Ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», ο Γέρος της Δημοκρατίας & ο Αριστείδης Γιαπαλής. Άρθρο μου στον ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ/ Αιολίας λόγος

 

σελ. 6                         ΔHMOKPATHΣ                       Σαββατοκύριακο 12 Ιουλίου 2025

Αιολίας λόγος

Ο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ», ο Γέρος της Δημοκρατίας

& ο Αριστείδης Γιαπαλής.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Το να κάνει  Πρωθυπουργός αναφορά για  μια εφημερίδα σε κάποια συνέντευξή του λέγοντας καλά λόγια  γι’αυτή, ως γεγονός  αποτελεί  τιμή της, ιδιαίτερη.  Όταν δε αυτό γίνεται για μια εφημερίδα επαρχίας τούτο έχει ξεχωριστή αξία. Αυτό έγινε για τον αγαπητό μου «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ», απ’τον  αείμνηστο Γέρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπανδρέου, προ 61 χρόνων, τέτοιες μέρες στο Παρίσι.  Ήταν λίγο μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ, όπου και είχε σχετικές συζητήσεις με τον τότε Πρόεδρο Λιντ.Τζόνσον για το Κυπριακό,  που βρισκόταν σε κορύφωση με το περιβόητο  «σχέδιο Άτσεσον». Η  συνέντευξη  αυτή, του τότε Πρωθυπουργού μας,  είχε ακόμη ιδιαίτερη  βαρύτητα αφού αναφέρθηκε στο νησί μας και τους κατοίκους του,  εκφράζοντας  την ευγνωμοσύνη του, στο όπως το απεκάλεσε, «νησί του». Κάτι τέτοιο ασφαλώς, αποτελεί  τιμή  μεγίστη για τη γενέτειρά μας αλλά κι όλους τους Λέσβιους. Αυτά περιλαμβάνονται στο φύλλο του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ» με ημερομηνία 11 Ιουλίου 1964. Αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση, όταν  μου  ενεχείρισε αυτό ο φίλτατος Αριστείδης Γιαπαλής προ ημερών που ανταποκρινόμενος στο κάλεσμά του, είχα τη χαρά και την τιμή να τον επισκεφθώ στην οικία του.                                                             Κατά τα αναφερόμενα σ’αυτό, στο ιστορικό του Παρισιού ξενοδοχείο «Κριγιόν» (όπου εντοιχισμένη αναμνηστική πλακέτα, αναφέρει πως εκεί έλαβαν χώρα οι συσκέψεις των αρχηγών των νικητριών δυνάμεων του Α! παγκοσμίου πολέμου, μεταξύ αυτών και ο Εθνάρχης Ελευθ. Βενιζέλος), έδωσε τότε  συνέντευξη ο Έλληνας Πρωθυπουργός  παρουσία Γάλλων δημοσιογράφων αλλά και δημοσιογράφων των διεθνών πρακτορείων. Κατ’αυτή προέβαλε την τότε εθνική γραμμή για τη λύση του Κυπριακού, την  «Αδέσμευτη Αυτοδιάθεση».                                                                          Το  χρονικό και την ανάλυση των γεγονότων αυτών αποθανάτισε  ο νεαρός τότε φοιτητής στο Παρίσι,  Αριστείδης,  που παρευρέθη στην εν λόγω συνέντευξη και τα έστειλε, ως «Γράμμα από το Παρίσι» όπως αναφέρεται στο φύλλο αυτό του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ».  Ακολουθούσε ως κύριο άρθρο το, με  τίτλο «Ο ΕΛΛΗΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ κ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ»  και υπότιτλο «Ακούστηκε έπειτα από μισόν αιώνα η γνήσια φωνή της Ελλάδος». Σ’ότι αφορά την συνέντευξη αυτή, ο Αρ.Γιαπαλής έγραφε επί της ουσίας: «Σκληρότατος ο αγώνας του (του   Πρωθυπουργού) στη Γαλλική πρωτεύουσα. Τα διεθνή παρασκήνια βυσσοδομούσαν, πιέζοντας φοβερά την Ελλάδα  για να υποχωρήσει, τα ξένα δημοσιογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν  ανακριβείς πληροφορίες, ο δικός μας  κρατικός μηχανισμός ήταν αδύναμος να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες κι ο Παπανδρέου εύψυχος, ανένδοτος, περήφανος, πολεμούσε και ενέπνεε.»                                            

 Την επαύριο, μίλησε στους δημοσιογράφους και ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ισμέτ Ινονού. Η σύγκριση ήταν τέτοια, που διαπρεπής Γάλλος δημοσιογράφος είχε πει στον Αριστείδη:  «Άκουσα τον Τούρκο Πρωθυπουργό, άκουσα και τον Παπανδρέου. Δεν ξέρω πότε θα λυθεί το Κυπριακό, ένα όμως είναι βέβαιο, με μια τέτοια ηγεσία η Ελλάδα δεν μπορεί παρά  να βρει την δικαίωσή της». Δυστυχώς, τούτο αποτέλεσε όνειρο απατηλό.                                                                                           . Το ιστορικό δεδομένο είναι ότι το σχέδιο Άτσεσον δεν προχώρησε το 1964. Οι Τούρκοι πάντοτε σταθεροί και επίμονοι στις στοχεύσεις τους ό,τι δεν κέρδισαν τότε, συνηγορούντων βέβαια όλων των διαχρονικά  γενομένων  λαθών μας (Ελλήνων και Κυπρίων), το κέρδισαν στο πολλαπλάσιο με τον «Αττίλα» καταλαμβάνοντας το 37% της Κύπρου δέκα χρόνια αργότερα, το 1974, επίσης Ιούλιο μήνα.                                                                                                                                            . Μετά την συνέντευξη του 76χρονου τότε Πρωθυπουργού και τις θετικές γνώμες των ξένων για την πολιτική δεξιοτεχνία του, την μαχητικότητα του και την πνευματική του ετοιμότητα, όλοι οι εκεί παρευρεθέντες Έλληνες υπήρξαν εθνικά υπερήφανοι και άκρως ευχαριστημένοι. Περαιτέρω, ο Αριστ.Γιαπαλής  σημείωνε: «Προσωπικά όμως είχαμε κι έναν άλλο πρόσθετο λόγο. Πριν από λίγη  ώρα  ο  Πρόεδρος  της   Ελληνικής    Κυβερνήσεως,  μ α ς    έ λ ε γ ε    ε ι δ ι κ ά    γ ι α    τ ο ν    «Δ η μ ο κ ρ ά τ η»:                               .                                                                              “Με την εφημερίδα αυτή με συνδέουν κοινοί αγώνες από το 1928. Ήταν πάντα πιστή, έντιμη και θαρραλέα σύμμαχός μου. Την σκέπτομαι  με συγκίνηση. Όσο για το νησί, ένα λέγω: Αν τη στιγμή αυτή μπορώ να μιλώ εδώ είναι γιατί το θέλησε η Μυτιλήνη. Ήρθα νέος και άγνωστός και με αγκάλιασε με στοργή και αγάπη. Οι σχέσεις μου με τους κατοίκους του δεν είναι πολιτικές, είναι συναισθηματικές, φτάνουν την αφοσίωση μιας θερησκευτικότητας.»  και πιο κάτω μετά την πρες-κόνφερενς  έλεγε στον Αριστείδη:  «Η Μυτιλήνη, το νησί μου. Της είμαι πάντοτε ευγνώμων”.    Σε πρακτικό επίπεδο, οι σχέσεις του Γεωργίου Παπανδρέου με τους Λέσβιους υπήρξαν διαχρονικές και  έχουν άμεσα χειροπιαστό  δείγμα γραφής στη Μυτιλήνη αλλά κι όλο το νησί μας.  Τούτο είναι τα ιδίου τύπου δημοτικά σχολεία που κοσμούν τη Μυτιλήνη, ως το 2^ο,  5^ο , 6^ο κ.αλ. ως και το νησί μας όπως αυτό της Άντισσας. Αυτά έγιναν κατά την τελευταία Κυβέρνηση του Εθνάρχη Ελ. Βενιζέλου 1928-1932, που ο Γ.Παπανδρέου είχε εκλεγεί βουλευτής  Λέσβου και ο μεγάλος Βενιζέλος τον είχε επιλέξει, Υπουργό Παιδείας.                                                                                                              Σε ότι αφορά τις σχέσεις του Αριστ.Γιαπαλή με τον αείμνηστο Γ.Παπανδρέου, και στη συνέχεια με τον Ανδρέα κι όλη την οικογένεια τους υπήρξαν άρρηκτες και  τούτο πάντα  στη βάση  αλληλοεκτιμήσεως.  Μετά τις σπουδές του στη Γαλλία όπου ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ο Αριστείδης επέστρεψε στην Ελλάδα όπου σ’όλους τους τομείς της επιστήμης, των γραμμάτων  της διανόησης ως και της διοίκησης προσέφερε αλλά και ως σήμερα εξακολουθεί να προσφέρει. Η προσφορά του αυτή έχει αναγνωριστεί  απ’την πανεπιστημιακή κοινότητα  αλλά και  τις Ένοπλες  Δυνάμεις όπου επί χρόνια διδάσκει στις σχολές τους. Συγκεκριμένα το Πανεπιστήμιο της Πελοποννήσου τον ανακήρυξε επίτιμο διδάκτορα του, ως επίσης το ίδιο και η Ανωτάτη Στρατιωτική Σχολή των  Ευελπίδων (τονίζεται ότι είναι ο δεύτερος της μετά την Πρύτανη κ.Γλύκατζη-Αρβελέρ). Με τον Αριστ.Γιαπαλή γνωριστήκαμε σε μια εκδήλωση Λεσβιακού ενδιαφέροντος προ πενήντα κοντά χρόνων  μόλις είχαμε γυρίσει απ’τις στο εξωτερικό σπουδές μας.  Η ευθυκρισία του, η ειλικρίνειά του και η διάθεση προσφοράς που τον διακρίνει, μου παρέχει τη δυνατότητα να ακούω απ’το στόμα του τον καλό του λόγο για κάποια ενέργεια μου, όταν μου αξίζει, αλλά και τον ψόγο του όταν έχω υποπέσει σε ολίσθημα. Τούτο κατά πως κάνει μεγάλος αδερφός (που δεν είχα) προς τον μικρότερό, πράγμα ιδιαίτερα  χρήσιμο για μένα. Ασφαλώς η επί χρόνια τώρα συμπόρευσή  μας  μ’έκανε να γνωρίσω ένα  Αριστείδη δοτικό στη βάση της φιλαλληλίας προς τους ανθρώπους. Ακόμη, πλέρια είναι η αγάπη του  προς την γενέτειρά μας. Λεσβολάτρης μέγας, ίσως ο μεγαλύτερος όλων μας. Μπορώ να γνωρίζω ότι της έχει σταθεί όπως κι όπου μπορούσε. Πάντως αυτό που τον κάνει υπερήφανο είναι ότι η απ’την δεκαετία του ’70 ιδέα του, η σχετική με τη δημιουργία  Υπουργείου Αιγαίου, υιοθετήθηκε και υλοποιήθηκε απ’την πρώτη Κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, το 1985. Θλίβεται δε για το πώς ένα Υπουργείο που θα μπορούσε να αποτελεί τον Άτλαντα που στους ώμους του μπορούσε να σηκώνει όλο το Αρχιπέλαγός μας, το έχουν καταντήσει μια απλή Γενική Γραμματεία Αιγαίου!    

ΣΠΗΛΙΟΣ Αντίσσης, Μαντείο του Ορφέα, αλήθεια ή ψέμα; Άρθρο μου στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ / Αιολίας λόγος

 

ΣαββατοΚύριακο   28 Ιουνίου 2025                           ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ                 σελ.11

Αιολίας λόγος

     «ΣΠΗΛΙΟΣ» Αντίσσης, Μαντείο του Ορφέα,                            αλήθεια ή ψέμα;

 

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Κάποιοι  προσπαθούν εδώ και μερικά  χρόνια  να κάνουν όνομα και καριέρα(;) πάνω στο ότι το σπήλαιο «Σπήλιος», το σε  απόσταση ~2,00 Km επ’ευθείας προς βορά της γενέτειράς μου  Άντισσας, υπήρξε το Μαντείο Ορφέα. Τούτο, χωρίς ποτέ να έχει προκύψει επιστημονικά κάτι σχετικό (ιστορία, βιβλιογραφία, παράδοση, αρχαιολογική  εργασία, ανασκαφή, κ.λπ). Αυθαίρετα!  Με σκοπό να λυθεί άπαξ και δια παντός το θέμα, υπέβαλα στην Εφορία Αρχαιοτήτων Λέσβου έγγραφό μου  αρχές  Μαρτίου, με το οποίο ζητούσα να γίνουν εντός του «Σπήλιου»  οι κατά την επιστήμη απαιτούμενες αρχαιολογικές έρευνες. Προδήλως, αυτές θα αποτελέσουν τη «Λυδία λίθο» αποκάλυψης  της σχετικής αληθείας. Η Εφορία,  ως  μη έχουσα τη αντίστοιχη  αρμοδιότητα, διεβίβασε το εν λόγω έγγραφό μου  στο Γραφείο της Υπουργού Πολιτισμού και στη αρμόδια Γενική  Διεύθυνση, όπου ανήκει η Εφορεία Παλαιοανθρωπολογίας και Σπηλαιολογίας. Σε επικοινωνία  μου με τον υπεύθυνο  της τελευταίας, προέκυψε  ότι το θέμα είναι ευθέως συνάρτηση  χρηματοδότησης του απ’το Υπουργείο και αντιληπτό, για το τρέχον έτος τέτοιο κονδύλιο δεν έχει προβλεφθεί. Την προαναφερθείσα  αλληλογραφία πρωτοκόλλησα περί τα μέσα Μαρτίου στο Τ.Σ. της Κοινότητας Αντίσσης, ζητώντας να υπάρξει εισήγηση τους προς τον Δήμο, ώστε ο Δήμος να απευθυνθεί στην Υπουργό Πολιτισμού προς κάλυψη του σχετικού κονδυλίου. Ατυχώς τέτοια εισήγησή  δεν γνωρίζω αν  υπήρξε. Παρ’ολο ότι τους το ζήτησα   δεν έλαβα κάτι σχετικό.                     

Από ~25ετίας ασχοληθείς με το θέμα και έχοντας μελετήσει ότι σχετικό μπόρεσα να βρω, λέω μετά λόγου γνώσεως ότι η περί το Μαντείο του Ορφέα προαναφερθείσα προβολή, κατ’ουδένα τρόπο τεκμηριώνεται επιστημονικώς, αφού, όπως αναφέρω στο προς την  Εφορεία έγγραφό μου:

     α) Ουδεμία σχετική  αναφορά γίνεται σε σύγγραμμα  αρχαίου συγγραφέα, για το σπήλαιο αυτό, το σε υψόμετρο περί τα + 300 μ. απ’την επιφάνεια της θάλασσας, και απόσταση 3-4 χιλιόμετρα απ’την αγκάλη όπου εκβράστηκε η κεφαλή του μεγάλου Μύστη Ορφέα, τα Ορφίκια (ονομασία τρισχιλιετής κατά Π.Παρασκευαϊδη και Π.Φραγκέλλη).   

