Λεσβιακό Χρώμα είχε τούτο ΣαββατοΚύριακο

Λεσβιακό Χρώμα είχε τούτο ΣαββατοΚύριακο. 

Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις αυτούς τους δύσκολους και εχθρικούς καιρούς γι όλους μας, να υπάρχουν μέρες που μπορείς να αισθανθείς λίγο άνθρωπος. Τους τραγικούς αυτούς καιρούς για  τους άλλοτε «ευδαίμονες» νεοΈλληνες, που μας κατήντησαν κατσουφιασμένα ζόμπι. Ειδικότερα εδώ στο «κλεινό άστυ» που ατυχώς η μουντάδα του στις καρδιές μας έχει πιά γίνει ακόμη πιο χειρότερη κι απ’ την μουντάδα του Λονδίνου, της ομίχλης, της καπνιάς και της υγρασίας  της δεκαετίας του ’50. Πού να μπορέσεις να χαμογελάσεις; Πού να μπορέσεις να δεις πέρα στον ορίζοντα, μακριά, αφού το κεφάλι σου σκυμμένο προς τα κάτω έχει κάνει σχεδόν να ακουμπά το σαγόνι σου κάτω στο πάτωμα. Πού να μπορέσεις να σκεφθείς κάτι το θετικό, κάτι το εποικοδομητικό, κάτι το ωφέλιμο, όταν σου έχουν στοιχειώσει το μυαλό η Τρόϊκα, η Μέρκελ, όλα τα άλλα «τέρατα της κολάσεως», οι κάθε λογής Νενέκοι, τα χαράτσια, οι φόροι, το ξεζούμισμά σου, η ανέχεια και κοντολογίς η μιζέρια σ’ όλο της πια το μεγαλείο. Πού να βρεθεί κάτι που να δίνει μια ανάσα και μια ανακούφιση; Να συμβεί κάτι το ανθρώπινο;  

Σε μας τους Λέσβιους της Αθήνας αυτό το ανθρώπινο συνέβη  αυτό το Σαββατοκύριακο που συνέπεσε τις μέρες αυτές να γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση του νησιού μας.

Η Πρωτεύουσα Μυτιλήνη απελευθερώθηκε  στις 8 Νοέμβρίου του 1912. Στα χωριά όμως του Βόρειου και του Δυτικού τμήματος του νησιού τούτο έγινε  ένα μήνα μετά στις 9 Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή του 1912, μετά τη νικηφόρο μάχη του Κλαπάδου. Στον ένα αυτό μήνα οι κάτοικοί τους δεινοπάθησαν από τους Τούρκους με πυρπολήσεις σπιτιών, λεηλασίες, σκοτωμούς, κ.λπ. και της  περιόδου αυτής της έδωσαν το όνομα, τα «φόβια» Έτσι χθές ένα αιώνα μετά και πάλι ημέρα Κυριακή, είχαν σχετικές εκδηλώσεις οι παροικιακοί Σύλλογοι των χωριών μας. Ως της Ερεσού και του Σκαλοχωρίου. Την άλλη Κυριακή αντίστοιχη εκδήλωση θα έχουν και οι Μεσοτοπίτες. Πάντως στην εκδήλωση του Σκαλοχωρίου που παραβρέθηκα, στον Πανηγυρικό της ημέρας που εκφώνησε ο Πρόεδρος Μ. Καρέκος ακούστηκαν ωμά τα γεγονότα τα μεταξύ 8 Οκτωβρίου και 9 Νοεμβρίου που συνέβησαν στην Λεσβιακή ύπαιθρο και ειδικότερα στο Σκαλοχώρι κατά πως τα κατέγραψε στο ημερολόγιό του ο μπαρμπαΑνέστης Θεοδοσίου, που τα έζησε και συμμετέσχε σ’ αυτά. Η περιγραφή των γεγονότων της απελευθέρωσής μας από τον «Αβερωφ» και το λοιπό στόλο μας , αλλά και στη συνέχεια με τη μάχη του Κλαπάδου ασφαλώς δημιούργησαν ψυχική ανάταση σ’ όλους μας. Συγκινητικότερη βέβαια ήταν η σκηνή του Προσκλητηρίου των 19 νεκρών στρατιωτών και του ενός καλόγερου.(του Λειμώνος).

Το βράδυ τέλος για την επέτειο των 100 χρόνων ελεύθερου εθνικού βίου ο εξαιρετικά ζωντανός και άκρως παραγωγικός Σύλλογος Λεσβίων Πετρούπολης «Ο Θεόφραστος» παρουσίασε στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» στο Ίλιο το ξεχωριστής σημασίας και ενδιαφέροντος έργο του Δημήτριου Λεοντή «Η Απελευθέρωση της Μυτιλήνης». Το έργο αυτό το έγραψε ο συγγραφέας του το 1962 δηλ. στην επέτειο των 50 χρόνων της  Απελευθέρωσης του νησιού μας. Είναι μια εξαιρετικής δομής ηθογραφία στη ντοπιολαλιά μας που διαδραματίζεται σε λαϊκή συνοικία της Μυτιλήνης που έχει φάτσα το λιμάνι και τη θάλασσα, λίγους μήνες  πριν και κατά την 8^η του Νοέμβρη του 1912.

Η σκηνοθεσία της συμπατριώτισσάς μας κ. Ελ. Βερβέρη έδωσε κατά τον καλύτερο τρόπο τα τότε γεγονότα που με υψηλής μιμητικής πράξεως επίπεδο ξεδίπλωσαν οι ερασιτέχνες ηθοποιοί μέλη του Συλλόγου υπό την καθοδήγηση και εξαιρετική ερμηνεία στο ρόλο του δασκάλου του συμπατριώτη μας ηθοποιού κ. Δημ. Μανωλλέλη. Όλοι τους οι άλλοι ηθοποιοί τονίζουμε ήταν ερασιτέχνες και απέδωσαν το ρόλο τους με ξεχωριστή επιτυχία που θα ζήλευαν επαγγελματίες. ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΟΧΟΙ. Με την ερμηνεία τους μας έδωσαν ξεχωριστή ψυχική ανάταση και όλοι μας στο κατάμεστο θέατρο  χειροκροτούσαμε όρθιοι και ο χώρος του δονείτο επί ώρα από τα χειροκροτήματα. 

Μπράβο λοιπόν σ’ όλου τους. Θα μου επιτραπεί να αναφερθώ ξεχωριστά στο φίλο μου, τον ρέκτη Πρόεδρο Αχιλλέα Χιωτέλλη  (πέραν όλων των άλλων στον οργανωτικό τομέα ως εκ της θέσεως του, κ.λπ.) που με την ερμηνεία του στο ρόλο του γερόντος νυχτοφύλακα (πασβάντη) «εποίησεν ήθος». Βεβαίως αυτό το κάνω ακόμη και για το ότι είναι συγχωριανός  μου (εξ αγχιστείας βέβαια). Οπωσδήποτε θα ήταν παράληψή μου να μην αναφερθώ στην συγγένισσά  μου και συγχωριανή μου Ελένη Γραβουνιώτη που στο ρόλο της Μιλτώς «έγραψε» ήθους ποίηση κι’ εκείνη. Για τους άλλους όλους υποθέτω ότι οι επαγγελματίες κριτικοί που παρακουλούθησαν την παράσταση θα πουν εξ ίσου καλά ή και καλύτερα ακόμη λόγια.

Πάντα τέτοια.  

10.12.2012                        Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)