Τι έκανα για τα Λάψαρνα προ 40 χρόνων.

Τι έκανα για τα Λάψαρνα προ 40 χρόνων

1977- 1983, ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗ   ΛΑΨΑΡΝΩΝ:

(Scripta manent, έλεγαν οι Λατίνοι.)

Αυτές τις μέρες ταξινομώντας τα βιβλία μου (προπτυχιακά, διδακτορικού, επαγγελματικά, κ.άλ.) για να τα παραδώσω στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο (μετά  την εκ μέρους  του Κοσμήτορα της Σχολής  Μεταλλειολόγων ευγενική του αποδοχή  της σχετικής πρότασής μου κάνοντας το λεγόμενο «αποχαιρετισμός στα όπλα» πιά από μέρους μου),  έπεσα σ’ένα φάκελό μου της δεκαετίας του ’70, με την ένδειξη ΛΑΨΑΡΝΑ.

Ανοίγοντας τον, βρήκα όλη την ιστορία της ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΨΑΡΝΩΝ από την Άνοιξη του 1977 ως το 1983, που τελικά έγινε πράξη η ηλεκτροδότησή τους.

 Η Ιστορία αρχίζει την Άνοιξη του 1977. Τότε, που μόλις είχα γυρίσει από την Αγγλία,  έκανα  την πρώτη επίσκεψή μου στα Κεντρικά της ΔΕΗ στη Χαλκοκονδύλη. Το πρόβλημα που με απασχολούσε τότε ήταν,  ο εξηλεκτρισμός των Λαψάρνων. Η μεγάλη απόσταση τους από το χωριό και τα άλλα εξ αντικειμένου στοιχεία ήταν σε βάρος ,μας. Συζητώ την υπόθεσή μας με αρμοδίους της, στις Γενικές Διευθύνσεις της,  Παραγωγής, Μεταφοράς και Διανομής.

 Αρχικά είχαμε προσπαθήσει τούτο να γίνει δια των διατάξεων «περί ηλεκτροδοτήσεως ακριτικών οικισμών». Όμως αυτό αποκλείστηκε, αφού ένας τέτοιος οικισμός θα έπρεπε να έχει τουλάχιστο 15 άτομα. Τα Λάψαρνα κατά την απογραφή του 1971, είχαν μόνο 5.

Τότε, μου έγινε η πρόταση  να ακολουθήσουμε την « περί αγροτικού εξηλεκτρισμού» διαδικασία, που ήταν τελείως δύσκολη έως αδύνατη υπόθεση, αφού θα έπρεπε να σταθμιστεί το κόστος (στύλοι, καλώδια, άλλα υλικά, εργασία, κ.λπ.)  της ηλεκτροδότησης, με την απόδοση του έργου και την σχετική ωφελιμότητα. Και τα μέτρα από Άντισα ως κάτω τον γιαλό ήταν πολλά . Ούτε λίγο, ούτε πολύ δώδεκα χιλιάδες μέτρα!!

Προϋπόθεση ήταν, να  γίνει η απαιτούμενη  αίτηση, όλων όσων είχαν πηγάδια και άρδευαν τα χωράφια τους με μοτόρια. Μου είχε λεχθεί, ότι θα έπρεπε τούτοι  να  είναι τουλάχιστο δέκα και οι καλλιέργειές τους να ξεπερνούν ένα ελάχιστο αριθμό στρεμμάτων ώστε να όπως  έγραφε η εγκύκλιος να «υπάρχει οικονομική ευστάθεια».

Τα βήματα  της υπόθεσης ήταν τα ακόλουθα:

1)  Υποβολή των αιτήσεων τους στη Διεύθυνση Γεωργίας της Νομαρχίας, στο περί αγροτικού εξηλεκτρισμού, αρμόδιο τμήμα της.

2) Διαβίβαση αυτών απ’ τη Διεύθυνση Γεωργίας στη ΔΕΗ για μελέτη.

3) Τα στοιχεία της μελέτης αυτής γυρίζουν πάλι πίσω στη Διεύθυνση Γεωργίας.

4) Υπό την προϋπόθεση ότι εξ αυτών προκύπτει «οικονομική ευστάθεια» η Διεύθυνση Γεωργίας της Νομαρχία,  διαβάζει στο Υπουργείο Γεωργίας για προγραμματισμό.

Το καλοκαίρι του 1977 στις διακοπές μου στο χωριό, ήρθα με ένα μάτσο έντυπα της σχετικής αίτησης και αφού συζήτησα την υπόθεση με το συγχωρεμένο τον πατέρα μου και τους περισσότερους εκ των ενδιαφερομένων αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε έχοντας κατά νου  όλες τις δύσκολες αυτές  προϋποθέσεις.

Εξ άλλου δεν είχαμε άλλη λύση.

Οι αιτήσεις που τελικά υπογράφηκαν ήταν 16 και υπεβλήθηκαν στην Γεωργική Υπηρεσία της Νομαρχίας Λέσβου την 22.11.1977 με αριθμό πρωτοκόλλου από 12201 έως και 12216. Τα ονόματα των αιτησάντων ήταν : 1) Ηλίας Μαραγκός, 2) Νικ. Κουτρουλής, 3) Χαραλ. Ιορδάνης, 4) Αντώνης Καλέμης , 5) Γιάννης Νεράντζος, 6) Αναστ. Σαμινέλλης, 7) Νικόλαος  Παπαϊωσήφ, 8) Αναστ. Κατέχος, 9) Χρήστος Βατούσης, 10)  Στελ. Πεισμάνης, 11) Χαραλ. Σαμινέλλης, 12 ) Θοδωρος Παρμάγκος,  13) Θωμάς Μαραγκός, 14) Νικήτας Μαραγκός, 15) Σωκράτ. Ρήγας  και 16) Ιγνατ. Δουρουδής. Εξ αυτών οι δέκα έχουν αποχωρήσει για «τας αιωνίας μονάς». Ας αποτελέσει  το παρόν, μνημόσυνο σ’ αυτούς που υπήρξαν οι σκαπανείς του μεγάλου αυτού έργου  υποδομής της ακριτικής γωνιάς του νησιού μας και της χώρας, των ΛΑΨΑΡΝΩΝ μας.

Για το μάζεμα των υπογραφών όλων των πιο πάνω συντελεστικός παράγων ήταν ο Ιγνατ. Δουρουδής.

Ως το 1982 και για πέντε κοντά χρόνια οι πληροφορίες που μας δινόντουσαν από την Γεωργική Υπηρεσία ή τη ΔΕΗ ήταν ήταν ποικίλες και αντιφατικές. Γίνεται το έργο, δεν γίνεται το έργο.!! Μέχρι και την Άνοιξη του 1982 ουδέν επίσημο χαρτί είχε έρθει επ’ αυτού στα χέρια μας. Τότε με αίτησή μου προς τη Διεύθυνση Γεωργίας ζήτησα σχετικά και μου απήντησε ότι η ΔΕΗ από το 1977 «… έκανε μια προμελέτη για να διαπιστώσει το κόστος κατασκευής του έργου. Επειδή το κόστος ηλεκτροδοτήσεως κατά τη ΔΕΗ, ήταν υπερβολικά υψηλό και επειδή με τη διάνοιξη ενός δρόμου για την πρόσβαση στην περιοχή  το κόστος ηλεκτροδοτήσεως θα μειωνόταν κατά 50%  η ΔΕΗ δεν συνέταξε οριστική μελέτη αναμένοντας την ολοκλήρωση της εκτέλεσης του δρόμου.»

Τέλος, ευτυχής συγκυρία Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΗ ανέλαβε τέλη του 1981 ο συνάδελφος μου, συνεργάτης  απ’το ΤΕΕ, καθηγητής Πανεπιστημίου και φίλος, ο Δημ. Παπαμαντέλος, του οποίου  η παρέμβαση ήταν καίρια και έκανε να υπερκεραστούν τα πράγματα μετά και την τελευταία μου σχετική αίτηση προς τη ΔΕΗ (μετά την παραπάνω απάντηση της Διεύθυνσης Γεωργίας)  την Άνοιξη του 1982. Μετά την οριστική απόφαση της ηλεκτροδότησης Λαψάρνων οι σχετικές εργασίες είχαν ολοκληρωθεί πιά όπως με πληροφόρησε με έγγραφό της η ΔΕΗ ( Διεύθυνση Νήσων Αιγαίου) τον Γενάρη του 1983.

Τότε, η ΗΧΩ ΤΗΣ  ΑΝΤΙΣΣΑΣ έγραφε : «Τα Λάψαρνα είδαν …Φως»

Δρ. Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης ………..15.11.2016