Τα απόνερα των πρόσφατων Ευρωεκλογών, στα πολιτικά μας πράγματα . Άρθρο μου στην "Αιολίας λόγος"/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

σελ. 16                  ΔHMOKPATHΣ             Σαββατοκύριακο 13 Ιουλίου 2024

Αιολίας λόγος

Τα απόνερα των πρόσφατων Ευρωεκλογών, 

στα πολιτικά μας πράγματα.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Η αλαζονεία του 41%, των προ έτους γενικών εκλογών η οποία με ξεχωριστή έπαρση εκδηλωνόταν σ’όλη την κλίμακα της Κυβερνητικής εξουσίας για ένα χρόνο, κατέρρευσε και μάλιστα  με ξεχωριστό πάταγο από τα αποτελέσματα της κάλπης της 9^ης Ιουνίου. Αυτό το 41% κατά τη λογική των της Ν.Δ., αρχής γενομένης  απ’τον Πρωθυπουργό  Κυρ.Μητσοτάκη, είχε ανατρέψει ακόμη και τα απλά μαθηματικά, αγνοώντας  το πάνω απ’το μισό του εκλογικού σώματος και συγκεκριμένα το  59% (έξι στους δέκα Έλληνες) που δεν είχαν ψηφίσει Ν.Δ. Ασφαλώς επειδή οι αρχές της αριθμητικής δεν παραβιάζονται με ετσιθελισμούς και σολικισμούς σκέψης, ο λαός ήρθε να τους το θυμίσει μέσα απ’την κάλπη των Ευρωεκλογών. Βέβαια προ αυτών, ο λαός εκδήλωνε  τη δυσαρέσκεια του με κάθε τρόπο, δίνοντας μηνύματα στους Κυβερνώντες ότι «στραβά πηγαίνουν». Αυτό το είχε συνειδητοποιήσει απόλυτα, ο Κυρ.Μητσοτάκης. Έτσι, προκειμένου να προλάβει την οποιαδήποτε κριτική απ’την αντιπολίτευση αλλά και όποια αντίδραση  εντός της παράταξης του, είχε πει ότι η Ν.Δ. στόχευε σε αποτέλεσμα αντίστοιχο των Ευρωεκλογών του 2019 και εν πάσει περιπτώσει όχι χαμηλότερο του τότε 33%.

Το κύριο πρόβλημα που στην κυριολεξία υπήρξε η «αχίλλειος πτέρνα» της   Κυβέρνησης, ήταν το θέμα της ακρίβειας και τούτο σαφώς το γνώριζαν οι κρατούντες. Έγραφα σχετικά εδώ, στην “Αιολίδας λόγος”  της 8/6/2024:

«Ασφαλώς, επειδή το προφανές δεν μπορούν να το παραγνωρίσουν και να το αποσιωπήσουν οι Κυβερνώντες μας, απ’τον Πρωθυπουργό ως κάτω τον τελευταίο κυβερνητικό παράγοντα, αυτομαστιγώνονται, λέγοντας αδιάλειπτα  ότι πρόβλημά τους είναι η ακρίβεια. Εθνική προτεραιότητα,  το ονοματίζουν.  Έτσι  ομολογώντας το ευθέως, θεωρούν ότι το εξορκίζουν, παρόλο ότι  ξέρουν ότι οι ίδιοι θα’πρεπε να λύσουν το πρόβλημα. Το αποτέλεσμα όμως δείχνει. Ανικανότητα. Υποχρέωση των κυβερνώντων είναι η λύση του προβλήματος. Όχι ο εξορκισμός του. Ο Λαός που γνωρίζει πολύ καλά το πρόβλημα, αφού το βιώνει καθημερινά,   απαιτεί λύση αυτού κι όχι διαπίστωση της  ύπαρξής του».

Τελικά η κάλπη της 9/6/2024 έδειξε, τη Ν.Δ, να περνά κάτω απ’τον πήχη του 33%, που είχε θέσει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. Μάλιστα κατά ολόκληρο 5%! Έτσι, έναντι του 41%,  των προ έτους εθνικών εκλογών, το κυβερνόν κόμμα έχασε δεκατρείς ποσοστιαίες μονάδες δηλ. περίπου το 1/3  της δύναμής του!

Πανικόβλητος, τότε, ο Πρωθυπουργός με το ποσοστό του στο 28%,  προέβη σε άμεσο ανασχηματισμό. Ουσιαστικά, για να  εξοβελίσει απ’την Κυβέρνηση τον κατ’αυτόν υπεύθυνο για την ακρίβεια, τον Υπουργό Ανάπτυξης.  Οι μετακινήσεις άλλων Υπουργών από ένα Υπουργείο στο άλλο, ήταν απλά για να τηρηθούν τα προσχήματα.

Πάντως η οίηση η εκ του 41%, μετά τις Ευρωεκλογές, κομματιάστηκε και κανείς τους πια δεν τολμά να το αναφέρει.

Και αν μεν οι της Ν.Δ. πλήρωναν τα επίχειρά τους,  έχοντας  απώλεια  ~1/3 της δύναμής της κατά τα προλεχθέντα, αυτό που είναι παράξενο, είναι το τι συμβαίνει  στα κόμματα της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος.       

Αρχίζω από την ελάσσονα, το ΠΑΣΟΚ. Εκ των τριών κυβερνητικών κομμάτων, το ΠΑΣΟΚ, πρέπει να λεχθεί, ότι είναι το μόνο που είχε στις Ευρωεκλογές  ποσοστιαία αύξηση έναντι των προ έτους αποτελεσμάτων του. Περίπου 1%. Κι όμως «σαν έτοιμοι από καιρό» όπως λέει ο μεγάλος Καβάφης, κι ενώ ακόμα δεν είχαν ανακοινωθεί τα τελικά αποτελέσματα, θυμούμαι δύο εκ των ήδη επτά, οκτώ, υποψηφίων στην κούρσα της εκλογής νέου Προέδρου με τις στην τηλεόραση δηλώσεις τους, έθεσαν θέμα αρχηγού. Αιτιάσεις; Διάφορες, αλλά ασαφείς έως έωλες. Το μόνο ξεκάθαρο ότι θα ήθελαν να γίνουν οι ίδιοι, χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Τούτο, εκ του ότι, ήταν απ’τους πρώτους που έτρεξαν να υποβάλλουν την υποψηφιότητά τους. Ο Πρόεδρος Ανδρουλάκης σοφά ποιών, για να πάψει η εσωστρέφεια  στο κόμμα, στη  συνεδρίαση της Κ.Ε. της 30^ης Ιουνίου αφού έκανε εκτεταμένη ανάλυση των επιτυχιών του, με κύριο ότι πήρε το κόμμα στο 8% και μέσα σε δύο χρόνια το ανέβασε στο 12%, αλλά κι άλλα υπέρ της πολιτείας του επιχειρήματα ως Προέδρου, που ανέτρεπαν τη σπουδή των αντιπάλων του να θέσουν θέμα ηγεσίας,  με παρρησία ανήγγειλε την 6^η Οκτωβρίου, ως ημέρα διεξαγωγής εκλογών για την ανάδειξη Προέδρου. Από τότε η κατάθεση υποψηφιοτήτων γίνεται με ρυθμό, μιάς ανά ημέρα! Ως τώρα που γράφεται το παρόν έχουμε πέντε άνδρες (Ν.Ανδρουλάκης, Π.Γερουλάνος, Χ.Δούκας, Μ-Ι.Κατρίνης, Ι.Κανελάκης) και δύο γυναίκες (Ν.Γιαννακοπούλου, Μ.Αποστολάκη). Ακούγεται, αλλά και η ίδια το δήλωσε, ότι δεν θα είναι απούσα από τις τρέχουσες  διαδικασίες, το μεγάλο αγκωνάρι του εκσυγχρονισμού Α.Διαμαντοπούλου. Πάντως αν αυτή η συρροή υποψηφιοτήτων δεν αποτελεί ευτελισμό της διαδικασίας, δείχνει περίτρανα ότι μέσα στο υπόλοιπο ΠΑΣΟΚ, το ένα τέταρτο του άλλοτε κραταιού Κινήματος, περισσεύει η προσωπική φιλοδοξία.

Και ερχόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα, του για χρόνια 4%, που έγινε κυβερνητικό κόμμα όταν ο Λαός φρύαξε  βλέποντας την παρά φύση ένωση των άλλοτε ταξικών αντιπάλων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μεταξύ 2011-2014 (Α.Σαμαράς, Β.Βενιζέλος). Τότε που το ΠΑΣΟΚ του ~44% (εκλογές του 2009) το τιμώρησε στο ~4% (εκλογές 2015).      

Ο πολύπαθος ΣΥΡΙΖΑ που απ’το 2015 ως σήμερα έχει υποστεί επανειλημμένα αρνητικές συνέπειες, εκ διασπάσεων, αποχωρήσεων, νέων σχηματισμών, (Αριστερή Πλατφόρμα–Λαφαζάνης, ΜΕΡΑ 25, Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας), προ δεκαμήνου, μέσα από διαδικασίες απ’τη βάση απέκτησε αρχηγό τον Σ.Κασσελάκη. Τούτος, είχε βάλλει στόχο στις Ευρωεκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει στο ~20%. Όμως τούτο τελικά ήταν 14% δηλ. περίπου τέσσερις μονάδες  λιγότερο από τα αποτελέσματά του στις προ έτους εκλογές. Αυτό όπως ήταν φυσικό πυροδότησε εντός του κόμματος κινήσεις. Τελευταία, αυτή  των 87 (εκ των οποίων 7 βουλευτές). Τούτο, επικαλούμενοι την έλλειψη συλλογικότητας, -αφού τα όργανα του κόμματος έχουν να συνέλθουν έξη μήνες-, ζητούσαν ξεκαθάρισμα θεμάτων διαπλοκής, συμφερόντων,  μαύρου χρήματος (αυτό σε συνάρτηση προς το κλείσιμο της ιστορικής “Αυγής”) και δημοψηφίσματα απ’τη βάση. Βέβαια το κείμενο των 87 καταψηφίστηκε κατά την Κ.Ε. της 6/7/2024, ο δε Πρόεδρος Κασσελάκης που κατήργησε τα ως τώρα όργανα του κόμματος, για να τα αντικαταστήσει με άλλα, είπε ότι  «θα σας ταράξω στη συλλογικότητα».

Όλα τα πιο πάνω, φαίνονται αλλοπρόσαλλα. Και στα τρία κόμματα εξουσίας. Τέτοια και τόσα, ώστε ο Γεν.Γραμματέας του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπας, επιχαίροντας, να τα χαρακτηρίζει, με μια λέξη: «τουρλουμπούκι».

Και η  μεν Δεξιά, με το μερικό φτιασίδωμα της δια του ανασχηματισμού έχει δώσει κάποιο διέξοδο στα δικά της αδιέξοδα, παράλληλα δε κρατώντας τα ηνία της εξουσίας για άλλα τρία χρόνια,  πράγμα που δρα ως συγκολλητική ουσία,  κρατιέται ενωμένη.

Τα δύο κόμματα της αριστεράς, όμως τι κάνουν;  Ο Λαός μέσω αυτών των ομφαλοσκοσπήσεων τους, τι μπορεί να προσδοκά;

Άραγε, το  ότι η Γαλλική ανατροπή της δεύτερης Κυριακής των εκλογών 30/6^ου και 7/7^ου που έριξε την ακροδεξιά Λεπέν απ’την πρώτη στην τρίτη θέση εντός μιας βδομάδας,  όταν συσπειρώθηκαν οι αριστερές συνειδήσεις των Γάλλων, θα μπορούσε να υπάρξει πρότυπο για τις δικές μας αριστερές συνειδήσεις; 

Άμποτε ...