Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο … φερετζές της Μαριωρής.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο …  φερετζές της Μαριωρής.

 

Προ εβδομάδος η επιτροπή βραβείων Νομπέλ στη Νορβηγία, ανακοίνωσε ότι εφέτος το αντίστοιχο βραβείο για την ΕΙΡΗΝΗ χορηγείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ένα γεγονός που έπεσε «ως κεραυνός εν αιθρία». Τούτο στη βάση αυτών όλων που συμβαίνουν στη γηραιά μας Ήπειρο, στην εποχή της φτώχειας, της ανεργίας, του ξεθεμελιώματος των κάθε μορφής κοινωνικών λαϊκών κατακτήσεων και γενικά της κοινωνικής αναλγησίας και της νεοσκλαβιάς των Ευρωπαϊκών Λαών με Μνημόνια, Τρόϊκες και νέας μορφής δυνάστες. Την εποχή που ο Μεσαίωνας συνεχώς έρχεται πιο κοντά και με ιλιγγιώδη ταχύτητα    πλησιάζει στις Ευρωπαϊκές λαϊκές μάζες.

Δίδεται αυτή η μεγίστη διάκριση για την Ειρήνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τώρα που η ανεργία πλησιάζει τα 25.000.000 Ευρωπαίους. Δίδεται τώρα που ο Ευρωπαϊκός Νότος φέρει πιά στα χέρια του τις χειροπέδες που του επέβαλε ο νεοφιλελευθερισμός. Δίδεται τώρα που δεκάδες εκατομμύρια Ευρωπαίοι πολίτες ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας. Δίδεται τώρα που ακόμη και στη μητρόπολη, την κραταιά Γερμανία 13 εκατομμύρια περίπου Γερμανοί ανήκουν πιά στην κατηγορία των φτωχών. Τώρα που οι τραγικές επιλογές της αυστηρής λιτότητας (στη λόγια γλώσσα τη λένε, δημοσιονομική προσαρμογή!!!, τρομάρα τους) η οποία το μόνο που κατάφερε είναι  η  πρωτοφανής ύφεση και που με τη σειρά της, οδηγεί στην αποβιομηχάνιση σ’ όλα τα πλάτη και μήκη της. Τώρα που σύμβολα (σήματα κατατεθέντα) της, μεγάλες βιομηχανίες σύμβολα του άλλοτε Ευρωπαϊκού δυναμισμού και ισχύος ( Πεζώ, Φολκσβάγκεν κ.άλ.) εγκαταλείπουν τις γενέτειρές τους (Γαλλία και Γερμανία αντίστοιχα) και εγκαθίστανται στην Κίνα και αλλού. Τώρα που λαοί στην Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Προρτογαλία ακόμα και στη Γαλλία βρίσκονται σε αναβρασμό και μόνιμη πιά αντιπαράθεση με του Κυβερνώντες τους, τώρα που … , τώρα που …., έρχεται ένα βραβείο που τόση αμφισβήτηση και αμφιλόγηση  δημιούργησε από το πρώτο δευτερόλεπτο της ανακοίνωσής του ανά την Υφήλιο. Το “διατακτικό” της απονομής λέει : «γιατί μετέβαλε την Ευρώπη από μία ήπειρο πολέμου σε ήπειρο ειρήνης». Άραγε μήπως πέραν του άκαιρου του, λέω μήπως είναι και άκρως υποκριτικό!!! Μήπως ύστερα από χρόνια θα λέμε Νομπέλ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση και θα μας έρχεται στο μυαλό κάτι το ανάλογο προς αυτό, για το διαβόητο πιά Κίσσιγκερ (1973), ή τους χασάπηδες της Μέσης Ανατολής και του Παλαιστινιακού λαού  α) Μεναχέμ Μπέγκιν (1978),  και β) Γιτζάκ Ράμπιν (1994);;!!.

Γιατί ασφαλώς και δεν θα μας έρχεται εκείνο, για τον Μάρτιν Λούθερ Κίνκ ή την Μητέρα Τερέζα ή τον Άλμπερτ Σβάϊτζερ και άλλους πράγματι ειρηνοποιούς του Κόσμου.

Το υποκριτικό του πράγματος καταφαίνεται από τις κατά καιρούς παρεμβάσεις της Ε.Ε. στην τότε Γιουγκοσλαβία, ή πιο πρόσφατα αυτές στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και πιο πρόσφατα στη Λιβύη. Το περισσότερο υποκριτικό του πράγματος είναι ότι ενώ καυχάται ότι έριξε το τείχος του Βερολίνου, σφυρίζει αδιάφορα για το τείχος της Λευκωσίας που μένει στη θέση του εδώ και σαράντα κοντά χρόνια αφ’ ότου δημιουργήθηκε και είκοσι πέντε κοντά  αφ’ ότου ρίξανε το τείχος του Βερολίνου.

Τούτα και μόνο τα λίγα σταχυολογούμενα στα πρόχειρα, είναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος Λαός μας « όλα τάχει η Μαριωρή, ο φερετζές της έλειπε. »     

18.10.2012                        Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)