Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης * * * Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

"Ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας και οι Βρισαγώτες φίλοι μου" Άρθρο μου στο ΕΜΠΡΟΣ



Άρθρο μου στη στήλη μου "Αιολίας λόγος" του ΕΜΠΡΟΣ

<< Ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας και οι Βρισαγώτες φίλοι μου
01/02/2020
Κατηγορία Αιολίας Λόγος
Ήταν αρχές του 1978 όταν γνωριστήκαμε με τον αξέχαστο, δάσκαλο και ιστοριοδίφη Κώστα Τσέλεκα. Τότε είχα πρωτοεκλεγεί Πρόεδρος του Συλλόγου Αντισσαίων και ως Σύλλογος είχαμε ξεκινήσει την καμπάνια για την προτομή του αναμορφωτή της Άντισσας, αείμνηστου Γιάννη Φωτιάδη. Είχαμε δε βγάλει την «ΗΧΩ της Άντισσας» και στο πρώτο φύλλο της προβάλαμε τα της προτομής, μαζί με τη φωτογραφία του Φωτιάδη στην πρώτη σελίδα. Όπως μου είπε ο γέρων πια τότε δάσκαλος, η φωτογραφία Φωτιάδη στην ΗΧΩ, του τράβηξε την προσοχή, αφού η μορφή του, του ήταν γνώριμη. Μου έλεγε ότι όταν αυτός πρωτοξεκίνησε δάσκαλος τη δεκαετία του ’20, ο Φωτιάδης μεγαλουργούσε στην Άντισσα (τότε Τελώνια). Τον εκτιμούσε πολύ και συμφώνησε με τα σχετικώς γραφόμενά μας στην ΗΧΩ. Τον θυμούμαι να μου λέει «τόλμησες παιδί μου κάτι τέτοιο, δέκα χρόνια μόνο από το θάνατό του; Μπράβο σου! Σου εύχομαι να τα καταφέρεις». Τον θυμούμαι να μου μιλά με πατρική ζεστασιά αλλά και ξεχωριστή ζωντάνια. Πέραν του Φωτιάδη η συζήτησή μας επεκτάθηκε, σε θέματα Συλλόγων αφού ήθελε να μάθει, διάφορα θέματα τεχνικής φύσεως ως προς αυτούς, γνωρίζοντας ότι ο των Αντισσαίων τότε είχε ήδη ζωή είκοσι χρόνων. Μου εξήγησε πως οι συγχωριανοί του ετοιμάζονταν να κάνουν το δικό τους Σύλλογο στην Αθήνα και μαζί με άλλους στην όλη προσπάθεια συμμετείχε κι αυτός. Τον εξετίμησα ως άνθρωπο «ευ φρονούντα», με μεστού περιεχομένου λόγο, σταράτο και ντόμπρο. Λεσβιολάτρη ή ακόμη πιο συγκεκριμένα «Βρισαγολάτρη», όπως μετά από χρόνια επιβεβαίωσα διαβάζοντας το εξαιρετικό βιβλίο του «Το χωριό μου η Βρίσα Λέσβου». Τούτο καλύπτει όλους τους τομείς ζωής και δραστηριότητας της Βρίσας και αναμφισβήτητα μπορεί να υπάρξει πρότυπο πατριδογραφίας για όλα τα χωριά του νησιού μας του περασμένου αιώνα.
Έτσι, ο αλησμόνητος αυτός δάσκαλος υπήρξε ο βασικός κρίκος της αλυσίδας των γνωριμιών μου και φιλίας με πολλούς σε επίπεδο μελών Δ.Σ. και Προέδρων, του το 1979 δημιουργηθέντος Συλλόγου Βρισαγωτών της Αθήνας. Αναφέρω τον Σταύρο Παρασκευά, τον Βασίλη Ψαριανό και τον σημερινό, Κώστα Σταυρινό.
Ο Σύλλογος αυτός, όπως όλοι οι Πολιτιστικοί παροικιακοί Σύλλογοι μας στην Αθήνα πέρασαν διάφορες φάσεις, με κορύφωση αυτή της δημιουργικότητας και προόδου. Απέκτησε δικό του γραφείο στο κέντρο της Αθήνας και έβγαλε τη δική του εφημερίδα που εξελίχθηκε στο καλαίσθητο περιοδικό «Αντίλαλος της Βρίσας». Κορωνίδα της δημιουργίας του, προ τριετίας από το σημερινό Δ.Σ., απετέλεσε η εξαιρετική, καλαίσθητη και ιδιαίτερα ευρύχωρη αίθουσα του «Ευτυχία και Αλέκος Πολύζος». Εκεί βρέθηκα προσκεκλημένος του φίλου Κώστα τόσο στα εγκαίνιά της, όσο και σε διάφορες άλλες εκδηλώσεις, όπως στην κοπή της πίττας τους την περασμένη Κυριακή.
Το περιοδικό τους πάντα με εξαιρετική ύλη, προσεγμένο, καλαίσθητο σε ιλιουστρασιόν χαρτί, όταν το λαβαίνω το «ξεκοκαλίζω» από ενδιαφέρον. Ο Σύλλογος αυτός αποτελεί την αιχμή του δόρατος του Βρισαγώτικου δυναμικού των Αθηνών τόσο για τα δικά του ενδιαφέροντα, όσο και ιδιαίτερα της αγαπημένης τους γενέτειρας .Σ’ αυτό προβάλλονται, πλέον όλων των άλλων, οι ενέργειες τους για το χωριό τους. Ύστερα δε από τα τραγικά αποτελέσματα απ’ τη μάστιγα του Εγκέλαδου το 2017, τούτο έχει εντατικοποιηθεί στο μέγιστο.
