σελ. 16                   ΔHMOKPATHΣ              Σαββατοκύριακο 22 Ιουνίου 2024

Αιολίας λόγος

Η ακροδεξιά χτυπά την πόρτα της Ευρώπης.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Η Ιστορία της Ευρωπαϊκής ηπείρου ίσως καταγράψει την 9^ην Ιουνίου 2024 ως το σημείο καμπής της μετάβασης της, απ’την επί 80 χρόνια δημοκρατική διακυβέρνηση  των Λαών της,  σε καθεστώτα δημαγωγικά, λαϊκιστικά, ξενοφοβικά  και εν πολλοίς  απολυταρχικά.

Το κυρίαρχο στοιχείο των εκλογών αυτών υπήρξε η αποχή. Στη χώρα μας αυτή έφθασε στο 60%! Γεγονός πρωτόγνωρο. Στην Ευρώπη των 27 τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα. Στην Κύπρο στο 49,5%  στην Ολλανδία έφτασε το 53%. Στη Βουλγαρία 68%, Λιθουανία ~71%. Εκεί δε που εκτινάχθηκε στο αδιανόητο 79,5%!! ήταν στην Κροατία.

Η μεγάλη αποχή σημαίνει ότι μεγάλη μερίδα των λαών, δεν έχει πια  ενδιαφέρον στην πολιτική γιατί προφανώς αυτά που ήλπιζαν απ’την ηνωμένη Ευρώπη, δεν τα γεύθηκαν. Τούτο δε πολύ απλά, γιατί οι πολιτικές που εφαρμόζονται  απ’το Διευθυντήριο των Βρυξελών συνεχώς αποκλίνουν απ’την ανθρωποκεντρική θεώρηση της πολιτικής. Αντίθετα, οι νόμοι της αγοράς στο έπακρο, αυτοί της νεοφιλελεύθερης θεώρησης είναι που κυριαρχούν τα δέκα, δεκαπέντε χρόνια. Έτσι οι  πιστεύοντες στα ιδεώδη του ανθρωποκεντρισμού, άνθρωποι έντονα  προβληματισμένοι και πια απογοητευμένοι, απέχουν απ’τις εκλογές αυτές. Εκείνοι δε, που μένουν και πηγαίνουν στις κάλπες, στρέφονται προς τα δεξιά, όσο πιο δεξιά γίνεται  ρίχνοντας  την ψήφο τους σε ακροδεξιά μορφώματα.

Πέραν της πολιτικής αυτής καθαυτής, έχουν εκλείψει από την πολιτική σκηνή της Ευρώπης προσωπικότητες  που μπορούσαν να ποδηγετήσουν του Λαούς της. Προσωπικότητες του διαμετρήματος ενός Μιτεράν,  ενός Χέλμουτ Κολ,   Πάλμε, Ανδ. Παπανδρέου που είχαν συμβάλλει τα μέγιστα στην παγίωση των ευρωπαϊκών κεκτημένων και ακόμη στη μεγέθυνση  της Ε.Ε., από 9 σε 27 χώρες.  Τότε, που οι λαοί της Ευρώπης βρίσκονταν σε περίοδο ειρήνης, προόδου αλλά και σχετικής κοινωνικής προστασίας και ασφάλειας. 

Σήμερα όλα αυτά έχουν αναστραφεί, με ένα πόλεμο να μαίνεται  στην άμεση γειτονιά τους (στην Ουκρανία), με οικονομική κατάσταση ελαχίστης ως μηδενικής ανάπτυξης, με ανεργία σε πλατιές λαϊκές μάζες,  με απαξίωση των κοινωνικών δομών,  με αναποτελεσματικές πολιτικές στο μεταναστευτικό κ.λπ.  

Αυτό  που είναι σίγουρο είναι ότι  οι Ευρωπαίοι  πολίτες βλέπουν πως οι  πολιτικές των ηγητόρων τους,  εξυπηρετούν επιχειρηματικά και οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών, όπως, για παράδειγμα, το χρηματιστήριο ενέργειας, η κοινή αγροτική πολιτική, οι συνεχείς ανατιμήσεις βασικών ειδών ανάγκης,  και άλλα.

Πλέον αυτών,  τους διακατέχει η  απογοήτευση απ’την ανικανότητα της Ε.Ε.  να διαχειριστεί αποτελεσματικά ζητήματα καίριας σημασίας για την κοινωνική συνοχή και ευημερία, όπως η παράνομη μετανάστευση, η προστασία του περιβάλλοντος, η εσωτερική ασφάλεια, η μείωση της ανεργίας.

Οι σ΄όλη  την Ε.Ε. αυτές Ευρωεκλογές,  πραγματοποιήθηκαν κάτω το πλέγμα των αρνητικών δεδομένων που προαναφέρθηκαν και τα αποτελέσματα τους  κατέδειξαν ότι υπάρχει μία μεγάλη μετακίνηση των Ευρωπαίων ψηφοφόρων προς την άκρα δεξιά. Τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι αυτά που προέκυψαν στις χώρες  «ατμομηχανή» της Ευρώπης, ήτοι τη Γαλλία και τη Γερμανία. Στη Γαλλία η άκρα δεξιά, πρώτευσε με περίπου 40% των ψηφοφόρων της. Στη Γερμανία το ακροδεξιό κόμμα κατέλαβε τη δεύτερη θέση με 16,5%. Επίσης στην Αυστρία, πρώτευσε το ακροδεξιό κόμμα. Τόσο στη Γαλλία, όσο και στη Γερμανία, οι κυβερνώντες σχηματισμοί έπαθαν, στην κυριολεξία, πανωλεθρία. Το κόμμα του Προέδρου Μακρόν πήρε μόνο 15,4% των Γάλλων ψηφοφόρων, το δε κόμμα του Καγκελαρίου Σόλτς ακόμα λιγότερο, 13,5% των Γερμανών. Δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε ότι στην  Ιταλία  το κόμμα της Μελόνι πήρε 28.8%. Αν δε προσθέσουμε και τα αποτελέσματα δύο άλλων κομμάτων παρεμφερούς ιδεολογίας στην Ιταλία τα δεξιά-ακροδεξιά κόμματα, πλησιάζουν κοντά στο 50%.  Στην Ολλανδία αναφέρεται ότι η ακροδεξιά πήρε 7 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο, από 1  που είχε ως τώρα. Παρόμοιες καταποντίσεις έχουν υποστεί κόμματα του δημοκρατικού τόξου και μετακινήσεις προς τα άκρα δεξιά έχουμε και σε άλλες χώρες όπως στην Ολλανδία, την Αυστρία. Στην Αυστρία η ακροδεξιά διπλασίασε τους Ευρωβουλευτές της (από 3 σε 6). Στην Ισπανία τέλος το ακροδεξιό κόμμα αύξησε τις έδρες του στο Ευρωκοινοβούλιο  κατά 33%  (από 4 σε 6).

Βασική αιτία γι’ αυτά είναι το ότι οι Λαοί  της Ε.Ε. διοικούνται από ένα Διευθυντήριο γραφειοκρατών και η  ψήφος τους δεν συντελεί στη βελτίωση της ζωής τους. Η ψήφος των Ευρωπαίων αντικατοπτρίζεται στις  720  θέσεις στο Ευρωκοινοβούλιο των οποίων η γνώμη, τα νομοσχέδια και τα ψηφίσματα ως που να φθάσουν στο εκτελεστικό όργανο την commission  είτε είναι πια ανεπίκαιρα, είτε τροποποιημένα,  είτε συμβιβασμένα σε επιταγές πέραν της θελήσεως των Λαών της Ε.Ε.

 

Εκείνο που θα πρέπει να λεχθεί είναι ότι ένας παράγων μεγίστης σημασίας για τους Λαούς της, είναι ο επί 2,5 κοντά χρόνια πόλεμος της Ρωσίας κατά την Ουκρανίας. Η με διαφόρους τρόπους ενίσχυση της αμυνόμενης Ουκρανίας και δη η σ’αυτή μετάγγιση ιδιαίτερα μεγάλων οικονομικών πόρων, αποστερούν την βελτίωση της ζωής,  που τόσο το έχουν ανάγκη οι ευρωπαίοι πολίτες.  Η πολιτική αυτή έχει ως συνέπεια την εκτίναξη της ακρίβειας. Ακόμη την επιδείνωση των  ασφαλιστικών συστημάτων, την μείωση των συντάξεων, την αύξηση του εργασίμου βίου. Όλα τούτα έχουν οδηγήσει σε ιδιαίτερα περιορισμένες  αναπτυξιακές  πολιτικές της Ε.Ε., με συνέπεια η  ανεργία  να είναι μια μεγάλη κοινωνική πληγή της.

Ένας άλλος εξαιρετικά σημαντικός παράγων αποτελεί η Κοινή Αγροτική Πολιτική και η μετάβαση στην πράσινη ανάπτυξη, που έχει οδηγήσει τους αγρότες  όλης της Ε.Ε. σε φτωχοποίηση τους, πράγμα που τους οδήγησε στις προ  μηνών μαχητικές κινητοποιήσεις στην Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο Ισπανία κ.αλ. Το ίδιο βιώσαμε κι εδώ στη χώρα μας. Οι πρωτόγνωρες εικόνες πολλών εκατοντάδων,  χιλιάδων τρακτέρ που είχαν εισβάλει στην πλατεία Σούμαν των Βρυξελλών στην καρδιά του Διευθυντηρίου της Ε.Ε. κατέδείξε το αδιέξοδο των ευρωπαίων αγροτών  και την αγωνία τους στο να επιβιώσουν.

 

Ένα πρόβλημα  άλυτο για την Ευρώπη είναι το μεταναστευτικό. Τούτο αφ’ης στιγμής οι δύσμοιροι Ασιάτες, Αφρικανοί, ΛατινοΑμερικάνοι, ευρισκόμενοι κάτω από τραγικές συνθήκες επιβίωσης, από πολέμους, διώξεις, οικονομική ανέχεια,  πείνα κ.λπ. έχουν κάνει την Ευρώπη «γη της επαγγελίας τους». Έτσι η με κάθε τρόπο «απόβασή» τους σε κάποια γωνιά της, είναι όνειρό τους. Και τούτο γίνεται κατά μυριάδες. Το δυστύχημα είναι, ότι οι πολιτικές που λήφθηκαν από τους ταγούς της Ε.Ε. όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν το οξύ αυτό πρόβλημα αλλά το χειρότερο «έριξαν νερό στο μύλο της ακροδεξιάς». Τούτο το βλέπουμε κατά κύριο λόγο στην γειτονική μας Ιταλία με το «φαινόμενο» Μελόνι, που ανδρώθηκε λόγω αυτών των πολιτικών και την  κυβερνά εδώ και δύο κοντά χρόνια. 

 

Βέβαια τα αποτελέσματα αυτών των Ευρωεκλογών στην πράξη δεν μπορούν να επηρεάσουν τις λειτουργίες του Ευρωκοινοβουλίου, αφού τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου από την Αριστερά ως και το Λαϊκό Κόμμα έχουν την απόλυτη πλειοψηφία των Ευρωβουλευτών. Όμως η αύξηση των ψήφων της ακροδεξιάς στην Ευρώπη  αποτελεί καμπάνα εγρήγορσης των δημοκρατικών συνειδήσεων στο να αποτρέψουν την επάνοδο του φασισμού, του εθνικοσοσιαλισμού/χιτλερισμού, του φραγκισμού κι όλων των δεινών και των καταστροφών που έζησαν εξ αυτών οι λαοί της Ευρώπης, πριν από ένα  αιώνα.