Γιατί κι’ εμείς οι Έλληνες να μην έχουμε ένα Μόντι;

                       Γιατί κι’ εμείς οι Έλληνες να μην έχουμε ένα Μόντι; 

Το άκουσα χθες από οικονομικό αναλυτή σε κανάλι εθνικής  εμβέλειας  και στα αλήθεια μελαγχόλησα ακόμη πιο πολύ. Αυτό με αφορμή την επιτυχία των Μόντι και Ραχόϊ στην προχθεσινή συνάντηση κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατ’ αυτή οι άξιοι Πρωθυπουργοί της Ιταλίας και Ισπανίας Μόντι και Ραχόϊ αντίστοιχα επέτυχαν οι Τράπεζες των χωρών τους να αναχρηματοδοτηθούν μέσα από τις δομές του Τραπεζικού συστήματος της Ε.Ε. χωρίς τα όποια ποσά να περάσουν στους προϋπολογισμούς των χωρών τους. Ο αναλυτής λοιπόν αυτός  έλεγε ότι αν αυτή η  ρύθμιση είχε εφαρμογή και στην περίπτωση της χώρας μας αυτομάτως θα αφαιρείτο απ’ το χρέος της χώρας μας το ποσό των 50 δις Ευρώ (δηλ. ~ 25 % του ΑΕΠ) , όσα προβλέπονται από το Μνημόνιο 2. Έτσι το Δημόσιο χρέος θα περιοριζόταν στο 135% έναντι του 160% που είναι τώρα. Ας σημειωθεί ότι με την στραγγαλιστική λιτότητα που μας έχουν επιβάλει οι επιλογές ανίκανου αρχηγού (που πήγαινε στις όποιες σχετικές διαπραγματεύσεις στη Ε.Ε. με κατεβασμένα στη κυριολεξία τα χέρια, ομιλώ βέβαια για το μοιραίο ΓΑΠαπανδρέου) και οι διεθνείς τοκογλύφοι που ρουφούν το αίμα του Ελληνικού Λαού αν δεν υπάρξει παρέκκλιση από τα συμπεφωνημένα το 2020 θα έχουμε μειώσει το χρέος μας στο 120%.

Προχώρησε δε έτι περαιτέρω ο αναλυτής αυτός και είπε ότι αν αντίστοιχη πρόνοια υπήρχε και παλαιότερα και τα λεφτά που δόθηκαν για ανακεφαλαιοποίηση των Ελληνικών Τραπεζών από τον Κ. Καραμανλή και μετά, δεν περνούσαν στο Εθνικό προϋπολογισμό κατά τα πιο πάνω, τότε το χρέος της χώρας θα ήταν σήμερα 97 % του ΑΕΠ.

Στην περίπτωση αυτή η χώρα όχι μόνο δεν θα είχε μπεί στα Μνημόνια, όχι δεν θα είχαν πατήσει τα πόδια τους το ΔΝΤ, οι Τροϊκανοί και οι λοιποί δανειστές μας, αλλά όπως άλλες χώρες των ιδίων χαρακτηριστικών και η Ελλάδα θα θεωρείτο μία αξιόπιστη χώρα και οι διεθνείς δανειστές ασμένως θα έτρεχαν να την δανείσουν. Βέβαια μ’ αυτά τα δεδομένα ο λαός μας δεν θα είχε περάσει τον τάραχο της ψυχής του που περνά εδώ και τρία κοντά τώρα χρόνια. Όχι τίποτα άλλο θα γλύτωναν όλοι αυτοί που στην απελπισία τους απάνω δίνουν τέλος στη ζωή τους. Το τραγικότερο φαινόμενο που η φτώχεια, η ένδεια, η δυστυχία οδηγεί του δύσμοιρους αυτούς ανθρώπους.

Βέβαια αυτό που θα πρέπει να λεχθεί για να μην υπάρξει παρεξήγηση είναι ότι κι αν αυτά συνέβαιναν δεν θα έπρεπε η χώρα μας να μη κάνει τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές ώστε να αποκτήσει μία Διοίκηση που θα πρέπει να ταιριάζει στα κελεύσματα των καιρών. Π.χ. Δεν μπορεί να ανέχεται μία σύγχρονη κοινωνία να υπάρχει παραοικονομία που φθάνει στο 30 % της πραγματικής. Να υπάρχουν δε φοροφυγάδες που χρωστούν στο κράτος βεβαιωμένους φόρους ούτε λίγο ούτε πολύ των 50 δις Ευρώ, επειδή το φοροεισπρακτικό μας σύστημα είναι ανεπαρκές. Τα μισά να είχαν εισπραχθεί τότε το χρέος της χώρας θα έφθανε στο επίπεδο του 80%  του ΑΕΠ δηλ. στα επίπεδα των χωρών που μας δείχνουν το δάκτυλο (Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία). Δεν μπορεί σε μια μικρή χώρα όπως η δική μας να υπάρχουν 1.000.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν μπορεί να  υπάρχουν οι στρεβλώσεις που επέβαλαν στην Διοίκηση οι απαιτήσεις των συνδικαλιστών και οι παραχωρήσεις των Πολιτικών, με απολαβές ρετιρέ και λοιπές παροχές. Δεν είναι δυνατόν κάθε λογής πιράνχας να νέμονται την Υγεία, την Παιδεία, τα εξοπλιστικά προγράμματα, κ.λπ.   Δεν είναι δυνατό να εξακολουθεί η πελατειακή σχέση πολιτών και πολιτικών να είναι οι ίδια όπως στην εποχή του Τουμπέ, των Δεληγιάννηδων, των Τρικούπηδων και πιο παλιά ακόμη των Κωλέτηδων. Άμποτε και γινόταν η αξιοκρατία, η ισοπολιτεία, η ισονομία να επικρατούσε στη χώρα μας. Τότε όλα τα δεινά μας θα εξαφανίζονταν και η Ελλάδα, η πλούσια Ελλάδα (ως του εκ κλάδου ειδικός, γνωρίζω πολύ καλά τι εγκλείει στα σπλάχνα του το υπέδαφός μας) θα ήταν χώρα αναπτυγμένη κατά πως της αξίζει και οι Έλληνες ευδαίμονες.

Ατυχώς όμως η ωμή πραγματικότητα είναι ότι εκ της ανικανότητας του ΓΑΠαπανδρέου σήμερα ο λαός μας αλυσοδεμένος και με σκυμμένο κεφάλι πορεύεται ατυχώς έρμαιο των ορέξεων των διεθνών τοκογλύφων, κάτω από συμβάσεις που διέπουν σχέσεις αφέντη με δούλο. Ένας τεχνοκράτης όχι πολιτικός (και αυτό πρέπει να τονιστεί) ο Μάριο Μόντι (εξωκοινοβουλευτικός  Πρωθυπουργός της Ιταλίας) έδωσε στην κ. Μέρκελ να καταλάβει ότι άλλη είναι η λύση του προβλήματος της Ευρώπης και κατάφερε να την επιβάλλει. Εμάς ο Πρωθυπουργό μας με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία 162 Βουλευτών, ο τραγικά μοιραίος Παπανδρέου (ΓΑΠ) γιατί υπήρξε τόσο ανίκανος; Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί και για τη χώρα  μας σήμερα ένας Μάριο Μόντι; Δυστυχώς όμως στην κατάσταση που μας έφερε ο ΓΑΠ,  με τα Μνημόνια και τις σχετικές Διεθνείς συμβάσεις χειροπόδαρα δεμένοι, πολύ φοβούμαι ότι τα περιθώρια να βρούμε κι’ εμείς οι Έλληνες ένα Μόντι είναι ουσιαστικά ανύπαρκτα.

Όσο και αισιόδοξος να είσαι από φύση σε τέτοιου είδους αδιέξοδα λογικής, ατυχώς η όποια αισιοδοξία εξατμίζεται.         

01.07.2012                      Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)