Αυτές τις μέρες κατά κόρο χρησιμοποιήθηκε στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, εφημερίδες, κ.ά., ως και σε διάφορες αντιπαραθέσεις πολιτικών στα κανάλια μεταξύ αντιπολίτευσης και κυβέρνησης, ο όρος νεποτισμός, οικογενειοκρατία.
Τούτο με αφορμή το διορισμό τριών συγγενικών προσώπων του Γραμματέα της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ ως μετακλητών υπαλλήλων (Γραφείο Πρωθυπουργού, Υπουργικά γραφεία). Πολλά ελέχθησαν και πολλά καταμαρτυρήθηκαν σε βάρος αυτού του νεαρού. Χωρίς πολλές περιστροφές, λάθος του η ενέργεια του αυτή. Ο αριθμός των διορισθέντων του και μόνο προκαλεί.
Αποτελεί «καρφί στο μάτι» του Λαού. Στην εποχή της μεγάλης κρίσης που περνούμε ως χώρα, η ανεργία ασφαλώς κατατρώγει τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας, και υποσυνείδητα με τέτοιου είδους «προκλήσεις» δημιουργούνται συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού. Το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, με τους νέους σε ανεργία πάνω από το 55%, ειδήσεις του είδους αυτού δημιουργούν του κόσμου τις αρνητικές εντυπώσεις και αντίστοιχες κρίσεις.
Κάποιοι είπαν ότι η παρούσα Κυβέρνηση, ως Κυβέρνηση της αριστεράς με τέτοιου είδους πράξεις καταναλώνει το ηθικό πλεονέκτημα που είχε και μπορούσε να προβάλλει ως τώρα. Το πλεονέκτημα πως δεν είχε βάλει ποτέ «το δάκτυλο στο μέλι», το της διαχείρισης των κρατικών πραγμάτων, αφού ως τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 δεν είχε καμία επαφή με την όποια κυβερνητική εξουσία.
Μάλιστα, τόσο πολύ το «σήκωσε» το θέμα η αντιπολίτευση και ειδικότερα η Ν.Δ. που ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας στην ομιλία του προ ημερών στην πρώτη επέτειο της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια αποστροφή του λόγου του, κατ’ αντιστοιχία προς το γνωστό «δέστε ποιος μιλάει», είπε, μιλάνε αυτοί που έκαναν «την οικογένεια κράτος»! 
Ασφαλώς το «μέτρον άριστον» και ως προς τη χρήση του όρου νεποτισμός οπωσδήποτε δε θα είχε οξύνει τόσο πολύ τα πράγματα και θα καταλάγιαζε ακόμη και τους εκατέρωθεν θερμοκέφαλους.
Εν πάση περιπτώσει, αν το πιο πάνω περιστατικό αποτελεί τον ορισμό της οικογενειοκρατίας, τι θα μπορούσε να πει κάποιος αναλογιζόμενος πως η πολιτική εξουσία και δη η ενάσκηση της κυβερνητικής εξουσίας στη χώρα γίνεται ουσιαστικά με τη μεταβίβασή αυτής από γενιά σε γενιά, δίκην κληρονομικού δικαιώματος στα μέλη κάποιων συγκεκριμένων πολιτικών τζακιών.
Όταν ο Εθνάρχης Ελευθέριος Βενιζέλος προ αιώνος, παλιότερα ο μέγας μεταρρυθμιστής της χώρας Χαρίλαος Τρικούπης και ακόμη παλιότερα ο ελευθερωτής του Γένους, ο Γέρος του Μοριά Θόδωρος Κολοκοτρώνης δε δημιούργησαν τέτοια κουλτούρα, αξιοθαύμαστο αλλά αληθινά, τούτη δημιουργήθηκε και άνθησε από αυτούς που μας κυβέρνησαν σχεδόν από τον εμφύλιο και μετά. Αυτούς που -αλίμονο- οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό και τους Νεοέλληνες στον απόλυτο εξευτελισμό, αυτόν που ζούμε τα έξι μνημονιακά χρόνια.
Η Ιστορία θα καταγράψει ότι στα τελευταία 60-70 χρόνια τα πολιτικά τζάκια που δημιουργήθηκαν και αναφέρομαι πιο πάνω είναι: «Καραμανλής», « Παπανδρέου», «Μητσοτάκης». Οι τρεις αυτές ράτσες στα εβδομήντα χρόνια της ζωής μου υπήρξαν οι ταγοί της πατρίδας…
Όταν στα 15χρονά μου, μαθητής του Γυμνασίου στη Μυτιλήνη το ’60, άρχισα να συνειδητοποιώ τα πολιτικά πράγματα, περίοδος μετεμφυλιακή, μόνο δέκα χρόνια μετά τη λήξη της εθνικής μας τραγωδίας, Πρωθυπουργός ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας.
Στα είκοσί μου, ο Γεώργιος Παπανδρέου είναι Πρωθυπουργός, που με τα «Ιουλιανά», τη σύγκρουσή του με το παλάτι και με πέμπτη φάλαγγα στο κόμμα του, την Ε.Κ., τους «αποστάτες», των οποίων επικεφαλής είναι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Γέρος «πέφτει». Αστάθεια, αναβρασμός στη συνέχεια και μοιραία ακολουθεί η επτάχρονη Χούντα των συνταγματαρχών που, αφού «καταφέρνουν» να ακρωτηριάσουν τον εθνικό μας κορμό, με την απώλεια της μισής σχεδόν Κύπρου, εγκαταλείπουν κακήν κακώς την εξουσία και, τιμωρούμενοι κατά πώς τους πρέπει, φυλακίζονται δια βίου. Τότε έρχεται ως εθνοσωτήρας ο αυτοεξόριστος στο Παρίσι Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Στα τριάντα πέντε χρόνια μου τούτος είναι πια Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργός ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, ο γιος του Γέρου της Δημοκρατίας (έχει πεθάνει επί Χούντας). Στα σαράντα μου, Πρωθυπουργός εξακολουθεί να είναι ο Ανδρέας και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Ν.Δ. ο κατ’ αυτόν «εφιάλτης» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Στα σαράντα πέντε μου ο Κ. Μητσοτάκης είναι Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Ανδρέας.
Στα εξήντα μου Πρωθυπουργός είναι ο Κώστας Καραμανλής, ο ανεψιός του συνονόματου του παλιού Καραμανλή, Υπουργός Εξωτερικών η Ντόρα (Μητσοτάκη) Μπακογιάννη, κόρη του Κ. Μητσοτάκη, και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο τότε νέος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιος Παπανδρέου (ΓΑΠ), ο γιος του Ανδρέα και εγγονός του Γέρου. Στα εξήντα πέντε μου ο ΓΑΠαπανδρέου είναι Πρωθυπουργός και δύο παιδιά του Μητσοτάκη, Ντόρα και Κυριάκος είναι μέλη του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όπου ως απλός πια βουλευτής συνεχίζει και ο Κώστας Καραμανλής.
Στα εβδομήντα μου, αρχηγός της συντηρητικής παράταξης, Ν.Δ. εκλέγεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης… 
Όπως φαίνεται καθώς το πάνε οι «Θεσμοί», αφού τελειώσουν και με τον νυν Πρωθυπουργό, όπως έκαναν με τους δύο προηγούμενους Μνημονιακούς Πρωθυπουργούς (ΓΑΠ, Α. Σαμαρά) θα βγάλουν τον Κυριάκο κι’ αυτόν Πρωθυπουργό…
Δηλ. Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης οι τρεις αυτές ράτσες, στα εβδομήντα χρόνια της ζωής μου, υπήρξαν οι ταγοί της πατρίδας… 
Αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα και που κατά το μεγαλύτερο μέρος φταίνε για τη νεοκατοχή της (οικονομική, αυτή τη φορά) και κοντολογίς την καταστροφή της, αλλά το χειρότερο την ταπείνωση των Ελλήνων.
Άραγε σ’ άλλη χώρα της Ευρώπης, θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε εξήντα περίπου χρόνια να την κυβερνήσουν οι γόνοι τριών «φαμιλιών» κατά πώς τα σκιαγράφησα πιο πάνω;!
Ολετήρες της πατρίδας που αυτοβαφτίζονται σωτήρες. Και το τραγικό, ο Ελληνικός Λαός τους ψηφίζει και τους κάνει αρχηγούς του.
Το μόνο που μπορεί να εξηγήσει το φαινόμενο αυτό είναι η κοντή μνήμη των ανθρώπων της φυλής μας, των συνΕλλήνων. 
Αλίμονό μας!