Ο Λέσβιος καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, Δημ. Νιάνιας, στη χώρα των μακάρων.

Ο  Λέσβιος καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, Δημ. Νιάνιας,  στη χώρα των μακάρων.

Πλήρης ημερών, έφυγε για τη χώρα των μακάρων ο καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου Δημ. Νιάνιας. Στο ιερό ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στο Κολωνάκι σήμερα το μεσημέρι έλαβε χώρα η νεκρώσιμη ακολουθία παρουσία όλων των μελών της οικογένειά του, που παρακολούθησαν πολλοί πολιτικοί του φίλοι, πολλοί μαθητές του, πολλοί συνάδελφοί του Καθηγητές στο ΕΜΠ και πολλοί πολιτικοί, τ. Υπουργοί, Βουλευτές και πρώην συνάδελφοί του στη Βουλή και βέβαια πολλοί συμπατριώτες μας. Τον κατευοδώσαμε για το νησί μας, όπου και θα σκεπάσει το δάσκαλο μας η πατρώα Λεσβιακή γή,  με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα, απ’ όλους τους παρευρεθέντες. Ο εκφωνηθείς επικήδειος από μαθητή του δασκάλου μας, σκιαγράφησε με ξεχωριστή γλαφυρότητα και ενάργεια το πολυποίκιλο της προσωπικότητας του φιλοσόφου, καθηγητή και πολιτικού συμπατριώτη μας, ως και τις αρετές του και  ακόμη την ακάματη πολυσχιδή δράση του.  

Με τον καθηγητή συνδέθηκα από τα φοιτητικά μου χρόνια, αφού το 1969 που τελικά το εκλεκτορικό σώμα του Πολυτεχνείου του έδωσε ομόφωνα την συναίνεση να ανακηρυχθεί Καθηγητής της έδρας της Φιλοσοφίας στο Μετσόβιο, ήμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου και είχα παρακολουθήσει τα σχετικά γεγονότα, μια και ως Λέσβιο με ενδιέφερε το θέμα. Τότε  ενθυμούμαι, σε μία εκδήλωση του Ιδρύματος, μου τον είχε συστήσει, ο άλλος μεγάλος δάσκαλος,  Λέσβιος και αυτός Καθηγητής του ΕΜΠ στην έδρα της Ορυκτολογίας, Πετρογραφίας και Παλαιοντολογίας  αείμνηστος Σάββας Σ. Αυγουστίδης. Οπόταν, πιά ως απόφοιτος επισκεπτόμουν το Πολυτεχνείο πρίν φύγω για τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο εξωτερικό τον επισκεπτόμουν όπως έκανα και με τον άλλο Λέσβιο καθηγητή μου. Μετά την επιστροφή  μου απ’ τη Αγγλία, τον είχα συναντήσει πιά ως Υπουργό.  

Η τότε γνωριμία μου με τον μεταστάντα είχε ως  συνέπεια να υπάρχει μεταξύ μας μία σχέση δασκάλου προς μαθητή (παρ’ όλο ότι δεν με είχε ποτέ διδάξει) και πάντα ο από μέρος μου σεβασμός προς το πρόσωπό του ήταν δεδομένος, από τη δική του δε πλευρά υπήρχε η εκτίμηση προς το πρόσωπό μου, που την εκδήλωνε κάθε φορά που συναντιόμασταν. Η μεταξύ μας αυτή αμοιβαιότητα ουδέποτε είχε διαταραχθεί, παρ’ όλο ότι καλά ήξερε ότι τα πολιτικά μας πιστεύω ήταν ασύμβατα.

Μου έλεγε συχνά, όπως τελευταία φορά πριν δυό τρία χρόνια που είμαστε συνδαιτυμόνες στους «Καλλονιάτες» στους οποίους και κείνος ήταν μέλος.  

« Σε παρακολουθώ! Σε διαβάζω! Τα άρθρα σου είναι μεστά, συγκροτημένα, με καλό περιεχόμενο.  Πάντοτε δε όταν αναφέρονται στο νησί έχουν συγκεκριμένη στόχευση, με σωστές προτάσεις πράγμα που δεν το συναντάς συχνά σ’ άλλων δημοσιεύσεις. »

«Σ’ ευχαριστώ δάσκαλε !!»

« Στα πολιτικά σου κείμενα όμως, είσαι σκληρός και συχνά μας “ δέρνεις” »

«Δηλ. δάσκαλε έ όχι και σας “δέρνω”!! Δηλ. να μαλακώσω και να μη γράφω κάτι κατά των δεξιών “πιστεύω” σας;;!! »

« Όχι !! Να συνεχίσεις έτσι που ξέρεις».

Αυτός ήταν ο ΜΕΓΑΛΟΣ αυτός ΛΕΣΒΙΟΣ. Ανεπιτήδευτος, απλός, καταδεκτικός και πάντα ειλικρινής.

Δάσκαλε, πάντα θα σε θυμόμαστε. Ας είναι ανάλαφρο το χώμα της πατρίδας μας που θα σε σκεπάσει!!! 

Δρ. Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) …………… 21.10.2015