Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης * * * Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Καλό κατευόδιο, Γιώργο μου. Θα σε θυμάμαι πάντα αδερφέ μου.

                   Καλό κατευόδιο, Γιώργο μου. Θα σε θυμάμαι πάντα αδερφέ μου. 

Όταν 65 χρόνια ζωής, συμβίωσης και συνύπαρξης με το μοναδικό αδερφό σου φεύγουν απ’ τη μιά  στιγμή στην άλλη και φτερουγίζοντας χάνονται , χωρίς  εσύ να μπορείς να κάνεις κάτι για να τον κρατήσεις στη ζωή, ασφαλώς και το «είναι» σου σείεται. Ταρακουνιέσαι απ’ τα βάθη της ύπαρξή σου. Ο με εσένα απ’ την ίδια μήτρα βγαλμένος αυτός  άνθρωπος και  σύμψυχος μαζί σου, φεύγοντας προς τα επέκεινα , σου αφήνει  πόνο να σταλάζει στη δική σου ψυχή. Όταν μάλιστα αυτός ο άνθρωπος τυχαίνει να βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια υπό τις φτερούγες της δική σου προστασίας και φροντίδας μία και έτυχε η φύση να τον γεννήσει  με σωματική ατέλεια. Μα πολύ, πολύ πόνο. Τούτο βέβαια όταν τυχαίνει να είσαι μεγαλύτερος του και εκ των πραγμάτων, ο προστάτης του.  Η συναισθηματική σου φόρτιση είναι τόση όση δεν μπορεί να εκτονώσει ούτε η παρέλευση και η τελετή των 40ημέρων του. Είναι στιγμές της ζωής που η θλίψη σου αναστέλλει την όποια ικανότητα γραφής για να καταθέσεις σκέψεις και συναισθήματα. Η θλίψη της απώλειας του μοναδικού σου αδερφού, τον οποίο η φύση ατυχώς «προικοδότησε»  με την δια βίου σιωπή.  Ο Γιώργος μου. Το μικρό και μοναδικό αδερφάκι μου. Ο Γιώργος … της σιωπής. Ο άνθρωπος που ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την ιδέα ότι είχε γεννηθεί όπως τον γέννησε η φύση. Η συγχωρεμένη η μάνα μας πάντα στα διάφορα «γιατί» του, στα αδιέξοδα των ερωτημάτων του, του έλεγε «ο Θεός γιέ μου, ο Θεός»!!. Κι εκείνος ασυμβίβαστος με  το ότι η φύση του κληροδότησε δεν συμβιβάστηκε ποτέ με της ύπαρξης του την πραγματικότητα. Πάντα είχε ένα παράπονο και πάντα  στις στιγμές των υπαρξιακών του ανησυχιών γυρίζοντας τα μάτια του προς τον ουρανό και αναρωτιόταν : γιατί εγώ;;. Ακόμη και το ότι οι δύσμοιροι γονείς μας έκαναν τα αδύνατα δυνατά σε εποχές δύσκολες να το μάθουν  γράμματα, χειλιανάγνωση κ.λπ. στη σχολή  Κωφαλάλων στέλνοντάς τον στη Αθήνα, ( πράγμα που κατάφεραν δια του αειμνήστου Γιάννη Φωτιάδη), και στη συνέχεια να μαθητεύσει στο Κ.Α.Π.Α.Ψ και μετά σε καλούς μαστόρους του χωριού  γενόμενος έτσι ένας εξαιρετικός τεχνίτης κι΄ αυτός (μαραγκός), τον Γιώργο μας δεν του έφυγαν τα ατελείωτα «γιατί» του. Το ότι βρισκόταν μειονεκτικά έναν άλλων εκ της αναπηρίας του, ποτέ δεν τον έκανε να χαρεί τη ζωή. Με τημ καθοδήγηση των γονέων μας όσο αυτοί ήσαν στη ζωή ο Γιώργος πορευόταν συμβιβασμένος. Η «φυγή» και των δύο, στην κυριολεξία τον τσάκισε. Κι από κεί και ύστερα το σύνδρομο της αχιβάδας τον έκλεισε στην κυριολεξία στον εαυτό του. Οι κάθε λογής φοβίες του ήταν ατέλειωτες. Ακόμη και σε  υπερβατικής φύσεως θέματα, οι φοβίες του ήταν πέραν του όποιου προβληματισμού. Η ίδια η ζωή, διέψευσε αυτού του είδους τις φοβίες του, αφού τον δύσμοιρο μεταφέροντάς τον στο Νοσοκομείο του έδωσα τη δυνατότητα να βρεθεί στα χέρια της επιστήμης την στιγμή που έπρεπε, όμως ατυχώς εκ των πραγμάτων  αποδεικνύεται .ότι δεν είχε άλλο περιθώριο ζωής. Και έτσι έφυγε απ’ τη ζωή ξαφνικά, αναπάντεχα αλλά οπωσδήποτε όρθιος και με αξιοπρέπεια.   

Ο Γιώργος μου, ήταν αυτό η κοινωνία ονοματίζει άτομο με ειδικές επιδεξιότητες. Τίμιος και εργατικός άφησε και αυτός τη μικρή του στάμπα στο χωριό μας. Και  τούτο το τόνισε ιδιαίτερα στον επικήδειό του ο Πρωτοσυγκ, Αρχημανδρ. Μηθύμνης Νικόδημος και του το αναγνώρισαν όλοι οι συγχωριανοί μας που τον κατεβόδωσαν μαζικά στην τελευταία του κατοικία στον Αβόλαδο.
 Σήμερα που συμπληρώθηκαν τα «σαράντα»  σου αγαπημένε μου αδερφέ,  γράφω αυτό και το «αναρτώ» καθώς πράττω στον ιστότοπό μου, σηματοδοτώντας ότι δεν  θα σε ξεχάσω ποτέ.

Ανάλαφρη να είναι  η πατρώα γή  της Άντισσας μας που σε σκέπασε για πάντα, ημέρα ανοιξιάτικη, 6 του Απρίλη.

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης  (Ph.D.) ……………. 15.05.2013 

Δεν υπάρχουν σχόλια: