Η Έπαρση της Σημαίας μας στο Κάστρο της Μήθυμνας. Άρθρο μου στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ/Αιολίας λόγος

 

Σαββατοκύριακο 20 Σεπτεμβρίου 2025                    ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ                σελ.11                         

Αιολίας λόγος

         Η Έπαρση της Σημαίας μας στο Κάστρο της Μήθυμνας.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

      Ο  Αύγουστος, είναι μήνας υψηλής συναισθηματικής φόρτισης του εθνικού μας θυμικού, ως σηματοδοτών  «οικεία  κακά». Αυτό,  της μέγιστης καταστροφής του Ελληνισμού. Ο μήνας κατά τον οποίο στην μικρασιατική εκστρατεία, έσπασε το μέτωπο των Ελληνικών δυνάμεων  στο Εσκί Σεχίρ  το 1922, με συνέπεια  την κατάρρευση της Ελληνικής Στρατιάς. Η κατάρρευση αυτή, έκανε χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας να ατιμασθούν, να εξανδραποδιστούν, να κρεμαστούν ή ακόμη  και να  κατακρεουργηθούν απ’τα στίφη των βάρβαρων  αυτών εχθρών μας. Ακόμη, εκατοντάδες χιλιάδες ρακένδυτους, ξυπόλητους, απελπισμένους  Έλληνες   τους έριξαν στα νερά του Αιγαίου. Πολλοί  πνίγηκαν. Οι πιο τυχεροί κατάφεραν να περάσουν πρόσφυγες στα νησιά μας.   Τελικό αποτέλεσμα  η απώλεια της Μικράς Ασίας.  Η καταστροφή αυτή είχε ως αναπόδραστο δεδομένο την για πάντα απώλεια, των προ 3.000 χρόνων  εστιών του Ελληνισμού της Ιωνίας, Αιολίας κ.λπ..                                                                 Όπως όλοι οι πόλεμοι λήγουν με  μια συνθήκη, έτσι και για την περίπτωσή μας υπήρξε αυτή της Λωζάννης, που υπογράφηκε το 1923. Κατά προτεραιότητα καθόρισε τα  σύνορα. Ειδικά για τα νησιά μας ορίζεται ότι τα ευρισκόμενα τρία μίλια απ’τις ακτές της Ανατολίας,  ανήκουν στην Ελληνική κυριαρχία. Εξαίρεση,  τα νησιά, Ίμβρος και Τένεδος ως ελέγχοντα τον Ελλήσποντο. Όρισε ακόμη το να μείνει σ’αυτά ο Ελληνικός τους πληθυσμός. Το ίδιο κι αυτός  της Κωνσταντινούπολης, που αριθμούσε τότε ~300.000 άτομα.                                                                                                         Και ενώ απ’τη μεριά μας σεβαστήκαμε, ως πάντα κάνουμε, τα απ’τη συνθήκη της Λωζάννης προβλεπόμενα, οι Τούρκοι διαχρονικά  υποδαυλίζουν  αυτή, στοχεύοντας, με  κάθε λογής μέσα, τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, τελικά στην  κατάργηση της. Χαρακτηριστικότερη όλων, το πογκρόμ στην Πόλη το 1956. Συνέπεια αυτών,  ο  πληθυσμός των Ελλήνων  ουσιαστικά να «εξαϋλωθεί»,  έχοντας σήμερα μείνει ~2.000 άτομα  μόνο! Τούτο, σε αντίθεση με τους  Έλληνες Μωαμεθανούς της Θράκης που μένουν στις εστίες τους  ως ισότιμοι Έλληνες πολίτες με πλήρη δικαιώματα, τέτοια  που ακόμα  εκλέγουν και βουλευτές τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.  Οι Τούρκοι, αυτούς τους Έλληνες  πολίτες, ακόμη και τους Πομάκους (γηγενείς Θράκες),  τους ονομάζουν Τούρκους και με όποιο  τρόπο μπορούν, παρουσιάζονται προστάτες τους.                                                                        Όταν το 1974 οι Τούρκοι εισέβαλαν  στην Κύπρο, οι  Times του Λονδίνου πέραν των σχετικών δραματικών γεγονότων  περιλάμβαναν άλλο ένα θέμα Ελληνικού ενδιαφέροντος. Ένα ρεπορτάζ, με βάση μία δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης  της Τουρκίας που περιλάμβανε ένα χάρτη της Ελλάδος, με το Αιγαίο διχοτομημένο στον 25^ο μεσημβρινό. Τούτος  περνώντας  στα σύνορα Μακεδονίας και Θράκης και διχοτομώντας το Αιγαίο, χωρίζει στα δύο ακόμα και την Κρήτη. Το δυτικό  τμήμα του Αιγαίου, με μεγαθυμία το άφηναν να είναι στην Ελληνική δικαιοδοσία, ενώ το ανατολικό φυσικά στην Τουρκική.                                                                       Ύστερα από λίγα χρόνια  άρχισαν να θέτουν σ’εφαρμογή τα των σχετικών σκέψεων τους. Τάχα  προς έρευνα  πετρελαίου στο χώρο  του Αιγαίου  της κατ’αυτούς δικής τους δικαιοδοσίας, έβγαλαν  το Χόρα και το Σισμίκ. Το παροιμιώδες «βυθίσετε το Χόρα» του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως Ανδρέα Παπανδρέου, έκανε  οι Τούρκοι  να οπισθοχωρήσουν στις  αλλοπρόσαλλες  αυτές διεκδικήσεις τους. Ακολούθησε μετά, η επί χρόνια  “φάμπρικα” των  παραβιάσεων του Ελληνικού εναέριου χώρου, ως  και  υπερπτήσεων  των πολεμικών τους πάνω απ’τα νησιά μας.                                                                                             Κατά τη δεκαετία του 90 η  Τουρκία προέβαλε το  casus belli (αιτία πολέμου) εναντίον της Ελλάδας αν αυξήσει  τα χωρικά της ύδατα   στο Αιγαίο στα 12 μίλια, ως δικαιούται απ’το Δίκαιο της Θάλασσας (Σύμβαση ΟΗΕ). Τούτο εξακολουθεί να υφίσταται,  παρά την παρέλευση τριάντα ολόκληρων  χρόνων!   Λίγο μετά, το 1996, οι Τούρκοι προσπάθησαν να επιτύχουν,  το γκριζάρισμα ζωνών του Αιγαίου, με τα γεγονότα  της τραγικής νύχτας των Ιμίων.                                                                                   Ασφαλώς και δεν ξεχνούμε την τραγωδία που ελάμβανε χώρα στα νερά του Αιγαίου προ δέκα χρόνων όταν η Τουρκία άνοιξε την στρόφιγγα και άφηνε να «εισβάλλουν»  στα νησιά μας εκατομμύρια λαθρομετανάστες. Το ίδιο επεχείρησε να κάνει προ πενταετίας και στα χερσαία σύνορά μας, στον Έβρο. Αυτά όλα, αδιάφορο γι’αυτούς, ότι τα σύνορα μας είναι σύνορα της Ε.Ε.                                                                                                                        Στη λογική των προβαλλομένων ισχυρισμών και διεκδικήσεων τους από χωρισμό του Αιγαίου  με τον 25^ο μεσημβρινό, υπέγραψαν με την προσωρινή Κυβέρνηση της Λιβύης το ΤουρκοΛυβικό μνημόνιο,    παραγνωρίζοντας  ότι και τα νησιά  διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Ακόμη και την Κρήτη ουσιαστικά συμπεριέλαβαν στην έτσι αυθαίρετα δημιουργηθείσα  ΑΟΖ  τους.                                                                                  Και προχωρώντας φθάνουμε στο τελευταίο και μέγιστο που εκδήλωσαν οι Τούρκοι. Ο υπέρτατος αναθεωρητισμός.  Αρχικά ακούστηκε απ’τα χείλη του ΝεοΣουλτάνου, το ανεκδιήγητο «συνόρα της καρδιά τους», διευκρινίζοντας ότι  αυτά εκτείνονται πέραν των  φυσικών τους  συνόρων (άραγε της οθωμανικής αυτοκρατορίας;;), και έφθασαν στην κορύφωση, με το νεοφανές πρόσφατο αφήγημα τους. Το της «Γαλάζιας Πατρίδας», το καλλιεργούμενο απ’το νεοΣουλτανικό κατεστημένο του Ερντογάν. Ένα αφήγημα κατά το οποίο τα νησιά του Αιγαίου, σχεδόν στο σύνολό τους «εγκλωβίζονται» στα σύνορα της «Γαλάζιας Πατρίδας".                                       Απ’την πλευρά μας σ’όλες τους τις προκλήσεις, δεν μένουμε αδρανείς.  Το «Μολών λαβέ», είναι η μόνιμη απάντησή μας. Με τους διαχρονικά υψηλούς προϋπολογισμούς για την άμυνά μας στο ~3% του ΑΕΠ μας (όταν άλλων χωρών της Ε.Ε. είναι το μισό αυτού), την άοκνη  με αυτοθυσία δράση των ιπταμένων ηρώων  μας προς διασφάλιση  της υπεράσπισης του εναέριου χώρου μας, και την  απ’το ναυτικό και λιμενικό μας στη θάλασσα ως και του στρατού μας στον Έβρο, φύλαξη των συνόρων μας.                             Ασφαλώς την στην πράξη  στήριξη του «μολών λαβέ»,  έχουμε επιτύχει με εξοπλισμούς όλων των τομέων των Ενόπλων μας  Δυνάμεων [αεροπλάνα  F14  κ.άλ., άρματα μάχης Leopard, υποβρύχια, πυραύλοι (Patriot κ.άλ), πολεμικά πλοία και ότι άλλο μοντέρνο και σύγχρονο, ως τελευταία  τις κορβέτες Belhara, τα αεροπλάνα  Rafale,  F35, κ.λπ.].     Tο απ’την αρχαιότητα θέσφατο «αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο», αναγκαζόμαστε να ακολουθούμε, χωρίς ως λαός να είμαστε μιλιταριστές.           Παρ’ όλα αυτά πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Λαμβανομένου υπ’όψη του γεγονότος ότι σήμερα οι γείτονες μας είναι οκταπλασίου πληθυσμού έναντι ημών (προ αιώνος ήταν διπλάσιου), αυτό που χρειαζόμαστε  είναι  να είμαστε σε θέση να  διαθέτουμε κάποια στιγμή αυτά τα οποία  προβλέπει το δόγμα   «Παλλαϊκή Άμυνα», ειδικότερα για τα νησιά μας.  Ήτοι  αξιόμαχους  άνδρες, αλλά και γυναίκες. Το 1998,  το ΠΑΣΟΚ  το έφερε στη Βουλή και το έκανε νόμο του κράτους, χωρίς όμως στην πράξη να τον εφαρμόσει,  ακυρώνοντας τον τελικά  τέσσερα χρόνια μετά. Σήμερα, που ο αναθεωρητισμός συνεχώς κορυφώνεται (Ουκρανία, Ισραήλ), τούτο αποτελεί μια ιστορική επιταγή έναντι των επιγενομένων Ελλήνων και η θέσπιση  και εφαρμογή του θα πρέπει  άμεσα να γίνουν.                      

 Στο νησί μας, στις 17 Αυγούστου, 103 χρόνια απ’τη Μικρασιατική καταστροφή, έλαβε χώρα ένα σημαντικής σημειολογίας γεγονός που στην πράξη ακυρώνει την πομφόλυγα, «Γαλάζια Πατρίδα». Η έπαρση της σημαίας μας στο ιστορικό Κάστρο της Μήθυμνας.  Κατ΄αυτή, παρόντες ήταν, οι εκπρόσωποι της πολιτικής, στρατιωτικής και κοινωνικής ζωής. Πρώτη η π.Πρόεδρος  της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Επίσης, ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Δημ.Χούπης, Βουλευτές και οι Δήμαρχοι του νησιού, ο  Χωρικός Αντιπεριφερειάρχης, οι διοικητές  των μονάδων του νησιού με επικεφαλής τον διοικητή της 98 ΑΔΤΕ. Η έπαρση  αυτή της σημαίας μας, σηματοδοτεί στους Λέσβιους ότι η Πολιτεία δίνει στο νησί μας τη διάσταση ταμπουριού/προμαχώνα  απ’όπου θα υπερασπίζονται οι αξίες της ελευθερίας, της τιμής και του εθνικού μας μεγαλείου.