ΟΡΦΙΚΙΑ: Τοπωνύμιο Αντίσσης, τρισχιλιετές

https://www.emprosnet.gr/emprosnet-archive/orfikia-toponymio-antissis-trisxilietes

ΟΡΦΙΚΙΑ: Τοπωνύμιο Αντίσσης, τρισχιλιετές

 30/06/2020 - 14:51Ενημερώθηκε 30/06/2020 - 14:57

Τάκης Ιορδάνης

ΚατηγορίαΆρθρα

Στο παρόν άρθρο μου, για το όνομα του μυστηριακού τόπου, ΟΡΦΙΚΙΑ, καταθέτω τα σχετικά πειστήρια. Πρώτο αυτά της συλλογικής συνείδησης, δεύτερο της λόγιας καταγραφής και τρίτο εκείνο της κρατικής παραδοχής, ως ακολουθεί:

Α) Συλλογική Συνείδηση

α) Με δεδομένο ότι εκ της αρχαίας πεντάπολης ως το 1994, μόνο η σύγχρονη Άντισσα εξακολουθούσε να είναι Κοινότητα, το Κοινοτικό Συμβούλιο της περιόδου 1990-1994, ζήτησε από την αρμόδια Επιτροπή του Υπουργείου Εσωτερικών την αναβάθμιση της Κοινότητας Αντίσσης, σε Δήμο Αντίσσης για Ιστορικούς λόγους ως ο αντίστοιχος νόμος προέβλεπε. Η αίτηση συνοδευόταν από σχετικό υπόμνημα, όπου γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στον πρώτο εκπρόσωπο του Αιολικού μέλους, τον Τέρπανδρο τον Αντισσαίο, συσχετίζοντας αυτόν, ως και την Άντισσα, με το μυθικό Ορφέα (σελ. 211-212 «Η ΑΝΤΙΣΣΑ», Π. Φραγκέλλης) όπου αναφέρεται «… όπως αποδεικνύεται απ’ τις αρχαίες μαρτυρίες, την τοπική παράδοση και το τοπωνύμιο Αρφίκια < Ορφίκια, που διασώθηκε μέχρι σήμερα, παρά τις χιλιετηρίδες που πέρασαν απ’ την καθιέρωσή του.»

Αποτέλεσμα του ανωτέρω και των μετέπειτα επ’ αυτού ενεργειών ήταν, κατά την αναδιάρθρωση των ΟΤΑ σύμφωνα προς το σχέδιο «Καποδίστριας», να προκύψει ο Δήμος της χερσονήσου του Ορδύμνου με το όνομα Δήμος Ερεσού-Αντίσσης.

β) Το 1996 ο πολιτιστικός Προοδευτικός Σύλλογος «ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ» Αντίσσης, εξέδωσε το «ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ» του, που του έδωσε το όνομα «Τα Ορφίκια».

Στο πρώτο τεύχος του, σελ. 3 εξηγούταν σχετικά, το «Από που πήραμε το όνομά μας…»: «Το όνομα του περιοδικού σχετίζεται με την περιοχή “Ορφίκια” της Άντισσας όπου κατά την Μυθολογία εκεί βρέθηκαν το κεφάλι και η λύρα μουσικού Ορφέα. …»

Στη συνέχεια αναλυόταν όλο το θέμα το σχετιζόμενο με τον Ορφέα, τις Μαινάδες, την κεφαλή και τη λύρα του και τις ταφικές του τιμές απ’ τους τότε κατοίκους των Λαψάρνων. Στο τέλος προσθετόταν : «… Τα κύματα πήραν την κεφαλή και τη λύρα του και τα έφεραν στο νησί της Λέσβου και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή που σήμερα ονομάζεται Ορφίκια.»

Η ονομασία Ορφίκια, της αγκάλης της σε απόσταση 500-1000 μέτρα από το ανατολικό άκρο της μεγάλης παραλίας των Λαψάρνων, για τους Αντισσαίους χάνεται πίσω στις γενεές τους και ως γνώση είναι ταυτισμένη με την ύπαρξή τους εδώ και χιλιετηρίδες. Τούτο το καταδεικνύει η συλλογική συνείδηση κατά τα προεκτεθέντα αλλά ασφαλώς και η ατομική γνώση και συνείδηση, όλων όσων είδαν το φως του ήλιου στην Αντισσαία περιοχή.

γ) Η ποιήτρια Πέρθα Καλέμη, γέννημα, θρέμμα των Λαψάρνων σε μια προσωπική μας επικοινωνία, μου γράφει.

«…εγώ θυμάμαι τη γιαγιά μου Κυριακούλα που έλεγε για τον Ορφέα στα Ορφίκια και η θεία μου Μυρσίνα μου μιλούσε σε παραμύθια για τον Ορφέα στα Λάψαρνα…».

Αντίστοιχα βέβαια είναι τα σχετικά βιώματα οπωσδήποτε του κάθε Λαψαρνιώτη αλλά και του κάθε Αντισσαίου.

Β) Λόγια καταγραφή

Πέραν του ως άνω αναφερομένου κατά τα συλλογικώς πιστευόμενα από τους Αντισσαίους για τα Ορφίκια, ακολουθεί η λόγια καταγραφή, η από τους ανθρώπους των γραμμάτων και της επιστήμης, ως του Αντισσαίου Παναγ. Φραγκέλλη, (Φιλόλογος-Λυκειάρχης), του Παναγ. Σαμάρα (τότε Γυμνασιάρχης-Φιλόγογος), και άλλων πνευματικών ανθρώπων της Λέσβου, συγκεκριμένα των Παναγ. Παρασκευαϊδη, Απόστ. Γονιδέλλη, Γεωργ. Χουτζαίου, Αριστ. Κυριατζή, και Βασ. Κουμαρέλα.

1) Ο Π. Φραγκέλλης στο βιβλίο του «ΟΡΦΕΥΣ , Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ» του 1997, στη σελίδα 187 γράφει: «…αφού μέσα από τις χιλιετηρίδες διεσώθη μέχρι σήμερα το τοπωνύμιο ΟΡΦΙΚΙΑ, αποτελεί και τον πλέον αδιάψευστο μάρτυρα της παραδόσεως.»

2) Ο Π.Σ. Παρασκευαϊδης στο βιβλίο «Η ΡΩΜΑΙΚΗ ΛΕΣΒΟΣ», του 1978, για τα ΟΡΦΙΚΙΑ αναφέρει: «…Η ονομασία (Ορφίκια) παραμένει μέχρι σήμερα, τρεις χιλιάδες χρόνια μετά. Οι Αντισσαίοι ίδρυσαν εκεί περιλάλητο στην αρχαιότητα μαντείο, που ενίσχυε τον τουρισμό και το κύρος της πόλης. Τ’ αηδόνια της, λέγανε, κελαηδούσαν πιο γλυκά από οπουδήποτε αλλού μ’ αυτά τα δυο αποκτήματα, που τους έστειλε η τύχη ή ο θεός.»

Στο ίδιο βιβλίο, σ’ άλλο σημείο του, στη σελίδες 64-65 γράφει: «Σε ένα από αυτά (ρήγματα) στην παραλία ιδρύθηκε το Μαντείο του Ορφέα που ήκμαζε μέχρι και την Ρωμαϊκή εποχή.»

Οι ανωτέρω αναφερόμενοι Λέσβιοι Ιστορικοί κατά τρόπο κάθετο, διαλευκαίνουν το ότι το τοπωνύμιο ΟΡΦΙΚΙΑ, υπάρχει για χιλιετηρίδες, που η παράδοση μάς το παρέδωσε απαράλλακτο, ως σήμερα.

3) Ο Π. Σαμάρας, το όνομα ΟΡΦΙΚΙΑ, το αναφέρει στο «ΛΕΣΒΙΑΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ 1958» για την «Αρχαία Άντισσα» στη σελίδα 223, γράφοντας, εν σχέσει προς τη θέση της αρχαίας αυτής πόλης τα: « Πιθανόν δε να έκειτο μεταξύ των ορμίσκων Πόχης και Ορφικίων (της περιοχής Λάψαρνα). … Εάν δε μεταξύ Πόχης και Ορφικίων ευρεθώσι και επί της ακτής λείψανα αρχαίων κτισμάτων, η γνώμη αυτή θα ενισχυθεί έτι περισσότερον».

4) Ο Γ.Μ. Χουτζαίος (Πρώτο Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, το 1977, για το Απολιθωμένο Δάσος Λέσβου) στο βιβλίο του «Το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου», του 1979, περιγράφοντας και ταξινομώντας τους ανά την «Απολιθωμένη Περιοχή» της Δυτ. Λέσβου απολιθωμένους κορμούς στη σελίδα 19, αναφέρεται σ’ αυτούς του χώρου των Ορφικίων, γράφει: «…Η χερσόνησος αυτή (όπου υπάρχουν 13 κορμοί) βρίσκεται στο μέσο περίπου του όρμου που λέγεται Ορφίκια, γιατί κατά την παράδοση εκεί έβγαλαν τα κύματα το κεφάλι του κιθαρωδού Ορφέα μετά την θανάτωσή του από τις Μαινάδες.»

5) Ο Α. Γονιδέλλης στο βιβλίο του «ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΙΣΣΑΙΟΣ» γράφει:

α) «Σύμφωνα δε με τον Λουκιανό, οι κάτοικοι της Άντισσας έθαψαν την κεφαλή την κεφαλή (του Ορφέα) στο Βακχείο, ένα ιερό που είχε κτισθεί τον 10^ο με 9^ο αι. π.Χ. και το οποίο εξελίχθηκε το σπουδαίο μαντείο-ναό.» (σελ. 50)

Το Βακχείο, δεν αναφέρεται, ως κτισμένο εντός σπηλαίου.

β) «Και με την ευκαιρία να πούμε ότι η {μέθοδος} {αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψης} βοηθάει πολύ στην αποκάλυψη και κατανόηση των μύθων, καθώς σχεδόν πάντα τα ονόματα είναι οι καλύτεροι οδηγοί.» (σελ. 136)

6) Στο βιβλίο του «Η ΑΝΤΙΣΣΑ» 1995, ο Π. Φραγκέλλης, στη σελίδα 146, αναφέρει: «Ο μεσαιωνικός βυζαντινός συνοικισμός Λαψάρνων που επεκτείνετο στα Αρφίκια και στο Ακρωτήριο Τελώνια* όπου βρισκόταν το Μαντείο του Ορφέως, πρέπει να γνώρισε μεγάλη ακμή, όπως μαρτυρούν : α) Η λαϊκή παράδοση, β) Η έκταση των ερειπίων και η αφθονία οστράκων Βυζαντινής περιόδου. γ) το πλήθος εκκλησιδίων…»

* Το ακρωτήριο Τελώνια, που του δίδει και τις γεωγραφικές συντεταγμένες, οι σύγχρονοι χάρτες το ονομάζουν ακρωτήριο Αγκάλη, που είναι το ακρωτήρι στα Ορφίκια.

Ακόμη στο ίδιο βιβλίο του, στη σελίδα 153, ο Π. Φραγκέλλης αναφέρει: «Το εν λόγω ακρωτήριο βρίσκεται στην περιοχή των Αρφικιών (Ορφικίων) και σ’ αυτό βρισκόταν το Βακχείο και το Μαντείο του Ορφέως, στο οποίο χρησμοδοτούσε η κεφαλή του».

7) Στο βιβλίο του «ΟΡΦΕΥΣ, Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΥΣΤΗΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΟΣ» ο Π. Φραγκέλλης, στη σελίδα 187, επίσης αναφέρει: «Η Πόλι στην επικράτεια της οποίας εξεβράσθησαν η κεφαλή και η λύρα του μυθικού, μαγικού μουσικού και μύστη, η Άντισσα της Λέσβου ετίμησε στην αρχαιότητα τον άντρα ενταφιάζοντας την κεφαλή στο Βακχείο της περιοχής Αρφικιών <Ορφικιών Λαψάρνων, όπου εξεβράσθη…» και πιο κάτω στην ίδια σελίδα αναφέρεται το στο 1 ανωτέρω: «…αφού μέσα από τις χιλιετηρίδες διεσώθη μέχρι σήμερα το τοπωνύμιο ΟΡΦΙΚΙΑ που αποτελεί και τον πλέον αδιάψευστο μάρτυρα της παραδόσεως.»

8) Ο ερευνητής Αρ. Κυριαζής σχολιάζων άρθρο μου στο ΕΜΠΡΟΣ Μυτιλήνης «Fake news και fake …Ιστορία» 12/2018, έγραφε στο Facebook: «Αγαπητέ Τάκη Ιορδάνη, συμφωνώ με την διατυπωμένη θέση σου ότι η κεφαλή του Ορφέα και η λύρα του, μετά την μακρά περιήγησή τους στη θάλασσα, προσέγγισαν την παραθαλάσσια Αρχαία Άντισσα και το επίσης παραθαλάσσιο ακρωτήρι Ορφίκια, όπου κατά τον Πάνο Φραγκέλλη:(παραθέτει τα στη σ. 153 του βιβλίου “Η ΑΝΤΙΣΣΑ”. Αθήνα 1995, βλέπε 6 ανωτέρω). Συνεχίζει γράφοντας -κατά τον Παναγιώτη Παρασκευαΐδη- “η τοπογραφία των Λαψάρνων και Αρφικιών δείχνει την αλήθεια του μύθου του Ορφέα. Μπλεγμένη στα μαλλιά του κομμένου κεφαλιού του ποιητή (Ορφέα) η λύρα του ταξίδεψε απ’ τις ακτές της Ανατολικής Θράκης, πέρασε ανάμεσα Ίμβρο και Τένεδο και σπρωγμένα -κεφάλι και λύρα αντάμα- απ’ τα ρεύματα του Ελλησπόντου κατάληξαν σ' αυτή τη Λεσβιακή αγκαλιά. Τα μάζεψαν οι Λέσβιοι της Άντισσας... κι έχτισαν εκεί ναό και μαντείο”. (Παναγιώτης Παρασκευαΐδης. “Η Ρωμαϊκή Λέσβος”, Μυτιλήνη 1978, σ. 63-64).»

9) Ο ερευνητής ιατρός, Βασ. Κουμαρέλας, ερεύνησε την περιοχή Αγιά Τριάδα (Ορφίκια) και στην πραγματεία του «ΛΕΣΒΟΣ ΝΗΣΙ ΠΥΡΙΤΟΛΙΘΟΥ», του 1996, στη σελίδα 5, γράφει: «Περιηγήθηκα τον όρμο Αγκάλη ή Αγία Τριάδα. Το μέρος αν και προσήνεμο παρουσιάζει πυκνά οικιστικά λείψανα των ελληνορωμαϊκών και βυζαντινών χρόνων, κυρίως γύρω από το εκκλησάκι και κατά μήκος της προσεγγίσιμης παραλίας.» και συνεχίζει πιο κάτω: «Πάνω στο ακρωτήρι που κλείνει από τα ανατολικά την αγκάλη (των Ορφικιών), σε πλάτωμα, απρόσιτο απ' τη θάλασσα, κυριολεκτικά στο μάτι του βοριά, ρίζωσαν οι άνθρωποι της προϊστορίας. Βρήκαμε εκεί, θεμέλια κτισμάτων, υπολείμματα κεραμικής, εργαλεία και απολεπίσματα πυριτολίθου, τριπτήρες, κ.λπ.». Συνεχίζει δε στη σελίδα 6, λέγοντας ότι η έκταση του οικισμού επί του ακρωτηρίου είναι μικρή και τονίζει: «…όμως πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερη γιατί όπως φαίνεται, μεγάλο μέρος του ακρωτηρίου διαβρώθηκε και κατακρημνίστηκε στη θάλασσα.»

Γ) Κρατική παραδοχή

Το Υπουργείο Αιγαίου το 2002, εξέδωσε ένα ιδιαίτερα αξιόλογο, επιστημονικά ολοκληρωμένο και καλλιτεχνικά άρτιο τόμο, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΑΣ ΤΩΝ ΓΕΩΛΟΓΙΚΩΝ ΜΝΗΜΕΙΩΝ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ».

Στο εδάφιο 41.1.9 Λάψαρνα, γίνεται λόγος για τους απολιθωμένους κορμούς τους αναφερθέντες στο 4 του Β ανωτέρω, ως ακολουθεί: «Ιδιαίτερα εντυπωσιακοί κορμοί εμφανίζονται στην περιοχή {Ορφίκια} στο ακρωτήρι Αγκάλη, ανατολικά του οικισμού Λάψαρνα,…»

Η του Υπουργείου Αιγαίου αυτή παραδοχή, αποτελεί το αδιαμφισβήτητο επισήμως τεκμηριωμένο στοιχείο, της ονομασίας «ΟΡΦΙΚΙΑ».

Με την πιο πάνω αναλυτική παράθεση των στοιχείων και δεδομένων περί τα ΟΡΦΙΚΙΑ, λήγει κάθε παραφιλολογία. Προκαλώ δε, περαίνοντας, τον οποιονδήποτε μπορεί να ανατρέψει τα παρατεθέντα ανωτέρω αδιαμφισβήτητα τεκμήρια, να το κάνει άμεσα. Άλλως καλά θα κάνει να ακολουθήσει την εκ της κλασικής αρχαιότητας σχετική σοφή παρακαταθήκη: «κρείττον του λαλείν, το σιγάν».

Άρθρο μου στο ΕΜΠΡΟΣ : Απερίσκεπτος λόγος ή «κατά λάθος, εξ επίτηδες»; 13/06/2020

https://www.emprosnet.gr/apopseis/aperiskeptos-logos-i-kata-lathos-eks-epitides

 Απερίσκεπτος λόγος ή «κατά λάθος, εξ επίτηδες»;

 13/06/2020

Τάκης Ιορδάνης

ΚατηγορίαΑιολίας Λόγος

Η υπευθυνότητα των κρατών έναντι των πολιτών τους, έγκειται στο να ικανοποιούν τα συνταγματικά τους δικαιώματα, καλύπτοντας τις ανάγκες τους σε διάφορους τομείς της ανθρώπινης ζωής. Η ικανοποίηση αυτή, γίνεται στη βάση της οργάνωσης και των βασικών κανόνων λειτουργίας του κράτους, αναλόγως των οικονομικών δυνατοτήτων, και οπωσδήποτε των επιλογών της εκάστοτε κυβέρνησης του. Υπάρχουν αναμφίβολα τομείς, που μένουν ακάλυπτοι. Σε πολλά κράτη, αν όχι σ’ όλα, δεν καλύπτονται τομείς, όπως ο ανθρώπινος πόνος, η φτώχεια, η δυνατότητα πρόσβασης στην εξουσία, ανθρώπινα δικαιώματα, προστασία του περιβάλλοντος, κ.άλ. Τούτο προσπαθούν να κάνουν, φορείς εκτός κυβερνητικών δομών που φέρουν το όνομα, Μη Κυβερνητικοί Οργανισμοί (ΜΚΟ). Αυτοί είναι διεθνείς, αλλά και τοπικοί (εντός κράτους). Λέγεται ότι οι διεθνείς υπερβαίνουν τις 40.000.

Μη Κυβερνητικός Οργανισμός (ΜΚΟ), είναι ένας νομικά συγκροτημένος οργανισμός που δημιουργείται από φυσικά ή νομικά πρόσωπα και λειτουργεί ανεξάρτητα από κάθε κυβερνητική δομή και εξουσία. Η δράση ενός ΜΚΟ περιορίζεται στους τομείς που προβλέπει το καταστατικό του και ασφαλώς δεν υπεισέρχεται σε θέματα εθνικής ακεραιότητας και κυριαρχίας ενός συγκεκριμένου κράτους, στο οποίο αυτός δραστηριοποιείται. Αν γίνει παρέκκλιση του κανόνος αυτού, τότε κάθε «ευ φρονών» πολύ απλά μπορεί να σκεφθεί, ότι ο συγκεκριμένος ΜΚΟ, εξυπηρετεί αλλότριους σκοπούς.

Τα νησιά του Αιγαιακού Αρχιπελάγους και φυσικά το νησί μας, γνώρισαν τους ΜΚΟ μετά την έναρξη της μαζικής εισβολής και «καθόδου των μυρίων» στο Αιγαίο, το 2014-2015. Οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι ΜΚΟ σ’ αυτούς τους δύσμοιρους «ξένους» προς στήριξή τους, είναι ποικίλες. Κατά γενική ομολογία, τούτες κινούνται εντός των πλαισίων των νόμων και των θεσμικώς ισχυόντων. Κάποιες φορές όμως υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Κάτι τέτοιο έγινε πρόσφατα στο νησί μας από το ΜΚΟ, «Moria Corona Awarenes Team» που αποσκοπεί στην ενημέρωση των στο ΚΥΤ Μόριας διαμενόντων ως προς τον κορονοϊό.

Η στα ΜΜΕ προβληθείσα είδηση, «Ο Περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου υπέβαλε μήνυση κατά μιάς ΜΚΟ», οπωσδήποτε ήχησε παράξενη. Φυσικά μια τέτοια είδηση, για δικαστική δράση Περιφέρειας κατά ΜΚΟ -εκτιμώ ότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται στην Ελλάδα- θα κινούσε το ενδιαφέρον του οποιουδήποτε.

Αυτό που προέκυψε, είναι ότι ο ΜΚΟ αυτός σε δημοσίευση του, της 21/05/2020 ομιλεί περί «…Greek side of island…» ήτοι «…Ελληνικό τμήμα του νησιού (Λέσβου)…», λες και υπάρχει κι άλλο τμήμα, μη Ελληνικό. Λογίζεται άραγε απ’ αυτόν το ΜΚΟ, το ΚΥΤ Μόριας ως χώρος, μη Ελληνικός;

Εν όψει της καταθέσεως της μηνυτήριας αυτής αναφοράς, η Περιφέρεια μας είχε ανακοινώσει: «επειδή η αμφισβήτηση της αδιαμφισβήτητης εθνικής κυριαρχίας μας αποτελεί ποινικό αδίκημα, ενημερώνουμε ότι η Περιφερειακή Αρχή Βορείου Αιγαίου καταθέτει σχετική μηνυτήρια αναφορά στην αρμόδια Εισαγγελία».

Οι εκ των υστέρων δοθείσες εξηγήσεις απ’ τον εν λόγω ΜΚΟ, δεν ξέρω πόσους και ποιούς ικανοποίησαν και περισσότερο, έπεισαν.

Πάντως, κάτι τέτοιες ακριτομυθίες, είτε είναι ασυνάρτητες, απερίσκεπτες φλυαρίες είτε είναι όπως λέγεται «κουβέντες, κατά λάθος εξ επίτηδες», καλό είναι να ξεκαθαρίζονται εν τη γενέσει τους.

Ποτέ δεν μπορείς να γνωρίζεις πώς, ποιος και πότε μπορεί να επικαλεσθεί μια τέτοια ακριτομυθία, αν μείνει αυτή χωρίς να ακυρωθεί πρεπόντως, προκειμένου να ισχυροποιήσει μια δική του ακριτομυθία.

Βέβαια δεν είναι ανάγκη να βασανίσουμε το μυαλό μας στο να δούμε ποιος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει μία τέτοια ασυναρτησία ως «πάτημα» για να διεκδικήσει που λέει ο λόγος, ακόμα και το …Γενί Τζαμί στη Μυτιλήνη! Αυτός δεν είναι άλλος από την εξ Ανατολών καλή μας γείτονα, Τουρκία. Εδώ έφθασε, στο σημείο να διεκδικεί κυριαρχία στα Ίμια που βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης(1923), τούτα μαζί με όλο το Δωδεκανησιακό σύμπλεγμα περιήλθαν στην Ιταλία. Στη συνέχεια βάσει της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων (1947), η κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων, συμπεριλαμβανομένων των Ιμίων, περιήλθε απ’ την Ιταλία στην Ελλάδα. Δηλαδή, η Ελλάδα διαδέχθηκε την Ιταλία και έκτοτε αυτή ασκεί κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων.

Τρεχόντως δε ακόμη χειρότερα, υπέγραψε μνημόνιο με τη σε εμφύλιο πόλεμο ευρισκόμενη Λιβύη και καθόρισε ΑΟΖ μεταξύ τους. Τούτο, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και δικαίου της θάλασσας. Αδιαφορεί πλήρως, για το ότι και τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και εξαφανίζει απ’ τον παγκόσμιο χάρτη Ελληνικά νησιά, μεγέθους ακόμη και αυτής της Κρήτης!

Αν και το μνημόνιο αυτό απορρίφθηκε διεθνώς (ΕΕ, ΗΠΑ, Αίγυπτος, Σαουδική Αραβία, άλλοι διεθνείς φορείς) η πρόσφατη δημοσίευση στην τουρκική εφημερίδα της κυβέρνησης των αιτημάτων της τουρκικής εταιρείας πετρελαίου (ΤPAO) για έρευνες σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας, δείχνει ότι η Τουρκία πάει να δημιουργήσει πάλι τετελεσμένα γεγονότα.

Στη λογική, λοιπόν του «προλάμβανε», προς παντελή εξάλειψη ενός τέτοιου ενδεχομένως «πατήματος», το κατά το θυμόσοφο λαό μας «το φίδι το σκοτώνεις μικρό, γιατί αν τ’ αφήσεις και μεγαλώσει θα σε φάει» εκτιμώ ότι έλαβε υπ’ όψη του ο Κώστας Μουτζούρης, ο Περιφερειάρχης μας, και προέβη στην προαναφερθείσα δικαστική ενέργεια.

Τα αυξημένα αντανακλαστικά του, ασφαλώς τον οδήγησαν στην κατάθεση της εν λόγω μήνυσής, κατά της ανεξέλεγκτης(;) αυτής ΜΚΟ που συνέταξε το μειοδοτικής υφής αυτό κείμενο. Έτσι, απέδειξε ως φυλάσσων Θερμοπύλες, ότι ξέρει καλά το ρόλο του και ακόμα, σ’ ότι τον αφορά, πως δεν θα επιτρέψει να αναπτυχθούν στα ακριτικά νησιά μας, περιστάσεις, προϋποθέσεις και συνθήκες για νέες κερκόπορτες κατά του εθνικού μας κορμού.

Μακάρι εμείς οι Έλληνες να χρησιμοποιούσαμε τις παρακαταθήκες που μας άφησαν οι προ-…-προπάτορες μας. Ίσως πολλά εκ των δεινών μας θα είχαν αποφευχθεί. Στην περίπτωσή μας ταιριάζει γάντι, η παρακαταθήκη, «κάλλιον το προλαμβάνειν ή το θεραπεύειν».

Άρθρρο μου στην Αιολίας λόγος - ΕΜΠΡΟΣ "Πίσω στα χώματά μας, πίσω στη γη μας"

https://www.emprosnet.gr/apopseis/piso-sta-xomata-mas-piso-sti-gi-mas

Πίσω στα χώματά μας, πίσω στη γη μας

30/06/2020

Τάκης Ιορδάνης

Κατηγορία Αιολίας Λόγος

Η παγκόσμια οικονομία υπέστη κλονισμό, πολλών τρισεκατομμυρίων ευρώ, ως εκτιμάται, εξ αιτίας της πανδημίας του κορονοϊού και της εξ αυτού καραντίνας απανταχού της Γης.

Δεν έχουν αποτιμηθεί στην πράξη οι συνέπειες αυτού του ολέθρου, αφού το φαινόμενο ευρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη (ΗΠΑ, Βραζιλία, Αργεντινή, κ.αλ.). Συνέπειες κατακλυσμιαίες, συνέπειες πρωτόφαντες. Τέτοιες, που λέγεται, ότι η κοινωνία της υφηλίου η μ.Κ.*, καμιά σχέση δεν θα έχει με αυτή, την πριν.

Προ 30-40 χρόνια, η άρχουσα τάξη του πλανήτη επέβαλε τη φενάκη, την ονομασθείσα, παγκοσμιοποίηση. Επιβολή με θεμέλια πανίσχυρα, που προοδευτικά άρχισε να καταδυναστεύει όλους τους λαούς και κυρίως τους μικρούς και οικονομικά αδύναμους. Ο πρόσφατα εμφανισθείς μικροσκοπικός γίγαντας, ο κορονοϊός, την αμφισβήτησε στην πράξη, επιφέροντάς της πλήγμα και μάλιστα βαθύ.

Το άμεσο αποτέλεσμα είναι ότι η εκ του κορονοϊού πανδημία τείνει τώρα να μετατραπεί σε «πανδημία πείνας». Τα Ηνωμένα Έθνη προειδοποιούν ότι ο κόσμος βρίσκεται στα πρόθυρα πείνας «βιβλικών διαστάσεων». Διακόσα πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι, κινδυνεύουν με λιμοκτονία!

Τούτο, αφού η κάθε είδους παραγωγική διαδικασία, όπου γης, κρατούσης της καραντίνας, σταμάτησε και έτσι η παραγωγή αγαθών μηδενίστηκε.

Πάντως αυτό που υπήρξε ξεκάθαρο, ήταν ότι ενώ η όποιας μορφής παραγωγή και δραστηριότητα (βιομηχανική, εμπορική, μεταφορές, ναυτιλιακή, αεροπορική, υπηρεσίες, τουρισμός, κ.λπ.), έπαθε καθίζηση από την «επίθεση» του κορονοϊού, η μόνη παραγωγή και δραστηριότητα που αντιστάθηκε και δεν υπέκυψε, ήταν αυτή του πρωτογενούς γεωργικού τομέα.

Για τη χώρα μας, τούτο υπήρξε κεφαλαιώδους σημασίας, αφού πλέον του ότι τα προϊόντα του, στήριξαν κατά πως έπρεπε το λαό μας (εσωτερική κατανάλωση), παράλληλα αυξήθηκαν και οι εξαγωγές τους, συμβάλλοντας έτσι στο να μείνει η ύφεση για το 2020, μικρότερη του 10%.

Αναρωτιέμαι μήπως η πανανθρώπινη αυτή τραγωδία η του κορονοϊού, αποτελεί σημείο καμπής της επιστροφής και των Ελλήνων, στη γη τους και στην πρωτογενή παραγωγή.

Για τη χώρα μας είναι γνωστό ότι τον τελευταίο μισό αιώνα, η γης μας είτε εκμεταλλεύεται πλημμελώς, είτε έχει εγκαταλειφθεί τελείως.

Αναφέρω κάποια άκρως χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν το προαναφερθέν. Ενώ ετησίως οι ανάγκες μας σε όσπρια είναι της τάξεως των ογδόντα χιλιάδων τόνων το χρόνο, παράγουμε μόνο οκτώ χιλιάδες! Κατά την εδώ καραντίνα, ένα πρόβλημα οξύ για τους ροδακινοπαραγωγούς της Μακεδονίας ήταν η έλλειψη εργατικών χεριών για την αραίωση των πολλών καρπών του κάθε κλαδιού, ώστε οι παραμένοντες δύο τρείς, να λάβουν το κανονικό εμπορεύσιμο μέγεθός και ποιότητα. Τα προηγούμενα χρόνια η ανάγκη αυτή ικανοποιούταν με εποχικούς εργάτες απ’ την Αλβανία. Η εφετινή ανάγκη, περί τις επτά χιλιάδες άτομα, λόγω του κλεισίματος των συνόρων, δεν εύρισκε λύση. Αν τελικά το πρόβλημα έμεινε άλυτο, η φετινή παραγωγή ροδάκινων προφανώς θα είναι προβληματική.

Ένα άλλο γεγονός που μου τράβηξε την προσοχή πρόσφατα στα ΜΚΔ, ήταν η προβολή μιας ετικέτας συσκευασίας λαδιού στα αγγλικά, που έγραφε: Προέλευση Ελληνική, Συσκευασία Ισπανική, Εταιρεία συσκευασίας Ιταλική. Η τιμή λαδιού, μιας τέτοιας συσκευασίας στις ευρωπαϊκές αγορές, είναι γύρω στα τριάντα ευρώ το λίτρο. Τούτο, είναι ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο θέμα και για το νησί μας, με παραγωγή περίπου 30.000 τόνων, (περίπου το 10% της εθνικής παραγωγής), αφού κατά το μέγιστο αγοράζεται χύμα από τους Ιταλούς, με τιμή, κάτω των τριών ευρώ το λίτρο.

Τα παραδείγματα αυτά, ασφαλώς καταδεικνύουν την αναγκαιότητα, οι Έλληνες, να γυρίσουμε πίσω στη γη μας και να αριστοποιήσουμε την παραγωγή της.

Επικεντρώνοντας στο νησί μας, αυτό που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι η γη μας, η ευλογημένη Αιολική γη, θα μπορούσε να ξαναδώσει στους κατοίκους της διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδά τους, εφόσον θα αξιοποιούσαμε τα συγκριτικά του πλεονεκτήματα, μετατρέποντάς τα σε πλουτοπαραγωγικές πηγές.

Η ηλιοφάνεια, το ξηρό κλίμα, η γεωμορφολογία, τα ακρογιάλια, οι θάλασσες, το απολιθωμένο δάσος, τα μοναστήρια και τα προσκυνήματα, η μουσική και ο λυρισμός, η μυθολογία και η ιστορία του, όλα αυτά αξιοποιούμενα όπως πρέπει, μετατρέπονται σε μεγάλης δυναμικότητας πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ας μη ξεχνούμε ότι στην κλασική και ρωμαϊκή αρχαιότητα, η Λέσβος υπήρξε κοιτίδα πολιτισμού, τέχνης, ευημερίας και προόδου, εκ της αξιοποιήσεως του πλούτου της. Επί Τουρκοκρατίας, οι δυνάστες μας αναγνωρίζοντας το φυσικό πλούτο της Λέσβου, την ονόμασαν χρυσό νησί (altin adasi) και κήπο της αυτοκρατορίας (osmanli bahcesi). Η αξιοποίησή δε του πλούτου αυτού δημιούργησε τη μεγάλη αστική τάξη της οποίας τα υπέροχα αρχοντικά στην πρωτεύουσα και στα κεφαλοχώρια μας, θαυμάζουμε μέχρι και σήμερα.

Η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων του νησιού μας σε τρόπο ώστε να μετατραπούν σε πηγές πλούτου και σήμερα, πρέπει να γίνει με ορθολογική εκμετάλλευση:

α) των εδαφών μας, των ενεργειακών μας πηγών, των ιαματικών υδάτων, της θάλασσάς μας

β) της πλούσιας Ιστορίας μας

γ) του τουρισμού (ποιοτικού, μη μαζικού).

Τούτα θα μπορούσαν να εξειδικεύσουν ειδικοί του κάθε τομέα, υπό την αιγίδα των θεσμικών φορέων του νησιού, ήτοι των δύο δήμων μας, της περιφερειακής ενότητας Λέσβου και φυσικά της Περιφέρειας Βορ. Αιγαίου.

Η ανάπτυξη που έτσι θα προκύψει, θα πρέπει αναμφίβολα να συμβαδίζει με την προστασία του περιβάλλοντος, σε τρόπο ώστε η πολυθρύλητη πράσινη ανάπτυξη, να εύρη ουσία και περιεχόμενο, στη Λέσβο.

Μόνο με την απαιτούμενη πολυδιάστατη ανάπτυξη, θα υπάρξει η δυνατότητα να εξαλειφθεί η χρόνια υπανάπτυξη και μιζέρια του νησιού μας και να αποκατασταθεί το οξύ δημογραφικό πρόβλημα του. Έτσι μόνο θα μπορέσει να γίνει τούτο, πραγματικός προμαχώνας, φυλάσσοντας ως του τάχθηκε, Θερμοπύλες.

* μετά Κορονοϊό