σελ. 16                       ΔHMOKPATHΣ                      Σαββατοκύριακο 15 Μαρτίου 2025

Αιολίας λόγος

“Δεν έχω οξυγόνο …”

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Η 28η Φεβρουαρίου 2023, ημέρα του τραγικού σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, εκ των πραγμάτων αναγορεύεται σε αποφράδα ημέρα για την Ελληνική Κοινωνία. Ημέρα κατά την οποία 57 παιδιά μας έγιναν θυσία στο Μολώχ της Κρατικής μας ανευθυνότητας. Ανευθυνότητα που διατρέχει όλη τη ραχοκοκαλιά της ιεραρχίας των θεμελιωδών θεσμών της Πολιτείας. Ανευθυνότητα που καταδεικνύεται απ’ το ότι έχουν περάσει 24 ολόκληροι μήνες και κανείς ακόμη δεν πέρασε το κατώφλι ναού της Θέμιδος, δεν δικάστηκε και βέβαια δεν πλήρωσε για τον χαμό των 57 αυτών ψυχών. Λες και τους 57 αυτούς συνανθρώπους μας τους τέλειωσε κάποιο στοιχειό της Φύσης. Ανευθυνότητα, της εκτελεστικής αλλά και δικαστικής εξουσίας. Ακόμη και αυτής της νομοθετικής.

Πέρασαν δύο ολόκληρα χρόνια και οι ψυχές αυτές δεν μπορούν να βρουν ανάπαυση, αφού ακόμη είναι αδικαίωτες.

 Μία τραγωδία που η Κυβέρνηση αρχικά πήγε να την αποδώσει σ’ ενός ανθρώπου λάθος. Ενός δύσμοιρου ανθρώπου ο οποίος ανεκπαίδευτος γι’ αυτό το πόστο, τοποθετηθείς εκεί κατά παρέκκλιση νόμων και διατάξεων, ρουσφετολογικά, παρίστανε τον σταθμάρχη του νευραλγικής σημασίας σιδηροδρομικού σταθμού Λάρισας. Αποτέλεσμα, λανθασμένοι του χειρισμοί έκαναν να βάλει στην ίδια γραμμή δύο αντιθέτως κινούμενα τρένα. Την προς Θεσσαλονίκη επιβατηγό αμαξοστοιχία, με αντιθέτως κινούμενη εμπορική. Η σύγκρουση τους αναπόδραστη. Τούτο, στην περιοχή των Τεμπών, γεμίζοντας μοιραία, όλη την Ελλάδα οδύνη και θλίψη. Πενήντα επτά νεκροί επί τόπου. Όλη η κοινωνία, αποσβολώθηκε, έμεινε άφωνη. Σιγά και δειλά άρχισαν μετά, στόματα να ανοίγουν. Αυτό που πρωτοακούστηκε, ήταν η απουσία συστήματος ασφάλειας.

 Συγκεκριμένα, η έλλειψη του συστήματος αυτού που θα απέτρεπε τις συνέπειες ανθρώπινου λάθους. Γι’ αυτό το σύστημα, που δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα, δαπανήθηκαν εκατομμύρια και χρόνος δυσανάλογα μεγάλος. Τούτο, δια ηλεκτρικής σηματοδότησης σε σιδηροδρομικό δίκτυο μήκους 600 χλμ. ως τη Θεσσαλονίκη. Αυτό θα γινόταν μέσω της περιβόητης πια Σύμβασης 717 απ’ το 2014. Κατ’ αυτή ως είχε σχεδιασθεί, θα επιτυγχανόταν η μεγιστοποίηση της ασφάλειας, η αύξηση της χωρητικότητας και η μείωση του λειτουργικού κόστους. Αλλεπάλληλες τροποποιήσεις της, εμπλοκή Υπουργείων, υπηρεσιών, υπηρεσιακών παραγόντων, φορέων, διαφόρων εργολάβων, υπεργολάβων και γενικά μία δαιδαλώδης πορεία εξέλιξης αυτής, ενώ το έργο θα έπρεπε να είχε ολοκληρωθεί το 2016, δυστυχώς, τούτο τράβηξε για επτά! ακόμη ολόκληρα χρόνια ως την 28.2.2023, ημερομηνία της μεγάλης θυσίας των 57 αυτών τραγικών θυμάτων.

Τις μέρες που επακολούθησαν έλαβε χώρα ένα χωρίς ντροπή πινγκ-πονγκ ευθυνών, σε πολιτικό επίπεδο. Συνεχίστηκε η όλη διαδικασία, όμως με ρυθμό χελώνας, τόσο σε κυβερνητικό όσο και δικαστικό επίπεδο. Τούτο ανάγκασε τους γονείς και συγγενείς των θυμάτων να οργανωθούν, να γίνουν ερευνητές, επιθεωρητές, να χρησιμοποιήσουν συμβούλους (πραγματογνώμονες, νομικούς) κι έτσι να φέρουν στο φως στοιχεία, δεδομένα, λεπτομέρειες, ότι δεν έκαναν δηλαδή, οι όποιοι υπεύθυνοι της Πολιτείας. Ακόμη κι αυτή η ευθύνη που αναλογούσε στον άμεσα πολιτικά υπεύθυνο υπουργό Υποδομών και Μεταφορών Κωστ.Α.Καραμανλή, στο Κοινοβούλιο, η Κυβερνητική πλειοψηφία στην επί τούτου εξεταστική επιτροπή, «προστάτευσε». Μετά, τον έβαλε και υποψήφιο στις εκλογές! Έτσι ακηλίδωτο τον επανεξέλεξε βουλευτή! Πάντως στην όλη εξέλιξη του τραγικού αυτού γεγονότος οι πληροφορίες για τα αίτια, προέκυπταν με το σταγονόμετρο.

Αρχικά αυτό που εμβρόντητος άκουσε ο Λαός, ήταν ότι ευθύς μετά το δυστύχημα και μάλιστα κατά τη διάρκεια νύχτας υπήρξε παρέμβαση φορέων της Πολιτείας και ΟΤΑ στο να επιτευχθεί το λεγόμενο μπάζωμα της περιοχής. Τούτο δε, σε χρόνο ρεκόρ, τριών ημερών. Κατ’ αυτό αποκομίσθηκαν τα εκ του δυστυχήματος υλικά των τρένων, μαζί με το χώμα της περιοχής στο οποίο λέγεται ότι υπήρχαν ακόμη και ανθρώπινα μέλη και υπολείμματα.

 Ένα άλλο τραγικό, το οποίο αποτέλεσε σημείο τριβής, ακόμη και σε Πρωθυπουργικό επίπεδο, ήταν το αν η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε υλικό έκρηξης (κάποιον υδρογονάνθρακα;), που δια στόματος Κυρ. Μητσοτάκη αρχικά είχε λεχθεί ότι δεν μετέφερε, ενώ ύστερα από πολλούς μήνες ο ίδιος παραδέχθηκε το αντίθετο. Αυτό, όταν πια αδιαμφισβήτητα ήταν δεδομένο πως της σύγκρουσης, επακολούθησε φοβερή έκρηξη που δημιούργησε μια τρομακτική πυρόσφαιρα όπου δυστυχώς, εκ των 57, κάηκε ένας σημαντικός αριθμός, που είχαν γλιτώσει απ’ τη σύγκρουση αυτή καθ’ αυτή.

Η σε τελευταία φάση, συνταρακτική πληροφόρηση της κοινής γνώμης ήταν το ηχητικό δεδομένο απ’ το 112, που αποκάλυψε ειδικός πραγματογνώμονας δημοσίως, ότι μετά την σύγκρουση, ακούγονταν απελπισμένη φωνή παιδιών λίγο πριν καούν ζωντανά, «δεν έχω οξυγόνο».

 Ασφαλώς κι άλλα ευρήματα, αλλά και κυβερνητικές παλινωδίες και ασυνέπειες έκαναν την ελληνική κοινωνία ολίγον κατ’ ολίγον να χάνει την εμπιστοσύνη της προς τους θεσμικά αρμόδιους της Πολιτείας. Όλους αυτούς τους εικοσιτέσσερις μήνες, η όλη κατάσταση γύρω από την τραγωδία των Τεμπών μεταμορφωνόταν σιγά σιγά σε ένα τέναγος άκρας στασιμότητας. Ένα έλος αποκρουστικό. Στην κυριολεξία όζον. Οσμές, βρωμιά και μπόχα απ’ αυτό κατέλαβαν όλη την ατμόσφαιρα της χώρας. Έτσι όλοι οι Έλληνες δεν μπορούσαν πια να ανασάνουν. Δεν είχαν Οξυγόνο.

Προκειμένου να διατρανώσουν αυτό, αυθόρμητα, ασυντόνιστα και αυτόκλητα πραγματοποίησαν σ’ όλες τις πόλεις της Ελλάδας αλλά και πολλές του εξωτερικού δύο πάνδημα συλλαλητήρια. Το πρώτο, στις 26 του Γενάρη. Το δεύτερο στις 28 του Φλεβάρη, την προ δύο χρόνια, ημερομηνία της τραγωδίας. Το κύριο σύνθημα που με στεντόρεια μυριόστομη φωνή ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης ήταν «Δεν έχω Οξυγόνο». Και τα δυο συλλαλητήρια ήταν μεγαλειώδη. Το δεύτερο για την Αθήνα, ήταν ανώτερο και αυτών των ιστορικών μαζικών προεκλογικών συγκεντρώσεων του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου που βίωσα, τη δεκαετία του ‘80. Το τραγικό της όλης υπόθεσης που συθέμελα έχει σείσει και συγκλονίσει την Ελληνική Κοινωνία, θα μπορούσε να έχει καταλαγιάσει, αν είχαν απαντηθεί τα δύο ερωτήματα.

 Η Κυβέρνηση, προκειμένου να διαλευκανθεί το τραγικό αυτό δυστύχημα εντός λελογισμένου χρονικού ορίζοντα, έκανε ότι έπρεπε;

Η Δικαιοσύνη, προέταξε έναντι άλλων, την υπόθεση της διαλεύκανσης της υπόθεσης αυτής, ώστε δύο χρόνια μετά, η Ελληνική Κοινωνία να έχει πλήρως ικανοποιηθεί από κάθε άποψη; Εξ αντικειμένου η απάντηση είναι όχι.

Άλλως θα γνωρίζαμε ότι:

 -Ήταν σύμφωνα ή όχι με τις διεθνείς προδιαγραφές οι ελληνικοί σιδηρόδρομοι και οι υποδομές τους. Στην αποθετική περίπτωση, το ποιοί ευθύνονται γι’ αυτό.

-Υπάρχει, για το δυστύχημα, σ’ όλη την κλίμακα της ιεραρχίας (διοικητικής, κυβερνητικής), ευθύνη ανθρώπινου παράγοντος(ων).

-Έγινε έκρηξη γιατί η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε την τάδε καύσιμη ύλη, βάση της δείνα φορτωτικής. Ακόμη ότι εκ της εκρήξεως που ακολούθησε μετά την σύγκρουση των τρένων, κάηκαν τόσοι εκ των 57 θυμάτων.

-Ετηρήθησαν μετά το δυστύχημα, τα πρωτόκολλα που προβλέπονται κατά τις διεθνείς δικονομικές πρακτικές.

 -Πολιτεία και ΟΤΑ παρενέβησαν και μάλιστα νύχτα και πραγματοποίησαν το μπάζωμα που έλαβε σε χρόνο ρεκόρ τριών ημερών, αφού είχαν ληφθεί όλα τα από την δικαιοσύνη προβλεπόμενα μέτρα, πρωτίστως με απόλυτο σεβασμό στα θύματα και τους σωρούς αυτών.

Εκ του γεγονότος ότι εκατομμύρια ανθρώπων έλαβαν μέρος στο δύο συλλαλητήρια σηματοδοτείται πως υπήρξε δυστυχώς τεράστια υστέρηση στην απόδοση δικαιοσύνης, με αποτέλεσμα να υπάρξει η διέγερση των ανακλαστικών της κοινωνίας μας, που ανυπερθέτως απαιτεί την κάθαρση του δράματος.

Κάθαρση λυτρωτική, που παράλληλα θα αποτρέπει τέτοιες τραγωδίες στο μέλλον.