σελ. 16 ΔHMOKPATHΣ
Σαββατοκύριακο 25 Μαρτίου 2023
Αιολίας λόγος
Ευεργεσία και Ευγνωμοσύνη
του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)
Ο μεγάλος Περικλής στον Επιτάφιο του λόγο, κατά την ταφή των πρώτων Αθηναίων νεκρών του Πελοποννησιακού πολέμου, μεταξύ πολλών πολλών άλλων, ομιλεί και περί ευεργεσίας και ευγνωμοσύνης, λέγοντας ότι οιΑθηναίοι επεδίωκαν να διατηρείται ζωντανή η ευγνωμοσύνη από τον ευεργετούμενο, προς τον ευεργέτη του.
Και είναι αλήθεια ότι έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει πάντα. Ατυχώς όμως πολλές φορές συμβαίνει το αντίθετο από τότε που υπάρχουν άνθρωποι και που ως απόφθεγμα πιά υπάρχει το από τον ποιητή Καλλίμαχο τον 4ο αιώνα π.Χ., λεχθέν, το «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος».
Την έννοια της ευεργεσίας, στις σπουδές μου, ευτύχησα να την «εισπράξω» σε διάφορα στάδια τους απ’ τα δεκα-πεντάχρονά μου, ως που πήρα το Διδακτορικό μου στην Αγγλία. Γράφω το παρόν, περίοδο του ψυχοσάββατου αυτών των ημερών, ως μνημόσυνο σ’όλους εκείνους που μου έδωσαν τη δυνατότητα να πλατύνω την σκέψη μου δια της μαθήσεως μέσω της εγκυκλίου, πανεπιστημιακής και μεταπτυχιακής παιδείας.
Φυσικά ξεκινώ από τους αξέχαστους γονείς μου Χαράλαμπο και Ελπινίκη που βέβαια μ’ έφεραν στη ζωή, αλλά επίσης που αταλάντευτα με κατεύθυναν με συνεχή παρότρυνση και ιδιαίτερη ζέση στο δρόμο των γραμμάτων. Η αναφορά μου στους πιο κάτω αναφερόμενους, φυσικά αποτελεί θέμα της προς αυτούς ευγνωμοσύνης μου.
Ήταν Άνοιξη του 1961, όταν η ευρύτητα αντιλήψεως και σκέψεως, του τότε πνευματικού ηγέτη του νησιού, αειμνήστου Μητροπολίτη Μυτιλήνης, Ιακώβου Β!, έθετε σε εφαρμογή, την ιδέα του, να δημιουργηθεί το Οικοτροφείο Απόρων Αριστευόντων Μαθητών Μυτιλήνης. Τούτο ήρθε να καλύψει μια αδήριτο ανάγκη κατά τα γραφόμενα του ιδίου στην ιδρυτική του απόφαση: «… ουδέν οικοτροφείο δια τους αριστεύοντας μαθητάς υφίσταται και ότι πολλοί εξ αυτών, προερχόμενοι εκ των χωρίων της Νήσου Λέσβου, δεν δύνανται λόγω πενίας να φοιτήσουν εις τα Γυμνάσια προς αξιοποίησιν του δοθέντος αυτοίς Άνωθεν ταλάντου της ευφυΐας και της επιδόσεως αυτών εις τα γράμματα».
Ευτύχησα να υπάρξω ένας εκ των 16 πρώτων οικοτρόφων του ευαγούς αυτού Ιδρύματος που στην διάρκεια της 35ετούς υπάρξεως του, ετίμησε στον υπέρτατο βαθμό το σκοπό της ιδρύσεως του, αφού από την κυψέλη αυτή, κατά τον κύριο συντελεστή της εφαρμογής της ιδέας του Μητροπολίτου του, μακαριστό τότε Πρωτοσύγκελο και μετέπειτα Μητροπολίτη Ιερισσού & Αγίου Όρους Νικοδήμο, το οικοτροφείο προσέφερε «…εις την Κοινωνίαν άξιους και έντιμους Πολίτας και ευσεβείς Χριστιανούς», εξειδικεύοντας: «… έντιμοι Κοινωνικοί Λειτουργοί, ως Διδάσκαλοι, ως Καθηγηταί, ως Ιατροί, ως Νομικοί, ως Μηχανικοί, ως Επιχειρηματίες». Μέσα στο οικοτροφείο είχα την τύχη να πάρω όλα εκείνα που απαιτούνταν στα ευαίσθητα εκείνα χρόνια της εφηβείας μου, τα οποία αθροιστικά μου ’δωσαν την ικανότητα να γευθώ τα νάματα της μάθησης και της γνώσης. Η προσφορά αυτή των δύο μακαριστών Μητροπολιτών Ιακώβου Β! και Νικοδήμου, που ασφαλώς έφερε την σφραγίδα δωρεάς της μητέρας Εκκλησίας, αποτέλεσε τον ιμάντα ανέλιξης προς την πρόοδο και ευημερία των πολλών (αν όχι όλους) απ’τους 405 οικοτρόφους του. Πάντως για μένα, αναμφισβήτητα υπήρξε το εφαλτήριο στο να μπορέσω στη συνέχεια να σπουδάσω στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Έτσι με τούτη την γραφή μου, καταθέτω για μια ακόμη φορά την οφειλόμενη ευγνωμοσύνη μου προς τους προαναφερθέντες Ιεράρχες οπωσδήποτε δε, κυρίως προς την Ζώσα Εκκλησία.
Όταν μπήκα στο Πολυτεχνείο έτυχε τη χρονιά εκείνη το ίδρυμα «Γεωργίου Βοστάνη» μέσω των Φ.Κ.Μυτιλήνης, να έχει προκηρύξει υποτροφίες μεταξύ άλλων σχολών και για τους νεοεισελθόντες φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Στο σχετικό διαγωνισμό επρώτευσα κι έτσι ως την αποφοίτησή μου έπαιρνα μηνιαία ένα σεβαστό χρηματικό ποσό, ικανό ώστε να σπουδάζω απερίσπαστος από βιοτική μέριμνα. Το εξ ίσου σημαντικό ήταν ότι έτσι κατάφερα να μη ξεσπιτωθούν οι καημένοι γονείς μου και να έρθουν στην Αθήνα, να γίνουν θυρωροί όπως είχαν προγραμματίσει, (κατά πως γινόταν ευρέως τότε από γονείς εκ της επαρχίας που ερχόντουσαν στην Αθήνα για να σπουδάσουν τα παιδιά τους). Καταυτό τον τρόπο τελείωσα τις εδώ σπουδές μου απρόσκοπτα. Με το που τέλειωσα, έστειλα στο Δ.Σ. των Φ.Κ.Μυτιλήνης ένα γράμμα μου στο οποίο εξέφραζα την άπειρη ευγνωμοσύνη μου. Βέβαια τώρα γέρος πιά, επαναλαμβάνω αυτό δημοσίως, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη μου στον μεγάλο ευεργέτη Γεώργιο Βοστάνη που πολύ απλά με τα λεφτά του, μου έδωσε τη δυνατότητα να πραγματώσω το όνειρό μου.
Εκεί, έφθασα στο εξ αντικειμένου ανεκπλήρωτο όνειρό μου το να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Ανεκπλήρωτο εκ του λόγου της οικονομικής μου αδυναμίας, πράγμα που με οδήγησε να πάω στο στρατό να κάνω τη θητεία μου. Ευτύχησα, με το που τελείωνα το στρατιωτικό μου, το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών(ΙΚΥ) να έχει προκηρύξει υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό για τους Μηχανικούς των έξι βασικών ειδικοτήτων του Πολυτεχνείου. Έδωσα τις σχετικές εξετάσεις και πήρα την υποτροφία, διάρκειας 34 μηνών, για μεταπτυχιακά στην Αγγλία. Λαμβάνοντας το Διδακτορικό μου κατά τη συμφωνία μου με την Πολιτεία, επέστρεψα στην πατρίδα, τιμώντας την υπογραφή μου. Ασφαλώς η ευγνωμοσύνη μου και προς την Πολιτεία είναι ιδιαίτερα μεγάλη. Βέβαια, με τη εργασία μου, σε θέσεις που οι σπουδές και οι τίτλοι μου με έταξαν, καθ’όλη την διάρκεια της παραγωγικής μου ζωής, προσέφερα, θέλω να πιστεύω, στο Κράτος σε βάση ανταποδοτική, τα οφειλόμενα.
Κλείνοντας, θα ήταν παράλειψή μου να μη αναφερθώ στην υποτροφία που μου εδόθη από το Ίδρυμα Ελευθερίου και Ελενας Βενιζέλου (Αγγλίας) για να παραμείνω έξι ακόμη μήνες στην Αγγλία ώστε να, αποπερατώσω την ερευνητική μου εργασία (36 μηνών υποχρεωτικά), ολοκληρώσω τη γραφή της διδακτορικής μου εργασίας και τέλος παρουσιάσω αυτήν στους εξωτερικούς εξεταστές.
Μεγίστη τέλος παράλειψη μου θα ήταν αν δεν αναφερόμουν σ’αυτόν που χάρισε στα Ελληνόπουλα την ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ. Την παιδεία απ’το δημοτικό ως το πανεπιστήμιο, με σπουδές χωρίς, «μαθητική εισφορά», δίδακτρα, εξέταστρα, με δωρεάν βιβλία, δωρεάν σίτιση κ.άλ. Ένα και μόνο στοιχείο αξίζει να αναφερθεί: ότι η εγγραφή μόνο για κάθε έτος απαιτούσε ποσό που αντιστοιχούσε στον μισθό ενός δημοσίου υπαλλήλου. Αυτός δεν είναι άλλος απ’ τον αείμνηστο Γέρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπανδρέου, που ως Πρωθυπουργός της χώρας το 1964 το έκανε νόμο του κράτους. Ήταν η χρονιά που μπήκα στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο.
Οι ΕΥΡΓΕΣΙΕΣ προς εμένα όλων αυτών που προανέφερα, είχαν το αποτέλεσμα το «ευ ζην» να διέπει το βίο μου ως σήμερα, πράγμα που με κάνει με το παρόν να εκφράζω προς αυτούς, την άπειρη ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου