προβλέψεων του Μνημονίου 2 και των εξ αυτού συνομολογηθέντων μεταξύ των δανειστών μας Ευρωπαίων και της χώρας μας.

Το πώς και πότε τα χρησιμοποιεί τα δανειζόμενα, στην απλή λογική δεν είναι θέμα του δανείζοντος αλλά του δανειζομένου, εφ’ όσον βέβαια μεταξύ τους έχουν συνομολογηθεί οι όροι του δανείου (ποσό, χρόνος, τόκος, καταβολή άμεση ή τμηματική κλπ.). Όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές μας αυτό το γενικό κανόνα μεταξύ συναλλασσομένων τον καταπάτησαν μονομερώς, στη δική τους λογική, «εγώ έχω το πεπόνι, εγώ έχω και το μαχαίρι. Θα σου δίνω οπότε εγώ κρίνω».

Όταν έγινε γνωστό στη χώρα αυτή η ανήθικα μεθοδευθείσα και αντιδεοντολογικά πραχθείσα ενέργεια, υπήρξαν άμεσες αντιδράσεις από τα κόμματα, από τους καθ΄ ύλη φορείς, την Ελληνική Κοινωνία γενικά. Όμως δεν το έκαναν μέγιστο με ότι και όπως θα μπορούσε να ήταν προσφορότερο ώστε να έρθει άμεσα αυτό το 1 δις στα ταμεία της χώρας μας. Εξ άλλου μέσα στο χαμό των νέων εκλογών με μια κυβέρνηση υπηρεσιακή της οποίας ο ρόλος είναι καθαρά αυτός της διεξαγωγής των εκλογών, τούτο δεν έγινε και ενδεχομένως δεν θα μπορούσε να γίνει. Πέραν του ηθικού μέρους εκ της ασυνέπειας των Ευρωπαίων, ενδεχομένως δε και το στο πίσω μέρους του μυαλού υπάρχον  (εκβιασμός μας κρίνοντας τώρα πιά εκ του αποτελέσματος), κ.λπ., εκείνο που άμεσα ατυχώς  φάνηκε ήταν ότι οι εταίροι, οι δανειστές, οι πιστωτές  μας και εκ των πραγμάτων προκύπτοντος δυνάστες πιά του Ελληνικού Λαού, είναι ότι η κίνησή τους αυτή ήταν για να του δώσουν το μάθημα που αυτοί ήθελαν.

Και πιο ήταν το μάθημα αυτό; Ήταν το δράμα που είδαμε να εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες μπροστά τα μάτια όλων μας με το θέμα των φαρμάκων των καρκινοπαθών, των νεφροπαθών και άλλων δυστυχώς ευπαθών ομάδων. Η έλλειψη φαρμάκων για οποιοδήποτε ασθενή είναι ασφαλώς ιατρικά ανεπίτρεπτος και μη αποδεκτή ώστε αυτός να  μπορεί να ζεί μέσα στους σύγχρονους κανόνες υγιεινής και διαβίωσης, όμως για ένα καρκινοπαθή, ένα νεφροπαθή κ.λπ. μπορεί να είναι μοιραία. Μπορεί να τον οδηγήσει απ’ τη μια στιγμή στην άλλη στο θάνατο. Βίωσα αυτή την αγωνία με αγαπημένο πρόσωπό  (τη συγχωρεμένη τη μητέρα μου) ως νεφροπαθή  για δεκαπέντε περίπου χρόνια. Έτσι μπορώ να εκτιμήσω αυτά τα οδυνηρά που είδαν και τα δικά μου μάτια στις τηλεοράσεις σχετικά χθές με το να συνωστίζονται οι ατυχείς πάσχοντες συμπολίτες μας στους χώρους προμηθείας των φαρμάκων τους, στην αγωνία τους να εξασφαλίσουν αυτά.

Και γιατί λέει δεν τα βρίσκουν τα φάρμακά τους οι τραγικοί αυτοί ασθενείς, γιατί η Πολιτεία δεν έχει εξοφλήσει τους φαρμακοποιούς που έχουν πιστώσει τα Ταμεία και τον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) και τα χρέη αυτά ανέρχονται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ. Οι φαρμακοποιοί θέλουν τα λεφτά τους η Πολιτεία δεν έχει να τους τα δώσει και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε στις τηλεοράσεις. Έτσι εκβιαζόμενοι και εκβιάζοντες παίζουν μπιλιάρδο στην πλάτη των καρκινοπαθών, των νεφροπαθών κ.λπ.  Δηλ. η κατάντια μας σ’ όλο της το μεγαλείο. Η γύμνια μας. Μορφές αρρώστων, αποκαμωμένων, ταλαιπωρημένων, με την αγωνία για τη ζωή τους ακόμη και για το επόμενο λεπτό ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, να περιφέρουν εαυτούς στα κανάλια, στους αρμοδίους, στα φαρμακεία , στον ΕΟΠΥΥ εκλιπαρώντας για το ζωοδότη παράγοντα του «είναι» τους, το φάρμακό τους.   

Είναι προφανές ότι αν δεν υπήρχε αυτή η τεχνητά δημιουργηθείσα έλλειψη αυτού του ενός ( 1) δις, εκ της ανάλγητης  ενέργειας των εταίρων μας στην Ε.Ε., ασφαλώς και δεν θα ζούσαμε αυτές της αλγεινές για όλους μας καταστάσεις.    

Μήπως από τώρα και στο εξής η ζωή των Ελλήνων θα είναι μια μόνιμη κατάσταση εκβιασμών; Αλίμονό μας.  

06.06.2012                      Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)