Η επέτειος των εξηντάχρονων της Συνθήκης της Ρώμης: Νέα Αρχή ή το τέλος της Ε.Ε.;

 Αιολίας Λόγος / ΕΜΠΡΟΣ

Η επέτειος των εξηντάχρονων της Συνθήκης της Ρώμης: Νέα Αρχή ή το τέλος της Ε.Ε.;

Τρίτη 04 Απριλίου 2017 | Τάκης Χαρ. Ιορδάνης (Ph.D.)

Αν προ δεκαετίας ερωτιόταν Έλληνας, εάν το πείραμα «Ενωμένη Ευρώπη (Ε.Ε.)» έχει πετύχει, ασφαλώς θα απαντούσε καταφατικά. Τούτο, κρίνοντας απ’ τα άμεσα ενδιαφέροντά του, την ίδια τη ζωή του, που είχε βελτιωθεί και μάλιστα πολύ, απ’ το ’80 [τότε ως ένατο μέλος της, μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ)]. Βελτίωση σε κάθε τομέα, εκ του κάθε λογής «κοινοτικού κεκτημένου».

Το βιοτικό επίπεδο μας, είχε φθάσει στο αντίστοιχο αν όχι ίδιο, άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Ατυχώς όμως ο Έλληνας ακολούθησε ασύνετα πορεία ευδαιμονισμού, άκρατου καταναλωτισμού και το χειρότερο εφησυχασμού. Γι’ αυτόν, όλα ήταν «δεδομένα» και θεωρούσε, παράλογα, ότι ποτέ και τίποτε δεν θα έκανε να αποστερηθεί τα «κεκτημένα».

Όμως ήρθαν χρόνοι δίσεκτοι, χρόνοι καταραμένοι. Η περίοδος των ισχνών αγελάδων. Με τα δεινά που περνά ο Λαός την αποφράδα επταετία των μνημονίων, της «βουλγαροποίησης» και της φτωχοποίησης του, η πίστη του για την Ε.Ε. έχει κλονιστεί. Όμοια, και άλλων Ευρωπαίων τα αισθήματα για αυτή δεν είναι καλύτερα, αφού βρίσκονται σε μόνιμη και παρατεταμένη λιτότητα. Κυρίως οι χώρες της Νοτ. Ευρώπης που υπερχρεωμένες, μη ανταγωνιστικές κι αυτές, ασφυκτιούν οικονομικά. Η Γερμανία μόνο ευημερεί, σε βάρος κυρίως των νοτιοευρωπαίων εταίρων της. Λόγω της κρίσης, μόνο απ’ την Ελλάδα, έχει κερδίσει πάνω από εξήντα δισ. ευρώ. Τούτο τέλος, κατεδείχθη στην πράξη απ’ τους Βρετανούς, που υπερψήφισαν το Brexit και ήδη αποσπώνται απ’ την Ε.Ε..

Όλα τούτα σηματοδοτούν πως το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης, των λαών της απ’ τα Ουράλια ως τον Ατλαντικό, των σκαπανέων της ιδρύσεως της, χάνεται οριστικά.

Έτσι η προ ημερών εορταστική εκδήλωση, των εξηντάχρονων της υπογραφής της διακήρυξης του μεγάλου ιδεαλιστή Σούμαν, στη Ρώμη το 1957, που εμπεριείχε τη φύτρα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, έγινε κάτω από πλέγμα καχυποψίας και οπωσδήποτε μακράν της όποιας ομοψυχίας. Αυτής, που ονειρευόταν ο μεγάλος Σούμαν και οι ηγέτες των έξι χωρών που υπέγραψαν την ονομαζομένη «Συνθήκη Χάλυβα και Άνθρακα», δηλ. Ιταλίας, Γαλλίας, Βελγίου, Ολλανδίας, Λουξεμβούργου και της τότε Δυτ. Γερμανίας. Τούτη (στόχευε στον έλεγχο των δύο αυτών υλικών -χάλυβα, άνθρακα- την αιτία των Παγκοσμίων Πολέμων) μετασχηματίσθηκε στην ΕΟΚ και τελικά στην Ε.Ε..

Οι ηγέτες των 27 χωρών της, που υπέγραψαν στις 25.03.2017 το νέο κείμενο, ανανέωσαν τους όρκους της ενότητας και δεσμεύτηκαν, η Ε.Ε. να φέρει αποτελέσματα σε βασικούς τομείς πολιτικής. Συγκεκριμένα για μια: α) ασφαλή και προστατευμένη Ευρώπη, β) ευημερούσα και βιώσιμη Ευρώπη, δημιουργούσα ανάπτυξη και θέσεις απασχόλησης, γ) κοινωνική Ευρώπη, και δ) ισχυρότερη Ευρώπη στην παγκόσμια σκηνή.

Πάντως όλα αυτά τώρα δεν θα φάνταζαν εξωπραγματικά, άπιαστο όνειρο, αν εντωμεταξύ είχε δημιουργηθεί η Ομοσπονδιακή Ευρώπη, που σημαίνει κρατική οντότητα, με ενιαία: σώματα ασφαλείας/στρατό, εξωτερική πολιτική και νόμισμα.

Έτσι σήμερα,  με πανίσχυρες τις Ρωσία και Κίνα και τις ΗΠΑ του Ντ. Τραμπ αποστασιοποιημένες, αν όχι εχθρικές προς αυτή, αλλά και με τις κάθε λογής σειρήνες να διαλαλούν ότι το μέλλον της είναι δυσοίωνο, οι νέοι αυτοί στόχοι των 27 Ευρωπαίων ηγετών, ώστε αυτή να καταφέρει να παραμείνει ενιαία, φαντάζουν ως ανάβαση ορειβάτη στο Έβερεστ.

Εκ των προαναφερθεισών τριών προϋποθέσεων υπάρξεως κρατικής οντότητας, το μόνο που υλοποιήθηκε απ’ το ’57, είναι το ενιαίο νόμισμα. Το σκληρό και πανίσχυρο Ευρώ. Αυτό είναι η μεγάλη φενάκη της υπόθεσης, η πηγή των δεινών μας, ως και άλλων Ευρωπαίων με ασθενικές οικονομίες.

Ενθυμούμαι με τι ζέση ο π. πρωθυπουργός Κ. Σημίτης και όλο το συν αυτώ εκσυχρονιστικό μπλοκ του ΠΑΣΟΚ, υποστήριζαν την ένταξη της χώρας μας στην Οικονομική Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), τέλη του ’90.Το κύριο επιχείρημά τους ήταν πως μπαίνοντας σ’ αυτή, θωρακιζόταν η οικονομία μας, αφού το νόμισμά μας δεν θα κινδύνευε εξ υποτιμήσεων, όπως γινόταν με τη δραχμή και έτσι θα αποφεύγαμε τις επιθέσεις κερδοσκόπων και τις σχετικές δυσμενείς οικονομικές συνέπειες. Με τα όποια δε τεχνάσματα, swaps, πλαστά στατιστικά (όπως πια παραδέχεται και η Κομισιόν), αλλά και υποθήκευση γενεών Ελλήνων, μας έβαλαν στην ΟΝΕ. Αυτά που δεν έλεγε ο Κ. Σημίτης, ήταν ότι η οικονομία μας ήταν ιδιαίτερη ασθενική και ως μη ανταγωνιστική, εξαιρετικά ευάλωτη. Τούτο, τού ήταν γνωστό. Αν όχι, δυστυχώς η άγνοια του, μας έφερε στη σημερινή τραγωδία.

Η μη ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας (τού ήταν γνωστή ως «Τσάρος» της, δεκαετία του ’80), επετάθη και εκ της επελάσεως της «παγκοσμιοποίησης», με αμεσότατο αποτέλεσμα την αποβιομηχάνιση της χώρας. Το ίδιο μη ανταγωνιστική κατέστη ατυχώς και η γεωργία μας (ως και σκόρδα εισάγουμε απ’ την Κίνα!). Έτσι μοιραία δεν είχαμε πια παραγωγή, τόσο γεωργική όσο και βιοτεχνική-βιομηχανική, προς στήριξη των αναγκών μας. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: Χρειαζόμαστε 80.000 τόνους όσπρια το χρόνο και παράγουμε μόνο 8.000! Εύκολα αναλογίζεται κανείς, τι γίνεται με τα βιομηχανικά προϊόντα.

Δέκα χρόνια στην ΟΝΕ, ως Λυδία λίθος κατέδειξαν την όλη φενάκη. Εκ της προσθήκης μεγάλων κατ’ έτος ελλειμμάτων και της υπέρογκης αύξησης του χρέους, οι κερδοσκόποι μάς χτύπησαν ανελέητα, τόσο που οδηγούμασταν στη χρεοκοπία. Έτσι για να «σωθούμε» μπήκαμε στα μνημόνια. Δυστυχώς! Πάντως οι τεθέντες στις 25.03.2027 -σημαδιακά στην εθνική μας γιορτή- στόχοι απ’ τους 27 ηγέτες της Ε.Ε. αν για άλλους Ευρωπαίους έχουν κάποιο νόημα και αξία, για τους Έλληνες παρίες της, φοβούμαι ότι είναι ευχές ανεκπλήρωτες. Κοντολογίς, η συνέχιση της ύπαρξης της Ε.Ε., επιτάσσει την επίτευξη των ανωτέρω στόχων. Το αντίθετο, μοιραία οδηγεί στην αποσύνθεση και τελικά στη διάλυσή της.