Όταν επιχειρείται στρέβλωση της Ιστορίας. Άρθρο μου στην "Αιολίας λόγος"/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 σελ. 6                         ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ                         Σαββατοκύριακο 18 Οκτωβρίου  2025

Αιολίας λόγος

Όταν επιχειρείται  στρέβλωση της Ιστορίας.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Όταν έχεις βιώσει γεγονότα, γνωρίζοντας  διαχρονικά  άμεσα την εξέλιξή τους και ύστερα από χρόνια κάποιοι στρεβλώνουν αυτά για λόγους σκοπιμότητας, τότε ή πρέπει να δεχθείς ότι  πάσχεις από αλτσχάϊμερ και δεν θυμάσαι τίποτα ή να αποδεχθείς την προβαλλόμενη στρεβλότητα και προσβολή της Ιστορίας,  που  επιχειρούν αυτοί οι κάποιοι.

Ήταν τον περασμένο Αύγουστο που μου τηλεφώνησε συγγενής, δημοκρατικός άνθρωπος, λέγοντας μου: «ξέρεις τι ταμπέλα έβαλαν στον τοίχο  του Γυμνασίου δίπλα στην κεντρική του πύλη;». Μου την περιέγραψε, καταλήγοντας: «απλά, το έργο του αείμνηστου Γιάννη Φωτιάδη το εκχώρησαν σε άλλον, κατά το ‘‘με ξένα κόλλυβα μνημονεύουμε’’». Μετά, έλαβα  δυο φωτογραφίες με τις  σε φόντο γαλάζιο ταμπέλες, όπου αναγράφεται:……                                                                                                                   1^η)ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ – ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ                                                                                ΔΟΥΚΑΣ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ …………………                                                           2^η)ΗΜΕΡΗΣΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΝΤΙΣΣΑΣ ........................                           ΔΟΥΚΑΣ    ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ       (τούτο είναι και προμετωπίδα, αντίστοιχης Ιστοσελίδας).

Στη συνέχεια το θέμα έλαβε ευρεία δημοσιότητα στα ΜΚΔ. Χάρηκα το γεγονός, ότι η μοναδική απόγονος του αείμνηστου Γιάννη Φωτιάδη, η εγγονή του Ευτυχία, μοναχοκόρη, του μοναχογιού του Βασίλη, τοποθετήθηκε δημοσίως στα ΜΚΔ επί του θέματος και έβαλε τα πράγματα στην ιστορική τους θέση.  Το γεγονός ότι ο πρόεδρος της Κοινότητας κ.Ιορδάνης Ηλ. Ιορδάνου της ανακοίνωσε, πως το θέμα θα τακτοποιηθεί εντός λίγου χρόνου, το σεβάστηκα και ως τώρα τήρησα σιγή.

Όμως αυτός ο χρόνος  ατυχώς έχει παρέλθει και διαπιστώνω μέσω νέας αλληλογραφίας στα ΜΚΔ μεταξύ Προέδρου και Ευτ.Φωτιάδη, ότι υπάρχει μία γραφειοκρατική παρέλκυση της μη τακτοποιήσεως  του θέματος.                                                                          

Επειδή δεν πάσχω από αλτσχάϊμερ και στρέβλωση γεγονότων δεν αποδέχομαι,  καταθέτω ότι βιωματικά γνωρίζω σχετικά. Ξεκινώ απ’την ίδρυση του τριτάξιου Γυμνασιακού Παραρτήματος Άντισσας (παράρτημα του  Γυμνασίου Θηλέων   Μυτιλήνης), στα μέσα  του ’50. Τούτο, λειτούργησε  στις αίθουσες της Κοινότητας (ΚΕΠ, η μισή αίθουσα εκδηλώσεων, μία τρίτη αίθουσα στο βάθος), για  δεκαπέντε   χρόνια. Σ’αυτό μαθήτευσαν πλείστοι όσοι Αντισσαίοι, επιστήμονες, επιχειρηματίες κ.λπ. Μεταξύ αυτών κι ο γράφων τούτο. Μετά το τέλειωμα μας  στο ημιγυμνάσιο, όσοι επρόκειτο να συνεχίσουν,  κατέβαιναν στην Καλλονή και κυρίως στη Μυτιλήνη.  Η φυγή νέων, κόστος για του γονείς, απόσταση κ.αλ. κατέστησαν ιστορική ανάγκη τη δημιουργία  ολόκληρου Γυμνασίου στην Άντισσα. Για κάτι τέτοιο όμως χρειαζόταν κτίριο. Έτσι, αγοράσθηκε έξω απ’το χωριό, από  κληρονόμους  του  Παναγ. Ψωμά, ο ‘‘μπαχτσές’’ του. Λόγω του επικλινούς του εδάφους, με τείχος αντιστήριξης εκ καλοκτισμένου ανδεσίτη και σχετική επίχωση μορφοποιήθηκε  το γήπεδο, έτοιμο να δεχθεί τα κτίρια του Γυμνασίου (τότε εξατάξιο). Θυμούμαι τον Ερέσιο καθηγητή μου στη Μυτιλήνη Λ.Λουκίδη το 1961, να αστειεύεται λέγοντας μου, ότι «κάνατε το “Σινικό τείχος” για να αποκρούσετε, τους κατά της Άντισσας εισβολείς!». Πέρασε όλη η δημοκρατική περίοδος  ως το ’67 που επιβλήθηκε η δικτατορία και στο πολυπόθητο «Γυμνάσιο Αντίσσης» ουδεμία πρόοδος είχε υπάρξει. Οι όποιες σχετικές ενέργειες πολιτικών, πολιτευτών, κοινοταρχών και βουλευτών απ’το νησί, ουδέν θετικό είχαν αποφέρει. Μεταξύ αυτών και ο από το 1955  Πρόεδρος Αντίσσης Δούκας Χατζηγεωργίου, εκλεγμένο μέλος της ΚΕΔΚΕ και πολιτευτής της Δεξιάς(ΕΡΕ). Μετά την  21/4/1967 και τον απόλυτο συγκεντρωτισμό που επέβαλε η δικτατορία, ουδείς απ’το νησί μπορούσε να επηρεάσει τα Αθηναϊκά κέντρα λήψεως αποφάσεων. Πάντως, ότι δεν είχε γίνει επί δημοκρατίας,  έγινε επί δικτατορίας. Αρχές του θέρους 1969 είχε ληφθεί η σχετική απόφαση και άμεσα υπήρξε η έναρξη των εργασιών της κατασκευής του εξαταξίου Γυμνασίου. Το έργο ολοκληρώθηκε όταν Πρόεδρος Αντίσσης είχε  ορισθεί ο Παναγιώτης Πασσαδέλλης. Περί τις αρχές του 1971 μεταστεγάστηκε το Γυμνάσιο απ’τις αίθουσες της Κοινότητας, στα νέα κτίρια.

 Αξιοπρόσεκτο είναι αυτό που γράφει ο Π.Φραγκέλλης στο βιβλίο του «Η ΑΝΤΙΣΣΑ»(1995), αναφερόμενος  στην μετά την ανέγερση του Γυμνασίου μας επίσκεψη του τότε Υπουργού Παιδείας Δημητράκου, (τούτο, κατ’αυτόν δεν έπρεπε ποτέ να γίνει), όπου ερώτησε εις επήκοον όλων: «Ποιος βλάκας ενέκρινε την ανέγερση αυτού του διδακτηρίου». Όταν τον ενημέρωσαν «ότι το έργο οφείλεται στην προσωπική επιθυμία του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως περιέπεσε σε αμηχανία και έμεινε άναυδος» .      

Σ’αυτό ακριβώς, θα ήθελα να σταθώ. Στην «προσωπική επιθυμία του Αντιπροέδρου της Κυβερνήσεως». Τούτος ήταν ο Ταξίαρχος Παττακός. Τότε φοιτητής ων,  κάθε παραμέρα, απ’το 1964, πήγαινα στη Νέα Φιλαδέλφεια,  στο σπίτι του μέντορά μου Γιάννη Φωτιάδη όπου παρέδιδα μαθήματα (Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά) στο γιο του, Βασίλη. Επειδή ο γέρος ήταν αποκομμένος και πολύ κόσμο δεν έβλεπε, ήθελε πάντα όταν τελειώναμε το μάθημα, να κουβεντιάσουμε  ένα τέταρτο-μισή ώρα για να  διάφορα (τρέχοντα πολιτικά πράγματα, θέματα του νησιού, κυρίως του χωριού μας,  συμπατριωτών μας κ.λπ.). Σχεδόν πάντα στο τέλος, την κουβέντα μας επικέντρωνε στο θέμα «Γυμνάσιο Αντίσσης». Το όνειρο του! «Να μάθουν τα μωρά του κόσμου γράμματα», όπως έλεγε. Ήταν βλέπεις η στείρα περίοδος της μη επιτυχούς σχετικής προσπάθειας του, αν και είχε πλείστες όσες επαφές και γνωστούς στα κόμματα και στα Υπουργεία. Μερικές φορές που χρειαζόταν να στείλει κάποιο συμπληρωματικό έγγραφο, σχέδια κ.λπ. το ανέθετε σε μένα και  το πήγαινα  σε κάποιο συγκεκριμένο υπάλληλο στο Υπουργείο με τον οποίο είχε συνεννοηθεί σχετικώς. Όταν επιβλήθηκε η Δικτατορία, είχε σχεδόν απελπιστεί. Αναλογιζόταν και μου έλεγε: “αφού επί δημοκρατίας δεν καταφέραμε κάτι,  τώρα με τη δικτατορία, τα πράγματα φαίνονται παντελώς αδύνατα”.  Όμως αν και στην πρώτη χρονιά της Χούντας οι μαύρες αυτές σκέψεις  τον είχαν αδρανοποιήσει πλήρως, τη δεύτερη,  επανήρχισε δειλά  δειλά  την στόχευσή του. Τότε,  κατάφερε  να πιάσει επαφή με τον Παττακό. Μ’αυτόν επέτυχε  δύο πράγματα. Την έκδοση απόφασης  συνταξιοδότησής του (ως επί τρεις θητείες Πρόεδρος Κοινότητας και μία Βουλευτής). Το κυριότερο, την έγκριση της ανέγερσης του Γυμνασίου.                                                                                                                                                                  .        Το ανωτέρω, επιβεβαιώνεται και  απ’την εγγονή του Ευτυχία (προφανώς τα γνώριζε απ’το συγχωρεμένο πατέρας της), γράφοντας στη σχετική ανάρτησή της στα ΜΚΔ.                                                                                                                                                                  .   «Η αλήθεια είναι πως ο Φωτιάδης ήταν εκείνος που κράτησε την Υπουργική Απόφαση τα χέρια του σαν παράσημο, σαν επισφράγισμα ζωής γεμάτης αγώνα για τον τόπο του κι όχι κάποιος άλλος, ο οποίος μπορεί να προσέφερε άλλα έργα στο χωριό, αλλά όχι το Γυμνάσιο».

Τα με τον Παττακό σχετικά, γνώριζε και η κ.Νίκη Παπανδρέου (κουμπάρα των Γιαν.Φωτιάδη-Ευτυχίας και ανεψιά της Ευτυχίας), που μεγάλωσε μέσα στο σπίτι τους. Τούτα μου τα είπε, σε κατ’ιδίαν συζήτηση μας, στην εκδήλωση προς τιμή του Φωτιάδη στο Σύλλογο Αντισσαίων, το 2013.  

Αρχές Ιουλίου 1969 ο αείμνηστος Γιαν.Φωτιάδης νοσηλευόταν στον «Κυανού Σταυρό». Εν όψει δίμηνου εκπαιδευτικού ταξιδιού μου  στο εξωτερικό τον επισκέφτηκα. Ήταν τότε που είχε εκδοθεί η Άδεια του Γυμνασίου. Τον πείραξα λέγοντας του: «εσύ ο για μια ολόκληρη ζωή υπηρέτης της Δημοκρατίας, πήγες  και συνεργάστηκες με τον Παττακό, τη Χούντα;!». Η απάντησή του, κοφτή: «Παναγιώτη, δεν προλάβαινα».  Το προαίσθημα του αλάθητο, αφού δυστυχώς τον Αύγουστο έφυγε απ’το μάταιο τούτο κόσμο. Έφυγε χωρίς να αξιωθεί  να δει να θεμελιώνεται το όνειρό του. Στην τελευταία αυτή συνάντησή μας έντονη υπήρξε η συναισθηματική φόρτισή μας. Τέλος, μετά, από συμβουλές και ευχές που μου έδωσε για τη ζωή μου, έφυγα συντετριμμένος απ’την Κλινική, με δάκρυα στα μάτια.

Με όλα τα παραπάνω, το με «ξένα κόλλυβα μνημονεύουμε», πράγματι έχει απόλυτη εφαρμογή.    

Παρουσίαση του Λυκειάρχη Παναγ. Αρ. Γουρνέλου στην βιβλιοπαρουσίαση της 24.8.2025 στην 'Αντισσα που ακύρωσα.

 Στη βιβλιοπαρουσίαση του " ΨΑΡΟΣ  ΡΑΧΤΗΣ το μονοπάτι μιας ψυχής ..." που ήταν να γίνει στην γενέτειρά μου Αντισσα, στις 24.8.2025, και την οποία ακύρωσα λόγω του θανάτου και κηδείας την ημέρα αυτή του 36χρονου Άκη Δουρουδή , γιο  καλών φίλων  και συγχωριανών μου ένας εκ των τριών παρουσιαστών θα ήταν ο Λυκειάρχης Παναγιώτης Γουρνέλος γιος του φίλου μου Αριστείδη (δράττομαι της ευκαιρίας να τον ευχαριστήσω και εγγράφως). Το κείμενο της παρουσίασης του το οποιο είχε την καλοσύνη να μου το εγχειρίσει,  είναι το παρακάτω:

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι,

αισθάνομαι μεγάλη ευθύνη και συνάμα χαρά που βρίσκομαι ανάμεσά σας, εδώ στο χωριό μας, για την παρουσίαση του βιβλίου του Τάκη Ιορδάνη « ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΜΙΑΣ ΨΥΧΗΣ …».

Τον Τάκη έχω την τιμή να τον γνωρίζω από τα παιδικά μου χρόνια, αφού ήταν αδελφικός φίλος με τον πατέρα μου. Έτσι, ανέπτυξα μαζί του μια ιδιαίτερη σχέση βασισμένη στην αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση. Πάντα με γοήτευαν οι συζητήσεις μαζί του, γιατί είναι ένας άνθρωπος με ευρυμάθεια και γενικές γνώσεις που δεν περιορίζονται μόνο στον στενό ορίζοντα της επιστημονικής του εξειδίκευσης. Παράλληλα τον θαύμαζα γιατί άοκνα αγωνιζόταν και αγωνίζεται για τα κοινά της Λέσβου αλλά και της Άντισσας, της αγαπημένης του γενέτειρας. Πρωτοστάτησε και εξακολουθεί να πρωτοστατεί σε πολλούς αγώνες για την ηλεκτροδότηση των Λαψάρνων, πατρίδας των παππούδων του, για την έκδοση πριν από 47 χρόνια της εφημερίδας «Ηχώ της Άντισσας», που αποτέλεσε και αποτελεί ένα συνδετικό κρίκο των Αντισσαίων σε όλες τις γωνιές της Γης, τη δημιουργία της προτομής του σπουδαίου Αντισσαίου πολιτικού Γιάννη Φωτιάδη μόλις δέκα χρόνια μετά το θάνατό του, τη φιλοτέχνηση του αγάλματος του Τέρπανδρου, σπουδαίου Αντισσαίου ποιητή και μουσικού της αρχαίας Ελλάδας,  για την ηλεκτροενεργειακή κάλυψη της Λέσβου, το «σπάσιμο» του Δήμου Λέσβου, του «περίφημου» Δήμου «Τέρατος», τον οδικό άξονα Καλλονής- Σιγρίου, το λιμάνι του Σιγρίου και τόσα άλλα εμβληματικά έργα. Το ηθικής αλλά και μεγάλης εθνικής σημασίας θέμα της ανάδειξης από την ιστορική αφάνεια των 17 Αντισσαίων ηρώων, των υπέρ πατρίδος πεσόντων  μεταξύ 1923 – 1974, υπήρξε ένα από τα τελευταία έργα του. Αυτές οι τόσο σπουδαίες πρωτοβουλίες τελεσφόρησαν χάρι στις συνεχείς και ανιδιοτελείς ενέργειες του Τάκη.  Δεν τον πτόησαν ούτε η αγνωμοσύνη, ούτε ο χλευασμός κάποιων συμπατριωτών του αλλά συνέχισε ακούραστα να αγωνίζεται με την αρθρογραφία του , τις παρεμβάσεις του με τον φορέα «Πιττακός ο Μυτιληναίος» και τα διαδοχικά υπομνήματά του προς τις αρμόδιες υπηρεσίες των Υπουργείων με ένα και μοναδικό στόχο: να εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για την αγαπημένη του Λέσβο σε όλους τους τομείς.

Επειδή όλα αυτά τα χρόνια μου έκανε πάντα την τιμή να μου αποστέλλει την αρθρογραφία του, τις επιστολές του και τα υπομνήματά του είχα διαπιστώσει τον χειμαρρώδη λόγο του, τη σαφή και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία του, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ τον λογοτεχνικό «πλούτο» που μας έκρυβε.  Αυτόν, ευτυχώς, τον διαπίστωσε  ο «νονός» του, ο σπουδαίος ποιητής της Λέσβου, ο Δημήτρης Νικορέτζος, που με θέρμη τον προέτρεψε και τον παρότρυνε να προχωρήσει στην έκδοση αυτών των πεζογραφημάτων, παρακάμπτοντας τους ενδοιασμούς του συγγραφέα που από συστολή αντιδρούσε μονολογώντας « τι ζητάς εσύ, ένας πούρος μηχανικός στα πεδία του έντεχνου Λόγου; ». Ευτυχώς, ο ποιητής «ενίκησε» και έτσι επιβεβαιώθηκε ο Όσκαρ Ουάιλντ που υποστήριζε ότι «η καλύτερη δουλειά στη λογοτεχνία γίνεται από εκείνους που δε στηρίζονται σε αυτή για να βγάλουν το ψωμί τους» .

Όταν μάλιστα μου εμπιστεύτηκε τα χειρόγραφά του για να τα διαβάσω και να του εκφράσω τη φιλολογική μου άποψη, στο πρώτο του βιβλίο «Ανάμεσα στο Μύθο και στη Θύμηση», ένιωσα συγκίνηση και θαυμασμό για την απλότητα και την παραστατικότητα της γραφής του καθώς και για τον ξεκάθαρο τρόπο που σκιαγραφεί τους χαρακτήρες του.

Όπως στο  προαναφερθέν πρώτο του βιβλίο στον ίδιο δρόμο, κατά την ταπεινή μου γνώμη , βαδίζει και ο Τάκης Ιορδάνης και στην πρώτη του μυθιστορηματική απόπειρα με τον τίτλο «Ψαρός Ράχτης» και υπότιτλο «Το μονοπάτι μιας ψυχής…». Το ξετύλιγμα της αφήγησης θυμίζει κινηματογράφο, οι διάλογοι είναι «γοργοί» και επιτείνουν την ένταση και την αγωνία για την έκβαση της υπόθεσης,ενώ τα συναισθήματα εναλλάσσονται με ταχύτητα. Παράλληλα, περιγράφει ρεαλιστικά τη ζωή των κατοίκων της Άντισσας και ιδιαίτερα της Λαψαρνιώτικης υπαίθρου, τον αγώνα τους να επιβιώσουν κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες καθώς και την αδυναμία τους να σπουδάσουν τα παιδιά τους, μολονότι αρκετά από αυτά είχαν τις δυνατότητες και το επιθυμούσαν διακαώς.  Επιπλέον, ακολουθώντας τα χνάρια του λαογράφου της Λέσβου Αργύρη Εφταλιώτη, καταγράφει τα ήθη, τα έθιμα , τα πανηγύρια και γενικά τα πολιτιστικά στοιχεία της Δυτικής Λέσβου των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Όμως, αντίστοιχα περιγράφει με ακρίβεια και τη ζωή των αστών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. 

Ωστόσο, κυρίως μας αφηγείται με ιδιαίτερη λεπτότητα και ενσυναίσθηση τον πολύ δυνατό έρωτα της πανέμορφης αλλά ταπεινής καταγωγής Μυρσίνης και του ευσταλούς και πλούσιου Λέανδρου , έναν έρωτα που γεννήθηκε ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο σε μια βρύση των Λαψάρνων, φούντωσε με ένα φιλί κι ένα μπουκέτο αγριολούλουδα, ολοκληρώθηκε σε μια εγκαταλελειμμένη καρβουναποθήκη, κυνηγήθηκε άγρια από τον πατέρα του Λέανδρου και χάθηκε άδικα στα φουρτουνιασμένα νερά του Ψαρού Ράχτη.

 Διαβάζοντας τα πεζογραφήματα στο πρώτο του βιβλίο και το μυθιστόρημα αυτό του Τάκη στα οποία αποτύπωσε βιωματικές εμπειρίες, ακούσματα, αναμνήσεις από τα παιδικά, τα εφηβικά και τα φοιτητικά του χρόνια, μου ήρθε στο μυαλό η τόσο εύστοχη ρήση του Ρώσου νομπελίστα Μπορίς Παστερνάκ: «Η Λογοτεχνία είναι η τέχνη του να ανακαλύπτεις κάτι εξαιρετικό για τους απλούς ανθρώπους και να λες με απλά λόγια κάτι το εξαιρετικό» . Κατά την ταπεινή μου γνώμη, αξιότιμοι κυρίες και κύριοι, αυτό το κατάφερε ο Τάκης σε αυτές τις γραφές του (στην υπέροχη συλλογή πεζογραφημάτων και στο σεναριακής  μορφής  μυθιστόρημά του) και εύχομαι να μας χαρίσει κι άλλες τέτοιες λογοτεχνικές στιγμές αισθητικής απόλαυσης.

Σας ευχαριστώ θερμά για την προσοχή σας.

Παναγιώτης Γουρνέλος.                                  Αύγουστος 2025

«Βάστρια», τελικά, του νησιού μας η Κερκόπορτα; Άρθρο μου στην Αιολίας λόγος/ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ

 σελ.16                 ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ                    Σαββατοκύριακο  4 Οκτωβρίου 2025                          

Αιολίας λόγος

              «Βάστρια», τελικά, του νησιού μας η Κερκόπορτα;

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Τους τελευταίους δυο τρεις μήνες έντονη υπήρξε η κινητικότητα εν αναφορά προς το ΚΥΤ Βάστρια, τόσο σε θέματα που αφορούν τα εκεί εκτελούμενα έργα, όσο και την παρουσία και εμπλοκή φορέων (ΔΕΔΔΗΕ, Δήμοι, ΔΕΥΑΛ) με κορύφωση την επίσκεψη στο νησί  του τελευταίου Υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου  Πλεύρη. Η κατηγορηματική του δήλωση ότι στη Λέσβο θα υπάρξει μόνο ένα ΚΥΤ κι όχι δύο, όπως μας είχε πει προ μηνών ο προκάτοχός του Παναγιωτόπουλος, ασφαλώς και δίνει την ερμηνεία, ότι αυτό θα είναι το της Βάστριας, το οποίο οσονούπω ολοκληρώνεται. Τούτο, δεδομένου ότι το ΚΥΤ Καρά Τεπέ είναι προσωρινό  και ως τέτοιο θα κλείσει.   

 Το νέο αυτό ΚΥΤ, κατασκευάστηκε σε χρόνο ρεκόρ (άρχισε το  2021), σε έκταση ~250 στρεμμάτων μέσα στο παρθένο πευκοδάσος μας στην θέση Βάστρια (Πλάτη) στα σύνορα των δύο Δήμων του νησιού. Κτίστηκε σε χώρο όπου δεν υπήρχε καμία υποδομή, απ’το μηδέν, με εξ ολοκλήρου χρηματοδότηση του από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα λειτουργήσει για να «φιλοξενήσει»  5.000 άτομα (10.000 σε δεύτερη φάση).  Αυτά τα άτομα, κατά τεκμήριο μωαμεθανοί, θα είναι απ’αυτούς που δεν τους χορηγήθηκε  Άσυλο, κάπου στην Ε.Ε. Τούτο σ’εφαρμογή των της συνθήκης “ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ” όρων, όπου επιστρέφουν στη χώρα της πρώτης εισόδου τους. Δυστυχώς απ’το 2014 ως σήμερα έχουν εισέλθει (πιο σωστά εισβάλλει) στο νησί μας εκατομμύρια παράνομοι μετανάστες.

Κατά το εκ της αρχαία γραμματείας «ουδέν εκ του μη όντος γίγνεσθαι...», ας δούμε πώς και γιατί δημιουργήθηκε η «Βάστρια».  Οι πληροφορίες που προφανώς έφθαναν στις Βρυξέλλες ήταν ότι κάποια στιγμή θα άρχιζαν οι πεινασμένοι του Κόσμου να εισβάλλουν στην Ευρώπη. Τότε σκέφθηκαν και δημιούργησαν τη συνθήκη “ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ” που θα ρύθμιζε τα σχετικά προβλήματα. Τούτο, το 2003. Δεν άργησε πολύ  και σε δέκα περίπου χρόνια η πλημμυρίδα των παράνομων μεταναστών άρχισε να κατακλύζει τις χώρες της Νότιας Ευρώπης και κυρίως τη χώρα μας. Η όποια αντιμετώπιση του φαινομένου στην αρχή εκ των ενόντων, δημιούργησε την ανάγκη να κατασκευαστούν Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στα πρώτης γραμμής νησιά μας (Σάμος, Χίος και Λέσβος). Έτσι για το νησί μας προκειμένου να  ικανοποιηθεί η ανάγκη αυτή, η Ε.Ε. χρηματοδότησε το ΚΥΤ Βάστρια.  Ας δούμε σε πια πλαίσια έγινε αυτή η χρηματοδότηση.       

