Το γιατί «Λαψαρνιώτης»

Οι Γιορντάνηδες το σόι  μου και… τα ΛΑΨΑΡΝΑ

Τα  ΛΑΨΑΡΝΑ

Είναι τοπωνύμιο της Αντίσσης Λέσβου. Διαθέτουν πεδινή έκταση περί τα 1.500 στρέμματα πολύ εύφορα. Στο παρελθόν εκεί παρήγοντο άφθονοι δημητριακοί καρποί. Κατά τον Οικονόμο Τάξη αρχές του 20 αιών « επαρκείς (δημητριακοί καρποί) δια την Άντισσα (τότε Τελώνια) και τα περί αυτήν χωριά Βατούσα, Φτερούντα και Ρέμα». Κατά Πάνο Φραγκέλλη «Το τοπωνύμιο Λάψαρνα είναι πέραν από κάθε αμφισβήτηση αρχαιοελληνικό και κατά πάσα πιθανότητα προελληνικό». Τούτο το εξηγεί ετυμολογικά και ειδικότερα από την κατάληξη –ρνα. Βλέπε, στην Κρήτη Φαλάσαρνα, Ελεύθερνα και Λέπερνα (στα Χίδηρα).

Κατά τον Απόστολο Γονιδέλλη στο πρόσφατο (2012) βιβλίο του « ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΛΕΣΒΟΥ», αντιπαρατιθέμενος στην άποψη που αναπτύσσεται στο βιβλίο «Βίος Ομήρου» ότι επί Τρωϊκού πολέμου η Λέσβος ήταν «άπολις» δηλ. ήταν ακατοίκητος γράφει «Τα αρχαιολογικά ευρήματα όμως διαψεύδουν το συγγραφέα του βιβλίου αυτού διότι εκτός Θερμής» που έχουν γίνει ανασκαφές «υπάρχουν  πάρα πολλά στοιχεία ευρείας κατοίκησης σε διάφορα μέρη του νησιού, όπως,  Λάψαρνα, Κουτήρ Λισβορίου, Σκεπαστός Καλλονής,…»

Δηλ. ο γενέθλιος τόπος της ράτσας μου, τα Λάψαρνα, είναι τόπος του νησιού μας –Λέσβου– που  κατοικείτο από την… αυγή της Ελληνικής Ιστορίας.     

Οι ρίζες μου

Ο προπάππος και η προγιαγιά μου από τον Πατέρα μου ήταν ο Ηλίας και η Κυριακούλα Ιορδάνη. Η περιουσία τους ήταν στα  Λάψαρνα της Άντισσας, στην περιοχή την γύρω απ’ τη πηγή που φέρει το όνομα  Κρυό Νερό και που αποτελεί την «καρδία» των Λαψάρνων. Εκεί ακόμη υπάρχουν ο Στάβλος και το Αχερώνι του  (αποθήκη για το άχυρό) όπου είχε τα ζώα του. Σε απόσταση 50 μέτρα απ’ αυτό περίπου, ήταν οι  «καθισιές» τους που σήμερα είναι ερείπια.

Tα παιδιά τους ήταν ο Παναγιώτης ο πιο μεγάλος, ο Ιορδάνης δεύτερος και δύο κόρες, η Ασπασία και η Ανδρονίκη.

Ο παππούς μου Παναγιώτης νυμφεύθηκε την Όλγα Μαραγκού, μία από τις πέντε (;) κόρες  του Προκόπη Μαραγκού της Ειρήνης (;) (η πρώτη του γυναίκα ). 

Απέκτησαν επτά παιδιά : Γιάννη, Χαράλαμπο, Κυριακούλα, Νίκο, Προκόπη, Αντώνη και Ειρήνη.

Ο πατέρας μου Χαράλαμπος (γεν. 1914) ήταν η πρώτη γενιά «Γιορντάνης» που δεν γεννήθηκε σκλάβος των Τούρκων. Νυμφεύθηκε την Ελπινίκη Μουτάφη του Γεωργίου 

(που ήταν απ’ το Σκαλοχώρι).

Ο πατέρας μου ευτύχησε να μη μεταναστεύσει κατά πως ήταν ο συρμός την δεκαετίες ’60 , ’70, ούτε να ξεσπιτωθεί  ερχόμενος με τη μητέρα μου στην Αθήνα για να με σπουδάσουν (κατά πως συνηθιζόταν). Μια ζωή δε έμεινε στα Λάψαρνα όπου με την πολλή δουλειά και την εξαιρετική συνεννόηση που είχαν με την μητέρα μου απέκτησαν σεβαστή (για κείνα τα χρόνια) περιουσία και ακόμη το πιο σημαντικό για μένα, μπόρεσαν να μου παράσχουν ό,τι χρειαζόταν για να μπορέσω να σπουδάσω. Πέραν εμού απέκτησαν και ένα ακόμη γιό, τον Γιώργο, που "έφυγε" από τον μάταιο αυτό κόσμο, στην Άντισσα όπου ζούσε,  τον περασμένο Απρίλιο.

Έτσι επειδή κι’ εγώ μεγάλωσα στα Λάψαρνα όπου τα βιώματά της παιδικής μου ηλικίας είναι πολλά, έντονα και ιδιαίτερα ευχάριστα στη μνήμη μου και επειδή το σόι μου που στην ντοπιολαλιά λέγονται «Οι Γιορντάνηδες» έχουν γενέθλιο τόπο τα Λάψαρνα (κατά πως γράφω πιο πάνω), γι’ αυτό για το blog μου, διάλεξα τον τίτλο ΛΑΨΑΡΝΙΩΤΗΣ. 

11.04.2012 Εγώ ο Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης, γραφω το παρόν σε απάντηση των γραφέντων από το  ανώνυμο δυσώδες εμπαθές σκουλήκι στα σχόλια του "Γιατί Λαψαρνιώτης",την 01.04.2012

Την απάντηση που έγραψα στο σχετικό  κείμενο μου στην ανάρτησή μου της 22.03.2012 " Ο lapsarniotis για τα Λάψαρνα" που έγραψα τώρα που γύρισα απ' τη Λέσβο, την Άντισσα και τα Λάψαρνα, την 9η Απριλίου ωρα 8.39, επαναλαμβάνω και εδώ. Δεν είχα δει ότι είχαν γραφεί εδώ τα τρία αυτά σχόλια του ανωνύμου αυτού τυφλοπόντικα. Τώρα που τα είδα ξαναδημοσιοποιώ το κείμενό μου αυτό  :   
"  Στα βορβορώδη νερά και στα λασπώδη σκοτάδια της ανωνυμίας ευδοκιμούν τα σαπρόφυτα, τσάλαβουτούν οι τυφλοπόντικες και έρπουν τα σκουλήκια. Γιατί; Γιατί φοβούνται να βγουν στο φως της μέρας, αφού ο Ηλιος τα κατακαίει και τα εξαφανίζει. Με σένα δυσώδες σαπρόφυτο, αηδιαστικέ τυφλοπόντικα και βρωμερό σκουλήκι τι γίνεται; Βγές στο φως του Ήλιου. Μη καλύπτεσαι πίσω απ'το πέπλο της ανωνυμίας. Βγες και δείξε το πρόσωπό σου. "

 ΤΙ ΕΚΑΝΕ Ο ΤΑΚΗΣ ΧΑΡΑΛ. ΙΟΡΔΑΝΗΣ  για τα ΛΑΨΑΡΝΑ
 ( από τον Ιστότοπό του Λάψαρνα 14.11.2016)    << 

<< 1977- 1983, ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗ ΛΑΨΑΡΝΩΝ: 
(Scripta manent, έλεγαν οι Λατίνοι.)

Αυτές τις μέρες ταξινομώντας τα βιβλία μου (προπτυχιακά, διδακτορικού, επαγγελματικά, κ.άλ.) για να τα παραδώσω στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο (μετά την εκ μέρους του Κοσμήτορα της Σχολής Μεταλλειολόγων ευγενική του αποδοχή της σχετικής πρότασής μου κάνοντας το λεγόμενο «αποχαιρετισμός στα όπλα» πιά από μέρους μου), έπεσα σ’ένα φάκελό μου της δεκαετίας του ’70, με την ένδειξη ΛΑΨΑΡΝΑ. 
Ανοίγοντας τον, βρήκα όλη την ιστορία της ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΛΑΨΑΡΝΩΝ από την Άνοιξη του 1977 ως το 1983, που τελικά έγινε πράξη η ηλεκτροδότησή τους.
Η Ιστορία αρχίζει την Άνοιξη του 1977. Τότε, που μόλις είχα γυρίσει από την Αγγλία, έκανα την πρώτη επίσκεψή μου στα Κεντρικά της ΔΕΗ στη Χαλκοκονδύλη. Το πρόβλημα που με απασχολούσε τότε ήταν, ο εξηλεκτρισμός των Λαψάρνων. Η μεγάλη απόσταση τους από το χωριό και τα άλλα εξ αντικειμένου στοιχεία ήταν σε βάρος ,μας. Συζητώ την υπόθεσή μας με αρμοδίους της, στις Γενικές Διευθύνσεις της, Παραγωγής, Μεταφοράς και Διανομής.
Αρχικά είχαμε προσπαθήσει τούτο να γίνει δια των διατάξεων «περί ηλεκτροδοτήσεως ακριτικών οικισμών». Όμως αυτό αποκλείστηκε, αφού ένας τέτοιος οικισμός θα έπρεπε να έχει τουλάχιστο 15 άτομα. Τα Λάψαρνα κατά την απογραφή του 1971, είχαν μόνο 5.
Τότε, μου έγινε η πρόταση να ακολουθήσουμε την « περί αγροτικού εξηλεκτρισμού» διαδικασία, που ήταν τελείως δύσκολη έως αδύνατη υπόθεση, αφού θα έπρεπε να σταθμιστεί το κόστος (στύλοι, καλώδια, άλλα υλικά, εργασία, κ.λπ.) της ηλεκτροδότησης, με την απόδοση του έργου και την σχετική ωφελιμότητα. Και τα μέτρα από Άντισα ως κάτω τον γιαλό ήταν πολλά . Ούτε λίγο, ούτε πολύ δώδεκα χιλιάδες μέτρα!!
Προϋπόθεση ήταν, να γίνει η απαιτούμενη αίτηση, όλων όσων είχαν πηγάδια και άρδευαν τα χωράφια τους με μοτόρια. Μου είχε λεχθεί, ότι θα έπρεπε τούτοι να είναι τουλάχιστο δέκα και οι καλλιέργειές τους να ξεπερνούν ένα ελάχιστο αριθμό στρεμμάτων ώστε να όπως έγραφε η εγκύκλιος να «υπάρχει οικονομική ευστάθεια». 
Τα βήματα της υπόθεσης ήταν τα ακόλουθα: 
1) Υποβολή των αιτήσεων τους στη Διεύθυνση Γεωργίας της Νομαρχίας, στο περί αγροτικού εξηλεκτρισμού, αρμόδιο τμήμα της. 
2) Διαβίβαση αυτών απ’ τη Διεύθυνση Γεωργίας στη ΔΕΗ για μελέτη.
3) Τα στοιχεία της μελέτης αυτής γυρίζουν πάλι πίσω στη Διεύθυνση Γεωργίας.
4) Υπό την προϋπόθεση ότι εξ αυτών προκύπτει «οικονομική ευστάθεια» η Διεύθυνση Γεωργίας της Νομαρχία, διαβάζει στο Υπουργείο Γεωργίας για προγραμματισμό.