     β) Ουδεμία ανασκαφή ή άλλη επιστημονική εργασία εντός του σπηλαίου αυτού έχει γίνει ποτέ, ώστε να αναδειχθεί κάποιο στοιχείο (γραπτό, αναθηματική στήλη, λατρευτικό υλικό, πολύτιμα αναθήματα, άγαλμα, κ.λπ.) που να οδηγεί στο συμπέρασμα, μονοσήμαντα, ότι ο «Σπήλιος» ήταν το Μαντείο του Ορφέα.

     γ) Κατά την αρχαία γραμματεία, η κεφαλή του Ορφέα  ετάφη στο εκεί υπάρχον Βακχείο, που  όπως αναφέρεται από Ιστορικούς της Λέσβου (Π.Παρασκευαϊδης, Π.Φραγκέλλης, Α.Γονιδέλ-λης), ήταν δίπλα στη θάλασσα. Εκεί δε,  χρησμοδοτούσε η κεφαλή του Ορφέα.

      δ) Δεδομένου ότι το Μαντείο αυτό είχε λάβει τεράστια φήμη, που κατά τον Φιλόστρατο τον Φλάβιο, όπως αναφέρει ο Π.Φραγκέλλης στο βιβλίο του «ΟΡΦΕΥΣ», «οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, αφού ελησμόνησαν τις Κλάριες, Γρύνειες, Δελφικές μοίρες (μαντεία) επήγαιναν στην Λέσβο για να πάρουν από το Ορφικό Μαντείο χρησμό», συνεπάγεται ότι αν ο «Σπήλιος» ήταν το Μαντείο του Ορφέα, τότε η περιοχή αυτού θα έσφυζε από κόσμο.  

      ε) Με δεδομένο τα προαναφερθέντα, αν ο «Σπήλιος» ήταν το Μαντείο του Ορφέα, εκεί θα συνέρρεαν χιλιάδες άνθρωποι. Όμως η μορφολογία του εδάφους είναι τέτοια που για να μπει κανείς στο στόμιο του σπηλαίου πρέπει  να έχει ικανότητες αλπινιστή. Ακόμη θα έπρεπε, να έχουν βρεθεί έστω κάποια υπολείμματα αρχαίας οδού που θα έφθανε στην περιοχή του «Σπήλιου».  

      στ) Ιστορικά  αναφέρεται, ως έχει καταγραφεί απ’το μέγιστο  φιλόσοφο Αριστοτέλη, στα «Οικονομικά» του, ότι  οι Αντισσαίοι κατ’έτος γιόρταζαν με λαμπρότητα τα Διονύσια.

         ζ) Στην Αντισσαία επικράτεια, τη μεταξύ Ερέσιας και Μηθυμναίας, την  καταλαμβάνουσα  το 1/5 με 1/4  του νησιού,  ναός του Διονύσου δεν αναφέρεται  στις γραφές πουθενά αλλού, πέραν αυτού του στα Ορφίκια, Βακχείου.  Επίσης,  ούτε σχετική  προφορική μαρτυρία εκ παραδόσεως υπάρχει για κάτι τέτοιο, κι ούτε κάποιο συναφές τοπωνύμιο  σχετιζόμενο μ’αυτό. Έτσι, ναός του Διονύσου (για τα κατά Αριστοτέλη Διονύσια) είναι το στα Ορφίκια Βακχείο, όπου και το Ορφικό Μαντείο.

         η) Κάποιοι, προκειμένου να ισχυροποιήσουν την επιχειρηματολογία τους ότι ο «Σπήλιος» αποτελεί το Μαντείο του Ορφέα, λένε πως μια σειρά από ογκώδεις ατάκτως ριγμένες πέτρες που χωρίζει σχεδόν στα δύο το χώρο της σπηλιάς, είναι τοποθετημένες από ανθρώπους σε ιστορική εποχή. Αυτό, για να προσδιορίσουν τον μεν εσωτερικό χώρο ως το “ιερό” του Μαντείου, το δε υπόλοιπο ως χώρο όπου θα μπορούσαν να σταθούν οι επισκεπτόμενοι αυτό. Όμως τούτο καταρρίπτεται εκ του γεγονότος ότι οι  πέτρες  αυτές είναι μερικώς καλυμμένες από σταλαγμιτικό υλικό. Η διαδικασία δημιουργίας σταλαγμιτικού υλικού,  απαιτεί παρουσία νερού για την διάλυση του  άνωθεν του σπηλαίου ασβεστολίθου, και χρόνο  εκατομμύρια έτη. Κάτι τέτοιο, προδήλως δεν υπήρξε, στην περιοχή κατά τους μόνο 3.000  Ιστορικούς χρόνους. Εξ αυτού προκύπτει, ότι τη σειρά αυτή των ογκωδών ατάκτως ριγμένων πετρών έχει διατάξει η Φύση  έτσι, προ εκατομμυρίων ετών.

Εκ του ότι παρά το επιστημονικώς αναπόδεικτο του ισχυρισμού ότι ο «Σπήλιος» αποτελεί το Μαντείο του Ορφέα, κάτι τέτοιο   έχει περιληφθεί (από ποιον; πότε; και πώς;) σε τουριστικούς οδηγούς, ακόμα και του εξωτερικού, με αποτέλεσμα κάποιοι να απογοητεύονται όταν διαπιστώνουν πως ακόμη και οδική  υποδομή έστω προσεγγίσεως του χώρου του «Σπήλιου» δεν υπάρχει. Τούτο το έχω βιώσει προ ετών, όταν νεαρό ζευγάρι με μικρό παιδί, Άγγλων, έψαχναν στην περιοχή Ράσκα το Μαντείο αυτό.  Ερωτηθείς, τους έδειξα από μακριά το σπήλαιο και τους είπα ότι δεν μπορούν να πάνε με το αυτοκίνητο ως εκεί. Τότε, γύρισαν και έφυγαν απογοητευμένοι, εκφράζοντας τη δυσφορία τους.

Εάν τελικά γίνουν οι κατά την επιστήμη απαιτούμενες αρχαιολογικές έρευνες εντός του «Σπήλιου», βάσει των στοιχείων  που θα ευρεθούν κατά την ανασκαφική εργασία θα τεκμηριωθεί επιστημονικώς το ότι είναι, ή ότι δεν είναι ο «Σπήλιος» το Μαντείο του Ορφέα.

Αν δεν είναι, θα  πάψει η επί χρόνια σχετική παραφιλολογία.  Αν όντως είναι,  ασφαλώς και θα  προβληθεί κατά πως θα του πρέπει. Παράλληλα  θα  προγραμματιστεί η απαιτούμενη οδική υποδομή, ώστε ο χώρος του να γίνει  επισκέψιμος με αυτοκίνητο. Επίσης, θα γίνουν μελέτες  και κατάλληλα έργα, ώστε να μπορούν να τον επισκέπτονται με ασφάλεια όσοι θα ήθελαν να μπουν στον καθαυτού χώρο του σπηλαίου. 

Ευελπιστώ ότι η Υπουργός Πολιτισμού θα εγκρίνει το απαραίτητο κονδύλιο για τις απαιτούμενες έρευνες, προς την κατεύθυνση της οποίας θα επικεντρωθεί η απαιτούμενη από εμένα προσπάθειά. Ευελπιστώ, όμοια να δράσουν η Κοινότητα και ο Δήμος.

Άρθρο μου, "ΟΛΣΑ: Μία από τα ίδια!", στη στήλη μου "Αιολίας λόγος" / ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

σελ. 16        ΔHMOKPATHΣ        Σαββατοκύριακο 14 Ιουνίου 2025

Αιολίας λόγος

ΟΛΣΑ: Μία από τα ίδια!

 του Δρος Τάκη Χ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Η μόνιμη ερώτηση που αντιμετωπίζουμε εμείς οι Μηχανικοί είναι: Μπορείς να δημιουργήσεις  κάτι το καινούργιο όταν η προδιαγραφή πάνω στην οποία στηρίζεσαι για την κατασκευή του είναι λανθασμένη; Ακόμη μπορείς, αν πέραν της προδιαγραφής, οι συντελεστικοί παράγοντες της κατασκευής αυτής,  είναι πεπαλαιωμένοι; Αν συμβαίνει το ένα απ’τα δύο, τότε η σκοπούμενη κατασκευή  χαρακτηρίζεται από στρεβλότητα και εγγενή προβλήματα. Αν δε συμβαίνει, να συντρέχουν και τα δύο, τότε αυτή οπωσδήποτε είναι μια κατασκευή απόλυτης τραγωδίας.  

Εξειδικεύοντας τα προαναφερθέντα στα δικά μας, στην ΟΛΣΑ, άμεσα λέμε ότι η προδιαγραφή, δηλονότι  το καταστατικό της,  βρίθει σφαλμάτων, είναι ανεπίκαιρο. Ένα καταστατικό στο οποίο το κυρίαρχο άρθρο του,  που καθορίζει την εκλογή της Διοίκησής της, το 12, είναι αναχρονιστικό και στρεβλό. Στρεβλό αφού μ’αυτό παραβιάζονται και μάλιστα βάναυσα, βασικές αρχές  που διέπουν Συλλογικά όργανα, ως:  ισοδυναμία της ψήφου,  πολυφωνία,  αντιπροσωπευτικότητα. Ορίζει,  την εκλογή αντιπροσώπων ανά Σύλλογο μέλος της ΟΛΣΑ,  που με τη σειρά τους  στη Γ.Σ.,  εκλέγουν τους δεκαπέντε του Δ.Σ.  της. Οι αντιπρόσωποι πολλές φορές δεν ενημερώνουν το Σύλλογό τους ή ακόμα ακολουθούν προσωπική  πολιτική, χωρίς ποτέ να  λογοδοτούν σ’αυτόν.  Οι Διοικήσεις των Συλλόγων που απαρτίζουν την ΟΛΣΑ (Πρόεδρος, κ.λπ.) δηλ. ο ίδιος ο Σύλλογος, κατά πράγμα άκρως ανακόλουθο, ουδένα ρόλο παίζουν στην εκλογή της Διοίκησης της. Τούτος ο σχεδιασμός δεν είναι τυχαίος. Προέρχεται από σχεδιασμό κόμματος. Του κόμματος κυνηγού σφραγίδων φορέων, όπως η Ομοσπονδία μας.  Με τον σχεδιασμό αυτό, εκείνο που επιδιώκεται είναι, σ’ένα έκαστο Σύλλογο μέλος της,  όπου υπάρχουν  πολλά μέλη του κόμματος, να εκλέγεται οπωσδήποτε αντιπρόσωπος (ει δυνατό  περισσότεροι του ενός), αδιαφορώντας το ποιος θα εκλεγεί  Πρόεδρος, κ.λπ. στο Δ.Σ., στον συγκεκριμένο Σύλλογο.  Η μεγάλη αυτή επιτυχία του κόμματος, αποτέλεσε τη μόνιμη αποτυχία, της Ομοσπονδίας μας, αυτή που βιώνουμε όλα αυτά τα τελευταία πολλά χρόνια, όπου η όλη κατάσταση της, όπως περιγράφω πιο κάτω, θυμίζει έλος τελείως στάσιμο και μάλιστα όζον.

Θυμούμαι, τότε που ήμουν μέλος του Δ.Σ. της ΟΛΣΑ κατά το ’90 ο σύλλογος του μικρού χωριού Πτερούντα είχε πεντε-έξι αντιπροσώπους, και βέβαια προσκείμενους στο κόμμα, ενώ  αυτός του κεφαλοχωριού Άντισσα, μόνο δύο, γιατί δεν ενδιαφέρονταν το κόμμα αφού εκεί η δύναμη του ήταν μικρή. Παρόμοια, σ’άλλους  συλλόγους. Στόχευση του, ήταν  η μεγιστοποίηση του ποσοστού του στο σώμα των αντιπροσώπων. Και τα κατάφερνε περίφημα αφού θυμούμαι ότι κατά το  ’90 το ποσοστό εκεί έφτανε και στο 75%. Ένα ποσοστό αφύσικο, απόλυτα τεχνητό, λαμβάνοντας υπ’όψη ότι στο νησί, το κόμμα αυτό δεν ξεπέρασε ποτέ το 15%. Για να λάβεις δε προβεβλημένη θέση στη διοίκηση της Ομοσπονδίας και ειδικότερα τη θέση του Προέδρου, έπρεπε να είχες τις “ευλογίες” του κόμματος. Μ’αυτό το αρτηριοσκληρωτικό και απαράβατο  άρθρο  για χρόνια τώρα η Διοίκηση βρισκόταν στα χέρια των “ευλογημένων” του κόμματος που εναλλάσσονταν κατά πως βόλευε. Συνέπεια τελική, λόγω του άρθρου 12,   ο άλλοτε κραταιός αυτός φορέας του Λεσβιακού παροικιακού μας δυναμικού,  σήμερα, να  είναι τελείως απισχνασμένος αφού πολλοί Σύλλογοι, τον έχουν εγκαταλείψει. Έχουν φύγει περίπου 50% απ’τους 36 Συλλόγους (δεκαετία του ’90). Στις εκλογές της 1.6.2025 ήταν  κάτω από 20. Τούτο είναι το χειρότερο όλων, που ασφαλώς αποτελεί την αιτία η Ομοσπονδία μας, να μην έχει σήμερα δική της στέγη, γραμματεία, τηλέφωνο, ακόμη και περιοδικό και είναι περιπλανώμενη μεταξύ συλλόγων που την φιλοξενούν. Το απόλυτο της ντροπής είναι το ότι σε μαύρες πλαστικές σακούλες έχει στοιβαχθεί η κινητή περιουσία του αείμνηστου Μίλτη Παρασκευαΐδη, η απ’το σπίτι του  που κατέλειπε με διαθήκη στην ΟΛΣΑ. Πλέον όλων αυτών  εκείνο που υπήρξε το επιστέγασμα όλης αυτής της τραγικής κατάστασης ήταν η απώλεια των βιβλίων, των Πρακτικών και του Ταμείου της Ομοσπονδίας. Μία απώλεια που αποτρέπει το να  μάθει κάποιος ενδιαφερόμενος τα σχετικά με το κτίσιμο του 5όροφου καρά γιαπί, αξίας ~400.000 Ευρώ, στην Κοτυαίου 5, που αντικατέστησε εδώ και χρόνια το σπίτι του Μίλτη. Εξ όλων αυτών; Εικόνα  όζοντος έλους σ’όλο της το μεγαλείο!  

Τούτα, καταδεικνύουν την εκ του προαναφερθέντος άρθρου 12 προερχομένη στρεβλότητα. Από ετών είχα προβάλλει δημοσίως και μάλιστα αρκετές φορές την στρεβλότητα αυτή. Σιγά σιγά τούτο έγινε συνείδηση σε πολλούς. Έτσι,  στη Γ.Σ. τον Ιούνιο πέρυσι, ετέθη το θέμα και ελήφθη απόφαση να γίνει τροποποίηση του καταστατικού. Ως τον Δεκέμβριο, παρ’όλο ότι είχε  παρέλθει εξάμηνο, επειδή δεν είχε γίνει τίποτε σχετικό έξι Σύλλογοι  και μεμονωμένοι παράγοντες Συλλόγων,  έστειλαν επιστολή στο Δ.Σ. της ΟΛΣΑ για να πληροφορηθούν σχετικά. Αντί άλλης απαντήσεως στην Γ.Σ. στις αρχές Απριλίου (για το θέμα “Κτίριο Μίλτη Παρασκευαϊδη”), οι υποβάλαντες την επιστολή χαρακτηρίστηκαν απ’τους κρατούντες στο Δ.Σ. «πραξικοπηματίες» και δέχθηκαν κι άλλες αήθεις προσβολές.

Εντωμεταξύ, στον κατά τον Φεβρουάριο  δημόσιο διάλογο στα ΜΚΔ, σχετικά με την αλλαγή του Καταστατικού  υπήρξαν τοποθετήσεις από διαφόρους. Μεταξύ αυτών και του γράφοντος το παρόν, ο οποίος προέβαλε ως θέμα, την αντικατάσταση του σώματος των αντιπροσώπων  από τα μέλη του Δ.Σ. του κάθε Συλλόγου μέλους της ΟΛΣΑ (Πρόεδρος, κ.λπ. στο Δ.Σ.). Ασφαλώς για την υποστήριξη, προώθηση και προβολή των πραγμάτων του Συλλόγου τους, καταλληλότεροι αυτών δεν θα μπορούσαν να’ναι  άλλοι. Έτσι  το εκλεκτορικό σώμα  για την εκλογή του Διοικητικού της Συμβουλίου(Δ.Σ.) της Ομοσπονδίας, θα απαρτίζεται από μέλη των Δ.Σ. των Συλλόγων που συμμετέχουν σ’αυτήν.

Με βάση τα πιο πάνω, πρότεινα  για το προς την εκλογή των  του ΔΣ της ΟΛΣΑ  άρθρο, τα:

«-Τούτους θα εκλέγουν τα προεδρεία των μελών Συλλόγων (οπωσδήποτε ο Πρόεδρος, και οι Γεν.Γραμματέας, λοιπά μέλη), που θα αποτελούν το εκλεκτορικό σώμα της ΟΛΣΑ.

-Ο αριθμός των μελών ανά  Σύλλογο στο εκλεκτορικό αυτό σώμα θα είναι τόσος, όσος ο αριθμός των ψηφισάντων μελών στο συγκεκριμένο Σύλλογο που τους εξέλεξε, διαιρούμενος διά  20».

Με γραφή. μέλους επί χρόνια στο Δ.Σ. της ΟΛΣΑ, εκπροσώπου(;) του κόμματος,  ήρθε η απάντηση. Καμία αλλαγή του άρθρου 12.

 Με δεδομένη την γραμμή του κόμματος, τελικά η Γ.Σ. για το καταστατικό, αρχές Μαΐου πλημμελώς επίτηδες(;) προετοιμασμένη, δεν είχε την απαιτούμενη απαρτία και φυσικά το θέμα «καταστατικό» δεν συζητήθηκε.

Έτσι, η εκλογοαπολογιστική Γ.Σ. της 1^ης Ιουνίου διεξήχθη με βάση το ισχύον καταστατικό. Αποτέλεσμα; Ανακύκλωση των επί χρόνια στο Δ.Σ. πεπαλαιωμένων  παραγόντων,  με βάση βέβαια τους προσκείμενους στο κόμμα.  

Συμπέρασμα;  Δικό σας.     

Ο αξέχαστος φίλος Στρατής Καρίνος, ο παθιασμένος Λέσβιος και Λεσβολάτρης. Άρθρο μου στην "Αιολίας λόγος"/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

file:///C:/Users/user/Downloads/DHMOKRATHS%20M%2031-5-2025.pdf

  

σελ. 6                      ΔHMOKPATHΣ                    Σαββατοκύριακο 31 Μαΐου 2025

 Αιολίας λόγος

 

           Ο αξέχαστος φίλος Στρατής Καρίνος,            ο παθιασμένος  Λέσβιος και Λεσβολάτρης.

                                                          του  Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη ( Ph.D.)

 Το παρόν ξεκίνησα να το γράψω το  2013. Δεν το ολοκλήρωσα, γιατί σε λίγους μήνες  τότε,  ο φίλος μου ο Στρατής έφυγε για τα επέκεινα. Τώρα που σε λίγες μέρες συμπληρώνονται έντεκα χρόνια απ’τη φυγή του, το τελειώνω. Έγραφα τότε:

«Το να γράψεις κάτι και μάλιστα θετικό για ένα άνθρωπο εν ζωή συνήθως εκλαμβάνεται ως μια μορφή εκδούλευσης σου προς αυτόν ή μία μορφή ανταπόδοσης σε κάτι οφειλόμενο.  Κάνω αυτό για το φίλο μου Στρατή Καρίνο, ο οποίος ογδοηκοντούτης πια κατοικοεδρεύει στον Κάμπο Αντίσσης, στα πατρογονικά του, γιατί υπήρξε Λεσβολάτρης στην πράξη. Όχι σαν και μένα, εκ του μακρόθεν. Οι τοίχοι των γραφείων της ΔΕΗ στη Χαλκοκονδύλη στο κέντρο της Αθήνας ήταν πολύ στενοί για να κρατήσουν την ασίγαστη αγάπη του Στρατή για το γενέθλιο μας τόπο. Μετά την Πάντειο  και το Στρατό, θα ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ στην Αθήνα. Αυτό όταν, ο μεγάλος Γιάννης Φωτιάδης  είχε πάει τον επ’ αδερφή, μοναδικό του ανιψιό  Στρατή  στον τότε Υπουργό Βιομηχανίας, φίλο του Ι.Ζίγδη,  για να τον διορίσει στη ΔΕΗ. Τούτο, πράγματι έγινε αμέσως. Ο Στρατής όμως είπε και στους δυό «όχι ευχαριστώ … δεν θα πάρω» και  σηκώθηκε και γύρισε στο νησί.

