Ευλογία…
«Είσαστε από την Άντισσα ;;»
« Ναί, εσείς;…»
« Εγώ είμαι απ’ το Μεσότοπο Ξέρετε ήμουν μαθήτρια στην Άντισσα κι είχα συμμαθητή Ιορδάνου»
( Το όνομα μου το άκουσε από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Μεσοτοπιτών τον καλό φίλο Φώτη Βασίλογλου, που με παρουσίασε, όπου χαιρέτισα αλλά και ευχαρίστησα τους παραβρισκομένους για την υπογραφή της Διακήρυξης μας και έτσι την συμμετοχή τους στον αγώνα για το ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΛΕΣΒΟΥ, στην κοπή της πίττας του Συλλόγου τους σήμερα το βράδυ στην αίθουσά τους στη Δάφνη).
Την κοιτάζω καλά, έτσι περιποιημένη, καλοβαλμένη, φρέσκια δεν φαίνεται ούτε 55άρα. Έτσι αποδιώχνω την σκέψη να είμαι εγώ ο συμμαθητής της. Της λέω διάφορα ονόματα ξαδέρφων μου αυτής της ηλικίας αλλά δεν αντιδρά θετικά σε κανένα απ’ αυτά, οπότε για να ξεδιαλύνω το πράγμα της λέω
«Εγώ είμαι 72 …» και πριν συνεχίσω
« Κι εγώ τόσο»
« Συμμαθήτριά μου λοιπόν. Ποιά είσαι;»
« Είμαι η Μυρσίνη Κοντού»
Επειδή η συνειρμική διαδικασία του εγκεφάλου είχε πιά αρχίσει να δουλεύει,- βλέπεις εξήντα ολόκληρα χρόνια είναι αυτά τα ευλογημένα,- τη ρωτώ
«Σε ποιό σπίτι έμενες;;»
« Εκεί στη στάση των Λεωφορείων, σε μιά γριά…»
« Στης κ. Αμτωνίας του Φουστάνα» της λέω
« Ναι, ναι»
«Βρε Μυρσινούλα εσύ είσαι…» και αυθόρμητα την αγκάλιασα (ελπίζω ο σύζυγός της να μου συγχωρήσει το αυθορμητισμό μου αυτό).
Μείναμε εκεί έξω απ’ το αυτοκίνητο μου πέντε-έξι λεπτά και είπαμε πολλά. Για τους συμμαθητές μας, για τις σπουδές μας γιά άλλα που μπόρεσαν ;;;! να καλύψουν το κενό εξήντα ολόκληρων χρόνων.
Η Μυρσίνη Κοντού δασκάλα, συνταξιούχος πιά κι εκείνη μου, είπε ότι θα μου στείλει το βιβλίο της στο οποίο ιδιαίτερη αναφορά έχει κάνει για τα τρία χρόνια της παραμονής της στην Άντισσα. Πράγματι αδημονώ να το διαβάσω.
Μιλώντας για διάφορους συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, φυσικώ τω λόγω έκανε αναφορά στον πρώτο, των πρώτων της τάξης μας το συγχωρεμένο το Βαγγέλη Δαλέλλη. Διέκρινα την έκπληξή της και στεναχώρια της όταν της είπα ότι «έφυγε» στα 19 του …
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να μη χαθούμε…
Για μένα η συνάντηση αυτή με τη Μυρσίνη υπήρξε μιά νότα ιδιαίτερης ευχαρίστησης. Εξήντα χρόνια είναι αυτά. Εξήντα χρόνια ζωής!! Δώρο ανεκτίμητο από τη Φύση, από το Θείο κατ’αντιδιαστολή προς εκείνα τα λίγα του αξέχαστου συμμαθητή μας του Βαγγέλη στον οποίο και αναφερθήκαμε.
Ευλογία. Ευλογία μεγάλη μάλιστα, να συναντάς, να μιλάς και να θυμάσαι από κοινού με συμμαθητή/ συμμαθήτριά σου ύστερα από τόσα χρόνια
Η αποψινή μας κουβέντα και συνάντησή μας με τη Μυρσίνη, ύστερα από τόσα χρόνια που φύγαμε από τα ίδια τα θρανία όπου πήραμε το «βάπτισμα του πυρός» ως μαθητούδια στην πορεία των σπουδών και της ίδιας εν τέλει ζωή μας, υπήρξε μια ανάσα, ένας τόνος χαρας…
Να είσαι πάντα καλά Μυρσίνη Κοντού!!
14.1.2016
« Ναί, εσείς;…»
« Εγώ είμαι απ’ το Μεσότοπο Ξέρετε ήμουν μαθήτρια στην Άντισσα κι είχα συμμαθητή Ιορδάνου»
( Το όνομα μου το άκουσε από τον Πρόεδρο του Συλλόγου Μεσοτοπιτών τον καλό φίλο Φώτη Βασίλογλου, που με παρουσίασε, όπου χαιρέτισα αλλά και ευχαρίστησα τους παραβρισκομένους για την υπογραφή της Διακήρυξης μας και έτσι την συμμετοχή τους στον αγώνα για το ΣΠΑΣΙΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ ΛΕΣΒΟΥ, στην κοπή της πίττας του Συλλόγου τους σήμερα το βράδυ στην αίθουσά τους στη Δάφνη).
Την κοιτάζω καλά, έτσι περιποιημένη, καλοβαλμένη, φρέσκια δεν φαίνεται ούτε 55άρα. Έτσι αποδιώχνω την σκέψη να είμαι εγώ ο συμμαθητής της. Της λέω διάφορα ονόματα ξαδέρφων μου αυτής της ηλικίας αλλά δεν αντιδρά θετικά σε κανένα απ’ αυτά, οπότε για να ξεδιαλύνω το πράγμα της λέω
«Εγώ είμαι 72 …» και πριν συνεχίσω
« Κι εγώ τόσο»
« Συμμαθήτριά μου λοιπόν. Ποιά είσαι;»
« Είμαι η Μυρσίνη Κοντού»
Επειδή η συνειρμική διαδικασία του εγκεφάλου είχε πιά αρχίσει να δουλεύει,- βλέπεις εξήντα ολόκληρα χρόνια είναι αυτά τα ευλογημένα,- τη ρωτώ
«Σε ποιό σπίτι έμενες;;»
« Εκεί στη στάση των Λεωφορείων, σε μιά γριά…»
« Στης κ. Αμτωνίας του Φουστάνα» της λέω
« Ναι, ναι»
«Βρε Μυρσινούλα εσύ είσαι…» και αυθόρμητα την αγκάλιασα (ελπίζω ο σύζυγός της να μου συγχωρήσει το αυθορμητισμό μου αυτό).
Μείναμε εκεί έξω απ’ το αυτοκίνητο μου πέντε-έξι λεπτά και είπαμε πολλά. Για τους συμμαθητές μας, για τις σπουδές μας γιά άλλα που μπόρεσαν ;;;! να καλύψουν το κενό εξήντα ολόκληρων χρόνων.
Η Μυρσίνη Κοντού δασκάλα, συνταξιούχος πιά κι εκείνη μου, είπε ότι θα μου στείλει το βιβλίο της στο οποίο ιδιαίτερη αναφορά έχει κάνει για τα τρία χρόνια της παραμονής της στην Άντισσα. Πράγματι αδημονώ να το διαβάσω.
Μιλώντας για διάφορους συμμαθητές και συμμαθήτριές μας, φυσικώ τω λόγω έκανε αναφορά στον πρώτο, των πρώτων της τάξης μας το συγχωρεμένο το Βαγγέλη Δαλέλλη. Διέκρινα την έκπληξή της και στεναχώρια της όταν της είπα ότι «έφυγε» στα 19 του …
Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να μη χαθούμε…
Για μένα η συνάντηση αυτή με τη Μυρσίνη υπήρξε μιά νότα ιδιαίτερης ευχαρίστησης. Εξήντα χρόνια είναι αυτά. Εξήντα χρόνια ζωής!! Δώρο ανεκτίμητο από τη Φύση, από το Θείο κατ’αντιδιαστολή προς εκείνα τα λίγα του αξέχαστου συμμαθητή μας του Βαγγέλη στον οποίο και αναφερθήκαμε.
Ευλογία. Ευλογία μεγάλη μάλιστα, να συναντάς, να μιλάς και να θυμάσαι από κοινού με συμμαθητή/ συμμαθήτριά σου ύστερα από τόσα χρόνια
Η αποψινή μας κουβέντα και συνάντησή μας με τη Μυρσίνη, ύστερα από τόσα χρόνια που φύγαμε από τα ίδια τα θρανία όπου πήραμε το «βάπτισμα του πυρός» ως μαθητούδια στην πορεία των σπουδών και της ίδιας εν τέλει ζωή μας, υπήρξε μια ανάσα, ένας τόνος χαρας…
Να είσαι πάντα καλά Μυρσίνη Κοντού!!
14.1.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου