«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λέσβου ή όταν ο ποιητής με το χρωστήρα του Λεσβιακού λυρισμού του ζωγραφίζει στον καμβά τους, την 105η επέτειό τους.

«ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» της Λέσβου ή όταν ο ποιητής με το χρωστήρα του Λεσβιακού λυρισμού του ζωγραφίζει στον καμβά τους, την 105η επέτειό τους.

Έγραφα στον Νέστωρα ποιητή και λογοτέχνη μας Τάκη Χατζηαναγνώστου* του οποίου το κείμενο διάβασε η Πρόεδρος της Λεσβιακής Παροικίας κ. Καίτη Μεσσηνέζη, αφού εκείνος δεν μπόρεσε να παραβρεθεί στην αντίστοιχη εκδήλωση της Παροικίς το Σάββατο 11.11.2017 
(* πάντα τον αποκαλώ «δάσκαλο»),

«Καλησπέρα "δάσκαλε"!
Κατ' αρχάς εύχομαι να είσαι καλά στην υγεία σου.
Το χαιρετιστήριο μήνυμα σου στα Ελευθέρια του νησιού μας στην προχθεσινή εκδήλωση της Παροικίας , βαθειά λυρικό, έντονα συναισθηματικό και λόγου ανατάσεως εθνικής, ¨"χάϊδεψε" και τα δικά μου αυτιά.
Κείμενο Τάκη Χατζηαναγνώστου, τυπικό.» 

 
Ζητώντας να πάρω την άδεια του, μου απήντησε : 

«Απ’ τη στιγμή που ένα κείμενο ενός ποιητή βγαίνει έξω των ορίων του, παύει να είναι αποκλειστικά δικό του.…..» . 

 
Έτσι , μοιράζομαι αυτό μαζί σας. 

 
«8 Νοεμβρίου
Όταν είμαστε μικρά παιδιά, η μέρα των Ταξιαρχών είχε ένα χαρακτήρα πανηγυριού, μια και φορούσαμε τα καλά μας και μας πήγαιναν οι δάσκαλοί μας στις εκκλησιές και στις παρελάσεις, και βλέπαμε από κοντά τους επισήμους με τις ρετινγκότες και τα ψηλά καπέλα. Μας έλεγαν τότε ότι αυτή ήταν η γιορτή της πατρίδας, Είναι αλήθεια ότι αυτό δεν το καταλαβαίναμε. Αόριστα μόνο πιάναμε ένα νόημα σαν πουλί στον αέρα, που δεν ξέραμε να το ερμηνέψουμε .
Όταν μεγαλώσαμε κάπως, έπιασαν να μας πηγαίνουν στο Κιόσκι, στην πλατεία του οποίου στηνόταν το ακόλουθο σκηνικό : ένας χώρος μεγάλος, τετραγωνισμένος, αποκομμένος απ’ το υπόλοιπο περιβάλλον, όπου ήταν τοποθετημένα τουφέκια σε όρθια, τριγωνική διάταξη, κι ανάμεσα στις ξιφολόγχες τους αναποδογυρισμένα κράνη, με καρβουνιασμένη φωτιά, όπου έκαιγε λιβάνι, που το άρωμά του ξεχυνόταν μεθυστικά στην ατμόσφαιρα. Το σκηνικό ήταν μυστηριακό και συγκινητικό, και επιβαλλόταν στην ψυχή και μόνο με τη θέασή του. Στυλώναμε τα μάτια πάνω του μ’ ένα κρυφό δέος, που δεν ξέραμε να το εξηγήσουμε. Κάποια στιγμή μόνο ακουγόταν να ηχεί μια σάλπιγγα. Τότε στο χώρο απλωνόταν απόλυτη σιωπή. Όλα τα παιδιά, όλος ο κόσμος, οι παπάδες, οι δεσποτάδες, οι ψαλτάδες, η ατμόσφαιρα γύρω, όλα βουβαίνονταν. Και τότε ένας αξιωματικός του στρατού διάβαζε, συγκινημένα, από έναν κατάλογο, μια σειρά ονόματα :
Λοχίας Γεώργιος Τάδε .......Μια άλλη φωνή, απ΄την απέναντι ,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,άκρη, απαντούσε 
..........................................Απών. Έπεσεν ...υπέρ πατρίδος

.................................Ξανά η πρώτη φωνή, τρέμοντας ελαφρά :
Δεκανέας Νίκος Τάδε..........Πάλι η δεύτερη φωνή :

 ............................................Απών. Έπεσεν υπέρ πατρίδος

..........................................Ξανά η πρώτη φωνή :
Στρατιώτης Μιχαήλ Τάδε ....Πάλι η δεύτερη φωνή : 

............................................Απών. Έπεσεν υπέρ πατρίδος.

Στην αρχή αυτή η αναφορά κατέβαινε μες στη συνείδησή μας δίχως νόημα. Σιγά-σιγά όμως έπιασε να αποκτά υπόσταση. Να ριζώνει. Να γίνεται ένα ριζιμιό λιθάρι, που πάνω του μπορούσε να στηριχτεί το νόημα του βίου μας. Ιδίως εκείνη η επανάληψη : έπεσεν υπέρ πατρίδος. Έπεσεν υπέρ πατρίδος. Τι ήταν λοιπόν αυτή η πατρίς, για χάρη της οποίας οι στρατιώτες κι οι αξιωματικοί αποφάσιζαν και θυσίαζαν τη ζωή τους ; Ε, ιδού ότι ήταν το πέραν των ορίων μας ! Ήταν το μεγαλείο μας ! Μια θεώρηση πέρα απ’ τα καθημερινά και τετριμμένα ! Μι ιδέα, που στην υπέρτατη σύλληψή της είχες το χρέος να αφιερωθείς, προσφέροντάς της την τιμή της ύπαρξής σου.
Η πατρίς λοιπόν ! Το ιερό χώμα που για την ελευθερία του έπεσαν ο τάδε, και ο τάδε, και ο τάδε, και αμέτρητοι άλλοι ! Ιδού η συνείδηση ενός υψηλού νοήματος που φυλάγεται στην κορυφή της καρδιάς σαν φυλαχτό. 
Με σημαία αυτό το νόημα σας χαιρετίζω σήμερα, ευχόμενος σε όλους σας χρόνια πολλά, για το καλό της πατρίδας μας. Τ.Χ.»