Ο χαιρετισμός του Καθηγητή, Ποιητή – κριτικού λογοτεχνίας Δ. Νικορέτζου στην παρουσίαση του βιβλίου μου "ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ το μονοπάτι μιας ψυχής ..."

 

Ο Τάκης άνθρωπος παρατηρητικός από μικρό παιδί, πάντα οτιδήποτε του άρεσε, του προξενούσε εντύπωση,  του τσιγκλούσε το ενδιαφέρον, το έψαχνε. Προσπαθούσε να μάθει το πώς, το πότε , το γιατί.

Στα Λάψαρνα που σχεδόν το μισό χρόνο στα παιδικά του χρόνια περνούσε τη ζωή του μαζί με τους γονείς του και τον αδερφό του, κάποιο καλοκαίρι πνίγηκε ένα παλικάρι στον Ψαρό Ράχτη. Ήταν γιός ενός εκ των «ζευγάδων» του ιδιοκτήτη του μεγάλου  χωραφιού «τ’ Πασιά η Ανταλωμένη» που κατέβηκαν απ’ την Άντισσα και το φύτεψαν μισακά καπνό. Είπαν ότι ο νεαρός αυτός δεν ήξερε μπάνιο και πήγε σ’ αυτού του βράχου γύρω τα νερά να κολυμπήσει  και πνίγηκε αφού τσαλαβουτούσε μόνος του χωρίς κανείς να είναι εκεί κοντά να τον δει και να τον βοηθήσει. Άκουγε ακόμα ότι αυτός ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ, που εν πολλοίς είναι το ‘‘σήμα κατατεθέν’’ των Λαψάρνων εκεί στο ανατολικότερο άκρο της μεγάλης  αμμουδιά τους προς τα Ορφίκια μεριά, είναι λίγο πολύ κακοονοματισμένος γιατί εκεί είχαν πνιγεί κι άλλα δύο ακόμα άτομα.  Τότε γύρω στα 8, 10 του χρόνια, το γεγονός αυτό και τα σχετικά ακούσματα, του δημιούργησαν, όπως ήταν φυσικό, μεγάλη εντύπωση. Άρχισε να ρωτά και να μάθει ποια ήταν τα δύο άλλα πρόσωπα. Το πρώτο, ήταν ο μεγάλος γιός συμπεθέρου του πατέρα του, που αν και ήξερε  καλό κολύμπι όπως λέγανε,  μια μέρα με πολλή  φουρτουνιασμένη θάλασσα αδιευκρίνιστα πώς βρέθηκε εκεί στα άπατα νερά στην  βορεινή άκρη του Βράχου να πνίγεται και παρ’ όλο ότι έτρεξαν πολλοί να τον σώσουν και μετά από  πολύ κόπο, αλλά και μεγάλο κίνδυνο για τους ίδιους, όταν τον έβγαλαν, ήταν ατυχώς αργά. Ήταν πνιγμένος.

Ο τρίτος που πνίγηκε, ήταν μια κοπελιά ονόματι Έλλη. Το πότε πνίγηκε, οι γέροι, του έλεγαν ότι ήταν πολλά χρόνια πριν. Πριν από τον μεγάλο Πόλεμο. Πριν  τον δεύτερο Παγκόσμιο. Το ποια ήταν ακριβώς, το πώς και το γιατί πνίγηκε η περιέργεια του Τάκη το έψαξε αλλά  τίποτα συγκεκριμένο δεν βρήκε. Το μόνο που όλοι έλεγαν ήταν ότι η Έλλη ήταν ομορφοκοπελιά. Ιδιαίτερα όμορφη.  Στο οπισθόφυλλο του βιβλίο του ο Τάκης έχει γράψει όλα ότι μπόρεσε να μάθει για τον πνιγμό της δύσμοιρης Έλλης. Το πλέον  πιθανό κατά τον συγγραφέα,  «έρωτας ήταν … η αιτία» 

Αυτό το γεγονός που ως μύθος πια λεγόταν από στόμα σε στόμα απ’ τους γέρους που κι αυτοί δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν το πώς, το πότε, το γιατί, για τον Τάκη υπήρξε καθρέφτης, κάτοπτρο, όμως παραμορφωτικό που  μέσα απ’το οποίο είδε το είδωλό ανεστραμμένο. Η ηρωίδα του, η Μυρσίνη ομορφοκοπελιά, ιδιαίτερα όμορφη κι αυτή, δυστυχώς όμως  από φτωχή, πολύ φτωχή ράτσα. Κι αυτή την ξεχωριστή ομορφιά  της, την πλήρωσε ακριβά στον φτερωτό γιό της Θεάς της ομορφιάς, τον Έρωτα.  Αυτή την ομορφιά,  που όταν η Ασπασία η μάνα της πληροφορείται απ’ το γράμμα της αδερφής της στη Θεσσαλονίκη, το άσχημο νέο της εγκυμοσύνης της Μυρσίνης, της απάντρευτης αυτής  κόρης της,  στην απελπισία της απάνω την καταριέται,  μονολογώντας: <<Αυτή η καταραμένη ομορφιά της, την κατάστρεψε . Γιατί αν  ήταν ασχημούλα κι αυτή  σαν την πιο μικρή της, την Ελπιδούλα της - Θεέ μου συγχώρεσε με-   αυτός ο καταραμένος δεν  θα την πλησίαζε>>.  

 Εν τέλει, ο Τακης Ιορδάνης είναι ένας νέος--και μάλλον μη αναμενόμενος-- super nova  της λεσβιακής πεζογραφίας, τόσο στο διήγημα, όσο και στο μυθιστόρημα, με έμφυτο το χάρισμα της αφήγησης, συνεχίζοντας, επάξια, την μακρά παράδοση των μεγάλων δημιουργών της Λ ε σ β ι α κ ή ς   Ά ν ο ι ξ η ς, καταθέτοντας και τη δική του συνεισφορά στα λεσβιακά γράμματα. Δεν θα αιφνιδιαζόμουν αν και στο  εγγύς  μέλλον, μας  παρουσιάσει και άλλα ανέκδοτα έργα του, ίνα πληρωθεί το ρηθέν  υπό  του Μυτιληνιού Αστυχημικού και μέλους της Ακαδημίας Αθηνών  Μιχαλάκη  Στεφανίδη ότι η Λέσβος, ακόμη και από το χώρο των Θετικών Επιστημών, μας παρουσιάζει εξαιρετικά λογοτεχνικά ταλέντα. Καλοτάξιδο και το νέο βιβλίο σου, φίλτατε Τάκη.   

ΔΗΜΗΤΡΗΣ