Ασφαλώς υπήρξαν κι’ άλλες γνωριμίες και φιλίες με Βρισαγώτες απ’ τα φοιτητικά μας ακόμα, αλλά και μετά κατά διάφορες κοινωνικές επαφές. Αρχίζω απ’ την αξέχαστη Εύα Κανδύλη (είχε παντρευτεί τον επίσης αξέχαστο, καλό φίλο και συγχωριανό μου Νίκο Κράλλη). Το ζεύγος Γ. και Μ. Νικολάου, το ζεύγος Γ. και Κ. Γεωργή, τον συγχωρεμένο Τάκη Ταξείδη, τον Αριστ. Ταξείδη, κ.άλ.
Προ αρκετών ετών, σε μια εκδήλωση στην Καλλονή γνωριστήκαμε με τον αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, δικηγόρο Παναγιώτη Αναγνώστου. Εκεί είχαμε το χρόνο να μιλήσουμε επί διαφόρων θεμάτων κοινωνικοπολιτικού ενδιαφέροντος. Κάποια στιγμή με ρώτησε «εσύ είσαι που αρθρογραφείς στις εφημερίδες;». Του άρεσε, όπως μου είπε, ο καθαρός μου λόγος, η αγωνιστικότητα και η διεκδικητικότητά μου. Από τη δική μου πλευρά έχοντας διαβάσει το βιβλίο του «Πέτρινα χρόνια», ήμουν προδιατεθειμένος θετικά απέναντί του. Κρατήσαμε επαφή τηλεφωνικά και στα τελευταία χρόνια της ζωής του μέσω των ΜΚΔ. Κάποια φορά μου μίλησε για το βιβλίο του «Ημερολόγιο Κατοχής», το οποίο δεν είχα. Σε λίγες μέρες μου το έστειλε, με την αφιέρωση: «Στον Δρ. Τάκη Ιορδάνη μία από τις απελπιστικά σπανίζουσες πια όρθιες ψυχές. Άξιος γόνος της μεγάλης Αντίστασης. Υπογραφή του, Βρίσα Μάης(δυσανάγνωστο) ’10.»
Φυσικά σ’ αυτόν στον οποίο θέλω ιδιαίτερα να αναφερθώ, είναι ο Μανώλης Μανώλας που η γνωριμία μας ξεκινά από τότε που ήταν κι αυτός στην Αθήνα και που ισχυροποιήθηκε αφότου ανάλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας αυτής που χρόνια τώρα με φιλοξενεί. Ο Μανώλης είχε την ευγένεια να μου δώσει σ’ αυτή βήμα παρακινώντας με να δημιουργήσω τη δική μου στήλη. Έτσι προέκυψε η «Αιολίας λόγος». Με αυτή, μου έδωσε φωνή αλλά κυρίως μέσο παρέμβασης στα της γενέτειράς μας και όχι μόνο. Δράττομαι της ευκαιρίας, δημοσίως, να του εκφράσω τις ευχαριστίες μου.
Τέλος θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στον από τη δεκαετία του ’80 αγαπητό μου φίλο και συνεργάτη, καθηγητή της Φιλοσοφίας του Δικαίου Ανδρέα Εμμανουήλ. Τούτος έλκει την καταγωγή, εκ μητρός, από τη ράτσα των Καπτανίδων. Παρότι απ’ τη μεριά του πατέρα του είναι γόνος Κρητικών καπεταναίων, η εθνική υπερηφάνεια του είναι ξεχωριστά μεγάλη για το ότι, ως μου λέει, η προγιαγιά του έδωσε στην Πατρίδα, στη Μικρά Ασία (Σαγγάριο) ένδεκα (11) γιούς της! Με τον Ανδρέα, μας ενώνουν πλείστοι όσοι κοινωνικοί αγώνες (αποτελεί προβεβλημένο μέλος του Συνδέσμου μας «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ»), με πρώτο επιτυχή -δύο φορές μάλιστα- το να κερδίσουμε με τις μνημειώδεις εκεί αγορεύσεις του στο ΣτΕ τη δεκαετία του ’90, την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών της ΔΕΗ στην περιοχή του Υψηλού. Ακόμη με στήριξε νομικά κατά αλάθητο τρόπο στους διάφορους αγώνες μου, όπως για το «δρόμο Καλλονής-Σιγρίου», το «Λιμάνι του Σιγρίου», το «σπάσιμο του Δήμου», κ.αλ. Έχοντας φυσικά βιώσει τις εκάστοτε ενέργειες μου, σε ομιλία του, κατά την εορταστική ολομέλεια της Επιτροπής Αγώνα Καλλονής-Σιγρίου το 2013 στο Σκαλοχώρι, με μεγαλοθυμία είπε ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να πει κάποιος για μένα. Το κείμενο της ομιλίας του αυτής είχε δημοσιευθεί στον «Αντίλαλο».
Όλα αυτά με έχουν δέσει με τους Βρισαγώτες αλλά και τη Βρίσα. Ευελπιστώ και εύχομαι από καρδιάς, γρήγορα να επουλωθεί η χαίνουσα πληγή που άνοιξε ο σεισμός προ 2½ ήδη χρόνων και το ωραίο παραδοσιακό αυτό χωριό πάλι να προβάλλει χτισμένο, όμορφο και γραφικό εκεί που σήμερα απλώνεται ο θλιβερός ερειπιώνας. Ακόμη, ο εδώ Σύλλογος να μακροημερεύσει και η δεύτερη και τρίτη γενιά Βρισαγωτών να φανεί αντάξια των σκαπανέων αυτών που τους κληροδοτούν υποδομές και όνομα Συλλόγου, ζηλευτά σ’ όλο το Λεσβιακό δυναμικό της Αθήνας και όχι μόνο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: