Απαξίωση κοινωνικών φορέων της Άντισσας, μ’ εξαίρεση τον Συνεταιρισμό της. Άρθρο μου στην "Αιολίας λόγος" ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ 27.07.2024

 

σελ. 16                     ΔHMOKPATHΣ                    Σαββατοκύριακο 27 Ιουλίου 2024

Αιολίας λόγος

Απαξίωση κοινωνικών φορέων της  Άντισσας,

μ’ εξαίρεση τον  Συνεταιρισμό της.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Την 21^η Ιουνίου η Περιφέρεια Βορ.Αιγαίου οργάνωσε ημερίδα για την Γεωθερμία, όπου μαζί με τον καθ’ύλη υπεύθυνο Αντιπεριφερειάρχη κ.Παντ.Μπουρνιά, υπήρξαμε οι συντονιστές της. Ακόμη, μίλησα ως   εισηγητής, με θέμα: «1983-2023, Σαράντα χρόνια χαμένα  για τη Γεωθερμία και στη Λέσβο».

Με αιτία αυτή, μπόρεσα ύστερα από καιρό,  να βρεθώ πάλι στη γενέτειρά μου, Άντισσα. Η όποια επίσκεψη μου εκεί που πρωτόδα το φως του Ήλιου, αποτελεί γεγονός ψυχικής ανάτασης και αναβάθμισής μου. Αναμφίβολα όπως πάντα στη ζωή, το καλό αντιπαλεύει το κακό, τούτο θα ήταν αδύνατο να μη το βιώσω πάλι.  Ο μεγάλος Νομπελίστας ποιητής μας Γεώργιος Σεφέρης νεαρός ων, είχε πει «Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει». Κι όμως ταξίδευε όσο ζούσε σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας για να αντλεί τη ψυχική δύναμη που χρειαζόταν για να δημιουργεί.     

Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσα να πω ότι το πλήγωμα αυτό νοιώθω, όταν έρθω στην γενέτειρά μου. Και τούτο δεν  είναι ένα απλό σχήμα λόγου. Αναπολώντας την σφύζουσα  κωμόπολη της δεκαετίας του’60, πληθυσμού ~3.000 ομαλής ηλιακής κατανομής κατοίκων, πραγματική κυψέλη εργασίας και δημιουργίας, που σήμερα δυστυχώς έχει μετατραπεί σ’ένα φθίνοντα οικισμό κατοικούμενο από ~800 κατά κύριο λόγο γέροντες και όπου γάμοι, γεννήσεις και βαφτίσεις  παιδιών έχουν ουσιαστικά εκλείψει,  ένας κόμπος  δένεται στο λαιμό μου.  

Θα μπορούσε άραγε να είναι διαφορετικά, όταν παντού βλέπεις τα σημάδια της φθοράς, της εγκατάλειψης και της απαξίωσης;

Ξεκινώ απ’το Δημοτικό σχολείο. Τότε που ήμουν μαθητής του, ήμασταν πάνω από 400 σχολιόπαιδα. Τώρα απ’ότι με πληροφόρησαν, δεν ξεπερνούν τα 40, απ’τα οποία, πάνω απ’τα μισά είναι παιδιά των Αλβανών φίλων, που βιοπορίζονται  στο χωριό μας.  

Πραγματικά θλίβομαι απ’την απουσία των κοινωνικών δομών που παρείχαν  τη δυνατότητα στον Αντισσαίο να αισθάνεται πολίτης ίσων δικαιωμάτων με τους άλλους συνΕλληνες.

