Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης * * * Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης

Παρασκευή 22 Απριλίου 2016

Αποφράδα επέτειος. Αναμνήσεις απ’ αυτή τη μέρα του ’67 - Μνημόσυνο στον αλησμόνητο φίλο και συνάδελφό μου, το «γέρο» Σπύρο Αντωνίου.



Αποφράδα επέτειος. Αναμνήσεις απ’ αυτή τη μέρα του ’67 - Μνημόσυνο στον αλησμόνητο φίλο και συνάδελφό μου, το «γέρο» Σπύρο Αντωνίου.

Σαν σήμερα, πριν 49 ολόκληρα χρόνια η φωνή της Δημοκρατίας στραγγαλίστηκε. Την στραγγάλισαν οι ερπύστριες των τάνκς. Με το πραξικόπημα επίορκων αξιωματικών. Αυτών, που αποτελούσαν την επάρατη Χούντα. Αυτών που στα μάτια τους, η δημοκρατική διακυβέρνηση του Ελληνικού λαού από την αναλαμπή της Δημοκρατίας με την Κυβέρνηση της Ε.Κ. του 53%!, του Γέρου Γ.Παπανδρέου, φαινόταν μεγάλη πολυτέλεια. Δεν του άξιζε του Λαού μας. Έτσι αποφάσισαν, έτσι διέταξαν και έτσι τελικά μας έβαλαν στον γύψο. Αντί της φωνής της Δημοκρατίας για επτά ολόκληρα χρόνια ακουγόταν η στριγκιά φωνή των ερπυστριών των τανκς, ως αυτές σέρνονταν στην άσφαλτο.
Πολλά έχουν γραφεί για τα τραγικά τότε γεγονότα. Η εκ μέρους μου σχετική γραφή δεν θα προσέθετε τίποτε το ουσιαστικό. Όμως θέλω να γράψω δυό λόγια. Δυό λέξεις με αφορμή την αποφράδα αυτή ημέρα για να προβάλλω ένα βιωματικό γεγονός της μέρας αυτής με τον αξέχαστο φίλο και συνάδελφό μου το Σπύρο, μνημόσυνο στη μνήμη του. Τον «γέρο», όπως τον φώναζα και που έχασα εδώ και δύο τώρα χρόνια. Το παρατσούκλι αυτό, του το είχα κολλήσει γιατί μπήκε στο Πολυτεχνείο ο ταλαίπωρος στα 24 του (λόγω πολιτικών καταβολών και πεποιθήσεων), ενώ εγώ ήμουν στα 19 μου. Αυτά τα πέντε χρόνια, σ΄αυτή την ηλικία φάνταζε διαφορά μεγάλη. Έτσι και το παρατσούκλι. Ο Σπύρος Αντωνίου, απ’ τη Γραμμένη Οξιά Ναυπακτίας. Είχε μπει στη Σχολή Ευελπίδων αλλά δεν τον όρκισαν και τον απέπεμψαν, αφού ο πατέρας του ήταν χαρακτηρισμένος «μη εθνικόφρων» (απαραίτητη προϋπόθεση για να ορκιστεί κάποιος εύελπις). Μια ζωή μαχόμενο στέλεχος τα Αριστεράς, αρχικά του ΚΚΕ είτε ως συνδικαλιστής Μηχανικός, είτε αργότερα  στην κεντρική πολιτική σκηνή ως υποψήφιος Βουλευτής του.
Πολιτικοποιημένος. Έντονα. Στην αριστερά πάντα, βέβαια. Διαβάζαμε μαθηματικά, Απειροστικό Λογισμό θυμούμαι στο πρώτο έτος για να πάμε το πρωί να  γράψουμε  για να περάσουμε το έτος και κάπου μεσάνυχτα και κάτι, κάναμε ανάλυση του Κεφαλαίου του Μάρξ, προσπαθώντας ο Σπύρος να με κάνει να μην είμαι αστός, όπως μου έλεγε.!! Φιλία,  από υποψήφιοι για το Μετσόβιο το Γενάρη 1964!! Μαζί μπήκαμε στους Μεταλλειολόγους Μηχανικούς. Για πενήντα χρόνια η βαθειά ριζωμένη φιλία έμεινε αταλάντευτη. Μια φιλία άδολη, μια φιλία ανεπιτήδευτη, μια φιλία γκαρδιακή χωρίς ανταγωνισμούς. Αταλάντευτη μέχρι που έκλεισε τα μάτια για πάντα και είχα το υψηλό καθήκον να τον αποχαιρετήσω εκφωνώντας του το στερνό κατευόδιο στην εκκλησία της Στυλίδας, όπου για χρόνια έμενε με τη οικογένειά του.   
Ξημερώματα της 21ης τ΄Απρίλη 1967,  τα έπινα με μια καλή παρέα στην ταβέρνα του Χαιρέτη, κοντά στον Ερυθρό Σταυρό, στους Αμπελόκηπους. Όταν φεύγαμε, ήταν πιά προχωρημένα μεσάνυχτα. Πηγαίνοντας προς το Αντικαρκινικό (εκεί κοντά ήταν το διαμέρισμα μας) μέσα απ’ τα στενά κοντά στα Τουρκοβούνια, άκουγα κάπου στο βάθος ένα αλλόκοτο θόρυβο. Μεταλλικό, ξηρό, μερικές φορές οξύ. Τελικά απεδείχθη ότι ήταν απ’ το στρατόπεδο των Τεθωρακισμένων στο Γουδί, καθώς ετοιμάζονταν τα «θηρία» να εφορμήσουν προς την Αθήνα, στο Σύνταγμα, στη Βουλή στην Ομόνοια και ολούθε σε νευραλγικά σημεία της πρωτεύουσας και  να πνίξουν  τις ελευθερίες του Λαού. Δεν έδωσα σημασία, αφού βρισκόμενος σε κατάσταση ευθυμίας δεν με ένοιαζε και πολύ τι ήταν αυτός ο