Ηθικής τάξεως κελεύσματα.

Ηθικής τάξεως κελεύσματα. 

Σήμερα θα γράψω κάτι που αφορά, σε μένα προσωπικά. Στο άτομό μου. Ελπίζω να μου συγχωρεθεί αυτό από εσάς όλους τους καθημερινά αυξανόμενους αναγνώστες των κειμένων μου, εδώ στο «Λαψαρνιώτη». Τα θέματα ηθικής τάξεως για μένα, πάντα ήσαν το έρμα που έδινε την σταθερή πορεία στη ρότα της ζωής μου. Σε θέματα που παρεξέκλειναν από την ηθική τοποθετούμουν μετωπικά απέναντί τους και γινόμουν αντίπαλός τους, πολέμιος τους και εχθρός τους. Οι όποιοι σχετικοί συμβιβασμοί δεν χωρούσαν πουθενά στο «είναι» μου. Με γνώμονα αυτό, ευτύχησα να καταξιωθώ και να διακριθώ ως κοινωνικό όν, ως επιστήμονας, ως ακαδημαϊκός δάσκαλος, ως συνδικαλιστικό αλλά και ως πολιτικό στέλεχος σε  Κυβερνητική Θέση, την οποία τίμησα στο μέγιστο δυνατό. Πορευόμουν δε πάντα με υψηλό φρόνημα, χωρίς την ελαχίστη ροπή   προς κάμψη της οσφύος μου, πάντα με ψηλά το κεφάλι και με αδιαπραγμάτευτα ακηλίδωτη την ηθική μου ταυτότητα.

 «Αδερφικοί» φίλοι για λόγους δικής τους σκοπιμότητας, μικρότητας και μικροπολιτικής θεώρησαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να με χτυπήσουν ηθικά σε ένα θέμα τελείως τοπικού  χαρακτήρα και καθαρά επιχειρηματικής φύσεως ( όταν το Λατομείο που δημιούργησα στη γενέτειρα μου Άντισσα Λέσβου το 1996  εντός Χώρου του Δημοσίου που μίσθωσα με όλες τις κατά νόμο προβλεπόμενες διαδικασίες και Άδειες, βάσει του σχετικού επιχειρηματικού του πλάνου θέλησε κατά τα υπό του Νόμου προβλεπόμενα να ζητήσει την Άδεια να κάνει Λιμάνι για την εξαγωγή των προϊόντων του και σε άλλα νησιά του Αιγαίου) κάνοντας εναντίον εμού και των άλλων εταίρων της εταιρείας μηνυτήρια αναφορά εν σχέση προς τη βλάβη και τον κίνδυνο του περιβάλλοντος, των περιουσιών τους, της υγείας τους ακόμη και της ζωής τους !!! (κατά πως έγραφαν) εκ των καθ’ όλα σύννομων δραστηριοτήτων του Λατομείου. Τις υπογραφές που συγκέντρωσαν κατά του Λιμανιού, λαθροχειρώντας οι πρωτοστατήσαντες εναντίον μου τις χρησιμοποίησαν ως υπογραφές κατηγόρων μου κατά τα προαναφερθέντα. Στη βάση λοιπόν της αδιαπραγμάτευτης ηθικής μου υποστάσεως στάθηκα απέναντί τους χωρίς να λιποψυχήσω, ασυμβίβαστος και πολέμησα με τα μέσα που μου  παρέχει  η  Ελληνική  Δικαιοσύνη  και απέδειξα ότι τα ανήκουστα αυτά «εγκλήματα» μου για τα οποία με κατηγορούσαν ήταν κίβδηλα βασισμένα στο ψεύδος και στην απάτη και  έτσι κατάδειξα στο Δικαστήριο την α θ ω ό τ η τ ά   μου.

Αυτό κράτησε από το Νοέμβρη του 2007 ως το Σεπτέμβρη του 2011.

Επειδή μέσα στους μηνυτές και κατηγόρους μου ήταν και μέλη του Συλλόγου Αντισσαίων της Αθήνας ( στον οποίο υπήρξα Πρόεδρος του σε δύο διαφορετικές περιόδους, πρώτη στη δεκαετία του ’70 και δεύτερη του ’90 ), σε Έκτακτη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου τον Μάϊο του 2008 με έγγραφο μου δήλωσα ότι αποχωρώ από μέλος του Συλλόγου μέχρις ότου εκδοθεί το σχετικό πόρισμα της Δικαιοσύνης. «Μετά από αυτό (ως αθώος, επειδή ήμουν αλλά και το γνώριζα καλά, έλεγα) θα είμαι ελεύθερος να μπορέσω ισότιμα με τους άλλους όλους συγχωριανούς μου – μέλη του Συλλόγου να συμμετάσχω σε μια τέτοιου είδους Συνέλευση.» Για μένα η ενέργειά μου αυτή, ήταν απόρροια κελευσμάτων ηθικής τάξεως.

Πράγματι μετά την εκ μέρους του Δικαστηρίου Μυτιλήνης της 29^ης Σεπτεμβρίου 2011 αθωωτική για μένα (και τους άλλους συγκατηγορουμένους μου) απόφασή του εξέλειπε το οτιδήποτε που θα μπορούσε να με κρατά  σε ήσσονα θέση έναντι των υπολοίπων μελών του Συλλόγου. Έτσι σήμερα την πρώτη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μετά την Αθώωσή μου παρέστην σ’ αυτή και απευθυνόμενος στους συγχωριανούς μου - μέλη του Συλλόγου, τους δήλωσα διά ζώσης αλλά και εγγράφως ότι επανακάμπτω στο Σύλλογο, λευκός και ακηλίδωτος κατά πως με απέδωσε η Ελληνική Δικαιοσύνη στην κοινωνία μετά τέσσερα χρόνια βασανιστικής ταλαιπωρίας (αναβολές, έξοδα, παραστάσεις κ.λπ.). Και προσέθετα, κατά πως αναφέρω στο κείμενό μου : «Λευκό και ακηλίδωτο κατά πως με ξέρατε πάντα όλοι εσείς, τα μέλη του Συλλόγου μας, με ήξεραν όλοι οι Αντισσαίοι, όλοι οι Λέσβιοι ως και όλη η Ελληνική Κοινωνία ( που με γνώρισε καλά σε Κυβερνητική Θέση, ως το Διευθύνοντα Σύμβουλο ευαίσθητης και νευραλγικής ΔΕΚΟ.»  

Με τα πιο πάνω θέλω να πιστεύω ότι στην Τραγωδία του εκτυλιχθέντος πολυετούς προσωπικού μου δράματος, πράττοντας σήμερα κατά πως προανέφερα,  συνέβαλα στην καθαρτήριο εκείνη πράξη που τόσο είχα ανάγκη προσωπικά αλλά πιστεύω είχαν και οι συμπατριώτες και φίλοι μου μέλη του Συλλόγου που βρέθηκαν εκόντες άκοντες για πέντε κοντά χρόνια απέναντί μου, ως  κατήγοροί μου. Τουλάχιστο απ’ τη δική μου πλευρά υπήρξε η εκτόνωση που ασφαλώς και χρειαζόμουν. Θέλω να ελπίζω αλλά και να πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και από την άλλη πλευρά. 

Πάντως τώρα στα 67 χρόνια με αυτή την περιπέτειά μου έχω  συνειδητοποιήσει τι σημαίνει αυτό που θυμόσοφος Λαός μας λέει «εξω απ’ άδικο». 

11.03.2012                          Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)