Κατά  πρώτο αναφέρομαι στο «κατάστημα» των Ελληνικών Ταχυδρομείων που απ’την απελευθέρωσή μας το 1912 κατείχε συγκεκριμένη θέση μέσα στην Πλατεία, αποτελώντας σημείο αναφοράς. Ένα «κατάστημα» που οι συναισθηματικοί δεσμοί του κάθε Αντισσαίου μ’αυτό υπήρξαν ακατάλυτοι, αφού μέσω αυτού επικοινωνούσε με τον ξενιτεμένο του στην άλλη άκρη της Γης (Αυστραλία, ΗΠΑ, Καναδά κ.άλ.), με τον γιό του τον στρατευμένο, την κόρη του την παντρεμένη σ’άλλο μέρος της Ελλάδας, κ.άλ. Πόσες χαρές και πόσες λύπες δεν του έδινε  το γράμμα που του έφερνε ο ταχυδρόμος! Το να αναφερθεί ότι τούτο ήταν  διεκπεραιωτής των οικονομικών συναλλαγών του κάθε Αντισσαίου (συντάξεις, επιταγές, λογαριασμοί ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.αλ.), περιττεύει. Με απόφαση της Κυβέρνησης, παρ’όλη την παναντισσιώτικη αντίδραση, προ έτους τούτο έκλεισε. Όπως είχαν κλείσει  τα «καταστήματα» και δραστηριότητες του ΟΤΕ και της ΔΕΗ, αυτές που ασφαλώς χρειαζόταν η Άντισσα  όταν ακόμα τούτη έσφυζε από ζωή.     

Θα ήταν μεγάλη παράλειψή μου, να μη αναφερθώ στον «πνεύμονα ζωής» των Αντισσαίων ως και όλων των κατοίκων της χερσονήσου του Ορδύμνου, έτσι που ατυχώς το’χουν καταντήσει. Του Κέντρου Υγείας Αντίσσης. Το ένα απ’τα τέσσερα του νησιού, που έγιναν μαζί μ’όλα τ’άλλα στην Επικράτεια, απ’τη μεγαλύτερη ποτέ κοινωνική παρέμβαση της Πολιτείας, στον τομέα της πρωτοβάθμιας Υγείας. Αυτό, μέσα στα πλαίσια της σχετικής πολιτικής, του τότε κραταιού ΠΑΣΟΚ, τη δεκαετία του ’80. Με πληροφόρησαν  πως τούτο είναι σε κατάσταση πλήρους αποδιοργάνωσης. Κράτησα μία κάποια επιφύλαξη. Ατυχώς,  δεν άργησε πολύ η επιβεβαίωση, απ’τον πλέον αρμόδιο, τον επιστημονικό υπεύθυνο του Κέντρου.  

Η είδηση  πήρε ευρεία δημοσιότητα. Σε δημοσίευση του αγαπητού μου «ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ» της 16^ης τ.μ.  αναφερόταν:

«Το Κ.Υ Άντισσας

Υπό κατάρρευση

Λόγω αυτών των συνθηκών, ο επιστημονικός υπεύθυνος δεν επιθυμεί να υπηρετεί αυτό το πόστο». Συνέχιζε: «Η Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, απευθυνόμενη στα κυβερνητικά στελέχη του υπουργείου υγείας, στη διοίκηση του Βοστανείου και της 2η ΥΠΕ, στα μέλη της ΓΣ ΟΕΝΓΕ και στους προέδρους των Ενώσεων, αναφέρει ότι «ο γιατρός επιστημονικός υπεύθυνος του Κ.Υ Άντισσας Λέσβου από 21 Ιουνίου έχει απευθύνει υπηρεσιακό έγγραφο προς την διοίκηση της 2ης ΥΠΕ, όπου για μια ακόμα φορά αναφέρονται τα τραγικά προβλήματα ιατρικού και λοιπού προσωπικού. Είχαν προηγηθεί και άλλα παρόμοια έγγραφα. Στο τελευταίο, ο συνάδελφος δηλώνει πως το Κ.Υ είναι πια στα όρια της πλήρους λειτουργικής κατάρρευσης και πως ο ίδιος λόγω αυτών των συνθηκών δεν επιθυμεί να είναι πλέον επιστημονικός υπεύθυνος».

Ένας άλλος φορέας μας, κοινωνική δομή, η «ΜΟΝΑΔΑ  ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΩΝ» δηλ. το Γηροκομείο μας, που για δυο κοντά γενεές οι Αντισσαίοι το περίμεναν με αδημονία, προκειμένου να δώσουν στους γέροντές  τους την προστασία, περίθαλψη και γενικά ανθρωπιά που δικαιούνται λίγο πριν εγκαταλείψουν τα εγκόσμια, ατυχώς δεν υπάρχει πια. Τούτο μετά την αντί «πινακίου φακής», 100 Ευρώ το χρόνο, εκχώρησή του στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Σιγρίου. Αυτό, με κατά πλειοψηφία απόφαση του Δ.Σ. του Δήμου. Άσχετα κι’αν η απόφαση αυτή είναι τρωτή, αφού αλλαγή χρήσης από κοινωνική δομή προστασίας γερόντων σε χώρο φιλοξενίας  φοιτητών, επισκεπτών του Απολιθωμένου αποκλίνει των θεσμικώς ισχυόντων.      

Μέσα σ’αυτό το θολό και γκροτέσκο τοπίο, φαίνεται και μια αναλαμπή που άρχισε να εκπέμπεται από έναν, ως προ διετίας υπό κατάρρευση κοινωνικό μας φορέα. Αυτού, που το φωτισμένο μυαλό του μέντορά μου Γιάν.Β.Φωτιάδη, ίδρυσε προ αιώνος και απάλλαξε τον Αντισσαίο αγρότη, ελαιοκαλλιεργητή και κτηνοτρόφο απ’την εκμετάλλευση, τοκογλυφία και απόλυτη φτώχεια.  Ο Συνεταιρισμό μας. Έχω γράψει επανειλημμένως γι’αυτόν. Εδώ και δέκα περίπου χρόνια βλέποντας τα σημάδια της πλήρους απαξίωσής του, ως συνεταιριστής ο ίδιος, έκανα ότι περνούσε απ’το χέρι μου (προσφυγή  στο αρμόδιο Υπουργείο, προσπάθεια κινητοποίησης των κατά περιόδους Προέδρων κ.λπ.). Η τελευταία μου σχετική ενέργεια, όταν διαπίστωσα την θέληση, τις γνώσεις,  αλλά και την ικανότητά της να υπάρξει μία δημιουργική Πρόεδρος, η κ.Βάγια Καρίνου της παραχώρησα  την  του συνεταιριστού μερίδα μου. Και χαίρομαι που βλέπω ότι η κ.Πρόεδρος πράγματι ικανοποίησε στο ακέραιο τις προσδοκίες μου. Η προσωπική της σφραγίδα ήδη φαίνεται πρώτα και κύρια στα θεσμικώς απαιτούμενα (σύγχρονο καταστατικό, ενημέρωση μητρώων, επικαιροποίηση μερίδων κ.άλ.). Ακόμη,  απ’το συμμάζεμα και τον ευπρεπισμό του εξωτερικού χώρου του ελαιοτριβείου του, (εξωτερικά κάγκελα, περιφρούρηση του, βάψιμο σιλό πυρήνας κ.άλ.). Αυτό το οποίο αναμφίβολα μου δίδει ιδιαίτερη ικανοποίηση είναι το καλαίσθητο φιαλίδιο με λάδι, που φέρει την εξ ίσου καλαίσθητη τυπωμένη ετικέτα, «ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΣΣΑΣ,    ΠΑΡΑΓΩΓΗ 2023,  100 ml, ΠΑΡΘΕΝΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ» και πιο κάτω το ωραίο «σήμα κατατεθέν» του Συνεταιρισμού,  εμπνεύσεως της κ.Προέδρου. Ένα πρωτότυπο  προϊόν που μελέτησε, σχεδίασε και δημιούργησε, και είχε την ευγένεια να μου προσφέρει ένα, σε αναγνώριση της προσφοράς μου.   

Θέλω να πιστεύω, ότι τα προαναφερθέντα  αποτελούν  προμήνυμα ότι ο Συνεταιρισμός μας  μπορεί να υπάρξει το αποκούμπι των Αντισσαίων παραγωγών, όπως για δεκαετίες, απ’την ίδρυσή του το 1928.

Είναι στο χέρι όλων των Αντισσαίων πλαισιώνοντας τον, να μπορέσουν να προφυλαχθούν από τις  θύελλες των δύσκολων αυτών καιρών  που όλοι βιώνουμε, τώρα που δυστυχώς έχουν χάσει όλους τους άλλους φορείς που προανέφερα.