Κατά την βιβλιοπαρουσίαση του βιλίου μου “ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ” μίλησα το << Πώς αν και άνθρωπος των θετικών επιστημών ασχολήθηκα με την λογοτεχνία.;! >>

 

Στην πρόσκληση για την παρουσίαση του βιβλίου μου “ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ”, μεταξύ των άλλων ήταν γραμμένο:

    Ευχαριστίες από τον συγγραφέα και κατάθεση σκέψεών του για το πώς, αν και άνθρωπος των θετικών επιστημών (Μηχανικός), ασχολήθηκε με την λογοτεχνία.

Έτσι  γι' αυτα,  κατά τον λόγο μου που έκλεινε την εκδήλωση, είπα:

<< Όταν σε προχωρημένη ηλικία μπαίνεις σε χώρο που για σένα ως τώρα ήταν terra incognita,  σημαίνει ότι ή έχεις κάνει λάθος επιλογή για την ως τώρα ρότα τη ζωή σου ή  ότι κατ’ αυτήν είχες κάποιο περισσευούμενο δυναμικό το οποίο παρέργως  χρησιμοποιούσες  δημιουργώντας, χωρίς τούτο να επηρεάζει την ρότα της ζωής σου και την καριέρα σου.  Στην περίπτωσή μου,  με εργαλεία “ το χαρτί και το καλαμάρι “,  κατά την επιθυμία μου δημιουργούσα,  αποθησαυρίζοντας τόμους βιωμάτων,  εμπειριών,  αναμνήσεων,  σκέψεων κ.ά.

Και  terra incognita για μένα,  ήταν τα πεδία  της τέχνης του λόγου, της λογοτεχνίας με την οποία  ως “πούρος” Μηχανικός που ήμουν,  όπως μας έλεγε ο αείμνηστος καθηγητής μου στο Πολυτεχνείο Σταύρος Κατράκης,  βρισκόμασταν σε ασύμβατα επίπεδα η λογοτεχνία και ο ενώπιον σας ομιλών.  Πράγματι για μένα ή λογοτεχνία ήταν στην κυριολεξία,  άγνωστη γη ως θεράπων της,  παρ’ όλο ότι ήμουν πάντα εραστής της.  Πάντα στα διαβάσματα μου τα μαθητικά και φοιτητικά ή στις μελέτες και λοιπές ενασχολήσεις μου ως Μηχανικός,  Διευθυντής ή ακόμη και Διοικητής φορέα,  έκλεβα χρόνο για να διαβάσω ένα Μυριβήλη,  έναν Παπαδιαμάντη  έναν Καβάφη,  έναν Ελύτη κ.άλ.  Έτσι δεν θα αποτολμούσα ποτέ  να κάνω ένα βήμα, στο να υπάρξω θεράπων και λειτουργός της, εκθέτοντας κατά αυτό τον τρόπο τον εαυτό μου στον ευγενή της στίβο.

 Όμως,  αυτό που έκανε τα ασύμβατα αυτά επίπεδα να συγκλίνουν,  ήταν αυτόν που ο στα πεδία της λογοτεχνίας πνευματικός ανάδοχος μου Δημήτρης Νικορέτζος ( που με τιμά και σήμερα με την παρουσία του εδώ),  μου ανέφερε,  τον  ποιητή Κωνσταντίνο Λότρη.  Και ποιος ήταν αυτός ο ποιητής;  Ένας άλλος καθηγητής μου στο Πολυτεχνείο, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Κονοφάγος,  ο οποίος έναντι της υποχρεώσεως μου στο ΙΚΥ (του οποίου ήμουν υπότροφος), επέβλεπε την πρόοδο μου κατά τις σπουδές μου στην Αγγλία για το διδακτορικό μου και έδινε τη συναίνεση του,  ώστε το ίδρυμα να  με χρηματοδοτεί.   Έτσι,  αφού  εκείνος εντρύφησε στα πεδία της λογοτεχνίας, γιατί κι εγώ ο μαθητής του να μην το τολμήσω,  σκέφτηκα.  Βέβαια βασικός καταλύτης στο τόλμημα μου αυτό υπήρξε ο προαναφερθείς πνευματικός ανάδοχος μου, Δημ. Νικορέτζος  που επί χρόνια με παρακινούσε να γράψω ένα βιβλίο. “Γράφεις στρωτά, γράφεις γλαφυρά,  τερπνά  άνθρωπέ μου,  πώς αλλιώς να σου το πω;”  Τους λόγους της παρότρυνσης του αυτής αναλυτικά και αφειδώλευτα  αναφέρει στο έννιασέλιδο προαύλημα του  στο βιβλίο μου.  Πες και ξαναπές,  τελικά με έπεισε. Και τι έκανα; Το απλό.  Ανέσυρα από το laptop μου,  τα εννιά διηγήματα που αποτελούν το περιεχόμενο του βιβλίου αυτού, του “ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΘΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΥΜΗΣΗ” , που μου κάνετε την τιμή να παρευρίσκεστε σήμερα εδώ, στην παρουσίαση του.

 Αυτά τα εννιά διηγήματα είναι  ένα μέρος  από πολλά άλλα που έχω γράψει και είναι  αποθησαυρισμένα  στα ηλεκτρονικά μου μέσα.

 Πολλά χρόνια,  από τα πρώτα της καριέρας μου τη δεκαετία του ’70,  έχοντας το μικρόβιο του ενεργού πολίτη,  εξέφραζα γνώμες,  εξέθετα απόψεις,  κατέθετα προτάσεις, εκθέτοντας τον εαυτό μου στη βάσανο της κρίσης,  των πολλών.  Τα κάθε λογής κείμενα μου,  έγγραφα και αρθρογραφίες μου είχαν ένα αντικειμενικό σκοπό,  το κοινό καλό.

 Πέραν όμως αυτών,  εκείνο που έπρεπε να κάνω ήταν να ικανοποιήσω την εσωτερική μου ώθηση,   παρόρμηση θα λεγα,  στο να γράψω.  Να γράφω,  αυτά τα οποία μου έρχονταν στο μυαλό,  ως νοσταλγία, ανάμνηση, θύμηση,  μυθοπλασία.

 Έτσι έγραφα.  Έγραφα όταν θεωρούσα ότι κάτι θα έπρεπε να καταγραφεί.  Ένα σημείο χρονικής αναφοράς το πότε, θα πω, ότι προ μηνών ανέσυρα από τους φακέλους μου έναν πολυκαιρισμένο, κιτρινισμένο, που είναι ηλικίας 35 περίπου χρόνων  και που στο εξώφυλλο  φέρει την ένδειξη <<  η αποκοτιά  του Στρατή>>,  12ος 1989.

Πρέπει να προσθέσω ότι τότε δεν υπήρχαν ακόμα P/Cs,  laptops κλπ  και επί πληρωμή,  τα χειρόγραφα μου τα δακτυλογραφούσε αντίστοιχο γραφείο.  Όταν το έγραφα το μυθιστόρημα αυτό, ο Στρατής,  είχε γίνει μέρος της οικογένειάς μου.  Κάθε τόσο τα παιδιά μου,  μικρά τότε,  αλλά και η σύζυγός μου ναι ρωτούσαν  “Τι έκανε μπαμπά αυτές τις μέρες Ο Στρατής;’’  Θεού θέλοντος, ο Στρατής, θα είναι ένα από τα επόμενα βιβλία μου. 

 Αυτών λεχθέντων και ερχόμενοι στο παρόν,  όταν προ διετίας  αποφάσισα  να διαβώ τον Ρουβίκωνα,  με τη βοήθεια βέβαια πολλών εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο,  αυτό  για το οποίο τόσα πολλά ακούστηκαν απ’ όλους τους προλαλήσαντες.  Ομιλώ για πρώτο, γιατί έχω ήδη και το δεύτερο το <<  ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ … >>  που είναι και αυτό τυπωμένο. Τούτο είναι ένα αυτοτελές μυθιστόρημα.  Είναι αυτό (το δείχνω).

 Επίσης από δεκαημέρου περίπου έχουμε μπει στις ράγες της προετοιμασίας της εκδόσεως του τρίτου βιβλίου μου που έχει τον τίτλο (προκαταρκτικός) “ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ-ΜΥΘΕΥΜΑΤΑ”.  Τούτο έχει τη δομή και τα χαρακτηριστικά του πρώτου και αποτελείται από 12 ανεξάρτητα διηγήματα.  Βρίσκεται ήδη στα χέρια του εκλεκτού φίλου,  εξαιρετικού πια συνεργατη και συγχωριανού μου,  του  Φιλολόγου Λυκειάρχη  Παναγιώτη Γουρνέλου,  για να κάνει και να επιμεληθεί όλα εκείνα που ένας Μηχανικός δεν μπορεί,  κατά πως έκανε και στα δύο πρώτα βιβλία μου.

 Έτσι, κατά φυσική ροή του πράγματος,  αφού απήντησα στο “πώς αν και άνθρωπος των θετικών επιστημών ασχολήθηκα με την λογοτεχνία “  θέλω στο σημείο αυτό να εκφράσω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους συντελεστές της παρούσης εκδηλώσεως αλλά ασφαλώς και της έκδοσης του βιβλίου μου>>.

 

Ακολουθούσε το κείμενο για τις ευχαριστίες μου στους συντελεστές της εκδήλωσης και  αυτού καθ’ αυτού του βιβλίου μου.