Το αναπάντεχο δώρο της αλησμόνητης μητέρας μου, στα εβδομικοστά έννατα γενέθλια μου.

 

Το αναπάντεχο δώρο της αλησμόνητης μητέρας μου, στα εβδομικοστά έννατα γενέθλια μου.

 

Στις διακοπές μας, το καλοκαίρι του 2012, ο μοναδικός  αδερφός μου που ήταν μόνος και έμενε στο πατρικό μας στην Άντισσα έρχεται  μια μέρα στο σπίτι μου και μου φέρνει ένα κουτί περιποιημένο, δεμένο με μια ωραία πράσινη κορδέλα. Λες και είχε προαίσθηση ο καημένος ότι θα «φύγει» για τα επέκεινα, πράγμα που δυστυχώς ξαφνικά  έγινε την Άνοιξη του 2013.  Μου το δίνει και περιμένοντάς την ερώτησή μου κοιτάζοντας με στο στόμα για να δει τι θα τον ρωτήσω (βλέπεις ο καημένος ήταν κωφάλαλος), τον ερωτώ «τι είναι αυτό;» Κι εκείνος μου λέγει «είναι δικό σου, το ετοίμασε η μαμά  για σένα». Το άνοιξα και βλέπω ότι ήταν τετράδια μου από το Γυμνάσιο στην Άντισσα (στο εκεί ημιγυμνάσιο) και άλλα στη Μυτιλήνη όπου εκεί έκανα τις υπόλοιπες τάξεις του γυμνασίου. Πάνω πάνω ήταν ένα τετράδιο της Τριγωνομετρίας. Στα γρήγορα είδα ότι πιο κάτω ήταν άλλα τετράδια μου της Γεωμετρίας, Εκθέσεων, Άλγεβρας, Λατινικών,  κ.αλ. του Γυμνασίου. Ακόμα και το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού «Γεωγραφία της Ευρώπης»!   Συγκινήθηκα, όπως είναι αντιληπτό, πολύ βαθιά. Σ’ αυτό ιδιαίτερα συνέβαλε μια κορνιζομένη  φωτογραφία όπου η αλησμόνητη μου μάνα  απεικονίζεται μαζί με καμιά 50 άλλα κοριτσάκια των μικρών τάξεων του Δημοτικού και την δασκάλα τους την κα Καλλιόπη (θυμούμαι το όνομά της, που μου το έλεγε, όταν αναφερόταν σ’ αυτή).  Φυλλομέτρησα τέλος, μόνο το τετράδιο της Τριγωνομετρίας το έκλεισα  και έτσι συγκινημένος που ήμουν, τα παράτησα. Έκλεισα  το   κουτί, το έδεσα με την κορδέλα του και άφησα  να  κοιτάξω το περιεχόμενό του με την άνεσή μου όταν θα γύριζα στην Αθήνα.  Στην Αθήνα, το έβαλα κάτω απ’ το γραφείο μου και το άφησα, υποτίθεται πρόχειρα, εκεί στην γωνία. Από τότε το ξέχασα.

 Στις 18 του Δεκέμβρη 2024, την ημέρα των 79των γενεθλίων μου  έρχεται η κόρη μου η Μαρία και μου φέρνει μια φωτογραφία μας όλων των οικοτρόφων στο Οικοτροφείο Αριστευόντων στην Μυτιλήνη (1962) με τους διοικούντες αυτό [οι αείμνηστοι, ο Δεσπότης Ιάκωβος Β΄, και ο μετέπειτα Ιερισσού &Αγίου Όρους Νικόδημος, κι ο προϊστάμενος μας Χατζη…(;)] και μία πρόσκληση του 6^ου Συντάγματος Πεζικού  που είχε στείλει ο Διοικητής του στους γονείς μου για να παραστούν στην ορκωμοσία μου τον Νοέμβρη του 1970.  Στην  απορία μου που τα βρήκε, πήγε και μου ’φερε το ξεχασμένο κουτί, και ανοίγοντας ένα φάκελο, μου λέει «να εδώ μέσα πατέρα». Ανοίγω και βγάζω ότι άλλο περιείχε. Όλα τα έγγραφα σ’ αυτό, με γύρισαν μονομιάς πίσω  στα μαθητικά και στα φοιτητικά μου χρόνια. Δεν είναι δα και λίγο πράμα να βρίσκεις το χαρτί που σου ανακοινώνει την αποδοχή σου στο οικοτροφείο των αριστούχων μαθητών της Μητροπόλεως Μυτιλήνης (1961), το άλλο με την ταυτοπροσωπία σου για τις εξετάσεις στο Ε.Μ.Πολυτεχνείο (1963), και το γράμμα που είχε γράψει ο τηλεγραφητής του χωριού στους γονείς μου (δεν είχαν ανέβει  ακόμη στο χωριό κι ήταν  στα Λάψαρνα), δίδοντας τους τα συγχαρητήρια του, και το οποίο συνόδευε το δικό μου τηλεγράφημα που τους έλεγα ότι επέτυχα, το δελτάριο του φροντιστηρίου “Σταυρόπουλος - Τσατσάκης”, όπου έκανα το φροντιστήριο για να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις, δύο αποκόμματα εφημερίδων, το ένα που έγραφε πότε και πού δίνουμε τις εξετάσεις και το δεύτερο σ’ ένα πλαίσιο μέσα  οι επιτυχόντες στη Σχολή των Μεταλλειολόγων-Μεταλλουργών Μηχανικών του  Πολυτεχνείου,  στο οποίο κάπου στη μέση ήταν και το δικό μου όνομα. Ακόμα  την  Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ), που έγραφε την ανακήρυξή μου ως υπότροφο του Ιδρύματος “Γεωργίου Βοστάνη” Μυτιλήνης.

Το να πω ότι δεν έψαξα  αυτή τη φορά, όλο το περιεχόμενο του κουτιού θα ήταν ψέμα. Πέραν των διαφόρων τετραδίων μου από διάφορες τάξεις του τότε ενιαίου Γυμνασίου, ήταν ακόμη κάποια  τεύχη της  Μαθηματικής Εταιρείας, που τότε έπαιρνα και μελετούσα, άλλα και δύο άλλα με την τίτλο “Η Φωνή του Β! Γυμνασίου Αρρένων Μυτιλήνης” 1961,1962. Όλα αυτά, φυσικά, με το συνειρμικό flash back με γύρισαν στα χρόνια της νιότης μου, ως μαθητής.

Περιττό να πω ότι κλείνοντας πάλι το κουτί, ως ήρθε  στο μυαλό μου η μορφή της  πολυαγαπημένης μου μάνας (έχει  φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο το 1993), που πολύ πίστευε σε μένα, με εγκαρδίωνε αλλά και που από κοντά παρακολουθούσε πάντα με υπερηφάνεια τη δική μου πρόοδο, ένα δάκρυ έσκασε στην κόγχη των ματιών μου. Η μορφή της λατρευτής μου μητέρας, που ως έκανε πάντοτε σ’ όλα της,  με επιμέλεια σαν  μέλισσα μάζεψε και μου “αποθησαύρισε” το νέκταρ τούτο της ζωής μου. Tο αναπάντεχο, στα 79ατα γενέθλια μου, αυτό δώρο της, σύγκορμα με  συντάραξε. Αναλογιζόμενος δε τη χαρά που θα είχε, αν ήξερε ότι το δώρο της, αυτό το παρέλαβα την ημέρα των γενεθλίων μου, κλάμα  γοερό κατέκλυσε το “είναι” μου.

 

Δρ. Τάκης Χαραλ. Ιορδάνης (Ph.D.)                    7.1.2025