Το καλοκαίρι του 1977 στις διακοπές μου στο χωριό, ήρθα με ένα μάτσο έντυπα της σχετικής αίτησης και αφού συζήτησα την υπόθεση με το συγχωρεμένο τον πατέρα μου και τους περισσότερους εκ των ενδιαφερομένων αποφασίσαμε να το προχωρήσουμε έχοντας κατά νου όλες τις δύσκολες αυτές προϋποθέσεις. 
Εξ άλλου δεν είχαμε άλλη λύση.
Οι αιτήσεις που τελικά υπογράφηκαν ήταν 16 και υπεβλήθηκαν στην Γεωργική Υπηρεσία της Νομαρχίας Λέσβου την 22.11.1977 με αριθμό πρωτοκόλλου από 12201 έως και 12216. Τα ονόματα των αιτησάντων ήταν : 1) Ηλίας Μαραγκός, 2) Νικ. Κουτρουλής, 3) Χαραλ. Ιορδάνης, 4) Αντώνης Καλέμης , 5) Γιάννης Νεράντζος, 6) Αναστ. Σαμινέλλης, 7) Νικόλαος Παπαϊωσήφ, 8) Αναστ. Κατέχος, 9) Χρήστος Βατούσης, 10) Στελ. Πεισμάνης, 11) Χαραλ. Σαμινέλλης, 12 ) Θοδωρος Παρμάγκος, 13) Θωμάς Μαραγκός, 14) Νικήτας Μαραγκός, 15) Σωκράτ. Ρήγας και 16) Ιγνατ. Δουρουδής. Εξ αυτών οι δέκα έχουν αποχωρήσει για «τας αιωνίας μονάς». Ας αποτελέσει το παρόν, μνημόσυνο σ’ αυτούς που υπήρξαν οι σκαπανείς του μεγάλου αυτού έργου υποδομής της ακριτικής γωνιάς του νησιού μας και της χώρας, των ΛΑΨΑΡΝΩΝ μας.

Για το μάζεμα των υπογραφών όλων των πιο πάνω συντελεστικός παράγων ήταν ο Ιγνατ. Δουρουδής.

Ως το 1982 και για πέντε κοντά χρόνια οι πληροφορίες που μας δινόντουσαν από την Γεωργική Υπηρεσία ή τη ΔΕΗ ήταν ήταν ποικίλες και αντιφατικές. Γίνεται το έργο, δεν γίνεται το έργο.!! Μέχρι και την Άνοιξη του 1982 ουδέν επίσημο χαρτί είχε έρθει επ’ αυτού στα χέρια μας. Τότε με αίτησή μου προς τη Διεύθυνση Γεωργίας ζήτησα σχετικά και μου απήντησε ότι η ΔΕΗ από το 1977 «… έκανε μια προμελέτη για να διαπιστώσει το κόστος κατασκευής του έργου. Επειδή το κόστος ηλεκτροδοτήσεως κατά τη ΔΕΗ, ήταν υπερβολικά υψηλό και επειδή με τη διάνοιξη ενός δρόμου για την πρόσβαση στην περιοχή το κόστος ηλεκτροδοτήσεως θα μειωνόταν κατά 50% η ΔΕΗ δεν συνέταξε οριστική μελέτη αναμένοντας την ολοκλήρωση της εκτέλεσης του δρόμου.»
Τέλος, ευτυχής συγκυρία Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΗ ανέλαβε τέλη του 1981 ο συνάδελφος μου, συνεργάτης απ’το ΤΕΕ, καθηγητής Πανεπιστημίου και φίλος, ο Δημ. Παπαμαντέλος, του οποίου η παρέμβαση ήταν καίρια και έκανε να υπερκεραστούν τα πράγματα μετά και την τελευταία μου σχετική αίτηση προς τη ΔΕΗ (μετά την παραπάνω απάντηση της Διεύθυνσης Γεωργίας) την Άνοιξη του 1982. Μετά την οριστική απόφαση της ηλεκτροδότησης Λαψάρνων οι σχετικές εργασίες είχαν ολοκληρωθεί πιά όπως με πληροφόρησε με έγγραφό της η ΔΕΗ ( Διεύθυνση Νήσων Αιγαίου) τον Γενάρη του 1983. 
Τότε, η ΗΧΩ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΣΑΣ έγραφε : «Τα Λάψαρνα είδαν …Φως»   >>