Ομολογώ ότι οφείλω, στον Στρατή, αφού για μένα  υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση. Μαθητής Γυμνασίου τότε το’60 όταν έβλεπα άρθρα και γραφές του Στρατή στον τότε  «Λεσβιακό Κήρυκα», του συγχωριανού μας, αξέχαστου Θανάση Καρβελά, το θεωρούσα κάτι το μεγάλο, με εντυπωσίαζε και μέσα μου  έλεγα «άραγε θα  αξιωθώ κι εγώ κάποτε κάτι τέτοιο;»   

Ο Στρατής,  με τη γραφίδα … στην κυριολεξία ζωγράφιζε. Κατέθετε στο χαρτί με μαεστρία και μπρίο, σκέψεις, γνώσεις, επιθυμίες,  εμπειρίες, ακόμη και τα πάθια του. Η ικανότητα στο να γράφει κατά πως το πετύχαινε, τον βοηθούσε η πολυμάθεια, η εμβριθής γνώση της Ιστορίας και όχι μόνο,  η βαθειά μόρφωσή του.  Εκεί δε που ήταν άπιαστος, ήταν η  σάτιρα  και ο αυτοσαρκασμός. Τούτο ασφαλώς ήταν DNAϊκό του, αφού αντίστοιχη ιδιότητα είχε ο παππούς του, ο γιατρός Βασιλάκης Φωτιάδης, του οποίου έχουν σωθεί κείμενα και ποιήματά. Τον θυμούμαι λοιπόν να γράφει σατιρίζοντας καταστάσεις και πρόσωπα  με ιδιαίτερα  εξαιρετικό τρόπο. Η ικανότητα γραφής του ήταν τέτοια που είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της Λέσβου, έτσι  που ο αλησμόνητος σατυρικός Μέντης  Μποσταντζόγλου, ο περίφημος Μποστ ερωτηθείς γύρω στο ’70, αν στην Ελλάδα, μετά απ’αυτόν, υπάρχουν σατυρικοί συγγραφείς και ποιητές, συνεχιστές της σατυρικής του πέννας, εκείνος χωρίς καμιά αναστολή και δισταγμό είπε: «Βεβαίως. Ένας άξιος, που έχω ξεχωρίσει είναι στην Μυτιλήνη. Ο Στρατής Καρίνος».

Πέραν των πνευματικών του ικανοτήτων, εκείνο που χαρακτήριζε τον Στρατή, ήταν πως για την εποχή του, ήταν ένας ροκ. Γνήσιος.  Μπορούσε να ονειρεύεται, να ελπίζει, να  αγωνίζεται. Όχι για πάρτη του. Για το κοινό καλό. Ήταν  ειλικρινής, ήταν φίλος, πραγματικός. Ακόμη ήταν ένας καθαυτού μποέμ.  

Τον Στρατή τον γνώριζα εξ απαλών ονύχων, ως φίλο του πατέρα μου και πολύ περισσότερο του θείου μου Προκόπη, που τα «διασταυρωμένα πυρά τους» στο κυνήγι  μπορούσε να ξεκληρίσει κοπάδια ολόκληρα περδίκων  στα πλάγια των Λαψάρνων,  Σκοπού,  Λαγκάδας,  Κουρούκλου, κ.άλ. Εκεί που ήταν αξεπέραστοι, ήταν στο κυνήγι του κουναβιού. Ακόμη, στο ψάρεμα, απ’όπου περνούσαν στο Γαβαθά, Χαλερά, Ο(Α)ρφίκια, Φουρνιά,  Κλίμα, Σκοπό, Μέγα Λιμένα, Σίγρι ...  στην πράξη «ξέραιναν» τη θάλασσα. Εξέλειπαν ροφοί, μουγγριά, παντελίδες, σαργοί, λοιπά ψάρια, και χταπόδια. Ο Στρατής υπήρξε ως ψαροντουφεκάς, ο «βασιλιάς» των  βυθών.   

Όταν  γέροντας πια, εγκαταστάθηκε στον Κάμπο Αντίσσης, είχαμε συνδεθεί ακόμη περισσότερο, μέσω  τηλεφώνου, αφού δυο-τρεις φορές την εβδομάδα είχαμε ατέλειωτες συνδιαλέξεις.

Λίγο πριν πεθάνει θέλησε να συναντηθούμε  αφού όπως μου είχε πει ήθελε να μου εμπιστευθεί κάτι. Πράγματι  σ’ένα ταξίδι μου στο χωρίο, συναντηθήκαμε και μου ενεχείρισε  ένα αριθμό  φωτογραφιών από διάφορες φάσεις  της ζωής του, λέγοντας μου «μόνο εσύ, Τάκη, θα μπορέσεις να τις εκτιμήσεις». Αφού κάποιες ανέβασα στα ΜΚΔ, μετά τον θάνατό του, τις επέστρεψα στην αγαπημένη του κόρη, τη Βάγια.

 Κατά τη διάρκεια αυτών των συνδιαλέξεων μας, κάποιες  πληροφορίες κυρίως απ’τα τραγικά γεγονότα της Γερμανοκατοχής μου ήταν τελείως άγνωστες. Δύο εξ αυτών μ’’ εντυπωσίασαν.

 Το πρώτο, ο πατέρας του Γεώργιος Καρίνος μέσα στην κατοχή έπαιρνε τον  μοναχογιό του, Στρατή, και πηγαίνανε τάχατες περίπατο που κάποιες φορές έφθαναν  μέχρι τις πρόποδες του Μοναστηριού του Υψηλού. Σ’αυτή τη διαδρομή συναντούσε αρκετούς με τους οποίους είχε διάφορες κουβέντες (βέβαια ο Στρατής, μικρό παιδί τότε, δεν μπορούσε να  εκτιμήσει την βαρύτητα των συναντήσεων αυτών,  αλλά ούτε φυσικά και τις κατ’αυτές, συζητήσεις).  Αυτοί οι περίπατοι και συναντήσεις ήταν για  πληροφορίες ενδιαφέρουσες στους συμμάχους, χωρίς ο Στρατής να  μπορεί να ξέρει επ’ ακριβώς τι.  Ως σημαίνον πρόσωπο και γαιοκτήμονας της Αντίσσης, ο πατέρας του προφανώς για τους Γερμανούς ήταν πολίτης υπεράνω  πάσης  υποψίας. Έτσι και η σχετική δράση του.

Γεγονός πάντως είναι, πως  εξάδερφος του  ήταν ο αντιστασιακός Τάκης Καρίνος. Στην Μυτιλήνη, στο σπίτι του Τ.Καρίνου,  κάπου στα νοτιανατολικά  προάστια της πρωτεύουσας υπήρχε ο ασύρματος της Εθνικής Αντίστασης απ’τον οποίο  στελνόταν η όποια πληροφόρηση στους συμμάχους στο Κάιρο. Τον  χειριζότανε δε εξειδικευμένος αντιστασιακός. Προφανώς ο Γεώργιος Καρίνος έστελνε στον εξάδερφό του τις  οποιεσδήποτε  σχετικές  πληροφορίες απ’το  ΒΔ τμήμα του νησιού μας, το ευρισκόμενο πάνω στο νευραλγικής και στρατηγικής  σημασίας   διεθνή θαλάσσια  οδό την προς και από  Δαρδανέλια, Προπαντίδα και  Εύξεινο Πόντο. Συγκεκριμένα, την κίνηση των πλοίων που πήγαιναν ή εξέρχονταν  απ’τον Ελλήσποντο.    

Προφανώς ο Γιώργος Καρίνος είχε το ρόλο κάποιου μυστικού πληροφοριοδότη των συμμάχων. Τούτο αποδεικνύεται απ’το γεγονός ότι οι Εγγλέζοι αναγνωρίζοντάς του  το έργο του, του έστειλαν δώρο/ρεγάλο ένα  ραδιόφωνο, μάρκας Motorola, που του το έφερε στον Κάμπο σε μια επίσκεψή ινκόγκνιτο στο νησί μας, ο Fitzroy Maclean, μετέπειτα υφυπουργός της Κυβέρνησης Τσώρτσιλ, μετά τον πόλεμο. Το ραδιόφωνο τούτο βρίσκεται ακόμη στα χέρια της Βάγιας.

 Το δεύτερο. Μέσα στην κατοχή  δύο Εγγλέζοι είχαν  βρεθεί στην περιοχή Αντίσσης (πώς, από πού και γιατί δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ο Στρατής). Για να σωθούν, οι δικοί μας πατριώτες, τους είχαν πάει σ’ένα ντάμι, κάπου 2-3 χιλιόμετρα έξω απ’το χωριό,  στην τοποθεσία «Λίθακας». Σύνδεσμός τους ήταν ο  γεωπόνος Αιγινήτης, με ρόλο την τροφοδοσία τους  αλλά και σωτήρα τους. Το τι απέγιναν τελικά,  δεν μπόρεσε να μάθει ο Στρατής. Πάντως, τελικά δεν μας έχει μείνει κάτι το δυσάρεστο εν αναφορά προς τη ζωή τους.  Το ιστορικό τούτο γεγονός, το διασταύρωσα και με τους  Γιάννη  Μιχαλέλλη και  Ευάγγελο  Ιορδάνη.  

Περαίνοντας, λέω ότι εκείνο  που με εντυπωσίαζε με τον  Στρατή, ήταν οι κάθε μορφής προβληματισμοί του,  φιλοσοφικές ανησυχίες και αναζητήσεις του.

Φίλε Στρατή, το ίχνος του περάσματός σου απ’το μάταιο τούτο κόσμο υπήρξε αδρό. Δύσκολα θα σβήσει. Έτσι, αν και πέρασαν ήδη τόσα χρόνια απ’τη φυγή σου, πάντα  βρίσκεσαι στη θύμησή των δικών σου και των φίλων σου.

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΗΣΗ στον διαγωνισμό "Μάρκου Αυγέρη ΠΕΖΟ 2025", για το 2ο βιβλίο μου "ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ".

 Στις 14 Ιανουαρίου είχα την τιμή να ανακηρυχθώ μέλος της Εταιρείας Ελληνων Λογοτεχνών.

Σήμερα, 18 του Μάη είχα την τιμή να λάβω ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΗΣΗ στον διαγωνισμό "Μάρκου Αυγέρη ΠΕΖΟ 2025", για το 2ο βιβλίο μου "ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ".
Βεβαίως τούτο μου δίνει ξεχωριστή ευχαρίστηση και χαρά που θέλω να μοιραστώ μ' όλους σας.
Γεια σας
Τάκης

Οι Ανεμογεννήτριες στην Κουτσουμπάρα, μία αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια του Δήμου Μυτιλήνης. Αιολίας λόγος/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

σελ. 6                 ΔHMOKPATHΣ                       Σαββατοκύριακο 17 Μαΐου 2025

Αιολίας λόγος    

Οι Ανεμογεννήτριες στην Κουτσουμπάρα, μία αποτυχημένη επιχειρηματική προσπάθεια του Δήμου Μυτιλήνης

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Όταν έρχεσαι στο νησί μας με πλοίο,  προσεγγίζοντας  τη χερσόνησο της Αμαλής, το μάτι σου πέφτει πάνω σε απομεινάρια  εγκαταλελειμμένων ανεμογεννητριών, στη θέση Κουτσουμπάρα.  Ατυχώς τούτο είναι μάρτυρας ενός αποτυχημένου  επιχειρηματικού σχεδίου, του Δήμου Μυτιλήνης, που   προσπάθησε να αξιοποιήσει  το αιολικό  δυναμικό της περιοχής προ  τριανταπέντε χρόνων. Έτσι που εξελίχθηκε η υπόθεση αυτή, υπήρξε κακός πρεσβευτής για το νησί μας, της πολυδιαφημισμένης πράσινης ενέργειας.    

Η  πράσινη ενέργεια, η από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας(ΑΠΕ), παγκοσμίως είχε αρχίσει να παρουσιάζεται ως εναλλακτική λύση στην ενέργεια την εξ ανθράκων και υδρογονανθράκων, το τελευταίο τέταρτο του περασμένου αιώνα. Λέγοντες ΑΠΕ, ομιλούμε κυρίως για  Αιολική και Ηλιακή ενέργεια.  

Το νησί μας διαθέτει εξαιρετικά  ανεμολογικά αλλά και ηλιοφάνειας στοιχεία. Οι επικρατούντες άνεμοι είναι οι βόρειοι-βορειανατολικοί. Το μελτέμι του καλοκαιριού.  Ως προς τα ανεμολογικά, αναφέρεται  ότι  έχουμε ταχύτητες ανέμου ως 10  m/sec που είναι κατάλληλες για την εγκατάσταση και λειτουργία Ανεμογεννητριών. Τούτο, ειδικότερα, στη Δυτική Λέσβο που δεν «σκιάζεται» από την «πτέρυγα» της Τρωάδος.

Αναφέρεται πως η «εισαγωγή» πράσινης ενέργειας στη Λέσβο πρωτόγινε  με  ανεμογεννήτριες απ’τη ΔΕΗ στο Αιολικό  Πάρκο στο Υψηλό Μοναστήρι (θέση Ακρόχειρας) τη δεκαετία  του ’90. Η εγκατάσταση αυτών, πραγματοποιήθηκε όταν κερδίσαμε την υπόθεση στο ΣτΕ, που είχε προσφύγει κατά του έργου και της ΔΕΗ, η Φιλοδασική Εταιρεία Αθηνών, ο γράφων το παρόν και οι: Δήμος Ερεσού, Κοινότητες Αντίσσης, Σιγρίου, μάλιστα δύο φορές,. Η επιτυχία μας αυτή είχε το αποτέλεσμα  να μπορούν να εγκατασταθούν Ανεμογεννήτριες, στην ευρύτερη περιοχή του Απολιθωμένου Δάσους, έκτασης 150.000 στρεμμάτων, η χαρακτηρισθείσα  ως διατηρητέο μνημείο της Φύσης με το Π.Δ. 443/85. Πράγματι,  ύστερα από χρόνια πραγματοποιήθηκε η εγκατάσταση  του Αιολικού Πάρκου  ιδιωτών στη Σκαμνιούδα Αντίσσης.

Τέλος ακολούθησε η εγκατάσταση του τρίτου Αιολικού Πάρκου στη Λέσβο, στο Καστρί Σκαλοχωρίου, της ΔΕΗ.   

Σχετικώς καλά ανεμολογικά στοιχεία διαθέτει και η χερσόνησος της Αμαλής. Έτσι μ’αυτό το δεδομένο αρχές της δεκαετίας του ’90, ο τότε Δήμος Μυτιλήνης, προς αξιοποίηση του εκεί Αιολικού δυναμικού προχώρησε  στη δημιουργία της Δημοτικής επιχείρησης, «ΑΙΟΛΙΚΗ». Δι’αυτής  επέτυχε  να  εντάξει στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα Valoren, project Ανεμογεννητριών με ποσοστό χρηματοδότησης 55%. Έτσι  ο Δήμος Μυτιλήνης υπήρξε απ’τους πρωτοπόρους στην Ελλάδα σε ότι αφορά τις δι’ανεμογεννητριών Α.Π.Ε., πράγμα για το οποίο  η Πολιτεία  του απένειμε  σχετικό   βραβείο. Αναφέρομαι στο Αιολικό Πάρκο  στην Κουτσουμπάρα. Για την κατασκευή και λειτουργία του Πάρκου αυτού, το αποτελούμενο από δύο(2) ανεμογεννήτριες ονομαστικής ισχύος, ολικά 600 kW (300 kW εκάστη), η «ΑΙΟΛΙΚΗ» ήρθε σε συμφωνία (σύμβαση έργου) με την εταιρεία «ΗΛΙΑΚΜΗ» (εργολάβος), το 1991. Η εγκατάσταση των δύο αυτών ανεμογεννητριών ολοκληρώθηκε αρχές του 1994. Κατά τη διετία που ακολούθησε ως αρχές του 1996, το Αιολικό αυτό Πάρκο λειτούργησε απρόσκοπτα, αποφέροντας μάλιστα στο Δήμο εισόδημα/έτος πολλών εκατομμυρίων δραχμών. Τη διετία αυτή, την υποχρέωση της συντήρησης κατά την σύμβαση είχε η «ΗΛΙΑΚΜΗ». Μετά,  την ανέλαβε η ίδια η «ΑΙΟΛΙΚΗ». Απ’το 1997,όμως  άρχισαν προβλήματα μεταξύ των εταιρειών αυτών, για λόγους οικονομικούς. Τούτο, αφού η  «εργολάβος» είχε συνεισφέρει  σημαντικά ποσά μέχρι να εγκατασταθούν και μπουν σε λειτουργία οι ανεμογεννήτριες,  που  διεκδικούσε απ’την «ΑΙΟΛΙΚΗ»  και που το 1999 υπερέβαιναν τα εκατό εκατομμύρια δραχμές. Μέχρι τότε υπήρξε ατέλειωτη αλληλογραφία μεταξύ αυτών των εταιρειών, χωρίς τελικά να μπορέσουν  να βρουν λύση εξωδικαστικά.

Ως προς τις ανεμογεννήτριες αυτές καθ’ αυτές.  Το 2004 η μία εκ των δύο  είχε πάψει να λειτουργεί. Βρισκόταν  σε πλήρη  αδράνεια. Η άλλη που λειτουργούσε, στις 27/03/2004, μία μέρα που  επικρατούσαν θυελλώδεις άνεμοι, έσπασε  ο 30 μέτρων ιστός της σε ύψος 6 μέτρων και κατέπεσε, καταστρέφοντας και την επ’αυτού  ηλεκτρογεννήτρια.

Μετά το ατυχές αυτό γεγονός  ξέσπασε διαμάχη μεταξύ των εταιρειών, στην προσπάθεια τους, η μια να χρεώσει στην άλλη, τα αίτια της προαναφερθείσης καταστροφής. Αυτό,  στο εάν υλικό του ιστού, ήταν ελαττωματικό ή οφειλόταν σε κάτι άλλο. Προκειμένου να βρεθεί η αιτία του σπασίματος του ιστού, από κοινού ανέθεσαν στο ΤΕΕ την πραγματοποίηση πραγματογνωμοσύνης για να αποφανθούν οι ειδικοί του, το εάν το σπάσιμο του μεταλλικού ιστού της ανεμογεννήτριας  οφειλόταν «στην ελαττωματικότητα του υλικού του, ή στη  δυναμική καταπόνηση του λόγω κακών συνθηκών  λειτουργίας της ανεμογεννήτριας.»

Το πόρισμα των πραγματογνωμόνων του ΤΕΕ ήταν ότι η πτώση και καταστροφή της ανεμογεννήτριας επήλθε, εκ του ότι ο μηχανισμός ρύθμισης της θέσης των πτερυγίων της ανεμογεννήτριας ήταν μερικώς κατεστραμμένος, χωρίς να έχουν φροντίσει οι υπεύθυνοι την αντικατάστασή του. Τούτο σημαίνει ότι  τη στιγμή που επικρατούσαν οι  θυελλώδεις άνεμοι, τα πτερύγια έμειναν στη θέση τους  κόντρα στην ροή του ανέμου, γιατί ο μηχανισμός ρύθμισης τους,  δεν  λειτούργησε. Έτσι, λόγω της  μεγάλης δύναμης του ανέμου επί των πτερυγίων της ανεμογεννήτριας αναπτύχθηκε  ισχυρή ροπή στον ιστό, με αποτέλεσμα τούτος να καμφθεί και τελικά να σπάσει κατά τα προαναφερθέντα. Το κατακείμενο τμήμα της αλλά και όλο το, ουσιαστικά, άχρηστο πια αυτό Αιολικό Πάρκο δεν αποξηλώθηκε, διότι κατά την  σύμβαση ανήκε στον εργολάβο μέχρι της εξοφλήσεως των οφειλομένων. Έτσι η  «ΑΙΟΛΙΚΗ» μη εξοφλώντας ποτέ την «ΗΛΙΟΑΚΜΗ», άφησε  αυτά που έχω αναφέρει στην αρχή ως απομεινάρια  του Πάρκου στην Κουτσουμπάρα,

 Εν τω μεταξύ η  «ΑΙΟΛΙΚΗ», από τότε που είχε εγκατασταθεί το Αιολικό Πάρκο, είχε προχωρήσει στις κατά νόμο απαιτούμενες ενέργειες και είχε  αποκτήσει Άδεια Παραγωγής 2.500  kW, για δημιουργία κι’άλλου Αιολικού Πάρκου.

Μέχρι την κατάθεση της σχετικής αγωγής το θέρος του 2005 υπήρξαν  διαπραγματεύσεις μεταξύ των εταιρειών προς εξωδικαστική λύση. Υπήρξε στην κυριολεξία  μια αδιάλειπτη μεταξύ τους αλληλογραφία. Σημειώνω την πρόταση της «ΗΛΙΟΑΚΜΗΣ» την Άνοιξη του 2005, στο να υπάρξει στη βάση αμοιβαίου συμφέροντος, λύση «πακέτο» της μεταξύ τους διαφοράς, που αφορούσε το Πάρκο της Κουτσουμπάρας, αλλά και ενός άλλου Αιολικού Πάρκου εγκατεστημένης ισχύος 2.500 KW. Κατά την πρόταση της, θα προχωρούσε σε  αντικατάσταση  των  δύο άχρηστων ανεμογεννητριών  των 300 KW με μία των 800 KW στην Κουτσουμπάρα και σ’άλλο μέρος του νησιού με καλύτερα ανεμολογικά χαρακτηριστικά θα  δημιουργούσε ένα άλλο Πάρκο των 2.500 KW, με την προϋπόθεση της σ’αυτήν εκχώρησης της σχετικής .Άδειας παραγωγής. Με τη λειτουργία της ανεμογεννήτριας των 800 kW,  σε δώδεκα χρόνια θα γινόταν η σχετική απόσβεση των οφειλομένων αλλά και των επενδεδυμένων κεφαλαίων και μετά αυτή θα περιέρχονταν στην κυριότητα της Αιολικής. Σε ότι αφορά το άλλο Πάρκο των 2.500 KW, η «Αιολική» θα εισπράττετε  το 10% των ετησίων καθαρών κερδών.  Η απάντηση της «ΑΙΟΛΙΚΗΣ»  ήταν απορριπτική, ως εξωπραγματική και ασύμφορη. Μετά ακολούθησε η κατάθεση της αγωγής της «ΗΛΙΟΑΚΜΗΣ» το θέρος του 2005. Όλα τα προαναφερθέντα, είναι σύμφωνα με την κατατεθείσα αγωγή.  

Τι ήταν το αποτέλεσμα της αγωγής αυτής, δεν γνωρίζω. Αυτό που γνωρίζω, εκ του αποτελέσματος, είναι ότι στο Πάρκο στην Κουτσουμπάρα υπάρχουν τα απομεινάρια του, το δε άλλο των 2.50 KW ουδέποτε υλοποιήθηκε. Έτσι η προ τριάντα τόσα χρόνια επιχειρηματική  δραστηριότητα ηλεκτροπαραγωγής δια Ανεμογεννητριών του Δήμου Μυτιλήνης  υπήρξε τελείως αποτυχημένη.