Όταν τη ζωή σου την έχεις δρομολογήσει να κινείται πάντα στα πλαίσια της απόλυτης διαφάνειας και φθάνεις σε κάποιο σημείο εβδομηκοντούτης πια, να προκαλείσαι δημοσίως (ηλεκτρονικό «Εμπρός» / «Αιολίας Λόγος») να αποδείξεις τα αυταπόδεικτα και συγκεκριμένα ότι δεν είσαι ελέφαντας, τούτο είναι οπωσδήποτε ανούσιο, άχαρες και βαρετό.
Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να έχεις τα ανάκαρα να υποστείς τη βάσανο της κριτικής και ας προέρχεται ακόμα κι από κάποιους κακόπιστους και μικρόψυχους ανθρώπους, για να ικανοποιήσεις τη σχετική ψυχωτική τους τάση, αν και δεν τους το οφείλεις.
Βεβαίως ξεκινώντας να γράψω το παρόν, επειδή θα πρέπει να μιλήσω για τον εαυτό μου, αν τυχόν φανεί στο κείμενό μου κάποια έπαρση, με κάποια δόση περιαυτολόγησης, ας μου συγχωρεθεί από εσάς, όλους τους άλλους καλόπιστους αναγνώστες μου. Ακόμη, ας μου επιτραπεί, έναντι της άπειρης ευγνωμοσύνης μου για τα σχετικώς οφειλόμενα στους αείμνηστους γονείς μου, Χαράλαμπο και Ελπινίκη, να πω δημόσια το ελάχιστο.
Ένα «ευχαριστώ». Τους σε προσωπικό επίπεδο αδικαίωτους αυτούς αγρότες των Λαψάρνων, που έδωσαν τον εαυτό τους για να έχω σήμερα τη δυνατότητα να αρθρώνω λόγο και να τοποθετούμαι με παρρησία, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, δημοσία.
Η εκ μέρους και των δύο αδιαπραγμάτευτη νουθεσία «Τάκη, γράμματα, μόνο γράμματα!!!» που μου εμφύτευσαν στο πίσω μέρος του μυαλού μου, αποτέλεσε την απαρασάλευτη ρότα της ζωής μου.
Αυτή που τήρησα απαρέγκλιτα και αξιώθηκα να έχω σήμερα ένα «καλό ζην» (τηρουμένων βέβαια των αναλογιών) και αναμφίβολα ένα εξαιρετικό «ευ ζην», εκ του ό,τι η κοινωνία, ανταμείβοντας την αξιοπρέπεια την οποία σπυρί - σπυρί μάζεψα στο διάβα της ζωής μου, μου αποδίδει και εγώ «εισπράττω», ό,τι πολλοί εκ διαφόρων δραστηριοτήτων μου στο παρελθόν ανεπιτήδευτα μου παραχωρούν.
Ξεκινώ από μαθητής, απ’ την Άντισσα, που κατέβηκα τότε το ‘60 στη Μυτιλήνη, στο πρακτικό Β΄ Γυμνασίου. Αξιώθηκα να υπάρξω ένας από τους δεκαέξ πρώτους που αποτέλεσαν τον πυρήνα του Οικοτροφείου των Αριστούχων Μαθητών της Μητροπόλεως που ίδρυε ο μακαριστός Ιάκωβος Β΄.
Στην Αθήνα, αφού πια είχα επιτύχει στο Ε.Μ. Πολυτεχνείο, πρωτεύσας μεταξύ άλλων Λεσβίων συμφοιτητών στο σχετικό διαγωνισμό ανακηρύχθηκα υπότροφος του Ιδρύματος Γεωρ. Βοστάνη. Με την υποτροφία αυτή μπόρεσα να τελειώσω χωρίς προβλήματα, άνετα τις σπουδές μου.
Το σπουδαιότερο, έτσι κατάφερα να μην ξεσπιτωθούν ερχόμενοι στην Αθήνα οι γονείς μου, για να με σπουδάσουν, δουλεύοντας ως θυρωροί, εργάτες, μαγαζάτορες κ.ά., όπως τότε ήταν ο συρμός. Μετά το στρατό και αφού υπήρξα εκ των πρωτευσάντων σε σχετικό διαγωνισμό του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (ΙΚΥ), πήρα υποτροφία για μεταπτυχιακές σπουδές στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Bath. Εκεί σπούδασα και ανακηρύχθηκα διδάκτοράς του (Ph.D., Σχολή Materias Science).
Ακόμη, εκεί δίδαξα. Επειδή η χρηματοδότηση του ΙΚΥ κάλυπτε γενικά κατά μέγιστο 34 μήνες, ενώ για να ολοκληρώσω τα εργαστηριακά απαιτούντο 36 μήνες, συν ο χρόνος γραφής τής thesis μου, χρειάστηκα έξτρα χρηματοδότηση. Ευτύχησα να πάρω την υποτροφία του Ιδρύματος Ελευθ. & Έλενας Βενιζέλου.
