Και η άλλη πλευρά της ζωής μου, πέραν της Λεσβιακής.

                       Και η άλλη πλευρά της ζωής μου, πέραν της Λεσβιακής. 

Αρχές της περασμένη εβδομάδας πήρα ένα τηλεφώνημα από ένα καλό φίλο, συναγωνιστή στο Τεχνικό Επιμελητήριο, συνάδελφο και  σύντροφο στο ΠΑΣΟΚ (τότε που αυτό υπήρχε) το Μιχάλη Μιχελάκη, απ’ τη Στεία της Κρήτης. Ο Μιχάλης είναι μεγαλύτερος από μένα (συμφοιτητής στο Πολυτεχνείο του συγχωρεμένου Γ. Γεννηματά) αλλά οι κοινοί αγώνες μας, μας έδεσαν και με τιμά με τη φιλία του. Χάρηκα όταν είδα στο κατράν του κινητού μου ότι με καλούσε ο Μιχάλης, ύστερα είναι αλήθεια από πολύ καιρό. Βέβαια προς στιγμή φοβήθηκα σκεπτόμενος μήπως με πήρε να με ειδοποιήσει για κάτι το δυσάρεστο. Με καθησύχασε όμως αμέσως και μετά με το χαριτωμένο χιούμορ του, χαμογελαστά και την κρητικιά προφορά του, μου λέει «όχι μωρέ για καλό πήρα, σας μαζεύω πάλι για να τα πούμε στην ταβέρνα ¨Μιχάλης¨(Χαλάνδρι), ξέρεις εκεί που πηγαίναμε παλιά, η παλιοπαρέα και τα λέγαμε. Θα έρθεις;;»  Η αλήθεια είναι ότι ο φίλος μου ο Μιχάλης ενεργούσε για χρόνια πάντα ως «η μάνα του λόχου». Το να έχανα μια τέτοια μάζωξη θα ήταν αφύσικο και δεν θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου. Έτσι την Πέμπτη στις … του μηνός κατά τις 9 το βράδυ, σενιαρίστηκα και μια και δω ανηφόρισα προς το Χαλάνδρι. Κάπως καθυστερημένος έφτασα στο γνώριμο στέκι. Είχαμε να πάμε εκεί, εδώ και πολλά χρόνια, αλλά  η όλη όμως εικόνα του, η ζεστασιά του και η υποδοχή των ιδιοκτητών και των εργαζομένων η ίδια, η γνώριμη. Το τραπέζι μεγάλο, στο βάθος και καθώς μπήκα μέσα και μέχρι να προσανατολιστώ μέσα στο θάμπος η γνώριμη φωνή του Μιχάλη, μου φωνάζει «Τάκη, σύντροφε (βλέπεις με ανθρώπους που το είχαν βιώσει, το τίμησαν και δεν τον λέρωσαν αυτό το προσηγορικό «ακούω»,  (λέω ότι «ακούω» εν αντιθέσει με κάποιους άλλους που δεν τολμούν ούτε να το προφέρουν, αφού γνωρίζοντας τα επίχειρά τους, ξέρουν ότι θα   τους καταχερίσω αμέσως), εδώ.!! Εδώ δίπλα μου, σου κρατώ καρέκλα».

Εστιάζω μέσα στη θαμπάδα της ταβέρνας και αφού βλέπω τις φάτσες όλων των γνώριμων απ’ τα παλιά, φωναχτά λέω « Τι γίνεται ρε παιδιά σύναξη παλαιοΠασόκων έχουμε απόψε; Συμβαίνει τίποτε που δεν το ξέρω;;!!!» Ακούστηκαν πολλά, διάφορα σκαμπρόζικα,  γελάσαμε και συμπλήρωσα πριν κάτσω δίπλα στο φίλο μου: «προ 10-15 χρόνια θα κυκλοφορούσε αύριο στη Χαριλάου Τρικούπη ότι ο Μιχελάκης συγκέντρωσε τους δικούς του και οργανώνει την τάση του, το ρεύμα του ή ακόμη τη γιάφκα του» «Γιατί Τάκη δεν θυμάσαι ….» και αρχίσαμε Ιστορίες που πάνε πίσω τη δεκαετίες του’70 και του ‘80 τότε που το ΠΑΣΟΚ έφερνε ελπίδα στο Λαό μας και μεις νέοι τότε ήμασταν οι φορείς του νέου, της ΑΛΛΑΓΗΣ. Και μεταξύ κρασιού, μεζέ και αναπολήσεων κατέληγε η κουβέντα μας στο ότι ατυχώς η γενιά μας έχασε. «Παίξαμε και χάσαμε» !!! Δώσαμε την πνοή μας, την ικμάδα της νιότης μας, το ίδιο μας το είναι. Και το αποτέλεσμα να βλέπουμε τώρα στα γεροντάματά μας, μια Ελλάδα καταστραμμένη. Μια χώρα υπό κατοχή (οικονομική). Μια Πατρίδα προδομένη. Και σ’ όλα αυτά να έχει συμβάλλει η γενιά σου, η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου. Και συ να έχεις κάνει το Μετρό της Αθήνας (Λεων. Κίκηρας), να έχεις κάνει το Ευρώ (μεταλλικό) της χώρας σου και να ‘χεις προσφέρεις στην άμυνα της πατρίδας στο δυνατό τα μέγιστα ( Τ. Ιορδάνης), να έχεις προφέρει στο νομός σου ότι μπορούσες ως ο εκλεγμένος Νομάρχης Ρεθύμνου (Γ. Φωτάκης), να είσαι στέλεχος  μεγάλων δημόσιων οργανισμών και επιτυχημένος ελεύθερος επαγγελματίας προσφέροντας για χρόνια ότι έπρεπε και μπορούσες για να στεριώσει η ΑΛΛΑΓΗ και να δεί ο δύσμοιρος ο Λαός μας  Ηλίου πρόσωπο ( Ανδρέας Δάρας στέλεχος ΕΥΔΑΠ , Βαγγέλης Μακρυκώστας. Δημήτρης Δημόπουλος στέλεχος της ΕΤΕ, Μιχάλης Μιχελάκης στέλεχος στον «Αστερα», Παντελής Σταύρου στέλεχος της ΕΘΕΛ , ο Θωμάς Κάμτσιος, ο Μάνος Δεσποτάκης στέλεχος σε Τράπεζα) και να βλέπεις στο τέλειωμα του κουβαριού της ζωής σου … θρύψαλα και ερείπια παντού, ασφαλώς ένας κόμπος σου δένεται στο στομάχι.  

Το τραγικό είναι ότι η κατάληξη της κουβέντας μας ήταν πως ατυχώς τα συντρίμμια και τα χαλάσματα στη δύσμοιρη πατρίδα που παραδίνει η γενιά μας στα παιδιά μας, όχι μόνο δεν δίδεται αναλαμπή αισιοδοξίας και ελπίδα για ανάταξη της άμεσα, αλλά και προοπτικά στο μέλλον  όλα φαντάζουν δυστυχώς, σκοτεινά  και άραχλα. Τελικά η έλλειψη της σοφίας της γενιάς μας , η αμυαλωσύνη της πιο σωστά  δυστυχώς υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών μας, των εγγονών μας, των δισέγγονών μας, ….  .

 Πάντως φύγαμε αργά τα μεσάνυχτα εν ευθυμία με ανανεωμένες, φρεσκαρισμένες τις αναμνήσεις μας και γεμισμένες τις «μπαταρίες» μας. Καθώς χωριζόμασταν ευχηθήκαμε να είμαστε καλά και να μας ξαναμαζέψει πάλι ο Μιχάλης σύντομα .

17.12.2013   .................      Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)