Με τις καλύτερες ευχές μου, ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.
Μ. Παρασκευή 22 Απριλίου 2022
"ΔHMOKPATHΣ" σελ. 15
Για τον αλησμόνητο Γιώργο Σκούφο
Του Δρ. Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)
Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 16 χρόνια, που ένα ατύχημα πτώσης του σε σκάλα, υπήρξε μοιραίο για τον αξέχαστο Γιώργο Σκούφο, τον τότε διευθυντή και εκδότη, του αγαπητού μου “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ”, με μοιραίο αποτέλεσμα την «φυγή» του απ’ τα εγκόσμια. Για την 94χρονη σήμερα, σεβαστή του νησιού μας ημερήσια, “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ”, τούτο υπήρξε πλήγμα τεράστιο. Όμως ο “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ”, κατόρθωσε να κρατηθεί στο τότε έντονα κλυδωνισθέν σκάφος και σήμερα πλησίστιο πια, να πορεύεται στο τρικυμιώδες και ιδιαίτερα προβληματικό πέλαγος, της επιβίωσης των ανά την υφήλιο εντύπων μέσων μαζικής ενημέρωσης.
Είχαμε συναντηθεί με τον αξέχαστο Γιώργο Σκούφο, τέλη της δεκαετίας του ’70, αρχές αυτής του ’80, σε μια μαζική διαδικασία, όπου γνωριστήκαμε, και συζητήσαμε. Θυμούμαι να μου λέει ότι είχε διαβάσει κάποια κείμενά μου στην «ΗΧΩ της Άντισσας» και ότι του άρεσε το γράψιμό μου. Μου είπε δε, ότι θα μπορούσε να φιλοξενεί στις στήλες του “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ”, κείμενα με σκέψεις και προβληματισμούς μου. Ανταποκρίθηκα με το να στείλω ένα άρθρο με θέμα, αυτό που πάντα με απασχολεί και επί 50 κοντά χρόνια και προβάλλω όπως μπορώ για το νησί μας. Το της Ανάπτυξής του και των όποιων εξ αυτής προοπτικών. Τούτο, κρίνοντας εκ του πιο κάτω γεγονότος, ήταν εμπεριστατωμένο. Μου τηλεφώνησε ο τότε Βουλευτής Λέσβου της Ν.Δ., Στρατής Παπαευστρατίου και μου είπε σχετικώς δυο καλά λόγια, αλλά το σημαντικότερο μου ζήτησε την επί διδακτορία μελέτη μου. Απόρησα λέγοντάς του ότι αυτή είναι εξειδικευμένη σ’ ένα μάλιστα άκρως στοχευμένο επιστημονικό πεδίο (Φυσικής Μεταλλουργίας/ Μεταλλογνωσίας). «Μα θεωρούσα ότι το δημοσίευμά σας αυτό στηρίχθηκε στο διδακτορικό σας», μου είπε. Κατ’ αυτό τον τρόπο πήρα το βάπτισμα πυρός στις στήλες του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ» και άρχισα έκτοτε να εκθέτω ό,τι κατά καιρούς με προβλημάτιζε.
Ο Γιώργος Σκούφος, πάντα, τα κείμενά μου τα προέβαλε στην πρώτη σελίδα και κάποια απ’ αυτά τα είχε ως το κύριο άρθρο του «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ» (τότε δεν ήταν ακόμη ταμπλόιντ. Τούτο προς έπαινό της, πέτυχε η Νίκα). Έτσι η εφημερίδα του αυτή, είχε γίνει βήμα προβολής των εκάστοτε σκέψεων, προσπαθειών και γενικά κοινωνικών μου αγώνων. Είτε αυτό αφορούσε την ηλεκτρενεργειακή επάρκεια του νησιού μας, είτε το Λιμάνι του Σιγρίου, είτε την αξιοποίηση της Γεωθερμίας του, είτε την στήριξή μου στο ΣτΕ της ΔΕΗ για τις ανεμογεννήτριες στο Υψηλό, ως και για το εργοστάσιό της στην Καράβα, ασφαλώς δε και για τον οδικό άξονα Καλλονής-Σιγρίου.
Μάλιστα το πρώτο έγγραφό μου, με το οποίο έβαλα, προς το Ν.Σ. και τον Νομάρχη Α. Μαθιέλλη, το πρόβλημα το σχετικό με τον δρόμο Καλλονής-Σιγρίου, τον απ’ τον Αβδούλ Χαμίτ τον αιμοσταγή, χαραχθέντα τον 19ο αιώνα, το είχε προβάλει στις 26.04.1996, ως κύριο άρθρο του. Στην προμετωπίδα του ακριβώς κάτω απ’ το τίτλο του έγραφε (με έντονα γράμματα): «Από την εποχή της …Τουρκοκρατίας» και υπέρτιτλο «ΕΘΝΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ ΚΑΛΛΟΝΗΣ – ΣΚΑΛΟΧΩΡΙΟΥ – ΑΝΤΙΣΣΑΣ - ΕΡΕΣΟΥ ή ΣΙΓΡΙΟΥ». Το κείμενο που ακολουθούσε έγραφε: «Από τον Δρ. Τάκη Χαρ. Ιορδάνη τ. Προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Μεταλλειολόγων – Μεταλλουργών Μηχανικό, στάλθηκε το παρακάτω υπόμνημα προς το Νομάρχη και τον Πρόεδρο του Νομαρχιακού Συμβουλίου. …». Παρέθετε δε σχεδόν στο σύνολό του, το υπόμνημά μου αυτό. Θεωρώ ότι η προβολή του εν λόγω εγγράφου μου στο “ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ”, αποτέλεσε το «εναρκτήριο λάκτισμα» του σχετικού αγώνα μου, που κορυφώθηκε με την σύσταση της επιτροπής αγώνα το 2003 και που τελεσφόρησε μετά από ατέλειωτο κόπο, προσπάθεια και αγωνίας μόχθο, με το να «πέσει η πρώτη κασμαδιά» στο έργο μας, το 2013. Σήμερα πια όντας στην τελική φάση της εξελίξεώς του, ευελπιστώ να έχει τούτος ολοκληρωθεί μέχρι το 2023 δηλ. 27 χρόνια αφότου πρωτοπροέβαλα το θέμα, ως προανέφερα.
Ο Γιώργος, τα έβαζε μεν τα εκάστοτε γραφόμενά μου στην εφημερίδα του, όμως ως βαθύς γνώστης των πραγμάτων του νησιού και ξέροντας την νοοτροπία των κατοικούντων, μεταξύ Σουράδας- Μακρύ Γιαλού- «Τσήπου» και Κιοσκιού και διοικούντων αυτό, θυμούμαι με την χαρακτηριστική του φωνή του να μου λέει «Εεε Τακέλ(ι), συ, καλά τα γράφ’ς, όμως δε θα γένει τίποτα, απ’ αυτά. Αλλά πάλι, αφού έχεις τα κουράγια, γράφτα».
Αλήθεια είναι, ότι το 2006 που έκλεισε για πάντα τα μάτια του, το μόνο που είχαμε καταφέρει ήταν η εγκατάσταση στο Υψηλού των ανεμογεννητριών της ΔΕΗ. Θυμούμαι όταν μου είπε δυο καλά λόγια για την επιτυχία μας αυτή. Του θύμισα τα πιο πάνω λόγια του και εκείνος μου είπε «Τα κατάφερες γιατί τούτο εξαρτιόταν από γνώμες και αποφάσεις ανθρώπων εκτός νησιού και κυρίως εκτός Μυτιλήνης. Το ΣτΕ που προσέφυγες και κέρδισες την υπόθεση και της ΔΕΗ που υλοποίησε το έργο. Μην ξεχνάς ότι κατά του έργου, είχε μεν προσφύγει αρχικά εκτός νησιού, η Φιλοδασική Εταιρία Ελλάδος, όταν δε έχασε, τη δεύτερη φορά “επιστράτευσε” ντόπιο, μάλιστα παλιό Πρόεδρο χωριού της περιοχής».
Με όλα τούτα, αυτό που θέλω να καταθέσω είναι ότι η πίστη, που μου έδειξε ο συγχωρεμένος Γιώργος Σκούφος και η ενθάρρυνση που μου παρέσχε, μου έδωσε την δυνατότητα να εισέλθω στα ιδιαίτερα απαιτητικά πεδία της δημοσιογραφίας, όπου έκτοτε, επί κοντά 45 πια χρόνια μάχομαι κατά πως θέλω, ξέρω και μπορώ. Ασφαλώς η εκ μέρους μου ευγνωμοσύνη γι’ αυτό που μου πρόσφερε ο Γιώργος Σκούφος, κάνει να γράφω τούτες τις σκέψεις, που τις καταθέτω μ’ όλο μου τον σεβασμό, τώρα, που σαν αυτές τις μέρες πριν 16 χρόνια εγκατέλειψε τα εγκόσμια.
Ο καθένας, στα κρίσιμα σημεία της ζωής του, συναντά ανθρώπους που με τον τρόπο τους, τον καθοδηγούν, του δείχνουν την πορεία για το καλό, τη ρότα προς την επιτυχία. Αυτοί συνήθως ονομάζονται, καθοδηγητές, δάσκαλοι, νονοί, μέντορες. Για μένα τέτοιοι άνθρωποι υπήρξαν πολλοί στη ζωή μου με κυριότερους τους: Βαγγέλη Κακάμπουρα, τον Γυμνασιάρχη μου που μου δίδαξε αυτά που χρειαζόμουν για να χειρίζομαι σωστά την γραφή και τον λόγο. Γιάννη Β. Φωτιάδη για, τις αρετές, τις ιδέες, τα οράματα, τις στοχεύσεις γενικά τις αξίες της ζωής και εντέλει για πώς γίνονται οι κοινωνικοπολιτικοί αγώνες. Γεώργιο Σκούφο, για το ότι μπορώ να καταθέτω δια του Τύπου τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου, τους στόχους μου στη βάσανο της κρίσης της κοινωνίας. Έτσι ο Γιώργος, έγινε ο μέντοράς μου στον τομέα τούτο. Τέλος, Δημήτρη Νικορέτζο, που αφού διέγνωσε μέσα στη σωρεία των κατά καιρούς γραπτών μου, κειμένων, δημοσιευμάτων μου τα ψήγματα της λογοτεχνικής μου εφέσεως και ικανότητος, κατάφερε ύστερα από πολυετή επιμονή του να με πείσει να το τολμήσω να εισέλθω στα «χωράφια της λογοτεχνίας». Το τόλμησα και σήμερα έχω στα χέρια μου το πρώτο λογοτέχνημά μου, το «ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ».
Έγραψα το παρόν, αφού αυτές τις μέρες ως προανέφερα συμπληρώνονται 16χρονα από τότε που χάσαμε τον αλησμόνητο Γιώργο, επειδή θέλω να πω ότι δεν τον ξεχνώ και τον θυμούμαι κάθε φορά που κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου για να γράψω κάποιες προς δημοσίευση σκέψεις μου. Ας αποτελέσουν οι γραμμές αυτές, μνημόσυνο προς τον αλησμόνητο Γιώργο, τον στη δημοσιογραφία μέντορά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου