Στρατής Γ. Καρίνος
Η αμοιβαία εκτίμηση με το Στρατή είχε εδραιωθεί από πολλά χρόνια. Μας συνέδεε, η φιλία του με το συγχωρεμένο τον πατέρα μου αλλά περισσότερο και τους μπαρμπάδες μου και κυρίως με τον Προκόπη μανιώδη κυνηγό και ψαρά όπως ο Στρατής. Βέβαια για μένα το ότι ήταν καλός ανιψιός του μέντορά μου, Αντισσαίου π. Βουλευτή Λέσβου Γιάν. Β. Φωτιάδη, με έκανε να αισθάνομαι ότι είμαστε κάτι περισσότερο από φίλοι, αφού κοινός παρανομαστής σκέψεων μας, κουβέντας μας, κ.λπ. ήταν ο μεγάλος αυτός άνθρωπος της Άντισσας. Το Γενάρη του 2013 όταν μίλησα για τη ζωή του Γιάν. Φωτιάδη στο Σύλλογο των Αντισσαίων στην Αθήνα , το κείμενό μου το εμπιστεύτηκα να το «χτενίσει» ο Στρατής, για να αποφύγω το όποιο λάθος.
Τα τελευταία χρόνια που είχε εγκατασταθεί μόνιμα στο χωριό, δεθήκαμε περισσότερο αφού οι συζητήσεις μας οι τηλεφωνικές κρατούσαν ώρες. Θαύμαζα το εκλεπτυσμένο χιούμορ του, που περνούσε σχεδόν πάντα στον αυτοσαρκασμό.!! Συζητούσαμε θέματα ποικίλα . Επί παντός επιστητού και είχα μάθει πολλά απ’ αυτές τις συζητήσεις μας, αφού οι γνώσεις του Στρατή εκ της ευρείας μορφώσεως του ήταν ξεχωριστές σε διάφορα πεδία. Με ευχαριστούσε η συζήτηση μαζί του πολύ . Δεν σου άφηνε περιθώριο να τη βαρεθείς.. Στη διά ζώσης κουβέντα μας που την κάναμε πάντα στην πλατεία του Γαβαθά, εκεί στο «ξάγ’του» κατά πως το έλεγε, εκεί που μια ομάδα από γάτες τον περίμενε κάθε μέρα, συγκεκριμένη ώρα για να τις ταΐσει.
« Ξέρεις τούτα τα ζωντανά δείχνουν την ευγνωμοσύνη τους για ότι τους κάνεις και τους προσφέρεις, εν αντιθέσει προς το λογικό τετράποδο που λέγεται άνθρωπος. Αν δε τούτο τυχαίνει να είναι και Αντισσαίος, άστα να πάνε …» !!! μου έλεγε εκφράζοντας εμμέσως τις κάποιες πικρίες του για κάποιους, όταν τον συναντούσα στο "ξαγ'του του Γαβαθά κάθε φορά που κατέβαινα στο χωριό.
Στην ερώτησή μου «γιατί κάθεσαι εδώ ώρες» μου απαντούσε « Έϊδου στου ξάγ’του τ' Γαβαθιού, καθώς ρίχνω του μάτι εκεί μέσα στο γαλάζιο του Αιγαίου, σκέφτομαι, ξεχνώ, γυρίζω στα παλιά και λαμπικάρου του μυαλό μ’. Έτσι κλείνει ο κύκλος τσι μέρας και ύστιρα παγαίνου για του κουνάκ(ι) μ'»!!
Το ίδιο είχε γίνει για τελευταία φορά που είδα το Στρατή, τον Απρίλιο φέτος. Είχαμε πει πολλά τότε. Είχα δουλειά και ήθελα να φύγω. Εκείνος δεν με άφηνε. Ήθελε φαίνεται να μου τα πει όλα. Όλα όσα ήθελε να τα «ξεφορτωθεί» όπως μου είπε. Ίσως προαισθανόταν τη «φυγή» του (που έγινε τον Ιούνιο). Μου είπε διάφορα. Πολλά . Μάλιστα, για πολλούς.
Και εκεί πιά που ήταν να φύγω μου λέει «Να!! πάρε τη συρμαγιά μ’.Τούτα είναι τα καζάντια της ζωής μου. Σου τα δίνω, γιατί ξέρω ότι εσύ είσαι ο μόνος που θα τα εκτιμήσεις».
Τις απαθανάτισα ηλεκτρονικά και του τις επέστρεψα τις φωτογραφίες που μου εμπιστεύτηκε.
Τρεις, ήδη από τότε δημοσιοποίησα στο f.b., αυτές που είχαν σχέση με τον Γ. Φωτιάδη στο Ψηλό Μοναστήρι το 1945 και 1946 (όταν ήταν Βουλευτής) αλλά και με τον ίδιο. Τώρα που έχε εγκαταλείψει τον μάταιο αυτό κόσμο ο αξέχαστος Στρατής θα τις δημοσιοποιήσω σιγά σιγά όλες. Και ξεκινώ με τον ίδιο στα φοιτητικά του.
Στρατή γράφοντας σου αυτά, θέλω να σου κάνω μνημόσυνό, αφού δεν βρέθηκα ούτε στην κηδεία σου, αλλά ούτε στα 40 σου. Ξέρε ότι δεν σε ξεχνάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου