Αποφράδα επέτειος 21 Απριλίου 1967

Αποφράδα επέτειος 21 Απριλίου 1967

Όταν είσαι  φοιτητής πολιτικοποιημένος,  22 χρονών και ζεις μια περίοδο πολιτικών ανωμαλιών, αφ’ ότου το Φλεβάρη του 1964 ο επί χρόνια καταδυναστευόμενος απ’ τη Δεξιά Λαός εκλέγει την Ένωση Κέντρου με 53% και  Πρωθυπουργό το Γέρο της Δημοκρατίας τον αξέχαστο Γεώργιο Παπανδρέου και περνάς όλα τα συνταρακτικά γεγονότα βιώνοντάς τα και μάλιστα έντονα, όλα αυτά που οδήγησαν στη Δικτατορία της 21 Απριλίου 1967, σήμερα Αποφράδα επέτειο της τελευταίας, εξακολουθείς να τα θυμάσαι και να  σου έρχονται στο μυαλό ολοζώντανα λές και ήταν χτές, παρ’ όλο ότι πέρασαν από τότε  47 ολόκληρα χρόνια!!!   

Βέβαια όλα αυτά από το λυσσώδη πόλεμο σύσσωμης της Δεξιάς (που οι κάθε μορφή εκφάνσεις της απ’ τη δεκαετία του ’30 διαφέντευαν την Ελλάδα) που δεν ανεχόταν άλλος πολιτικός χώρος να Κυβερνά τη χώρα,  και που απ’ αρχής  ο αρχηγός της Π. Κανελλόπουλος χτύπησε στο πιο ευαίσθητο σημείο, την οικονομία της χώρας και είχε ρίξει το σύνθημα «αυτή η δραχμή είναι δική σου μην αφήσεις τον Παπανδρέου να σου την καταστρέψει!!». Μετά το βασιλικό πραξικόπημα να μη ορκίζει ως Υπουργό Άμυνας τον ίδιο τον Πρωθυπουργό  (ήθελε να κρατήσει στο Υπουργείο αυτό τον «Παλατιανό» Γαρουφαλιά). Θυμούμαι τη αντίδραση του κόσμου όταν το συγκρότημα Λαμπράκη πήρε θέση υπέρ του βασιλιά και των παλατιανών και τότε αφού έκαψε ο φοιτητοκόσμος τα σχετικά φύλλα των εφημερίδων του, έκανε να αναγκάσουν τον Λαμπράκη να υπαναχωρήσει και να εξακολουθεί να στηρίζει το Γ. Παπανδρέου. Τότε ήταν τα τραγικά γεγονότα που είχαν το αποτέλεσμα να σκοτωθεί εκεί δίπλα, στη γωνία Σταδίου και Λαδά  ο φοιτητής της ΑΣΟΟΕ Πέτρουλας. Τότε που ο Κωνσταντίνος είχε γεννήσει την πρωτότοκη του  την Αλεξία και η σκωπτική  διάθεση του Λαού μπόρεσε να βρίσκει ακόμη το κουράγιο να διακωμωδεί τα γεγονότα  φωνάζοντας  κατά του βασιλιά και των παλατιανών « πάρε θέση. Αλεξία!!, πάρε θέση Αλεξία!!!»  

Το Παλάτι να σαλαμοποιεί στη συνέχεια την Ε.Κ. με τους αποστάτες (το πάθος του Κ. Μητσοτάκη- κύριος συντελεστής της αποστασίας-  κατά του Α. Παπανδρέου, εξύφανε όλη αυτή την τραγωδία), τους «βασιλικούς άνδρες» πρώτα τον πρόεδρο της Βουλής  Αθανασιάδη Νόβα ( τον περιβόητο ποιητή, με χαρακτηριστικό ποίημα του, «γαργάλατα»), μετά τον Ηλ. Τσιριμώκο (το μεγάλο σοσιαλιστή, τρομάρα του!!!) και τελευταία το  Στεφ. Στεφανόπουλο (τον επονομαζόμενο βούδα).  Τέλος τις εκλογές του Μαΐου 1967 ποτέ να μη γίνονται, αφού η Χούντα μας  έβαλε στο γύψο στις 21 τ’ Απρίλη. Η Χούντα παρενέβη γιατί ο Λαός αγανακτισμένος απ’ όλα αυτά τα τερτίπια του βασιλιά και του παλατιού θα ξαναέβγαζε με μεγάλη πλειοψηφία το Γέρο της Δημοκρατίας. 