ασυνήθιστος θόρυβος. Κοιμήθηκα. Το πρωί με ξύπνησε ένας συγκάτοικος κρατώντας στο χέρι το τρανζιστοράκι που μετέδιδε στρατιωτικά εμβατήρια. «Ξύπνα . Άκου. Ξύπνα. Δικτατορία!!» μου είπε. Ανακαθισμένος στο κρεβάτι μου, έτριβα τα μάτια μου μέχρι να μπεί το μυαλό μου σε λειτουργία και να συνειδητοποιήσω την κατάσταση. «Κι εμείς δηλ. όπως κι οι γονείς μας με το Μεταξά τότε πριν 30 χρόνια» σκέφθηκα. Την ημέρα αυτή που οι καραβανάδες κατέλαβαν την εξουσία, το πρώτο που έκαναν, πέραν από την αναστολή των σχετικών άρθρων του Συντάγματος της λειτουργίας της Δημοκρατίας, ήταν η απαγόρευση της κυκλοφορίας. Καθόμασταν μέσα και το αυτί μας ήταν κολλημένο στις ανακοινώσεις-διαταγές της Χούντας που κάθε τόσο διέκοπταν τα εμβατήρια. Ο κόσμος όλος μουδιασμένος. Με απορία περίμενε το μετά. Τι θα ακολουθήσει;;.  Στους Αμπελόκηπους  όσο μπορούσαμε να δούμε, κυκλοφορούσαν ελάχιστοι. Και κατά τις δύο το μεσημέρι κτυπά το κουδούνι. Ερωτώ «ποιός ;;» «Άνοιξε» με φωνή που προσέδιδε αγωνία, μου φωνάζει. «Ο Σπύρος» λέω. Στιγμιαία σκέφθηκα, απ’ την Ακαδημία Πλάτωνος (όπου καθόταν με την Μαρία την αδερφή του), τόσα χιλιόμετρα πώς τα κατάφερε;!
« Σκέφθηκα ότι όπου νάναι θα με ψάξουν, και θα με συλλάβουν» Ήταν βλέπεις μέλος των «Λαμπράκηδων». «Έτσι έφυγα, κι’ ήρθα εδώ. Να με κρύψεις».
Αμέσως μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο, να τον κρύψουμε  μέσα στο πατάρι μας. Ένα εξαιρετικά μεγάλο πατάρι ακριβώς πάνω από όλο το κενό χώρο της εξώπορτας της πολυκατοικίας. Ανεβάσαμε ένα στρώμα, κουβέρτες, σεντόνια και μαξιλάρια και συζητούσαμε το πως θα γινόταν να μη σκάσει εκεί μέσα. 
Είχε πιά νυχτώσει για τα καλά και ο Σπύρος ετοιμαζόταν να μπει στη κρυψώνα του. Όμως με μια στιγμή με την αποφασιστικότητά  και την ευθύτητα που τον χαρακτήριζε, μου λέει «Φεύγω». Χωρίς πολλές περιστροφές μου λέει «είμαστε βλάκες;;» στην απορία του προσώπου μου συνέχισε «ποιός είναι ο κολλητός του Αντωνίου, ο Ιορδάνης, θα πάνε στην Ακαδημία Πλάτωνος δεν θα με βρούνε μετά θα  έρθουν εδώ. Ας μη πληρώσεις κι εσύ για μένα. Άντε γειά σου . Καλό κουράγιο σ’ όλους μας.» Άνοιξε την πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι. Απ’ το μπαλκονάκι που βγήκα, είδα τη σκιά του να ξεμακρύνει προς τα Τουρκοβούνια. Ηρέμησαν τα πράγματα και ανταμώσαμε πάλι. « Τι έγινε κείνη την νύχτα τον ρώτησα» Δεν μου είπε. Ποτέ δεν μου είπε κάτι συγκεκριμένο αν την έβγαλε σε κάποιο παγκάκι εκεί πάνω στα Τουρκοβούνια ή αν κάποιος σύντροφος του έδωσε απάγκιο εκείνη τη τραγική νύχτα. Βλέπεις ο «Τριαντάφυλλος» (που ήταν το ψευδώνυμό του στην οργάνωση), ήξερε καλά να κρατά  μυστικά, και πληροφορίες για καταστάσεις και πρόσωπα. Ο χαρακτήρας  του, η ευθύτητά του, η επιστημοσύνη του, η εν γένει προσωπικότητά του και το όλο «είναι» του του έδωσε την έξωθεν καλή μαρτυρία του «καλού καγαθού» που του αναγνώριζαν οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοι και συναγωνιστές του, οι άνθρωποι της κοινωνίας όλης της Φθιώτιδας, του συνδικαλισμού, των κομματικών οργανώσεων που ανήκε της Τ.Α. και της Πολιτικής εν γένει. Τούτο κατεφάνει στην εξόδιο του ακολουθία, που τον ακολούθησε πλήθος κόσμου από απλούς ανθώπους του Λαού, τον Δήμαρχο της Στυλίδας Απ.Γκλέτσο μέχρι τον νυν Αντιπρόεδρο της σημερινής Κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης .
Νομίζω αξέχαστε μου φίλε Σπύρο σήμερα στην  49η θλιβερή ανάμνηση του βιασμού της Δημοκρατίας απ’ την επάρατη Χούντα, ας αποτελέσουν για σένα μνημόσυνο αυτές οι γραμμές. Ξέρε ότι δεν σε ξεχνούμε. Πάντα είσαι στη σκέψη μου.  

Δρ. Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης …….21.04. 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια: