Η προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ μου, επ' ευκαιρία της επετείου των 100 χρόνων από της απελευθερώσεως του νησιού μας.

Η προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ μου, επ' ευκαιρία της επετείου των 100 χρόνων από της απελευθερώσεως του νησιού μας.

 

                      ΑΝΟΙΚΤΗ   ΕΠΙΣΤΟΛΗ

                                  Προς  την Αυτού Εξοχότητα

Δρ. Τάκης Χ. Ιορδάνης                                 τον Κύριο Πρόεδρο της  
-Πρόεδρος του Αναπτυξιακού Συνδέσμου             Ελληνικής Δημοκρατίας
Λέσβου «ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ»                     Κάρολο Παπούλια
-π. Διευθύνων  Σύμβουλος της
 Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων                         Προεδρικό Μέγαρο
- π. Πρόεδρος του Πανελληνίου                                   ΑΘΗΝΑ
  Συλλόγου Μεταλλειολόγων Μηχανικών.
- Αγησιλάου 9
   Ηλιούπολη 163 46                                   Κοιν.. ΜΜΕ Λέσβου
   6977503461                                        
                                                          Αθήνα   8  Νοεμβρίου 2012
 

Αξιότιμε κ. Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας

Στην πανηγυρική εορτή των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση του νησιού μας την ξεχωριστή για αυτό ημέρα της 8^ης Νοεμβρίου 1912, ασφαλώς η παρουσία σας δίδει την τιμή και την βαρύτητα που της ανήκει (θεωρούσα το φυσιολογικότερο στον κόσμο, ο πρώτος Πολιτειακός παράγων της χώρας να παρευρίσκεται στην εκδήλωση των ελευθερίων των 100 χρόνων της μεγαλονήσου Λέσβου, αλλά και του Αιγαίου μας). Την ημέρα που επέστη το πλήρωμα του χρόνου και οι επί τεσσερισήμισι αιώνες, καθυποταγμένοι και πολλαπλώς υποφέροντες από το βδελυρό, τον απολίτιστο και αιμοσταγή δυνάστη τους, τον Τούρκο προπάτορες μας, απέκτησαν το πολυπόθητο και μέγιστο αγαθό του ανθρώπου, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ τους.

Έτσι, το νησί μας, η γενέτειρα μας, από την ιστορική αυτή ημέρα και επί εκατό πλέον συναπτά έτη ενσωμάτωσής του στον Εθνικό κορμό πορεύεται ως ισότιμο με τα άλλα, μέλος του. Μιά πορεία όμως η οποία ως εκ του αποτελέσματος προκύπτει, υπήρξε μίζερη. Σήμερα δε στην τραγική οικονομικό-κοινωνική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα μας, ατυχώς η Λέσβος στερείται παντελώς της όποιας προοπτικής και δεν έχει το ελάχιστο έστω ίχνος περιθωρίου για την οποιαδήποτε ελπίδα. Τούτο διότι η Ελληνική Πολιτεία έναντι της μεγαλονήσου του Αιγαίου, Λέσβος, όχι μόνο δεν υπήρξε γενναιόδωρη και γαλαντόμος αλλά αντιθέτως υπήρξε φειδωλή και άφροντις Η έλλειψη της όποιας φροντίδας καταδεικνύεται ατυχώς περίτρανα από ένα και μόνο γεγονός. Αυτό της απίσχνασης του πληθυσμού της. Σήμερα ο γηγενής πληθυσμός του νησιού μας είναι λιγότερος των 75.000 ψυχών δηλ. περίπου το 50% αυτού της δεκαετίας του ’30 και αυτός κατά βάση πληθυσμός γερόντων. Είμαστε ατυχώς στον ίδιο πληθυσμό με αυτόν του 1832 όταν ενέσκηψε ο τρομερός λοιμός (το μεγάλο θανατικό) και είχαν αποθάνει 25.000 άτομα.

 Θα πρέπει δε να λεχθεί ότι είμαστε σε έτι χειρότερη κατάσταση, αφού τότε η ηλιακή κατανομή ήταν κανονική με περισσότερους τους νέους (προφανώς για λόγους φυσικής επιλογής) ενώ η σημερινή ηλικιακή σύνθεση της παρουσιάζεται με ανεστραμμένη την ηλικιακή πυραμίδα όπου υπερτερούν οι γέροντες εκ της φυγής των νέων.

Και βεβαίως δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού η Πολιτεία μας υπολήφθηκε των υποχρεώσεων της έναντι της Λέσβου όπως προκύπτει από τη διαπίστωση των πραγμάτων, αφού υπάρχει παντελής έλλειψη έργων κλίμακος, έργων υποδομής, τα οποία ως γνωστό είναι πάντα υποχρέωση και δημιούργημα της Κεντρικής Εξουσίας. Είναι χαρακτηριστικό να αναφερθεί ότι το οδικό της δίκτυο, είναι ακόμη αυτό το ολοκληρωθέν επί Αβδούλ Χαμίτ του αιμοσταγούς προ ενάμισι και πλέον αιώνα, απολίθωμα της  πρωτόγονης τότε επιστήμης και τεχνικής της οδοποιίας. Οι όποιες βελτιώσεις του δεν κατάφεραν να του αφαιρέσουν τα χαρακτηριστικά της τριτοκοσμικής εικόνας του. Το αεροδρόμιο του νησιού είναι το εκ των ενόντων δημιούργημα των Χιτλερικών κατακτητών μας που κατασκευάστηκε για τις δικές τους πολεμικές ανάγκες. Σε ότι αφορά τα Λιμάνια της, ύστερα από 100 ολόκληρα χρόνια δεν αξιώθηκε να αποκτήσει ακόμη ούτε τη Δεύτερη Πύλη της, το Λιμάνι του Σιγρίου. Το μόνο λιμάνι το οποίο διαθέτει, αυτό της πρωτευούσης, είναι και αυτό κολοβό, αφού δεν διαθέτει εμπορικό τμήμα. Αλλά και σ’ αυτόν ακόμη τον πνεύμονα της σύγχρονης Ανάπτυξης, την ηλεκτροπαραγωγή, η υπάρχουσα αυτόνομη μονάδα αποτελείται από πανσπερμία πεπαλαιωμένων ηλεκτοπαραγωγών μηχανών που οδηγούν σε πολύωρες διακοπές και black outs, με αποτέλεσμα την παντελή αναξιοπιστία του συστήματος. Το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών, έχει οδηγήσει ατυχώς τη Λέσβο σε μόνιμη απομόνωση και στασιμότητα, πράγμα που την έχουν οδηγήσει στην μόνιμη υπανάπτυξη τριτοκοσμικής μορφής και στην μόνιμη και ατυχώς ατέλειωτη μιζέρια.

Και αν όλα αυτά θα μπορούσε να καλυφθούν από την στερεότυπη φράση «τόσο μπορούσε τόσο έκανε » η Ελληνική Πολιτεία ως τη δεκαετία του ’80, αυτό που γυμνώνει το εν λόγω επιφανειακό επιχείρημα είναι ότι η Λέσβος δεν ευτύχησε να γίνει δέκτης ούτε αυτών των εις αυτήν ανηκόντων εκ των τεσσάρων Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης της Ευρώπης Ενώσεως που στο σύνολό τους ανέρχονται στα 86,5 δισεκατομμύρια Ευρώ. Συγκεκριμένα, είναι χαρακτηριστικό να αναφερθεί ότι ενώ στη βάση της ισονομίας και ισοτιμίας των Ελλήνων και αναλογικά προς τον πληθυσμό του θα έπρεπε στο νησί μας να διατεθούν για έργα κλίμακος και υποδομής ποσά της τάξεως του ενός δισεκατομμυρίου Ευρώ από της περιόδου των Μεσογειακών Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων ως σήμερα έχουν διατεθεί ποσά λιγότερα των εκατό (100) εκατομμυρίων. Είναι προφανές ότι αν είχαν διατεθεί τα υπόλοιπα εννιακόσια αυτά εκατομμύρια που ανήκαν στη Λέσβο, τότε όλα τα έργα υποδομής,  ήτοι δρόμοι, λιμάνια, νέο αεροδρόμιο, φράγματα, εργοστάσιο ηλεκτροπαραγωγής κ.λπ θα είχαν πραγματοποιηθεί και έτσι ο γενέθλιος τόπος μας θα είχε εισέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά.

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε,

Η Ελληνική Πολιτεία οφείλει στο δεύτερο σε μέγεθος νησί της χώρας, τη Λέσβο. Της οφείλει όλα τα εμπράγματα και υλικά τα οποία προαναφέρθηκαν που θα έπρεπε να είχαν γίνει ώστε να μην υστερεί και υπολείπεται άλλων νησιών του Αιγαίου, όπως την Κρήτη, τη Σαντορίνη ή τη Ρόδο, κ.άλ.

Της οφείλει το κυριότερο τα νιάτα της που τις δεκαετίες του ’60 , ’70  «πήραν των ομματιών τους» και μετανάστευσαν στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Γερμανία κ.λπ. Της οφείλει τη ζώσα πνοή που έχει καταστήσει τα χωριά και τις κωμοπόλεις μας πραγματικά γηροκομεία, τόπους που έχουν εκλείψει οι φωνές παιδιών, οι χαρές γάμων και το κλάμα γεννήσεως μωρών. Της οφείλει το δημιουργικό αυτό δυναμικό που είχε ως αποτέλεσμα οι άλλοτε καρποφόρες πεδιάδες της να μένουν ακαλλιέργητες, χέρσες και στείρες, τα βοσκοτόπια χωρίς ανθρώπου παρουσία και ο άλλοτε κραταιός Λεσβιακός ελαιώνας να μένει ρουμανισμένος, ακλάδευτος και εγκαταλελειμμένος. Μας οφείλει, γενικά μία υπόσταση ως ένα ισότιμο στην πραγματικότητα κομμάτι του εθνικού κορμού.

Περαίνοντας, αξιότιμε  Κύριε Πρόεδρε,

Θέλω να τονίσω ότι η παρούσα γραφή δεν αποσκοπεί στον οποιονδήποτε εντυπωσιασμό. Δεν αποσκοπεί στη δική μου προσωπική προβολή της όποιας σκοπιμότητας, αφού προσεγγίζων πιά το εβδομηκοστό έτος της ηλικίας μου, εις ουδέν πλέον προσβλέπω. Γράφω δε τα παρόντα με αντικειμενικό σκοπό να μείνουν ως υποθήκες διεκδικητικής βάσεως και προσέγγισης των επιγενομένων Λέσβιων ως και παράλληλα υπόμνηση στην Αθηνοκεντρική Εξουσία των υποχρεώσεων και των οφειλών της προς το νησί μας. Τέλος, ελπίζω ο νέος αιώνας ελεύθερου εθνικού βίου που ανατέλλει αύριο θα υπάρξει πιο ελπιδοφόρος για τη Λέσβο και τους κατοίκους της και ακόμη ότι όλες οι σε βάρος της αδικίες ως και όλα τα ελλείμματα φροντίδας της Πολιτείας μας προς αυτήν θα εξαλειφθούν, ώστε ο τόπος μας να βρεθεί επί τέλους σε τροχιά ανάπτυξης και έτσι να αποφευχθεί η ερήμωση του, η οποία δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια επέρχεται. Μόνο έτσι ο ρόλος της ως ο ακρίτας φύλακας της Πατρίδας στο μεταίχμιο των Αιγαιακών συνόρων θα είναι πραγματικός, αφού έτσι θα εξακολουθούν να υπάρχουν Λέσβιοι που θα μάχονται υπέρ βωμών και εστιών.

Με την πρέπουσα τιμή

και το δέοντα σεβασμό