Γιορτή των Εισοδίων σήμερα. Γιορτάζει η Παναγία στην Περιβολή.

Γιορτή των Εισοδίων σήμερα. Γιορτάζει η Παναγία στην Περιβολή.

Στη μαγευτική λαγκαδιά του Βούλγαρη ποταμού, στην εκεί παραδείσια ρεματιά, λίγα χιλιόμετρα απ’ το χωριό μου, την Άντισσα είναι κτισμένο από αιώνες τώρα το γυναικείο μοναστήρι της Παναγίας. Όλοι οι κάτοικοι της περιοχής Χιδηριώτες, Σκαλοχωρίτες, Φτεριανοί, Βατουσανοί, Ρεματίσιοι και κυρίως Αντισσαίοι έχουν την Παναγιά της Περιβολής στην καρδιά τους  και βέβαια την έχουν για προστάτιδά τους. Αυτός είναι ο λόγος πιστεύω (μαζί με την Παναγιά της Λιώτας) που το όνομα Παναγιώτης στο χωριό μου υπάρχει σχεδόν σε κάθε οικογένεια.

          Ένα άλλο στοιχείο που θα πρέπει να γραφεί είναι ότι η Άντισσα έχει μεγάλη αγροτική περιφέρεια, που οι εξοχές της πολλές φορές βρίσκονται σε ακτίνα που ξεπερνά τα δέκα χιλιόμετρα. Έτσι το καλοκαίρι, παλιά, ολόκληρες οικογένειες έφευγαν για τις εξοχές τους για τις αγροτικές τους εργασίες, μεταφέροντας  όλο το νοικοκυριό τους (σ’νοπαίρναν όπως λεγόταν). Το να γιορτάσουν λοιπόν οι Παναγιώτηδες με τους φίλους και συγγενείς τους τον δεκαπενταύγουστο στις 15, ήταν δύσκολο αν όχι αδύνατο, γιατί θα έπρεπε ολόκληρη φαμίλια να σηκωθεί απ’ το Γαβαθά λ.χ. να πάει στο Κάμπο. Και αυτό ήταν εύκολο αφού οι δύο αυτές εξοχές γειτονεύουν. Άν  έπρεπε ο άλλος να πάει απ’ τα Άπαστρα στο Λάψαρνα 6-7 χιλιόμετρα απόσταση, ε!! τότε υπήρχε πρόβλημα. Έτσι καθιερώθηκε να γιορτάζουν στα Εισόδια της Θεοτόκου σαν σήμερα, αντι στις 15 Αυγούστου δηλ. που όλοι σχεδόν απ’ την εξοχή γύριζαν στο χωριό (ξε-σ’νοπαίρναν). Έτσι πρωί – πρωί κατέβαιναν στην Περιβολή ο εορτάζων με την σύζυγο οπωσδήποτε με κάποια απ’ τα παιδιά της φαμίλια, για να λειτουργηθούν φέρνοντας μαζί τους την «ευλογιά», μπουκάλια με το κρασί

και το λάδι για τη λειτουργιά,  αφού οι εορτάζοντες μεταλάβαιναν

και μετά  γύριζαν σιγά σιγά στο χωριό κατά το μεσημεράκι.

« Αϊντε και να σου ζήσει ο Παναγιώτης.»

        «Νάσαι καλά. Απ’ το σπίτι να περάσετε» ήταν οι στερεότυπες κουβέντες μέχρι που μπαίνανε στο σπίτι τους, η φαμίλια. Το απογευματάκι άρχιζαν να έρχονται οι καλεσμένοι, οι συγγενείς και οι φίλοι για τα χρόνια πολλά στον Παναγιώτη, που αν τύχαινε να είναι και ο νοικοκύρης του σπιτιού, με τα μεζεκλίκια  και τα φαγητά, σε συνοδεία και με το καινούργιο μαύρο μυρωδάτο κρασί από την σφύδα που άνοιγε για πρώτη φορά τούτη τη χρονιά, ακολουθούσε γλέντι τρικούβερτο. Και άρχιζαν τα τραγούδια, τα πειράγματα, και αν υπήρχε και κανα μαντολίνο δεν ξέφευγε και ο χορός. Και άντε εύα. Άντε εβίβα!! Και τσούγκρισμα των ποτηριών. Γέλια και χαρές. Και το τζάκι στο βάθος να λαμπυρίζει και να σπηνθιρίζει κάνοντας όλο το χώρο με τη θαλπωρή του να δίνει ζεστασιά σ’ όλους τους που γλεντούσαν και χαιρόντουσαν τη γιορτάστικη αυτή μέρα. Και ξανάγεμισμα από κρασί της κανάτας και της βίκας. Και «να σου ζήσει ο Παναγιώτης.» «Και του χρόνου.» οι ευχές ακολουθούσαν η μια την άλλη. Και αργά μεσάνυχτα και κάτι, άρχιζαν να φεύγουν οι καλεσμένοι. «Πάντα άξια ξαδέρφη να χαίρεσαι το ξάδερφο» και άλλα παρόμοια ακούγονταν καθώς ξεπροβόδιζε η νοικοκυρά όσους είχαν έρθει για να χαιρετίσουν τον εορτάζοντα. Τους καλεσμένους τους, που έφευγαν σε κατάσταση ευθυμίας, φέγγοντάς τους, κρατώντας  την πετρελαιόλαμπα στο χέρι να μη παραπατήσουν.

         « Εεε!! Κυρά να σε χαιρόμαστε, τα κατάφερες καλά και φέτος μια χαρά με τόσο κόσμο» έλεγε ο Παναγιώτης. « Εμ ώ άντρα μ’, κορώνα στο κεφάλι μ’ σ’ έχω. Και του χρόνου σου. Πάντα καλά να είσαι να σε χαιρόμαστε.» Αναμνήσεις απ’ τα παλιά τότε που ακόμα ήταν τα χρόνια τα άδολα. Τα χρόνια της αθωότητας.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ λοιπόν  σε μας τους Παναγιώτηδες και τις

Παναγιώτες. ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!

Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.) ………21.11.2014