Εις μνήμην. Νεκρολογία για τον Αείμνηστο Πρωτοσύγκελο Νικόδημο, "Αιολίας λόγος"/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 

σελ 14                    ΔHMOKPATHΣ                    Σαββατοκύριακο 5 Οκτωβρίου 2024

  Αιολίας λόγος                                         

Εις μνήμην.

Του Δρος Τάκη Χαράλ. Ιορδάνη

Συγκλονίστηκα χθες νύχτα,  απ’ το θλιβερό μαντάτο που μου μετέφερε ο καλός, κοινός μας φίλος Δημ. Σαρρής για το ότι ‘‘αποδήμησε εις Κύριον’’ ο Πρωτοσύγκελος Νικόδημος Κουτσαμπάσης.  Με τον Μακαριστό Νικόδημο, μας συνέδεε άδολη, μακρά φιλία, από  τότε  που ήμασταν 15χρονα μαθητούδια.

Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον Μακαριστό Νικόδημο, (τότε Στρατή) Κουτσαμπάση, στο Οικοτροφείο των Αριστευόντων Μαθητών  που πρωτολειτούργησε, στο «Κατσακούλειο» δίπλα στο Βοστάνειο, τον Απρίλιο του 1961. Το Οικοτροφείο  που ιδρύθηκε  από τον Μακαριστό Ιάκωβο Β! προκειμένου αριστούχοι μαθητές απ’ τα χωριά  να «φοιτήσουν  εις τα Γυμνάσια προς αξιοποίηση του δοθέντος αυτοίς Άνωθεν ταλάντου της ευφυΐας και της επιδόσεως αυτών εις τα γράμματα»   όπως έγραφε στην Ιδρυτική του Πράξη.

Ο καλός φίλος Στρατής ήταν ένας από τους 16 που αποτελέσαμε το  πρώτους οικοτρόφους του. Άνθρωπος εύχαρις,  ταπεινός, διακριτικός, πάντα χαμογελαστός ήταν ιδιαίτερα αγαπητός απ’ όλους μας που έτσι αποσπούσε  την εκτίμηση και τον σεβασμό μας  όντας και μεγαλύτερος απ’ όλους μας.  Από τότε είχε δείξει την αγάπη του προς την Εκκλησία και την έφεσή του προς την Ιεροσύνη.  Όταν φύγαμε από το νησί, ο καθένας μας ακολούθησε το δρόμο του. Ο γράφων το παρόν στην Αθήνα για να σπουδάσω στο Μετσόβιο και εκείνος  στη Χάλκη Κωνσταντινουπόλεως απ’ όπου και απεφοίτησε ως πτυχιούχος της εκεί Θεολογικής σχολής. Μετά την αποφοίτησή του πήγε στον Πάτμο και έγινε μοναχός όπου και έλαβε το όνομα Νικόδημος. Όταν γύρισε στο νησί, διορίστηκε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Λειμώνος. Μετά την χειροτονία του αρχικά σε διάκο και στη συνέχεια πρεσβύτερο το 1968   υπήρξε εφημέριος- προϊστάμενος του Ι.Ναού Πανεμεγίστων Ταξιαρχών  και παράλληλα αρχιερατικός επίτροπος στην γενέτειρά του, τον Μανταμάδο.  Παράλληλα προς τα ιερατικά του καθήκοντα, όντας φιλομαθέστατος ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου  Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης.

 Η πλατειά μόρφωσή του είχε ως αποτέλεσμα να προαχθεί σε Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Μηθύμνης, το 1973. Εκεί τιμώντας το υψηλό αξίωμά του προσέφερε τις υπηρεσίες του προς τους συμπατριώτες του ακρίτες της Δυτικής Λέσβου με αγάπη και αφοσίωση επί πενήντα και πλέον έτη. Ήταν προσηνής, σεμνός, καταδεκτικός, με γλυκιά λαλιά, και όλα αυτά τον έκαναν αγαπητό στον συνάνθρωπό του. Από το 1973 επίσης είχε διοριστεί Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως Μηθύμνης. Ο από άμβωνος λόγος του χαρακτηριζόταν από  εμβρίθεια, σοφία  και αρχοντιά που  απέπνεε η φιλοσοφία της Χάλκης και απαύγασμα  των  μετέπειτα Πανεπιστημιακών του σπουδών. Οι πνευματικές του αρετές του σεπτού αυτού λευίτη,  τον είχαν καταστήσει πνευματικό της Μητροπόλεως και πλήθος ανθρώπων προσέφευγαν στο υψηλό λειτούργημά του. Αυτό που τον χαρακτήριζε επίσης ήταν το ότι  προσέφερε χωρίς  φειδώ τα ιερατικά του καθήκοντα σε πλείστα όσα χωριά, που στερούνταν εφημερίου. Πάντα είχε την απόλυτη αφοσίωση στο καθήκον και ευρίσκετο πάντα επί των επάλξεων. Όταν ο αείμνηστος Ηγούμενος Νικόδημος Παυλόπουλος εγκατέλειψε τα εγκόσμια, προ οκταετίας τότε ο Νικόδημος Κουτσαμπάσης  ανέλαβε και τα καθήκοντα του Ηγουμένου του Μοναστηρίου του Λειμώνος.

Καθ’ όλη αυτή την μακρά περίοδο της ιεροσύνης του είχε την απόλυτη στήριξη και εκτίμησή του Μητροπολίτη του, κ. Χρυσοστόμου. 

Αν και η παιδεία, η μόρφωση και η όλη συγκρότησή του περί την Εκκλησία και τα θρησκευτικοδογματικά της υπήρξε μεγάλη δεν αξιώθηκε να φορέσει την Επισκοπική Μήτρα, αφού δυστυχώς οι επαΐοντες και σχετικώς αρμόδιοι δεν εξετίμησαν τις αρετές και τα προσόντα του.  Βλέπεις η αφοσίωσή του στο Ποίμνιο του, ως ιερέας του καθήκοντος, στην ακριτική Μητρόπολη  Μηθύμνης δεν του παρείχε την δυνατότητα  ανάπτυξης δημοσίων σχέσεων (PR, κατά την διεθνή ορολογία του μάρκετινκ), όπως είχαν άλλοι που επεδίωκαν  να ιερουργούν στο κλεινόν άστυ.  

Σε ότι αφορά τα της μακράς φιλίας μας θα πρέπει να πω ότι πάντοτε ανταποκρινόταν με ιδιαίτερη ζέση στις εκάστοτε προσκλήσεις μου. Στα καλέσματά μου είτε αυτά αναφέρονταν στις εκδηλώσεις κοινωνικών μου αγώνων, είτε ήταν προσωπικής  φύσεως.  Ήταν παρών, εκπροσωπών την Εκκλησία και τον Μητροπολίτη του στις ολομέλειες  της Επιτροπής Αγώνα  στο Σκαλοχώρι για τον «οδικό άξονα  Καλλονής-Σιγρίου»  και μάλιστα και στις τέσσερις (2009,2010, 2013, 2023) ή στην τελετή της ονοματοδοσίας της Κεντρικής οδού Αντίσσης σε «Οδό Γιάννη Β.Φωτιάδη». Στην ιδέα μου να τιμήσουμε του αείμνηστο Μητροπολίτη Ιερισσού και Αγίου όρους Νικόδημο Αναγνώστου, τον διευθυντή μας στο Οικοτροφείο Αριστευόντων Μαθητών με το να του στήσουμε την προτομή του στον αύλειο χώρο της Μητροπόλεως Μυτιλήνης, συστρατεύθηκε με μένα  και  τον κοινό φίλο μας Δημήτρη Σαρρή. Το ότι, ενώ ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ.Ιάκωβος, μας είχε δώσει την σχετική άδεια, δεν μπορέσαμε να κάνουμε πράξη την ιδέα μας αυτή,  το έφερε βαρέως, αφού δυστυχώς οι υπερτετρακόσιοι  οικότροφοι που έζησαν στο Οικοτροφείο κατά τα 36 χρόνια λειτουργίας του, δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας.    Σ’ ότι αφορά τα προσωπικά μου, πάντα μου απέδιδε ιδιαίτερη τιμή αφού ήταν παρών, συνιερουργών με τον πατέρα Λεωνίδα στις κηδείες αγαπημένων μου, πατέρα, μητέρας και αδελφού, όπου από το στόμα του ακουγόταν λόγος παραμυθίας, κατευναστικός και παρηγορητικός. 

Προ εβδομάδος περίπου που είχε επισκεφθεί την Πτερούντα μου τηλεφώνησε χαρούμενος λέγοντας μου  «πέρασα τον δρόμο σου, αυτόν για τον οποίο τόσα χρόνια, όπως ξέρω, σκληρά αγωνίστηκες. Μετά την Πτερούντα,  με φίλο πήγαμε στο Σίγρι, και στην κυριολεξία τον απόλαυσα. Μπράβο σου, οι κόποι σου έπιασαν τόπο». Αυτό, λες και ήθελε να μου πει το στερνό αντίο..    

Αξέχαστε και αγαπητέ φίλε Στρατή των παιδικών μου χρόνων,

Αξέχαστε και αγαπητέ φίλε Νικόδημε Πρωτοσύγκελε, να ξέρεις ότι άφησες έντονο το ίχνος του περάσματός σου απ’ τον εφήμερο τούτο κόσμο.  Να ξέρεις ότι θα μείνεις πάντα στη μνήμη όλων μας, συγγενών, φίλων, της ιερατικής τάξεως ανθρώπων και  όλων όσων ως  ποιμένας τους, σε είχαν καθοδηγητή τους. Πάντα θα σ’ έχουμε στην καρδιά και στη μνήμη μας γιατί δεν θέλουμε να σε ξεχάσουμε αφού όπως λέει ο ποιητής «τότε πεθαίνουν οι νεκροί όταν τους λησμονάμε».

ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!