 Η γυναικεία μόδα τότε είχε κύριο χαρακτηριστικό της το μίνι, που συνοδεύονταν  με μποτάκια και ένα Αθηναϊκό Θέατρο έπαιζε την Επιθεώρηση     «μίνι, μίνι και μποτάκια και το Μάη …αραπάκια».

Βέβαια όλος ο πολιτικός κόσμος «κατελήφθη εξ απήνης» από την επιβολή της δικτατορίας από τους συνταγματάρχες, άσχετα και αν η όλη ατμόσφαιρα «μύριζε μπαρούτι» για μήνες, για χρόνια. Το ότι δεν υπήρξε κάποια αντίδραση από πολιτικό, ή κάποιο φορέα κομματικό ή μη, αυτό ακριβώς δείχνει. Η χούντα αυτή ήταν η μικρή. Γιατί υπήρχε και η μεγάλη. Των στρατηγών που πατρονάριζε ο ίδιος ο βασιλιάς. Και των δύο η αιτιολογία της παρέμβασής τους ήταν ο κουμουνιστικός κίνδυνος. Ανύπαρκτος μεν αλλά πρόσφορος για άλλοθι και αιτιολογία.

Στις ατέλειωτες συζητήσεις μας, στη φοιτητική λέσχη στο 5^ο όροφο των Μηχανολόγων στο ΕΜΠ στην Πατησίων, όταν κάποιες κουβέντες τραβούσαν σε μάκρος και κάποιοι τολμηροί έλεγαν «κανένας λοχίας θα καθίσει στο σβέρκο μας» υπήρχε η μόνιμη επωδός « το εξηνταέξ (1966) δεν είναι το τριανταέξ (1936) »  για να τονίσουν ότι οι εποχές έχουν αλλάξει απ΄τα τότε που ο Μεταξάς έκανε την  δικτατορία της 4^ης Αυγούστου.

Όλα αυτά ατυχώς διαψεύστηκαν στην πράξη. Και τούτο, πρωϊ – πρωί, αν θυμούμαι καλά  ημέρα Παρασκευή, 21 Απριλίου 1967, τα στρατιωτικά εμβατήρια στο τρανζιστοράκι που έπαιζε όλη νύχτα στο αυτί μου με ξύπνησαν… και με έκαναν να πεταχτώ αλαφιασμένος απ’ το κρεβάτι. Με ξύπνησαν τα εμβατήρια και στη συνέχεια οι διάφορες ανακοινώσεις της αναστολής άρθρων του Συντάγματος κ.λπ. που το τρανσιστοράκι μας ενημέρωνε δυστυχώς μας έβαλαν στον επταετή εφιάλτη, που οδήγησε ατυχώς στην τραυματική και προδοτική τραγωδία της Κύπρου.

Η αποφράδα αυτή επέτειος, φέτος συνέπεσε με τη Δευτέρα του Πάσχα που είναι η γιορτάστικη μέρα, η επαύριο της μεγαλύτερης γιορτής του Χριστιανισμού το Πάσχα.

Θα μου πει κάποιος. Τι τα θυμούμαστε αυτά τώρα ύστερα από 47 ολόκληρα χρόνια. Θεωρώ ότι η Ιστορία πρέπει ποτέ να μη ξεχνιέται αλλά να είναι ζώσα στη μνήμη μας. Και το πέρασμα των βιωματικών μας εμπειριών πρέπει να περνά στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας. Η Ιστορία αποτελεί το κεφάλαιο που πρέπει να το αφήνουμε στους επιγενόμενους ολοζώντανο, για να μπορούν αυτοί να αποφεύγουν τα λάθη των προγόνων τους και να γίνονται διδαχή παραδειγματισμού και αποφυγής.  

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) …21.04.2014