ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΕΙΑ ΣΤΑ ΛΑΨΑΡΝΑ .

ΑΝΘΡΑΚΩΡΥΧΕΙΑ ΣΤΑ ΛΑΨΑΡΝΑ . 

Αυτό το ενδιαφέρον άρθρο το κ. Μουφλουζέλλη που δημοσιεύθηκε στο site "ΟΧΙ ΕΡΗΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΜΑΣ" του οποίου είμαι ο ιδρυτής και διαχειριστής, από τον κ. Μιζικα, με ευχαρίστησε ιδιαίτερα. Έτσι έγραψα το πιο κάτω σχόλιο μου. 

<< Κατά πρώτο θα ήθελα να ευχαριστήσω τον κ. Στρ. Μουφλουζέλλη για την εξαιρετική του δουλειά. Να είναι καλά. Μου θύμισε τόσα πολλά απ΄τα παιδικά μου χρόνια!!. Αφού εκεί μεγάλωσα μια η Κούλα μας ήταν ανάμεσα περί τα 100 μ. απ' τη γαλαρία στο Κρυό Νερό και άλλα τόσα από του Χατζή το Λάκκο. Βέβαια με το καλό φίλο Θεολόγο Καπετανέλλη που πήγε τον κ. Μουφλουζέλλη όπου έπρεπε να τον πάει σ΄όλες τις θέσεις όπου εξορύχθηκε απ' τους Γερμανούς κατακτητές ο ΛΙΓΝΙΤΗΣ των Λαψάρνων, ως πιτσιρικάδες μαζί γυρίζαμε σαν παιδιά τότες και άρα τα ξέρει πολύ καλά όλα τα σχετικά. Το πιο κάτω είναι από ένα άρθρο μου στους ΠΑΛΜΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΤΟΥΣΑΣ το 2011. Πλέον της βιωματικής μου εμπειρίας, εκείνο που με έκανε να ασχοληθώ με κάποιο ξεχωριστό ενδιαφέρον για το θέμα, ήταν το γεγονός των σπουδών μου ως Μεταλλειολόγου Μηχανικού στο Ε.Μ.Πολυτεχρείο. Μια διευκρίνιση : το ευτύχημα είναι ότι δεν εκτελέστηκε κανέναν Λαψαρνιώτης όπως τουλάχιστο ο συγχωρεμένος πατέρας μου Χαράλαμπος μου έλεγε αλλά και οι άλλοι συμπατριώτες μου μια και τη δεκαετίες '50, '60 που ήμουν παιδί και έφηβος στα Λάψαρνα νωπές ήταν ακόμη οι μνήμες. Το σχετικό με τα ΛΙΓΝΙΤΩΡΥΧΕΙΑ στα Λάψαρνα τμήμα του άρθρου μου αυτού, είναι : " ...Εντός των μαργών και των ασβεστολίθων αυτών απαντώνται λιγνιτικά στρώματα με μέγιστο πάχος τα 80 εκατοστά. Οι λιγνιτικές αυτές εμφανίσεις απαντούν στα Λάψαρνα, στα Αρφίκια πλησίον της ακτής και ακόμη στα Χαλερά. Τονίζω το μικρό αυτό πάχος του λιγνίτη, γιατί θέλω να τονίσω ένα απεχθές σχετικό ιστορικό στοιχείο. Το ότι επί Γερμανοκατοχής αυτά τα μικρά κοιτάσματα Λιγνίτη εκμεταλλεύτηκαν υπό άθλιες συνθήκες από τους Χιτλερικούς κατακτητές, που είχαν επιτάξει τους δύσμοιρους συντοπίτες μου και τα υποζύγια τους και που με εξαναγκασμό δια των όπλων εργάζονταν στην κυριολεξία υπό καθεστώς δουλείας, ανοίγοντας υπόγειες στοές (γαλαρίες, κατά πως τις λέγαν οι συντοπίτες μας) για το σκοπό αυτό, εκεί που σε κατακόρυφα πρανή φαίνονταν ξεκάθαρα οι λιγνιτικές εμφανίσεις. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν τέτοιες εμφανίσεις στα Λάψαρνα. Η εκμετάλλευση εδώ έγινε σε τρείς θέσεις που απέχουν μεταξύ τους περίπου μισό χιλιόμετρο. Η νοτιότερη γαλαρία είναι στην Πετόνα όπου και η τοπική πηγή, η βορειότερη στο Κρυό Νερό και η ενδιάμεση στου Χατζή το Λάκκο. Ο εξορυσσόμενος σ’ αυτές λιγνίτης μεταφερόταν στη συνέχεια στη θάλασσα σε απόσταση 2 περίπου χιλιομέτρων στο Ψαρό Ράχτη, σε μία πρόχειρη αποθήκη (τα ερείπια της αποθήκης αυτής υπήρχαν μέχρι και προ μερικών χρόνων). Από κει, φορτωνόταν σε καϊκια και μεταφερόταν από τους Χιτλερικούς εκτός νησιού όπου το χρειαζόταν για τις πολεμικές τους ανάγκες.
Τέλος αυτό που θα πρέπει να πω, είναι ότι στα φοιτητικά μου χρόνια έχοντας υπ’ όψη τα πιο πάνω, απ’ τις αφηγήσεις του συγχωρεμένου του πατέρα μου και άλλων Λαψαρνιωτών έψαξα την υπόθεση. Βρήκα λοιπόν μία έκθεση των μέσων του 1950 του μεγάλου καθηγητού της Γεωλογίας στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο, Γ. Βορεάδη, ο οποίος έκανε τη σχετική επιτόπια έρευνα και αφού δειγμάτισε, διαπίστωσε από την ανάλυση που έκανε ότι ο Λιγνίτης της περιοχής είναι εξαιρετικής, αρίστης ποιότητος, ο καλύτερος της Ελλάδος. Τόνιζε όμως ότι οι ποσότητες του στη στεριά είναι ιδιαίτερα μικρές τα δε παραθαλάσσια κοιτάσματα του ¨ βουτούνε¨ κάτω απ’ τη θάλασσα. Κατέληγε τέλος στο συμπέρασμα ότι δεν είναι οικονομικά εκμεταλλεύσιμος..." .>>

 

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης ( Ph.D.)  ...............18.2. 2014