Αιολίας λόγος
Όταν επιχειρείται στρέβλωση της Ιστορίας.
Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)
Όταν έχεις βιώσει γεγονότα, γνωρίζοντας διαχρονικά άμεσα την εξέλιξή τους και ύστερα από χρόνια κάποιοι στρεβλώνουν αυτά για λόγους σκοπιμότητας, τότε ή πρέπει να δεχθείς ότι πάσχεις από αλτσχάϊμερ και δεν θυμάσαι τίποτα ή να αποδεχθείς την προβαλλόμενη στρεβλότητα και προσβολή της Ιστορίας, που επιχειρούν αυτοί οι κάποιοι.
Ήταν τον περασμένο Αύγουστο που μου τηλεφώνησε συγγενής, δημοκρατικός άνθρωπος, λέγοντας μου: «ξέρεις τι ταμπέλα έβαλαν στον τοίχο του Γυμνασίου δίπλα στην κεντρική του πύλη;». Μου την περιέγραψε, καταλήγοντας: «απλά, το έργο του αείμνηστου Γιάννη Φωτιάδη το εκχώρησαν σε άλλον, κατά το ‘‘με ξένα κόλλυβα μνημονεύουμε’’». Μετά, έλαβα δυο φωτογραφίες με τις σε φόντο γαλάζιο ταμπέλες, όπου αναγράφεται:…… 1η)ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ – ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ ΔΟΥΚΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ ………………… 2η)ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ ........................ ΔΟΥΚΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ (τούτο είναι και προμετωπίδα, αντίστοιχης Ιστοσελίδας).
Στη συνέχεια το θέμα έλαβε ευρεία δημοσιότητα στα ΜΚΔ. Χάρηκα το γεγονός, ότι η μοναδική απόγονος του αείμνηστου Γιάννη Φωτιάδη, η εγγονή του Ευτυχία, μοναχοκόρη, του μοναχογιού του Βασίλη, τοποθετήθηκε δημοσίως στα ΜΚΔ επί του θέματος και έβαλε τα πράγματα στην ιστορική τους θέση. Το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Κοινότητας κ.Ιορδάνης Ηλ. Ιορδάνου της ανακοίνωσε, πως το θέμα θα τακτοποιηθεί εντός λίγου χρόνου, το σεβάστηκα και ως τώρα τήρησα σιγή.
Όμως αυτός ο χρόνος ατυχώς έχει παρέλθει και διαπιστώνω μέσω νέας αλληλογραφίας στα ΜΚΔ μεταξύ Προέδρου και Ευτ.Φωτιάδη, ότι υπάρχει μία γραφειοκρατική παρέλκυση της μη τακτοποιήσεως του θέματος.
Επειδή δεν πάσχω από αλτσχάϊμερ και στρέβλωση γεγονότων δεν αποδέχομαι, καταθέτω ότι βιωματικά γνωρίζω σχετικά. Ξεκινώ απ’την ίδρυση του τριτάξιου Γυμνασιακού Παραρτήματος Άντισσας (παράρτημα του Γυμνασίου Θηλέων Μυτιλήνης), στα μέσα του ’50. Τούτο, λειτούργησε στις αίθουσες της Κοινότητας (ΚΕΠ, η μισή αίθουσα εκδηλώσεων, μία τρίτη αίθουσα στο βάθος), για δεκαπέντε χρόνια. Σ’αυτό μαθήτευσαν πλείστοι όσοι Αντισσαίοι, επιστήμονες, επιχειρηματίες κ.λπ. Μεταξύ αυτών κι ο γράφων τούτο. Μετά το τέλειωμα μας στο ημιγυμνάσιο, όσοι επρόκειτο να συνεχίσουν, κατέβαιναν στην Καλλονή και κυρίως στη Μυτιλήνη. Η φυγή νέων, κόστος για του γονείς, απόσταση κ.αλ. κατέστησαν ιστορική ανάγκη τη δημιουργία ολόκληρου Γυμνασίου στην Άντισσα. Για κάτι τέτοιο όμως χρειαζόταν κτίριο. Έτσι, αγοράσθηκε έξω απ’το χωριό, από κληρονόμους του Παναγ. Ψωμά, ο ‘‘μπαχτσές’’ του. Λόγω του επικλινούς του εδάφους, με τείχος αντιστήριξης εκ καλοκτισμένου ανδεσίτη και σχετική επίχωση μορφοποιήθηκε το γήπεδο, έτοιμο να δεχθεί τα κτίρια του Γυμνασίου (τότε εξατάξιο). Θυμούμαι τον Ερέσιο καθηγητή μου στη Μυτιλήνη Λ.Λουκίδη το 1961, να αστειεύεται λέγοντας μου, ότι «κάνατε το “Σινικό τείχος” για να αποκρούσετε, τους κατά της Άντισσας εισβολείς!». Πέρασε όλη η δημοκρατική περίοδος ως το ’67 που επιβλήθηκε η δικτατορία και στο πολυπόθητο «Γυμνάσιο Αντίσσης» ουδεμία πρόοδος είχε υπάρξει. Οι όποιες σχετικές ενέργειες πολιτικών, πολιτευτών, κοινοταρχών και βουλευτών απ’το νησί, ουδέν θετικό είχαν αποφέρει. Μεταξύ αυτών και ο από το 1955 Πρόεδρος Αντίσσης Δούκας Χατζηγεωργίου, εκλεγμένο μέλος της ΚΕΔΚΕ και πολιτευτής της Δεξιάς(ΕΡΕ). Μετά την 21/4/1967 και τον απόλυτο συγκεντρωτισμό που επέβαλε η δικτατορία, ουδείς απ’το νησί μπορούσε να επηρεάσει τα Αθηναϊκά κέντρα λήψεως αποφάσεων. Πάντως, ότι δεν είχε γίνει επί δημοκρατίας, έγινε επί δικτατορίας. Αρχές του θέρους 1969 είχε ληφθεί η σχετική απόφαση και άμεσα υπήρξε η έναρξη των εργασιών της κατασκευής του εξαταξίου Γυμνασίου. Το έργο ολοκληρώθηκε όταν Πρόεδρος Αντίσσης είχε ορισθεί ο Παναγιώτης Πασσαδέλλης. Περί τις αρχές του 1971 μεταστεγάστηκε το Γυμνάσιο απ’τις αίθουσες της Κοινότητας, στα νέα κτίρια.
Αξιοπρόσεκτο είναι αυτό που γράφει ο Π.Φραγκέλλης στο βιβλίο του «Η ΑΝΤΙΣΣΑ»(1995), αναφερόμενος στην μετά την ανέγερση του Γυμνασίου μας επίσκεψη του τότε Υπουργού Παιδείας Δημητράκου, (τούτο, κατ’αυτόν δεν έπρεπε ποτέ να γίνει), όπου ερώτησε εις επήκοον όλων: «Ποιος βλάκας ενέκρινε την ανέγερση αυτού του διδακτηρίου». Όταν τον ενημέρωσαν «ότι το έργο οφείλεται στην προσωπική επιθυμία του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως περιέπεσε σε αμηχανία και έμεινε άναυδος» .
Σ’αυτό ακριβώς, θα ήθελα να σταθώ. Στην «προσωπική επιθυμία του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως». Τούτος ήταν ο Ταξίαρχος Παττακός. Τότε φοιτητής ων, κάθε παραμέρα, απ’το 1964, πήγαινα στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο σπίτι του μέντορά μου Γιάννη Φωτιάδη όπου παρέδιδα μαθήματα (Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά) στο γιο του, Βασίλη. Επειδή ο γέρος ήταν αποκομμένος και πολύ κόσμο δεν έβλεπε, ήθελε πάντα όταν τελειώναμε το μάθημα, να κουβεντιάσουμε ένα τέταρτο-μισή ώρα για να διάφορα (τρέχοντα πολιτικά πράγματα, θέματα του νησιού, κυρίως του χωριού μας, συμπατριωτών μας κ.λπ.). Σχεδόν πάντα στο τέλος, την κουβέντα μας επικέντρωνε στο θέμα «Γυμνάσιο Αντίσσης». Το όνειρο του! «Να μάθουν τα μωρά του κόσμου γράμματα», όπως έλεγε. Ήταν βλέπεις η στείρα περίοδος της μη επιτυχούς σχετικής προσπάθειας του, αν και είχε πλείστες όσες επαφές και γνωστούς στα κόμματα και στα Υπουργεία. Μερικές φορές που χρειαζόταν να στείλει κάποιο συμπληρωματικό έγγραφο, σχέδια κ.λπ. το ανέθετε σε μένα και το πήγαινα σε κάποιο συγκεκριμένο υπάλληλο στο Υπουργείο με τον οποίο είχε συνεννοηθεί σχετικώς. Όταν επιβλήθηκε η Δικτατορία, είχε σχεδόν απελπιστεί. Αναλογιζόταν και μου έλεγε: “αφού επί δημοκρατίας δεν καταφέραμε κάτι, τώρα με τη δικτατορία, τα πράγματα φαίνονται παντελώς αδύνατα”. Όμως αν και στην πρώτη χρονιά της Χούντας οι μαύρες αυτές σκέψεις τον είχαν αδρανοποιήσει πλήρως, τη δεύτερη, επανήρχισε δειλά δειλά την στόχευσή του. Τότε, κατάφερε να πιάσει επαφή με τον Παττακό. Μ’αυτόν επέτυχε δύο πράγματα. Την έκδοση απόφασης συνταξιοδότησής του (ως επί τρεις θητείες Πρόεδρος Κοινότητας και μία Βουλευτής). Το κυριότερο, την έγκριση της ανέγερσης του Γυμνασίου. . Το ανωτέρω, επιβεβαιώνεται και απ’την εγγονή του Ευτυχία (προφανώς τα γνώριζε απ’το συγχωρεμένο πατέρας της), γράφοντας στη σχετική ανάρτησή της στα ΜΚΔ. . «Η αλήθεια είναι πως ο Φωτιάδης ήταν εκείνος που κράτησε την Υπουργική Απόφαση τα χέρια του σαν παράσημο, σαν επισφράγισμα ζωής γεμάτης αγώνα για τον τόπο του κι όχι κάποιος άλλος, ο οποίος μπορεί να προσέφερε άλλα έργα στο χωριό, αλλά όχι το Γυμνάσιο».
Τα με τον Παττακό σχετικά, γνώριζε και η κ.Νίκη Παπανδρέου (κουμπάρα των Γιαν.Φωτιάδη-Ευτυχίας και ανεψιά της Ευτυχίας), που μεγάλωσε μέσα στο σπίτι τους. Τούτα μου τα είπε, σε κατ’ιδίαν συζήτηση μας, στην εκδήλωση προς τιμή του Φωτιάδη στο Σύλλογο Αντισσαίων, το 2013.
Αρχές Ιουλίου 1969 ο αείμνηστος Γιαν.Φωτιάδης νοσηλευόταν στον «Κυανού Σταυρό». Εν όψει δίμηνου εκπαιδευτικού ταξιδιού μου στο εξωτερικό τον επισκέφτηκα. Ήταν τότε που είχε εκδοθεί η Άδεια του Γυμνασίου. Τον πείραξα λέγοντας του: «εσύ ο για μια ολόκληρη ζωή υπηρέτης της Δημοκρατίας, πήγες και συνεργάστηκες με τον Παττακό, τη Χούντα;!». Η απάντησή του, κοφτή: «Παναγιώτη, δεν προλάβαινα». Το προαίσθημα του αλάθητο, αφού δυστυχώς τον Αύγουστο έφυγε απ’το μάταιο τούτο κόσμο. Έφυγε χωρίς να αξιωθεί να δει να θεμελιώνεται το όνειρό του. Στην τελευταία αυτή συνάντησή μας έντονη υπήρξε η συναισθηματική φόρτισή μας. Τέλος, μετά, από συμβουλές και ευχές που μου έδωσε για τη ζωή μου, έφυγα συντετριμμένος απ’την Κλινική, με δάκρυα στα μάτια.
Με όλα τα παραπάνω, το με «ξένα κόλλυβα μνημονεύουμε», πράγματι έχει απόλυτη εφαρμογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου