Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης * * * Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

Λεσβιακό Χρώμα (ΙΙ) είχε τούτο ΣαββατοΚύριακο.

                        Λεσβιακό Χρώμα (ΙΙ) είχε τούτο ΣαββατοΚύριακο.

Όταν κανείς παρακολουθεί το Σύλλογο των συμπατριωτών μας Μεσοτοπιτών Λέσβου στην Αθήνα, αυτό που βλέπει και διαπιστώνει είναι το σφρίγος και η δυναμικότητά του, παρά τα σαράντα κοντά χρόνια ζωής που ήδη έχει διανύσει. Βλέπει ακόμη τη μαζικότητα, την ομόνοια και την αγάπη των μελών μεταξύ τους. Βλέπει οπωσδήποτε  την ξεχωριστή αγάπη για τη γενέτειρά τους. Βλέπει τέλος  το νόστο που ο κάθε Μεσοτοπίτης έχει για τον τόπο που πρωταντίκρισε το φώς της μέρας.
Οι δραστηριότητες του Συλλόγου αυτού πλείστες όσες, πολυποίκιλες  σε όλα τα πεδία της Τέχνης και του Πολιτισμού. Τόσες αλλά και τέτοιες που έκαναν γνωστό το Μεσότοπο όχι μόνο στα στενά όρια του νησιού μας, αλλά σε εμβέλεια πιά Πανελλήνια. Τούτο δε έγινε με το χορευτικό τους, τους <<γλεντιστάδε>> που τους ονομάτισαν απ’ τη αντίστοιχη λέξη της ντοπιολαλιάς μας. Αυτούς που αποδίδουν πιά τα νησιώτικά μας, το συρτό αλλά κυρίως τον Απτάλικο, τον Καρσιλαμά μας σαν που τον χορεύαν μέχρι που υπήρχε Ελληνισμός στης Ανατολής τα μέρη. Τούτους, τους αποτελούν βρακοφόροι, μόνο Μεσοτοπίτες, που  είναι  κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.
Πλέον αυτών οι όποιες εκδηλώσεις του Συλλόγου αφήνουν εποχή τόσο σε παροικιακό όσο και σε επίπεδο νησιού μας.
Αυτό όμως που είδαμε το περασμένο Σαββάτο στον πολυχώρο «Άννα και Μαρία Καλουτά» του Δήμου Αθηναίων στο Νέο Κόσμο ήταν το κάτι άλλο. Το ιδιαίτατα ξεχωριστό. Ήταν ένα πολιτιστικό δρώμενο υψηλής στάθμης και αξίας. Είχε το τίτλο τον από τον Όμηρο πηγάζοντα « Ελλήνων Νόστος ». Που αναφέρεται και αφορά στον κάθε Έλληνα από τότε που παρουσιάστηκε η φύτρα μας στη Γη, τότε στην αυγή της Ιστορίας. Είναι η λαχτάρα του καθένα μας να γυρίσει στην … Ιθάκη του. Οι φίλοι Μεσοτοπίτες σ’ αυτό το πολιτιστικό δρώμενο, αυτό το κοινό, το «δικό» του, το κατάδικό του για τον κάθε Έλληνα το εξειδίκευσαν στους  ανθρώπους τους, στο δικό τους χωριό.  Το έκαναν δε, ως επετειακή εκδήλωση των 40 κοντά χρόνων ύπαρξης του Συλλόγου τους. Το παρουσίασαν μάλιστα με μαεστρική τέχνη, για όλες τις περιόδους των 100 τόσων χρόνων. Αφού πέρασαν από την πρώτη φουρνιά μεταναστών Μεσοτοπιτών στις αρχές του περασμένου Αιώνα για την … Αμέρικα που φεύγαν για ένα κομμάτι ψωμί, χειρώνακτες στα τραίνα, στο ορυχεία, στο γιαπί κ.άλ., μετά στην Αθήνα την μετά τις εθνικές περιπέτειες του πολέμου, της Γερμανοκατοχής  και του εμφυλίου, πήγαν στη μαζική μετανάστευση των δεκαετιών ’60, ‘70 προς την Αυστραλία κυρίως, για να φθάσουν τέλος στη σημερινή τραγική κατάσταση που τα παιδιά μας μορφωμένα με πτυχία και πολλά προσόντα αναγκάζονται να ακολουθήσουν το τραχύ μονοπάτι της ξενιτιάς που ακολούθησαν οι προπάπποι, οι παππούδες και οι πατεράδες τους.
Η όλη παρουσίαση διανθισμένη από οπτικοακουστικό υλικό πέραν τη σημερινής εποχής, ακόμη και των εποχών των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα στην Αμερική, μετά εδώ στην Αθήνα, πιο ύστερα στην Αυστραλία και ποικιλμένη με τραγούδια της ξενιτιάς που γράφτηκαν και αποδόθηκαν τότε στην Αμερική ή του Καζαντζίδη (που τα απέδωσε  ζωντανά με ξεχωριστό ταλέντο καλός φίλος  ή σκετς μονολόγων ή με μουσική από το μουσικό τμήμα του Συλλόγου ή με τραγούδι  από τη χορωδία του Συλλόγου (δεν βάζω επίθετα σ’ όλα αυτά για να μη υπάρξω φειδωλός σ’ αυτό που θα πρέπει να τα χαρακτηρίζει). Η από την Αυστραλία ακόμη κατάθεση ψυχής μετανάστη Μεσοτοπίτη δεύτερης γενεάς σπουδαγμένου εκεί στην μακρινή αυτή ήπειρο, Φιλόλογου, έδωσε το στίγμα το τι είναι, τι σκέφτεται, πώς συμπεριφέρεται και  το τι επιθυμεί στα μύχια της ψυχής του ο κάθε Έλληνας μετανάστης «όπου Γης».
Ασφαλώς η παρουσίαση της όλης εκδήλωσης από τις νεαρές παρουσιάστριες ( δεύτερης γενιάς Μεσοτοπίτισσες στην Αθήνα) μέλη του Συλλόγου, έγινε κατά τρόπο που θα ζήλευαν και οι καλύτεροι παρουσιαστές του είδους.
Πριν κλείσω, αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι αυτό που μου έκανε πολύ ξεχωριστή εντύπωση. Είναι  η λέξη που ακούστηκε σ’ όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης αυτής. « ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ». Η αλληλεγγύη η μεταξύ των Μεσοτοπιτών όπου αυτοί και αν βρίσκονται. Λέξη που ακούστηκε κατά κόρο. Και αυτό βέβαια είναι γνωστό και παροιμιώδες για μας τους μη Μεσοτοπίτες και που το ξέρουμε. Το να γίνεται κάτι είναι ένα πράγμα. Όμως το να λέγεται και να τονίζεται έ!! αυτό έχει μια κάποια άλλη αξία. Αυτό για τους φίλους μου Μεσοτοπίτες, σημαίνει ότι το έχουν μπολιάσει μέσα στην ψυχή τους, ως χαρακτηριστικό τους DNAϊκό (ας μου επιτραπεί αυτός ο νεολογισμός – βαρβαρισμός). Σκέφτομαι, μακάρι αυτό το υψηλό χαρακτηριστικό  ανθρωπιάς που έχουν οι Μεσοτοπίτες να το είχαν όλοι οι Λέσβιοι αλλά και πιο πολύ  μακάρι όλοι οι Έλληνες.   
Τελειώνοντας πρέπει να πω ότι όλων των συντελεστών της άρτιας αυτής εκδήλωσης τους αξίζουν και τους πρέπουν πολλά συγχαρητήρια.
Ας μου επιτραπεί όμως να συγχαρώ ιδιαιτέρους δύο.
Πρώτα, τη φίλη μου Πρόεδρο του Συλλόγου Παναγιώτα Πλωμαρίτη για προφανείς και ευκόλως αντιλαμβανόμενους λόγους ως Προέδρου και δεύτερο το φίλο και μέλος του Δ.Σ. Νεκτάριο Βακάλη του οποίου η συμβολή στην οργάνωση της εκδήλωσης ως σφραγίδα και της δικής του δημιουργίας άφησε τα αχνάρια της. Ας μου συγχωρεθεί αν μ’ αυτά τα τελευταία, αδίκησα κάποιον   
Μπράβο λοιπόν στους ΜΕΣΟΤΟΠΙΤΕΣ και πάντα τέτοια.          
 
14.12.2012                        Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)

1 σχόλιο:

Μηθυμναίος είπε...

Ύστερα από την επίμονη παρότρυνση του φίλου Δημήτρη Νικορέτζου, θα τον συνοδέψω στην εκδήλωση.

Οπότε θα ειδωθούμε…