Εβδομάδα περίσκεψης και λύπης για μένα.

 Εβδομάδα περίσκεψης και λύπης.

Κάπου είχα διαβάσει ότι, « αν θα μπορούσαμε κάθε μέρα να περνούμε μέσα από ένα νεκροταφείο και να βλέπουμε την ανθρώπινη ματαιότητα και κυρίως ματαιοδοξία του 1Χ2 μέτρα γης -κι αυτά προσωρινά – που παίρνουμε κλείνοντας τα μάτια μας για πάντα, τότε η κοινωνία των ανθρώπων ίσως θα είχε μεταμορφωθεί σε κοινωνία αγγέλων» Αυτή την εβδομάδα βίωσα στο ακέραιο το «πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα» χάνοντας τρεις φίλους καρδιακούς με πορείες κοινές και βιώματα λίγο πολύ ίδια με μένα, ως Λέσβιοι αλλά και Λεσβιολάτρεις που ήταν και οι τρείς τους, άνθρωποι αγαπητοί μου ιδιαίτερα, που ατυχώς έφυγαν απ’ τη ζωή  ξεκινώντας  το ταξίδι τους για τα επέκεινα.  

Την περασμένη Τετάρτη η οικογένεια του Θεολόγου Ερσωτέλου μου έστειλε SMS μήνυμα με το οποίο με πληροφορούσαν για την κατάληξη στο μοιραίο, του αγαπημένου τους συζύγου και πατέρα που για χρόνια πάλεψε για την  υγεία και τη ζωή  του.

Τιμώντας τον, έγραψα στο site μου «Λάψαρνα» .

<< Έφυγε ένας ΚΑΛΟΣ. Ο συγχωριανός , συμμαθητής, γείτονας και φίλος Θεολόγος Ερσωτέλος, άφησε τα εγκόσμια σήμερα το πρωί. Η κηδεία του θα γίνει αύριο Πέμπτη 14.00 στον ιερό ναό Αγίων Πάντων Καλλιθέας, όπου επί χρόνια ως αρχιψάλτης τους υπηρέτησε.

Στην αγαπημένη του σύζυγο Καλλίτσα και στους λατρεμένους του γιούς Μιχάλη και Νικόλα αλλά και στα αδέρφια του και όλους τους συγγενείς του εύχομαι από βάθους καρδιάς τα προσωπικά μου αλλά και όλης της οικογένειάς μας συλλυπητήρια. Καλό ταξίδι φίλε. Πάντα θα σε θυμόμαστε Θεολόγε.>>

Τον αξέχαστο Θεολόγο, εν τιμή απ’ όλο τον κλάδο των ιεροψαλτών Ελλάδος (των οποίων χρημάτισε Πρόεδρος) αλλά και μελών της εκκλησίας όλης της Ιεραρχίας ( ιεροστατούντος του Μητροπολίτη Μηθύμνης κ. Χρυσοστόμου, παρουσία εκπροσώπου του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, ως και ευάριθμων εκπροσώπων του λοιπού κλήρου) ως και πλήθος κόσμου, συνοδέψαμε στην τελευταία του κατοικία στο Α! νεκροταφείο Αθηνών.

Την Τρίτη διάβασα σε site :

<< ΠΑΝΟΣ ΚΟΝΤΕΛΗΣ . Ενας  πολυγραφοτατος   Μυτιληνιος λογοτεχνης

Γεννήθηκε στον Μεσοτοπο Λέσβου το 1924. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του... >>

Ο Πάνος Κοντέλης ένας μύθος για μένα, αφού στο μετεμφυλιακό περιβάλλον της δεκαετία του 60, το όνομά του στον κοινωνικό και στον οικογενειακό περίγυρό μου στην Άντισσα συζητιόταν, μια και επί Γερμανοκατοχής ήταν ο Γραμματέας της ΕΠΟΝ της Δυτικής Λέσβου. Τον γνώρισα από κοντά τις δεκαετίες 70, 80, τότε μέσα απ’ τους συλλόγους μας ( Μεσοτοπιτών για κείνο, Αντισσαίων για μένα) και αφού είχαμε κοινές αναφορές και βιώματα παράλληλα, συνδεθήκαμε ιδιαίτερα. Τα τελευταία δέκα χρόνια με αμφιτρύωνα μας το Χρήστο Τραγέλλη  στο Σύλλογο Καλλονιατών ανταμώναμε κάθε 15 μέρες, Σαββάτο (είχαμε «πολιτικογραφηθεί» απ’ τον επίσης συγχωρεμένο και αλησμόνητο συνάδελφο και λογοτέχνη και συνδαιτυμόνα μας  Μίμη Σαραντάκο « Οι Καλλονιάτες ») δεθήκαμε ακόμη περισσότερο. Ο πολυτάλαντος Πάνος ήταν μια αστείρευτη πηγή γνώσης, ενθυμημάτων και εμπειριών. Η αφηγηματική του ικανότητα, το καλλικέλαδο της φωνής του, το χιούμορ του και η έφεσή του προς την «αθλουγή», μας έκανε όλους μας να το λατρεύουμε. Μεταξύ ρακιού, τραγουδιού, ιστοριών, ανεκδότων και πειραγμάτων περνούσαμε αξέχαστε ώρες. Βέβαια κοινός παρανομαστής όλων αυτών ήταν το νησί μας. Σε όλα αυτά πρωτοστάτης ήταν ο Νέστορας της παρέας. Ο Πάνος Κοντέλλης, ο αξιαγάπητος.  Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν τα μέσα Φεβρουαρίου, όταν με ειδοποίησαν πως με θέλει ο Πάνος στο Σύλλογο Καλλονιατών. Πήγα και βρέθηκα μέσα σε μια εξαιρετική και πάλι παρέα συμπατριωτών μας. Με ήθελε όπως μου μου είπε να μου εγχειρίσει, γράφοντας και μια ωραία αφιέρωση   το τελευταίο του έργο, που  εξέδωσε λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, στα 90 του  το  «Εύθυμα και σοβαρά από το χτες … »

Το να γράψει κανείς κάτι για το μεγάλο αυτόν  Λέσβιο των Γραμμάτων και της Τέχνης είναι κάτι  που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή μη και υπάρξει κατώτερος του εγχειρήματος αυτού, αφού θα χρειαζόταν να γραφεί  γι’ αυτόν βιβλίο ολόκληρο.   

Στο site  που με πληροφόρησε τον θάνατό του Πάνου, έγραψα  :  

<<Takis Iordanis Στη γειτονιά των αγγέλων, ένας ΜΕΓΑΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΚΑΓΑΘΟΣ ΛΕΣΒΙΟΣ. Αντίο φίλε Πάνο. Θα σε θυμόμαστε πάντοτε.!!>>.

Το στερνό αντίο του είπαμε συγχωριανοί του, αλλά και Λέσβιοι απ’ όλο το νησί, φίλοι του και γνωστοί του κάθε λογής  και προέλευσης απ’ την πολυκύμαντη δραστηριότητα του και μακρό βίο του, στο νεκροταφείο της Νέας Σμύρνης.

Χθές βράδυ μου τηλεφώνησε συντετριμμένη η Βαϊα Καρίνου λέγοντάς μου : «ξέροντας την αλληλοεκτίμηση που τρέφατε ο ένας για τον άλλο κ. Τάκη,  σας τηλεφωνώ για να σας πω ότι ο πατέρας μου και φίλος σας, μας εγκατέλειψε.  Έφυγε  για πάντα.»

Τιμώντας και τον Στρατή, ανήρτησα  στο site μου «Λάψαρνα» τέσσερις από ένα αριθμό  φωτογραφιών της ζωής του, που μου είχε εμπιστευθεί (λέγοντας μου ότι εσύ Τάκη, θα μπορέσεις να τις εκτιμήσεις) στο τελευταίο μου ταξίδι στο χωρίο τον Απρίλιο. Μία με τη μητέρα του Βάϊα, δεύτερη με το θείο του Βουλευτή Λέσβου Γ.Β. Φωτιάδη, τρίτη τον ίδιο με τα πειστήρια ως φανατικού λάτρη της θάλασσας και του ψαρέματος (ψαροντουφεκάς πρώτος), και τέταρτη ως ευσταλής νέος της δεκαετίας του ’60) γράφοντας του, τα:

  << Στρατής Γ. Καρίνος.

Έφυγε ένας λεβέντης που ... αγαπούσε τη ζωή!!! Φίλε καλό σου ταξίδι στο δρόμο για την αιωνιότητα !!! Φίλε Στρατή, δεν θα σε ξεχάσουμε!!!>>

Τον Στρατή, που τα τελευταία χρόνια μαζί με την οικογένεια της αγαπημένης του κόρης Βάϊας και του γαμπρού του Αντώνη Παπαπορφυρίου, είχε εγκατασταθεί  στην αγαπημένη του γενέτειρά μας Άντισσα , το χωριό μας τον καταβοδώνουν οι συγχωριανοί μας τώρα το πρωί, στον  Άγιο Σπυρίδωνα, στον Αβόλαδο .

Ο Στρατής, πολυδιαβασμένος και πολυμαθής, εμβριθής γνώστης της Ιστορίας και όχι μόνο, είχε μια ξεχωριστή έφεση στο γράψιμο. Η ικανότητα γραφής του, σατιρίζοντας καταστάσεις και πρόσωπα ήταν εξαιρετική, τέτοια που ο αλησμόνητος σατυρικός Μποστ όταν ρωτήθηκε γύρω στο ’70 αν στην Ελλάδα μετά από αυτόν υπάρχουν σατυρικοί συγγραφείς και ποιητές, εκείνος χωρίς καμμιά αναστολή και δισταγμό είπε βεβαίως. Ένας άξιος, είναι στην Μυτιλήνη. Είναι ο Στρατής Καρίνος.

Στους τρείς αυτούς φίλους εύχομαι το χώμα της Αθηναϊκής και Λεσβιακής γής αντίστοιχα  που τους σκέπασε, να είναι ανάλαφρο. Εμείς οι φίλοι τους δεν θα τους ξεχάσουμε, πάντα θα τους θυμόμαστε.

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)   ................... 20.06.2014