Για τα δεινά της ΟΛΣΑ και η θεραπεία της όλης καταστάσεως

Η ΟΛΣΑ ΓΙΑ  ΝΑ  ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΚΡΟΗΜΕΡΕΥΣΕΙ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ  ΝΑ ΥΙΟΘΕΤΗΘΕΙ  ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΨΗΦΟΦΟΡΙΑΣ ΚΑΤΑ ΠΩΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΑΛΛΟΙ Π.Χ. ΟΙ ΚΡΗΤΙΚΟΙ (ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ) ΚΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΩΝ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΣΤΑΣΕΩΣ ΤΗΣ .

Τούτο ως αναγκαιότητα απεδείχθη πιά εκ των πραγμάτων στην 30χρονη πορεία και ύπαρξή της. Όλη η δεισιδαιμονία και τα διαλυτικά φαινόμενα που παρατηρούμε σήμερα στο δευτεροβάθμιο παροικιακό  αυτό φορέα μας (Ομοσπονδία) έχουν τη ρίζα τους στο δι’ αντιπροσώπων σύστημα εκλογής της Διοίκησής της.

Είναι γνωστό ότι η επιτυχής ολοκλήρωση μιάς διεργασίας, μιάς κατασκευής, μιάς δομής, κάλ, έχει ως  θεμελιώδη προϋπόθεση την ύπαρξη μιάς σωστής σχετικής προδιαγραφής.

Αν η προδιαγραφή είναι στρεβλή τότε τα βάσει αυτής αποτελέσματα είναι «στρεβλότερα» ως καταστροφικά.

Στην περίπτωση μας η προδιαγραφή αυτή που είναι η γενεσιουργός αιτία  των «δεινών» της ομοσπονδίας μας, είναι αυτό καθ’ αυτό το καταστατικό της που προβλέπει την δι’ αντιπροσώπων εκλογή της Διοίκησης της.

Αυτά που βιώνουμε τώρα στην ΟΛΣΑ και είναι πιά πρόδηλα στον καθένα  από την διελκυστύνδα των εδώ σχολίων και αντιπαραθέσων( πέραν των όποιων άλλων που η προσωπική εμπειρία του μπορεί στον καθένα να του έχει μορφώσει γνώμη), δειχνουν ξεκάθαρα ότι αυτή  ταλανίζεται, βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και η ύπαρξή της είναι σε κατάσταση δυναμιτισμού.

Τούτο μπορεί να εκλείψει μόνο αν τολμήσουμε στην κρισιμότητα των στιγμών να αρθούμε πάνω απ’ τα της σημερινής κατάστασης  και να αρχίσουμε να εκλέγουμε τη Διοίκησή της  δια καθολικής και αμέσου ψηφοφορίας και όχι αυτή της δι’ αντιπροσώπων.

Φέτος συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από της ιδρύσεως της ΟΛΣΑ.

 Προσωπικά έχω σχετική εμπειρία 40 χρόνων και εξηγούμαι:

 Στην κίνηση  συμπατριωτών μας το 1978 για τη δημιουργία της Ομοσπονδίας μας ευτύχησα ως ένας εκ των ενεργών πρωταγωνιστών της (ήταν τότε η δεύτερη  προσπάθεια δημιουργίας ομοσπονδίας μετά αυτή του 1975) να συμμετάσχω όντας ο πρόεδρος του Συλλόγου Αντισσαίων. Δηλ. η πείρα μου γύρω από τα ομοσπονδιακά πράγματα του παροικιακού μας δυναμικού αριθμεί 40 ολόκληρα χρόνια. Έτσι μπορώ να γνωρίζω αρκετά γύρω  από τα ομοσπονδιακά μας και ενδεχομένως πολλά περισσότερα από πολλούς που σήμερα «ξιφομαχούν» ο ένας κατά του άλλου.

Αντιγράφω απ’ το βιβλίο του «ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ» αείμνηστου φίλου και συναγωνιστού,  Προέδρου των Ερεσίων Σταύρου Γαληνού.

« …Το 1978 , πέντε Πρόεδροι Λεσβακών Σωματίων, με δική μου πρωτοβουλία και την άμεση αποδοχή της πρότασής μου από τους εν δράσει  τότε Συλλόγους του Νησιού μας, τον αγαπητό μου Τάκη Ιορδάνη της Άντισσας,  τον εκλεκτό μου φίλο Ρήγα Αντωνάκα Πρόεδρο , μόνιμο,  του Συλλόγου των  Πλωμαριτών, τον απόστρατο Συνταγματάρχη

 κ. Πανσεληνά  Πρόεδρο των Πολυχνιατών και τον εκλεκτό άνθρωπο, συνταξιούχο δάσκαλο , κ. Στυλιανίδη  Πρόεδρο  του Συλλόγου Μανταμαδιωτών (ξεκινήσαμε για την δημιουργία της ομοσπονδίας) »

συνεχίζει γράφοντας σχετικώς ………………………

……. και  προσθέτει

« Οπωσδήποτε ήταν σφάλμα μας (το ότι δεν δεχθήκαμε να γίνει Πρόεδρος της ομοσπονδίας ο Κλεάνθης Παλαιολόγος της Λεσβιακής Παροικίας), γιατί αν γνωρίζαμε τότε τι θα γινόταν αργότερα με τις εντολές του κόμματος (εννοεί το κόμμα που πάντα νοιαζόταν για την σφραγίδα του όποιου φορέα θα μπορούσε να ποδηγετήσει), θα είχαμε κάνει την Ομοσπονδία μας από τότε και δεν θα έπεφτε αυτή στα χέρια του κόμματος»…..

Και πιο κάτω προσθέτει ο βαθειά δημοκρατικός Σταύρος  « Την Ομοσπονδία τη θέλουμε για το καλό του Νησιού μας και όχι για τα καπρίτσια  ενός κόμματος.  Την Ομοσπονδία τη θέλουμε αχρωμάτιστη.

Με ακολούθησαν αμέσως (φεύγοντας απ’ τη διαδικασία) οι Πρόεδροι της Άντισσας ο αγαπητός μου Τάκης Ιορδάνης, ο αξέχαστος κύριος Πανσεληνάς του Πολυχνίτου, ο Αντωνάκας του Συλλόγου Πλωμαριτών, ο Πρόεδρος της Γέρας ….και αγαπητός μου Χρήστος Τραγέλλης , Πρόεδρος των Καλλονιατών και δεν θυμάμαι ποιος άλλος».  

 Τέλος συνεχίζοντας περιγράφει το πώς «επιτυγχάνεται» τελικά η δημιουργία της ΟΛΣΑ δεκά χρόνια μετά, το 1988.

Τα δεινά της  Ομοσπονδίας μας όπως απεικονίζει η σημερινή κατάστασης της, φέρει το σπέρμα του «προπατορικού αμαρτήματος» που εύστοχα  και με παρρησία καταθέτει στο βιβλίο του ο αξέχαστος Σταύρος Γαληνός,  γράφοντας ως προανφέρθηκε, επί λέξει : «τα καπρίτσια  ενός κόμματος »    

Η συμμετοχή μου στα Διοικητικά της ΟΛΣΑ ήταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν και διεκδίκησα ανεπιτυχώς την Προεδρία  της. Κατά τη συμμετοχή μου στο ΔΣ επί δύο θητείες  διαπίστωσα τις εγγενείς αδυναμίες  της ΟΛΣΑ.

Τούτες προέκυπταν εκ της μη τηρήσεως βασικών δημοκρατικών αρχών. Συγκεκριμένα, της αντιπροσωπευτικότητας, της πολυφωνίας και  της ισοδυναμίας της ψήφου. Ανέλαβα τότε την πρωτοβουλία και μετά από πολύ αγώνα κατάφερα να δρομολογηθούν οι απαιούμενες διαδιακασίες να  γίνει αλλαγή του καταστατικού ώστε να υπάρχει η δυνατότητα εφαρμογής της  των αρχών αυτών. Παρ’ όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα  και μετά από 20 χρόνια  είναι αυτό που βιώνουμε ατυχώς σήμερα στο δευτεροβάθμιο αυτό φορέα μας.  

Κλείνοντας λέω το αυτονόητο.

 Για να έχουμε την Ομοσπονδία μας αχρωμάτιστη, που θα διοικείται από εκλεγόμενους δια  της άδολης  δημοκρατικής  καθολικής και αμέσου εκλογής της Διοίκησής της, και που θα εργάζεται πέραν του καλού του προικιακού δυναμικού μας στην Αττική και για το καλό του Νησιού μας και «όχι για τα καπρίτσια  ενός κόμματος» κατά την ρήση του αξέχαστου Σταύρου Γαληνού, χρειάζεται να γίνει αλλαγή του καταστατικού της καταργώντας  την δι’ αντιπροσώπων εκλογή της Διοίκησής της και  υιοθετώντας  αυτή της αμέσου  καθολικής ψηφοφορίας.

Ας το τολμήσουμε να ξεκινήσουμε την διδικασία της αλλαγής του καταστατικού . Αν το αφήσουμε έτσι στο έλος της απραξίας, στασιμότητας και των κεκτημένων, μοιραία θα έχουμε την αυτοδιάλυσή της.  Μια αυτοδιάλυση που δυστυχώς με ιδιαίτερη παραστατικότητα προοιωνίζουν οι φωτογραφίες της προ ημερών Γ.Σ. και τα «αιχμηρά» κατ΄αλλήλων σχόλια (τ. προέδρων κατά άλλων τ.προέδρων, τ.μελών κατά τ.προέδρων ή άλλων μελών, κλπ),  και αλληλοκατηγορίες, που έχουν αναρτηθεί κάτω απ’ αυτές.

ΑΣ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΣΟΥΜΕ ΠΡΙΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ.

ΘΑΡΡΟΣ  ΜΟΝΟ,  ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ! 
21.06.2018