Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης * * * Καλώς ήλθατε στο blog μου * * * "Λαψαρνιώτης" * * * Τάκης Ιορδάνης

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Αντί μνημοσύνου


Αντί μνημοσύνου 

Αυτές τις μέρες αντάλλαξα ευχές, όπως όλος ο κόσμος με πολλούς γνωστούς, φίλους και συγγενείς Με πολλούς εδώ αλλά και στο εξωτερικό ως και στην μακρινή Αυστραλία.

Μίλησα με καλό συγγενή μου, που είναι καλά αποκατεστημένος εκεί και έχει ασχοληθεί με τα κοινά της παροικίας ως μέλος του Δ.Σ. Λεσβίων του Σίδνεϋ (Mytilenean Association ) τον Κωνστ. Θ. Μαραγκό. ( Στην τελευταία προσπάθειά μου για το Λιμάνι του Σιγρίου, στην ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ μας με πρωτοβουλία του συγκέντρωσε υπογραφές εκεί συμπατριωτών μας και έτσι στους ~ 3.000  συμμετέχοντας στον αγώνα μας Λέσβιους, προσετέθησαν και οι ξενιτεμένοι μας ).

Αφού λοιπόν είπαμε τα συνηθισμένα των ημερών (ευχές, κ.λπ.) περάσαμε στα νέα του χωριού, ακόμη με ρώτησε τα σχετικά με την εξέλιξη του έργου «Δρόμος Καλλονής – Σιγρίου» , τι γίνεται με το Λιμάνι του Σιγρίου και μετά σε δική μου ερώτηση  άρχισε να μου λέει τα νέα των εκεί χωριανών μας. Διάφορα, ευχάριστα, χαρούμενα αλλά και δυσάρεστα ατυχώς . Αυτά  τα τελευταία όταν μου είπε ότι κάποιοι φίλοι, συντοπίτες μου Λαψαρνιώτες πέρασαν την … Αχερουσία!! Ένας εξ αυτών καλός φίλος και του συγχωρεμένου του πατέρα μου, του Δημητρού Στ. Δουρουδή που έκλεισε τα μάτια για πάντα τώρα τελευταία. Είναι ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες εκείνα παλικάρια, που τη δεκαετία του 60 πήραν των οματιών τους και έφυγαν στα μακρινά τα ξένα, γιατί η μαμά Πατρίδα για να αποφύγει την «κοινωνική πίεση» συμπεριφέρθηκε σαν κακιά μητριά και σκόρπισε τα παιδιά της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Τα «παιδιά» έφυγαν με την ελπίδα ότι θα γύριζαν στην πατρίδα όταν τα οικονομικά τους θα ήταν τα πρέποντα. Στο μυαλό όλων αυτών των μικρών «Οδυσσέων» πάντα ήταν το «νόστιμο ήμαρ» και η «Ιθάκη» τους. Όμως ατυχώς για τους πιο πολλούς απ’ αυτούς το όνειρο έμεινε … όνειρο. Και έτσι τώρα ατυχώς καθώς περνούν τα χρόνια και το κουβάρι της ζωής τελειώνει …. η ξένη γή γίνεται  η «τελευταία τους κατοικία». Κάποτε όταν ως πρόεδρος του Συλλόγου Αντισσαίων της Αθήνας τη δεκαετία του ’70 είχα δημιουργήσει την ΗΧΩ και την είχα στείλει και στο Δημητρό, έλαβα μια πλούσια ενίσχυση της μ’ ένα ωραίο γράμμα που έλεγε κάποια καλά λόγια και που ακόμα με ρωτούσε «Τάκη με θυμάσαι. Είμαι ο Δημητρός  ο γιός της Θεια Μαριγώς, απ’ τα Άνω Μάλια …. . Εσύ τώρα που γύρισες απ’ τη Αγγλία με διπλώματα …..»  Του απήντησα

« Αγαπητέ  Δημητρό με τους ανθρώπους που στα Λαψαρνιώτικα χωράφια χύσαμε τον ίδιο ιδρώτα, το ίδιο δάκρυ και πολλές φορές το ίδιο αίμα, πως μπορώ να τους ξεχάσω;;» Γράφω αυτά ως μνημόσυνο για το συγχωρεμένο το Δημητρό. Όπως και τον άλλο γείτονα μας στα Λάψαρνα τον Κωστή Χατζησάββα που πέθανε κι αυτός προ λίγου καιρού. Το μνημόσυνο αυτό γίνεται ακόμη για τον αξέχαστο πατέρα μου και φίλο των προαναφερθέντων που προχθές 24 του μήνα παραμονή Χριστούγεννα, άφησε το ψεύτικο αυτό κόσμο προ 33 ολόκληρα χρόνια. 33 χρόνια που για μένα πάντα είναι μια ημέρα αναμνήσεων και θλύψης. Ας είναι ανάλφρο το χώμα της γης που τους σκέπασε, τους πρώτους στην μακρινή Αυστραλία και τον πατέρα μου στο χωριό μας.  Θα τους θυμάμαι …

 Υ.Γ. Όταν ζούσαν οι αξέχαστοι αυτοί δύο φίλοι μου στα Λάψαρνα,  εκεί υπήρχε ένα πολύβουο μελίσσι των ~ 350 ατόμων (κατά τα γραφέντα από τον επίσης φίλο Λαψαρνιώτη κι' αυτό, τον Χρ. Ι. Καραβασίλη). Σήμερα σ' όλα τα Λάψαρνα έχουν μείνει  καμμιά 20αριά άτομα εκ των οποίων οι παραγωγικοί είναι δυστυχώς λιγότεροι απ' τα δάκτυλα της μιάς παλάμης...  

Δρ.Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης  .......................  27.12.2013 

2 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αυτή είναι η ζωή, φίλε Τάκη, δεν γίνεται αλλιώς... Άνθρωποι που φεύγουν αλλά μένουν στη μνήμη μας να μας συνοδεύουν και στα καλά και στα δύσκολα!

Να 'σαι καλά να τους θυμάσαι...

Λαψαρνιώτης είπε...

Έτσι Στράτο. Όταν δε υπάρχουν κοινά βιώματα, κοινές αναφορές , κοινές μυρωδιές , κοινές ανάγκες τόσα και τόσα κοινά, οι συνειρμοί σε τραβούν σαν γερές αλυσίδες προς το μέρος των αναπλαθομένων εικόνων. Έτσι κάνουν να μη φεύγουν απ' τη μνήμη σου εικόνες ανθρώπων που σ' αυτό τον κόσμο δεν πρόκειται ποτέ να ξαναδείς. Καλά να είσαι!!