13,48 % … To ΠΑΣΟΚ … 13,18%

13,48 % … To ΠΑΣΟΚ … 13,18%

Της νιότης μου το Κίνημα         Των γηρατειών μου το Κόμμα

Η παρθενική εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ το 1974 συνοδεύτηκε με μία δυναμική  είσοδο του στον πολιτικό στίβο της χώρας παίρνοντας  ένα ποσοστό 13,48 %. Ποσοστό τεράστιο για πρωτοεμφανιζόμενο πολιτικό σχηματισμό. Όμως ένα Κίνημα που ήρθε να καλύψει ένα πολιτικό κενό πενήντα περίπου χρόνων, ήταν επόμενο να δείξει μια τέτοια δυναμική. Ο σοσιαλισμός και για να χρησιμοποιήσουμε τον Ελληνικό όρο, ο κοινωνισμός, που εμφανίστηκε στα πολιτικά πράγματα της χώρας τη δεκαετία του 1920, ως εκ των τραγικών γεγονότων όλων αυτών των πενήντα χρόνων ( Δικτατοριών – Πάγκαλου, Μεταξά, 21^ης Απριλίου -, Κινήματα, Βασιλευομένη ή Μη Δημοκρατία, Πόλεμοι – Παγκόσμιος, Εμφύλιος – Ανώμαλες Πολιτικές Αποστασίες κ.λπ. , κ.λπ. ) είχαν το αποτέλεσμα, η λέξη αυτή να είναι ακόμη και απαγορευμένη στη γλώσσα μας, πόσο μάλλον στα πολιτικά μας πράγματα. Έτσι μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας το 1974 και την νομιμοποίηση του Κομουνιστικού Κόμματος η δημιουργία πολιτικού σχηματισμού που περιλάμβανε τον όρο ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη για να καλυφθεί πλήρως  όλη η γκάμα του πολιτικού φάσματος στα τότε πολιτικά πράγματα της Ελλάδας και έτσι η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ μας να πάψει πιά να είναι … κολοβωμένη. Έτσι η δημιουργία του ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (ΠΑΣΟΚ) ως Ιστορική Αναγκαιότητα κάλυψε τότε το σχετικό κενό. Και ως Κίνημα, πράγματι οι εκλογές του Φθινοπώρου του 1974, του έδωσαν το στίγμα του νέου αυτού σχηματισμού που το σφρίγος, η δυναμική και η προοπτική του  απεικονίσθηκε με το ποσοστό του 13,48 %. Η δυναμική αυτή απεικονίσθηκε στη συνέχεια με το ~ 29 % των εκλογών του 1977 και μετά το άλμα προς το Κυβερνητικό θώκο με το πρωτόγνωρο για αριστερό κόμμα στην Ελλάδα ( τότε αριστερό ΠΑΣΟΚ) ποσοστό των 48 % της 18^ης Οκτωβρίου 1981.

Αυτά όλα από το μη … υπάρχον του 1974 (προ της διακήρυξης της 3^ης του Σεπτέμβρη) στο θώκο της εξουσίας μέσα επτά χρόνια !!! Τι ήταν αυτό που έκανε τους Έλληνες να πυκνώσουν τις τάξεις του νέου αυτού Κινήματος; Η διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη με τα: Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση  και κορωνίδα το σύνθημα «η παύση της  εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο». Αυτά τα κοσμογονικά για την Ελληνική Πραγματικότητα που η εκφορά του λόγου του από το στόμα του … γητευτή του Λαού του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου τα έκαναν να μαγεύουν το Λαό, έδωσαν αυτή την πρωτόγνωρη δυναμική για τα πράγματα της πατρίδας στη νικηφόρα πορεία του ΠΑΣΟΚ.

