Ο αξέχαστος φίλος Στρατής Καρίνος, ο παθιασμένος Λέσβιος και Λεσβολάτρης. Άρθρο μου στην "Αιολίας λόγος"/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

file:///C:/Users/user/Downloads/DHMOKRATHS%20M%2031-5-2025.pdf

  

σελ. 6                      ΔHMOKPATHΣ                    Σαββατοκύριακο 31 Μαΐου 2025

 Αιολίας λόγος

 

           Ο αξέχαστος φίλος Στρατής Καρίνος,            ο παθιασμένος  Λέσβιος και Λεσβολάτρης.

                                                          του  Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη ( Ph.D.)

 Το παρόν ξεκίνησα να το γράψω το  2013. Δεν το ολοκλήρωσα, γιατί σε λίγους μήνες  τότε,  ο φίλος μου ο Στρατής έφυγε για τα επέκεινα. Τώρα που σε λίγες μέρες συμπληρώνονται έντεκα χρόνια απ’τη φυγή του, το τελειώνω. Έγραφα τότε:

«Το να γράψεις κάτι και μάλιστα θετικό για ένα άνθρωπο εν ζωή συνήθως εκλαμβάνεται ως μια μορφή εκδούλευσης σου προς αυτόν ή μία μορφή ανταπόδοσης σε κάτι οφειλόμενο.  Κάνω αυτό για το φίλο μου Στρατή Καρίνο, ο οποίος ογδοηκοντούτης πια κατοικοεδρεύει στον Κάμπο Αντίσσης, στα πατρογονικά του, γιατί υπήρξε Λεσβολάτρης στην πράξη. Όχι σαν και μένα, εκ του μακρόθεν. Οι τοίχοι των γραφείων της ΔΕΗ στη Χαλκοκονδύλη στο κέντρο της Αθήνας ήταν πολύ στενοί για να κρατήσουν την ασίγαστη αγάπη του Στρατή για το γενέθλιο μας τόπο. Μετά την Πάντειο  και το Στρατό, θα ήταν υπάλληλος της ΔΕΗ στην Αθήνα. Αυτό όταν, ο μεγάλος Γιάννης Φωτιάδης  είχε πάει τον επ’ αδερφή, μοναδικό του ανιψιό  Στρατή  στον τότε Υπουργό Βιομηχανίας, φίλο του Ι.Ζίγδη,  για να τον διορίσει στη ΔΕΗ. Τούτο, πράγματι έγινε αμέσως. Ο Στρατής όμως είπε και στους δυό «όχι ευχαριστώ … δεν θα πάρω» και  σηκώθηκε και γύρισε στο νησί.

Ομολογώ ότι οφείλω, στον Στρατή, αφού για μένα  υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση. Μαθητής Γυμνασίου τότε το’60 όταν έβλεπα άρθρα και γραφές του Στρατή στον τότε  «Λεσβιακό Κήρυκα», του συγχωριανού μας, αξέχαστου Θανάση Καρβελά, το θεωρούσα κάτι το μεγάλο, με εντυπωσίαζε και μέσα μου  έλεγα «άραγε θα  αξιωθώ κι εγώ κάποτε κάτι τέτοιο;»   

Ο Στρατής,  με τη γραφίδα … στην κυριολεξία ζωγράφιζε. Κατέθετε στο χαρτί με μαεστρία και μπρίο, σκέψεις, γνώσεις, επιθυμίες,  εμπειρίες, ακόμη και τα πάθια του. Η ικανότητα στο να γράφει κατά πως το πετύχαινε, τον βοηθούσε η πολυμάθεια, η εμβριθής γνώση της Ιστορίας και όχι μόνο,  η βαθειά μόρφωσή του.  Εκεί δε που ήταν άπιαστος, ήταν η  σάτιρα  και ο αυτοσαρκασμός. Τούτο ασφαλώς ήταν DNAϊκό του, αφού αντίστοιχη ιδιότητα είχε ο παππούς του, ο γιατρός Βασιλάκης Φωτιάδης, του οποίου έχουν σωθεί κείμενα και ποιήματά. Τον θυμούμαι λοιπόν να γράφει σατιρίζοντας καταστάσεις και πρόσωπα  με ιδιαίτερα  εξαιρετικό τρόπο. Η ικανότητα γραφής του ήταν τέτοια που είχε ξεπεράσει τα στενά όρια της Λέσβου, έτσι  που ο αλησμόνητος σατυρικός Μέντης  Μποσταντζόγλου, ο περίφημος Μποστ ερωτηθείς γύρω στο ’70, αν στην Ελλάδα, μετά απ’αυτόν, υπάρχουν σατυρικοί συγγραφείς και ποιητές, συνεχιστές της σατυρικής του πέννας, εκείνος χωρίς καμιά αναστολή και δισταγμό είπε: «Βεβαίως. Ένας άξιος, που έχω ξεχωρίσει είναι στην Μυτιλήνη. Ο Στρατής Καρίνος».

Πέραν των πνευματικών του ικανοτήτων, εκείνο που χαρακτήριζε τον Στρατή, ήταν πως για την εποχή του, ήταν ένας ροκ. Γνήσιος.  Μπορούσε να ονειρεύεται, να ελπίζει, να  αγωνίζεται. Όχι για πάρτη του. Για το κοινό καλό. Ήταν  ειλικρινής, ήταν φίλος, πραγματικός. Ακόμη ήταν ένας καθαυτού μποέμ.  

Τον Στρατή τον γνώριζα εξ απαλών ονύχων, ως φίλο του πατέρα μου και πολύ περισσότερο του θείου μου Προκόπη, που τα «διασταυρωμένα πυρά τους» στο κυνήγι  μπορούσε να ξεκληρίσει κοπάδια ολόκληρα περδίκων  στα πλάγια των Λαψάρνων,  Σκοπού,  Λαγκάδας,  Κουρούκλου, κ.άλ. Εκεί που ήταν αξεπέραστοι, ήταν στο κυνήγι του κουναβιού. Ακόμη, στο ψάρεμα, απ’όπου περνούσαν στο Γαβαθά, Χαλερά, Ο(Α)ρφίκια, Φουρνιά,  Κλίμα, Σκοπό, Μέγα Λιμένα, Σίγρι ...  στην πράξη «ξέραιναν» τη θάλασσα. Εξέλειπαν ροφοί, μουγγριά, παντελίδες, σαργοί, λοιπά ψάρια, και χταπόδια. Ο Στρατής υπήρξε ως ψαροντουφεκάς, ο «βασιλιάς» των  βυθών.   

Όταν  γέροντας πια, εγκαταστάθηκε στον Κάμπο Αντίσσης, είχαμε συνδεθεί ακόμη περισσότερο, μέσω  τηλεφώνου, αφού δυο-τρεις φορές την εβδομάδα είχαμε ατέλειωτες συνδιαλέξεις.

Λίγο πριν πεθάνει θέλησε να συναντηθούμε  αφού όπως μου είχε πει ήθελε να μου εμπιστευθεί κάτι. Πράγματι  σ’ένα ταξίδι μου στο χωρίο, συναντηθήκαμε και μου ενεχείρισε  ένα αριθμό  φωτογραφιών από διάφορες φάσεις  της ζωής του, λέγοντας μου «μόνο εσύ, Τάκη, θα μπορέσεις να τις εκτιμήσεις». Αφού κάποιες ανέβασα στα ΜΚΔ, μετά τον θάνατό του, τις επέστρεψα στην αγαπημένη του κόρη, τη Βάγια.

 Κατά τη διάρκεια αυτών των συνδιαλέξεων μας, κάποιες  πληροφορίες κυρίως απ’τα τραγικά γεγονότα της Γερμανοκατοχής μου ήταν τελείως άγνωστες. Δύο εξ αυτών μ’’ εντυπωσίασαν.

 Το πρώτο, ο πατέρας του Γεώργιος Καρίνος μέσα στην κατοχή έπαιρνε τον  μοναχογιό του, Στρατή, και πηγαίνανε τάχατες περίπατο που κάποιες φορές έφθαναν  μέχρι τις πρόποδες του Μοναστηριού του Υψηλού. Σ’αυτή τη διαδρομή συναντούσε αρκετούς με τους οποίους είχε διάφορες κουβέντες (βέβαια ο Στρατής, μικρό παιδί τότε, δεν μπορούσε να  εκτιμήσει την βαρύτητα των συναντήσεων αυτών,  αλλά ούτε φυσικά και τις κατ’αυτές, συζητήσεις).  Αυτοί οι περίπατοι και συναντήσεις ήταν για  πληροφορίες ενδιαφέρουσες στους συμμάχους, χωρίς ο Στρατής να  μπορεί να ξέρει επ’ ακριβώς τι.  Ως σημαίνον πρόσωπο και γαιοκτήμονας της Αντίσσης, ο πατέρας του προφανώς για τους Γερμανούς ήταν πολίτης υπεράνω  πάσης  υποψίας. Έτσι και η σχετική δράση του.

Γεγονός πάντως είναι, πως  εξάδερφος του  ήταν ο αντιστασιακός Τάκης Καρίνος. Στην Μυτιλήνη, στο σπίτι του Τ.Καρίνου,  κάπου στα νοτιανατολικά  προάστια της πρωτεύουσας υπήρχε ο ασύρματος της Εθνικής Αντίστασης απ’τον οποίο  στελνόταν η όποια πληροφόρηση στους συμμάχους στο Κάιρο. Τον  χειριζότανε δε εξειδικευμένος αντιστασιακός. Προφανώς ο Γεώργιος Καρίνος έστελνε στον εξάδερφό του τις  οποιεσδήποτε  σχετικές  πληροφορίες απ’το  ΒΔ τμήμα του νησιού μας, το ευρισκόμενο πάνω στο νευραλγικής και στρατηγικής  σημασίας   διεθνή θαλάσσια  οδό την προς και από  Δαρδανέλια, Προπαντίδα και  Εύξεινο Πόντο. Συγκεκριμένα, την κίνηση των πλοίων που πήγαιναν ή εξέρχονταν  απ’τον Ελλήσποντο.    

Προφανώς ο Γιώργος Καρίνος είχε το ρόλο κάποιου μυστικού πληροφοριοδότη των συμμάχων. Τούτο αποδεικνύεται απ’το γεγονός ότι οι Εγγλέζοι αναγνωρίζοντάς του  το έργο του, του έστειλαν δώρο/ρεγάλο ένα  ραδιόφωνο, μάρκας Motorola, που του το έφερε στον Κάμπο σε μια επίσκεψή ινκόγκνιτο στο νησί μας, ο Fitzroy Maclean, μετέπειτα υφυπουργός της Κυβέρνησης Τσώρτσιλ, μετά τον πόλεμο. Το ραδιόφωνο τούτο βρίσκεται ακόμη στα χέρια της Βάγιας.

 Το δεύτερο. Μέσα στην κατοχή  δύο Εγγλέζοι είχαν  βρεθεί στην περιοχή Αντίσσης (πώς, από πού και γιατί δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ο Στρατής). Για να σωθούν, οι δικοί μας πατριώτες, τους είχαν πάει σ’ένα ντάμι, κάπου 2-3 χιλιόμετρα έξω απ’το χωριό,  στην τοποθεσία «Λίθακας». Σύνδεσμός τους ήταν ο  γεωπόνος Αιγινήτης, με ρόλο την τροφοδοσία τους  αλλά και σωτήρα τους. Το τι απέγιναν τελικά,  δεν μπόρεσε να μάθει ο Στρατής. Πάντως, τελικά δεν μας έχει μείνει κάτι το δυσάρεστο εν αναφορά προς τη ζωή τους.  Το ιστορικό τούτο γεγονός, το διασταύρωσα και με τους  Γιάννη  Μιχαλέλλη και  Ευάγγελο  Ιορδάνη.  

Περαίνοντας, λέω ότι εκείνο  που με εντυπωσίαζε με τον  Στρατή, ήταν οι κάθε μορφής προβληματισμοί του,  φιλοσοφικές ανησυχίες και αναζητήσεις του.

Φίλε Στρατή, το ίχνος του περάσματός σου απ’το μάταιο τούτο κόσμο υπήρξε αδρό. Δύσκολα θα σβήσει. Έτσι, αν και πέρασαν ήδη τόσα χρόνια απ’τη φυγή σου, πάντα  βρίσκεσαι στη θύμησή των δικών σου και των φίλων σου.