Επιστρέψας στην Ελλάδα (από επιλογή μου), προσελήφθην από ελβετική εταιρεία (παροχής υπηρεσιών), όπου και δούλεψα επί 20ετία ως διευθυντής και εντεταλμένος σύμβουλός της.
Παράλληλα με την εργασία μου όλα αυτά τα χρόνια, όντας ενεργός πολίτης, είχα ποικίλες εξωεργασιακές δραστηριότητες. Ενασχολούμενος με τα κοινά, δραστηριοποιήθηκα συνδικαλιστικά στο Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος και στον Πανελλήνιο Σύλλογο Μεταλλειολόγων Μηχανικών. Στο ΤΕΕ επί 20ετία, μέλος, της αντιπροσωπείας, διαφόρων επιτροπών επιστημονικών ή μη κ.λπ., κατέθεσα το περίσσευμα της ψυχής μου.
Εκπροσώπησα τον πρόεδρό του σε πολλές εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα. Ακόμη εκπροσώπησα τη χώρα σε διάφορα διεθνή συνέδρια (WEC, ΔΑΣΕ). Υπήρξα, τέλος, πρόεδρος, επί δύο θητείες, του Πανελλήνιου Συλλόγου Μεταλλειολόγων Μηχανικών. Επί δύο θητείες, επίσης, χρημάτισα πρόεδρος του Συλλόγου Αντισσαίων της Αθήνας. Ομοίως υπήρξα μέλος τού Δ.Σ. τής ΟΛΣΑ.
Η παρουσία μου απ’ όπου πέρασα, υπήρξε πάντα θετική και παραγωγική, πράγμα που μου αναγνωρίζεται από φίλους, συντρόφους, συνεργάτες, συναδέλφους κ.λπ.. Εκ του αποκτηθέντος έτσι κύρους, μου επιδαψιλεύεται εκτίμηση κ.λπ., σε επίπεδο κλαδικό λ.χ., από τους συναδέλφους μου ανά την Ελλάδα. Γενικά, θεωρώ ότι παντού απ’ όπου πέρασα, οι άνθρωποι είναι ευνοϊκά διακείμενοι απέναντί μου.
Η εξαίρεση, από λίγους κακόπιστους ή και πικρόχολους, απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Η ενασχόλησή μου με τα κοινά και το γεγονός των δημοκρατικών μου καταβολών, σε σύμπτωση των σκιρτημάτων της νιότης μου με τα κηρύγματα και την προβολή της ανθρωπιστικής ιδέας από το μεγάλο ηγέτη Ανδρ. Παπανδρέου, ασφαλώς θα ήταν παράξενο να μην έχουν την επίδρασή τους σε μένα. Έτσι ταυτίστηκα με το ογκούμενο τότε Κίνημα και δραστηριοποιήθηκα δίδοντας την ικμάδα της ενεργητικότητάς μου στον κομματικό φορέα ΠΑΣΟΚ.
Το ριζοσπαστικό σύνθημα-μήνυμα «Αλλαγή» που δονούσε τότε την ελληνική πραγματικότητα, μαζί με αυτό που με γοητεύει και τώρα, «παύση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο», με έκαναν να δοθώ ψυχή τε και σώματι, υπηρετώντας το. Στο Κίνημα δούλεψα σκληρά και για χρόνια, στους Τομείς Επιστημόνων, Διαφώτισης, Ετεροδημοτών κ.α.. Όλα τα πιο πάνω εκτιμήθηκαν, και τον Απρίλιο του ‘90 το Κίνημα με ονομάτισε υποψήφιο βουλευτή Λέσβου.
Όμως τα συντροφικά μαχαιρώματα και το γεγονός ότι ποτέ και πουθενά στη ζωή μου δεν είχα καθοδηγητές και προστάτες, είχε ως συνέπεια να μη συμπεριληφθώ τελικά στο ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ.
Λίγο προ της συνταξιοδότησής μου και όταν είχε ψηφισθεί νόμος για υπογραφή πενταετούς συμβάσεως μεταξύ Πολιτείας και Διευθυνόντων Συμβούλων ΔΕΚΟ (προκειμένου να προσελκυθούν στελέχη εκ του ιδιωτικού τομέα), συμμετείχα στο σχετικό διαγωνισμό για την Ελληνική Βιομηχανία Όπλων (ΕΒΟ). Μεταξύ 36 υποψηφίων, επελέγην από σύμβουλο (ιδιωτική εταιρεία), πρώτος.
Η Επιτροπή Εξωτερικών και Αμύνης της Βουλής, μετά την εξέτασή μου, με ενέκρινε ως διευθύνοντα σύμβουλο αυτής της πλέον ευαίσθητης - για προφανείς λόγους - ΔΕΚΟ. (Επ’ ευκαιρία, ως δείγμα πολιτικού πολιτισμού, αποδίδω την οφειλομένη εκτίμηση στο Λέσβιο κ. Γιάννη Τζωάννο, τότε βουλευτή Ν.Δ., που σπάζοντας την κομματική γραμμή, δε με καταψήφισε.)
Με όση δυνατότητα και ικανότητα προσφοράς, εργασίας, θητείας και ό,τι άλλο σχετικό απαιτείτο ως διευθύνων, έκανα ό,τι μου υπαγόρευε η συνείδησή μου και το καθήκον μου.
Έταξα τον εαυτό μου έτσι ώστε να συμβάλλω κατά το δυνατό στην Άμυνα της χώρας και στην κάλυψη των Ενόπλων Δυνάμεών μας με όλα όσα ήταν στις δυνατότητες της ΕΒΟ.
Η παρουσία μου ως διευθύνοντος σ’ αυτή, σκιαγραφείται, από απόψεως αποτελέσματος, άκρως θετική. Προς το σκοπό της ένταξής της, εντός 5ετίας, στο Χρηματιστήριο, στοχεύσαμε στο μηδενισμό του ετήσιου ελλείμματός της, που ήτο 42,10 εκατ. ευρώ (1999).
Μείωσα αυτό ισόποσα, στα 34,68 εκατ. ευρώ (2000) και στα 26,31 εκατ. ευρώ (2001) («Βήμα», 21/12/2003). Υπέγραψα συμβάσεις ~130 δισ. δραχμών και εκτέλεσα έργο ~70 δισ. δραχμών. Χαρακτηριστικά ακόμη αναφέρω ότι κατά τη διοίκησή μου ουδεμία απεργία (στα 7 εργοστάσιά της, ~2.500 προσωπικό) εκδηλώθηκε, αλλά ούτε αντιμετώπισα έστω μιας ώρας στάση εργασίας προσωπικού.
Έφυγα, τέλος, απ’ εκεί με ψηλά το κεφάλι, τιμημένος απ’ τους ανθρώπους που διοίκησα και, τέλος, από πάσης απόψεως ακηλίδωτος (που ατυχώς τις ημέρες μας τούτο δεν είναι αυτονόητο). Τούτο δε, αναγνωρίστηκε και από την ίδια την ΕΒΟ, που σε σχετικό έγγραφό της δύο χρόνια μετά την αποχώρησή μου απ’ αυτήν, βεβαίωνε. «Κατά την διάρκειαν της εργασίας και θητείας του, υπήρξε υπόδειγμα εργαζομένου και Διευθύνοντος, επέδειξεν ιδιαίτερον ζήλον εις την εργασίαν του και εργατικότητα, συμβάλλοντας έτσι στους σκοπούς και τις επιδιώξεις της εταιρείας».
Πέραν της ενασχόλησής μου με τα κοινά κατά τα προλεχθέντα, η προσφορά μου στο νησί μας αδιάλειπτος και συνεχής 45 τώρα χρόνια, αρχής γενομένης από την καμπάνια μου για τη σωτηρία του απολιθωμένου το 1970. Ακόμη, για τη δυνατότητα εγκατάστασης αιολικών πάρκων στο νησί (1990), για τον οδικό άξονα Καλλονής - Σιγρίου (2000), για το λιμάνι του Σιγρίου 2000 - τώρα κ.ά..
Τέλος, και σε επιχειρηματικό επίπεδο προσέφερα (1990) στον τόπο μας. Το Λατομείο Αδρανών Υλικών τής «Κύκνος».
Μετά από τα πιο πάνω, θέλω να πιστεύω ότι οι «καλοί φίλοι» που ίσως δε με ξέρουν, αλλά και αυτοί που ίσως τα ξεχνούν επίτηδες, θα κατανοήσουν ότι στη διαδρομή μου και παρουσία μου, όπου βρέθηκα, εργάστηκα και υπηρέτησα, πάντα προσπάθησα να βοηθήσω τον οποιοδήποτε είχε την ανάγκη μου. Θεωρώ, τέλος, ότι ουδένα μείωσα ή αδίκησα και πολύ περισσότερο πρόδωσα.
Να είναι σίγουροι δε, οι όποιοι πικρόχολοι, ότι ως Λέσβιος τίμησα την καταγωγή μου, το νησί μου και τους συμπατριώτες μου όλους. Ας πάψουν τέλος οι όποιοι μικρόψυχοι και πικρόχολοι ψάχνουν να βρουν σκιές σε βάρος μου. Ματαιοπονούν! Γιατί απλά δεν επέτρεψα ποτέ να δημιουργηθούν τέτοιες.