Προτεραιότητες

                                                             Προτεραιότητες 

Σαββατοκύριακο, μετά της Παναγιάς της Λιώτας. Σκέφτομαι ότι αν είχαμε πάει φέτος για διακοπές στο νησί, θα ήμασταν στη διαδικασία να επιστρέψουμε  στο «κλεινόν άστυ». Ακόμη αναλογίζομαι ότι είναι η δεύτερη φορά απ’ το 1977 που δεν πήγαμε Αύγουστο στην Άντισσα, το χωριό μου στη Λέσβο. Ο Αύγουστος είναι ο μήνας των διακοπών των Λεσβίων της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Αυστράλιας, της Αμερικής, του Καναδά, κ.λπ. . Λέσβιος να κάνει διακοπές τον Αύγουστο και να μη πάει στο νησί, μάλλον ασύνηθες για να μη πω αφύσικο. Κάποιος λόγος θα πρέπει να υπάρχει. Έτσι και για μας, όντως υπήρξε λόγος. Ποιός ; Ο επιβαλλόμενος απ’ τον κανόνα των προτεραιοτήτων. Κι’ όταν η προτεραιότητα λέγεται ερχομός εγγονού, φυσικώ τω λόγω, όλα τα άλλα πάνε στην άκρη. Γίνονται δεύτερα.

Πράγματι προ δύο εβδομάδων «έφερε ο πελαργός» το δεύτερο εγγονό μας. Νικόλα, μας είπαν οι γονείς του ότι θα τον ονομάσουν. Το όνομα του συμπεθέρου, του πατέρα της νύφης μας. Έτσι η μεγάλη μας χαρά , της γιαγιάς Ελένης και η δική μου, ασφαλώς και υπερκάλυψε την όποια «στέρηση». Γιατί «στέρηση» είναι για μένα, το να μην βρεθώ Αύγουστο μήνα στο χωριό. Στα Λάψαρνα, στο Γαβαθά, στο Ψηλό Μοναστήρι, στην Περιβολή, στη Λιώτα στις 23 τ’ Αυγούστου, στα Ρφίκια ή στην Πόχη για ψάρεμα. Ακόμη να μη είμαι στην απίθανη πλατονόσκεπη πετροπελεκητή πλατεία του χωριού πίνοντας τον πρωϊνό καφέ μου μαζί με φίλους. Να μη ακούω από μακριά το κύμα του μελτεμιού να σπάει στα βράχια και στις ακρογιαλιές των εξοχών μας. Να μη νοιώσω στα ρουθούνια μου την αψάδα της λυγαριάς στα λαγκάδια, στα ρουμάνια, στα ξεροπόταμα. Να μη φάω ένα αχινό με μια ελιά, λίγη ντομάτα και φρέσκο ψωμί στην αμμουδιά, στην ακροθαλασσιά. Να μη γευθώ το ρακί με το καραφάκι σερβιρισμένο με μυρωδάτο μεζέ, και τουλουμοτύρι, ή σαρδέλα Καλλονής  αλλά κάπου –κάπου  και κρίταμα τουρσί. Να μη πάω όπου η ανάπλαση των εικόνων με γυρίζει πίσω στα ανέγνοια παιδικά μου καλοκαίρια, των προ πενήντα τόσων χρόνων. Να μη συναντήσω εικόνες αγαπημένων προσώπων. Πατέρα, μάνας, αδερφού, θείων, συγγενών, φίλων. Εικόνες αγνών αγαπημένων ανθρώπων που έφυγαν ατυχώς για πάντα. Να μη περπατήσω στο πλάϊ με τον ελαιώνα που ο δουλευταράς πατέρας μου ανέστησε και μας άφησε. Να μη πιώ νερό απ’ την ανεβάλσα γανιασμένος καθώς θα γύριζα απ΄τη ολοήμερη ταλαιπωρία του ψαρέματος στο Πλωρίδι. Να μη κόψω και να μη φάω ένα λαχταριστό μελένιο μαυρόσυκο στη συκιά, εκεί ψηλά στον όχτο.  Να μη κάτσω στο πεζούλι, εκεί κάτω απ’ την κληματαριά μας όπου άκουγα τότε παιδί τις αθλουγιές των μεγάλων που μιλούσαν και έλεγαν όλα. Σημαντικά, ασήμαντα. Ενδιαφέροντα και όχι. Χαρούμενα και λυπηρά. Να μη κάνω κουβέντα και τη δική μας αθλουγή εγώ με τους συγχωριανούς, τους συγγενείς και φίλους  στο καφενείο, στην καφετέρια. Να μη πούμε για τα τοπικά, για τα του νησιού μας τα προβλήματα, τα πολιτικά μας. Όλα. Τα διεθνή και της χώρας μας την κατάστασης.

Αλλά πάλι απ’ τις χαρές της ζωής, τις λίγες πράγματι που γεύεται ο άνθρωπος είναι και η γέννηση των εγγονιών του. Έτσι με αξίωσε και μένα ο Θεός να γευθώ εκ δευτέρου με τη γέννηση του νέου εγγονού μου τη χαρά αυτή. Και αυτό τα υπερκάλυψε όλα. Δεν παραπονιέμαι. Αντίθετα είμαι ευχαριστημένος και πολύ μάλιστα.

Να έχουμε υγεία και του χρόνου αντί για τον Αύγουστο (με όλη την οικογένεια και τον νεογέννητο ασφαλώς) στο χωριό θα προσπαθήσω να  μείνω και το Σεπτέμβριο για να ισοφαρίσω το φετινό μου χάσιμο.

Τέλος, ελπίζω όλοι όσοι πήγαν στο νησί να πέρασαν καλά. Τώρα πιά τέλος Αυγούστου αρχίζει ατυχώς το άδειασμα των χωριών μας, αφού  άλλος σήμερα άλλος αύριο θα γυρίσουν όλοι πίσω «στα ίδια». Εύχομαι σ’ όλους  καλή επάνοδο και καλό χειμώνα.

Και του χρόνου. 

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) …………………24 Αυγούστου 2013