Η πρώτη περίοδος της διακυβέρνησης της χώρας από το Κίνημα, το Πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, υπήρξε η επιτομή της δημοκρατίας που βίωσαν οι Έλληνες και κυρίως οι ηττημένοι του εμφυλίου, δηλ. οι μισοί Έλληνες. Μετά αυτή την περίοδο ακόμη και εν ζωή του Ανδρέα, άρχισαν … οι εκπτώσεις των αρχών της 3^ης του Σεπτέμβρη. Μετά το θάνατό του και την ανάληψη της εξουσίας από τους … εκσυγχρονιστές με επικεφαλής τον μικρό … το δέμας και όχι μόνο Κ. Σημίτη, έκαναν οι εκπτώσεις αυτές να μεταμορφωθούν σε … κυριολεκτικό ξεπούλημα. Οι όποιες αναφορές στις αρχές του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ, εκλαμβανόταν από τους κρατούντες στο κίνημα ως κάτι … εκτός πραγματικότητας για να μη λεχθεί κάτι χειρότερο. Έτσι η 3^η του Σεπτέμβρη και οι αρχές της από τους  «εκσυγχρονιστές» αντιμετωπίστηκαν κατά  εικονοκλαστικό τρόπο. Η όποια αναφορά τους σ’ αυτή είχε σκοπό και μόνο … χαϊδέματος αυτιών πιστών ΠΑΣΟΚΩΝ. Έτσι το ΚΙΝΗΜΑ μεταμορφώθηκε σε κόμμα. Ένα κόμμα που όμως λόγω της ορμής και της κεκτημένης ταχύτητας της εκ του Κινήματος, ακόμη μπορούσε να εκφράσει το μέσο Έλληνα Δημοκράτη, ο οποίος απολαμβάνοντας παράλληλα την επίπλαστη ευημερία (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος σήμερα) έκλεινε … το  μάτι με συγκατάνευση στο κόμμα πιά ΠΑΣΟΚ. Ένα κόμμα καθαρά αστικό. Και όταν το εκσυγχρονιστικό πιά ΠΑΣΟΚ έκρινε ότι δεν είχε πιά να δώσει τίποτε άλλο και ότι επίκειτο η συντριβή του το 2004, έδωσε χωρίς καμμία κομματική διαδικασία το δακτυλίδι της διαδοχής στο γιό του Ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, στον ΓΑΠαπανδρέου, ξεπληρώνοντας έτσι τη στήριξή του στον Κ. Σημίτη στο συνέδριο του ’96. Εξ άλλου ποιος  στο κόμμα θα τολμούσε να αντιλογήσει για κάτι τέτοιο. Θα θεωρείτο ιεροσυλία και θα αποπέμπετο με συνοπτικές μάλιστα διαδικασίες. Και φθάσαμε κάποτε να δοθεί και επίφαση δημοκρατικότητας στην εκλογή του ΓΑΠαπανδρέου και ο δημοκρατικός λαός έπεσε στη φάκα που του έστησαν. Τον ψήφισαν απ’ ευθείας με διαδικασίες εξωκομματικές ακόμη και μη κομματικοί, ούτε φίλοι του αλλά και … οι απέναντι. Και αυτό το παρουσίασε ως καθολική αποδοχή από το Λαό. Θρίαμβος καθαρά Ρωμαϊκός. Και τούτο ως εκ των πραγμάτων φάνηκε ύστερα από χρόνια ήταν για να είναι απηλλαγμένος των όποιων κομματικών δεσμεύσεων και υποχρεώσεων. Για να μπορεί να χρησιμοποιεί όποιους αυτούς ήθελε σε όποιο πόστο και θέση ήθελε. Αυτό που ο παππούς του, ο Γέρος της Δημοκρατίας  κατηγορούσε το Βασιλιά ότι μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τους κηπουρούς του για Υπουργούς του, ο εγγονός του πενήντα χρόνια μετά εκείνος για Υπουργούς του διόριζε τους δικούς του «κηπουρούς». Τύπους διάφορους, με χαρακτηριστικούς τη Ν. Μπιρμπίλη, τον Δρούτσα, το Γ. Παπακωνσταντίνο, τον Γερουλάνο, τον Γυνίδη, τον Σηφουνάκη, τον Πεταλωτή και άλλους τέτοιους. Ο μοιραίος λοιπόν αυτός Πρωθυπουργός της χώρας, του οποίου η αντίληψη ή είναι τόσο υψηλή που εμάς όλων, του Ελληνικού Λαού είναι ελλειμματική και άρα δεν μπορούμε να την εκτιμήσουμε ή έχει επίπεδο τέτοιο που μόνο αποφάσεις και πράξεις κατά του Λαού μπορούσε να κάνει. Πράξεις τέτοιες που φαλκίδευσαν την Εθνική μας Ανεξαρτησία, Καθυπόταξαν την Ελληνική Κοινωνία και ακύρωσαν στην πράξη την κοινωνική απελευθέρωση και εκχώρησαν την Λαϊκή Κυριαρχία στον Ύπατο τον από το ΔΝΤ, Τρόϊκα και ΚΕΤράπεζα ορισθέντα Ράϊχενμπαχ και όλους τους ανθυπάτους βοηθούς αυτού.

Και έγινε η παράδοση της Προεδρίας από τον ΓΑΠαπανδρέου στο Ε. Βενιζέλο τον έχοντα και αυτός τα επίχειρά του στην τραγωδία σήμερα της Πατρίδας που βιώνουμε. Και μετά; Μετά … ήρθαν οι μέλισσες. Έγιναν οι εκλογές. Οι εκλογές της 6^ης Μαϊου. Και ήρθε … το Τέλος Εποχής (κατά το χθεσινό κείμενό μου). Και μονομιάς το κόμμα του ~ 44 % (εκλογές του 2009) ξεφούσκωσε στο 13,18 %. Ο Λαός του ΠΑΣΟΚ βαθειά προδομένος, ηθικά ισοπεδωμένος και ψυχικά συντετριμμένος, με οργή, με θυμό και με μίσος θα μπορούσε να πει κανείς εγκατέλειψε αυτό το μόρφωμα που εξακολουθεί να έχει το ψευδεπίγραφο τίτλο του  ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟΥ Κινήματος, ενώ στην πράξη έπραξε ότι δεν έπραξαν Νεοφιλελεύθεροι όπως ο Ρήγκαν και η Θάτσερ. Αυτό το ~ 30 % που χάθηκε μέσα σε μια εκλογική μάχη  μοιράστηκε στους τέσσερις ανέμους από  την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, …….. ως πέρα την Χρυσή Αυγή. Το ρηθέν «και διαμοιράσαντο τα ιμάτια εν αυτοίς και επί τον ιματισμό μου έβαλον κλήρο» ατυχώς έχει απόλυτη ταύτιση με … τη σορό του άλλοτε κραταιού αυτού Κινήματος. Και προσωπικά περίλυπος συνειδητοποιώ ότι στο νεανικό μου σφρίγος των τριάντα τόσων χρόνων μου ταυτίστηκα με ένα 13,48% στο δυναμικό αυτό Κίνημα που είχε προοπτική και γεννούσε ελπίδα, σήμερα γέροντας πιά μετά τριαντα οκτώ χρόνια εξακολουθώ να ταυτίζομαι (απορώ  με τον εαυτό μου) με ένα κόμμα αναιμικό, γέρικο που πνέει τα λοίσθια και που … κατάφερε το ακατόρθωτο. Να πιάσει στις προχθεσινές εκλογές ποσοστό μικρότερο του παρθενικού του, το γλίσχρο 13,18 %. Αυτό ατυχώς είναι το κόμμα των γηρατειών μου.

Άραγε αντέχω; Αντέχω ακόμη να λέγω ότι είμαι ΠΑΣΟΚ;

08.05.2012                     Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)