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ως γνωρίζουμε, χρηματοδοτεί διάφορα αναπτυξιακά έργα στη χώρα μέσω  προγραμμάτων (ΜΟΠ, ΚΠΣ 1,2,3 , ΕΣΠΑ 2007-2013, 14-20, 21-27) από το 1985. Δηλαδή εδώ και σαράντα χρόνια για την ανάπτυξη  και  την άνοδο της στα ευρωπαϊκά οικονομικο-κοινωνικά επίπεδα εκτελέστηκαν και εκτελούνται ακόμα μέσω αυτών πλείστα όσα έργα ανά την Επικράτεια.  Προκειμένου ένα συγκεκριμένο έργο να ενταχθεί σ’αυτά τα προγράμματα, πρέπει να είναι  ως λέγεται “ώριμο” με πλήρως τεκμηριωμένη κοινωνικο-οικονομική σκοπιμότητα, να έχει πλήρεις τις μελέτες,  χωροθέτησης, τοπογραφικές, στατικής, περιβαλλοντικές κ.άλ. για την  κατασκευή του και βέβαια ατέλειωτες προσπάθειες και αγώνες για την υπερπήδηση  γραφειοκρατικών αδρανειών. Έτσι πολλές φορές για να καταστεί ένα έργο “ώριμο” περνάνε δέκα ή και περισσότερα χρόνια από την ανάθεση των μελετών μέχρι την  έναρξη των εργασιών κατασκευής του. Ως παράδειγμα απ’το νησί μας  για τέτοια έργα,  χρειάστηκαν δέκα χρόνια για τον «οδικό άξονα Καλλονής - Σιγρίου» (2003-2013) και περί τα  είκοσι για το «Λιμάνι  Σιγρίου» (1997-2016).  

Για την κατασκευή του ΚΥΤ στην  Βάστρια, δεν χρειάστηκε να καταστεί “ώριμο” ως τα προαναφερθέντα για να ανοίξει  η Ε.Ε. τον Πακτωλό της χρηματοδότησής του. Για τα προαναφερθέντα έργα τα χρηματοδοτηθέντα ποσά ήταν ~60.000.000 Ευρώ για τον «Καλλονης–Σιγρίου» και ~18.000.000 Ευρώ για το «Λιμάνι Σιγρίου». Για την Βάστρια τα ποσά είναι πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ. Τούτο μπορεί εύκολα να εκτιμηθεί, λαμβάνοντας υπ’όψη ότι για να στεγάσει 5.000 άτομα σε πρώτη φάση (10.000 σε δεύτερη) χρειάζονται περί της 1.700 έως 2.000 κατοικίες. Αν για κάθε μία, με τις πλέον συντηρητικές εκτιμήσεις, χρειάζονται 100.000 Ευρώ, προκύπτουν τα προαναφερθέντα. Σ’ αυτά θα πρέπει να προστεθούν και οι δαπάνες για την κατασκευή υποδομών,  ως πλατείες και δρόμοι εντός της δομής, καταστήματα κοινής ωφελείας (τράπεζες, εταιρειών ενέργειας, τηλεπικοινωνίας, πρακτορεία κ.άλ), δικτύων ύδρευσης. ηλεκτρισμού και αποχέτευσης. Έτσι   αυτά όλα συμποσούνται σε πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ. Και τα χρήματα αυτά ήρθαν στο νησί, χωρίς «να ιδρώσουμε τη φανέλα μας».  

Για να ξεκινήσει αυτό, το για τα δεδομένα του νησιού μας φαραωνικό έργο, το μόνο που τους χρειαζόταν ήταν μια απόφαση που θα κατεδείκνυε  την κοινωνική αποδοχή. Και πράγματι αυτή η απόφαση  ζητήθηκε απ’την Κυβέρνηση να παρθεί απ’το Δήμο Μυτιλήνης. Τούτη πράγματι πάρθηκε απ’το Δ.Σ. του Δήμου  επί Δημαρχίας Κύτελη με ισοψηφία 12/12, η οποία πέρασε  με την  ψήφο του Προέδρου του Δ.Σ. που εκλαμβάνεται διπλή. Έτσι προέκυψε η κατ’ επίφαση κοινωνική συναίνεση, τάχα του Λεσβιακού λαού. Η κουτσή αυτή απόφαση ήταν αρκετή στον τότε Υπουργό Μετανάστευσης Μυταράκη να ικανοποιήσει την σχετική απαίτηση των Βρυξελλών. Έτσι αυτό που δεν κατάφερε ο Υπουργός στην εκλογική του περιφέρεια, τη Χίο (με τους αγώνες των κατοίκων της και μπράβο τους, δεν τους «φύτεψαν» τελικά μια δομή αντίστοιχη της Βάστριας) το κατάφερε στο νησί μας.   

Το έργο εκτελεί ο εθνικός μας εργολάβος η ΤΕΡΝΑ. Μέσα σε τέσσερα χρόνια τα δομικά έργα έχουν μάλλον ολοκληρωθεί και βρισκόμαστε στη φάση της ηλεκτροδότησης και υδροδότησης του.

Για το πρώτο, παρατηρήθηκαν παρεμβάσεις από το ΔΕΔΔΗΕ για τα απαιτούμενα έργα δικτύωσης, πράγμα  που δημιούργησε ερωτήσεις ως προς τη νομιμότητα της σχετικής αδείας. Δεν είχε ξεκαθαριστεί το αν αυτή δόθηκε από την Τ.Α. ή κάποια άλλη αρχή. Γι’αυτό τον λόγο η αντιπολίτευση του Δήμου Δυτικής Λέσβου, σε συνεδρίαση του Δ.Σ. τον περασμένο Ιούλιο, υπέβαλε προς τον Δήμαρχο την ερώτηση: << Αν δόθηκε άδεια εργασιών στην ΔΕΔΔΗΕ,... για να μεταφέρει ρεύμα στην υπό δημιουργία δομή (Βάστρια)>>.

Σε ότι αφορά την ύδρευση το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξύ, δεδομένου του ότι απ’την Άνοιξη  το νησί έχει κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω λειψυδρίας. Το Υπουργείο σχεδίαζε τούτο να λυθεί με αφαλάτωση. Αρχικά η ΔΕΥΑΛ είχε λάβει τη σχετική απόφαση. Μετά, αυτή ανακλήθηκε απ’το νέο ΔΣ. Έτσι η λύση που φαίνεται ότι τώρα υπάρχει, είναι νερό να μεταφέρουν υδροφόρες.

Με δεδομένο τα προαναφερθέντα, είναι πρόδηλο ότι η Ε.Ε. κάποια στιγμή θα διεκδικήσει, για να μη λεχθεί ότι θα απαιτήσει, να αρχίσει να αποδίδει, η πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρώ αυτή επένδυσή της, τα κατ’ αυτούς στοχευόμενα. Δηλ. να αρχίσει να λειτουργεί η Βάστρια, κατά το σκοπό, της απ’αυτούς δημιουργίας της. Αν μέχρι τότε στην εξουσία βρίσκεται ο νυν Περιφερειάρχης μας, εμείς οι  Λέσβιοι μπορούμε να  έχουμε την ελπίδα ότι τούτο δεν θα πραγματοποιηθεί. Αν όμως στις επόμενες εκλογές υπάρξει αλλαγή (μη ξεχνούμε ότι μεθοδεύεται απ’την Κυβέρνηση η εκλογή Περιφερειάρχη να γίνεται απ’την πρώτη Κυριακή) τότε είναι πλέον ή βέβαιο, ότι η Κερκόπορτα  που λέγεται «Βάστρια», θα ανοίξει.     

Τοπόσημο των Λαψάρνων Αντίσσης Λέσβου ο ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ, ως αναφέρει ο Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

 

Στη βιβλιοπαρουσίαση του μυθιστορήματός μου ΄΄Ψαρός Ράχτης το μονοπάτι μιας ψυχής…΄΄ που θα γινόταν  στις 24 Αυγούστου στην γενέτειρά μου Άντισσα, την οποία ακύρωσα λόγω του αβάσταχτου πένθους εκ του θανάτου και της κηδείας του 36χρονου γιού φίλων και συγχωριανών μου, μεταξύ των άλλων είχα την τιμή να λάβω και τον χαιρετισμό του Προέδρου της  Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ) κ. Κώστα Καρούσου, που παρατίθεται ως ακολουθεί. Ο Πρόεδρος Κ.Καρούσος, αξιώθηκα  να με προλογίσει και να εισπράξω ιδιαίτερα τιμητικά του σχόλια και κριτική στο καθένα απ’ τα τρία βιβλία μου που παρουσιάστηκαν στην αίθουσα της ΕΕΛ το 2023, 2024 και 2025. Έτσι και αυτός ο χαιρετισμός του και κριτική  ως συνέχεια των προηγουμένων του, αποτέλεσε ιδιαίτατη τιμή μου.

 Κρατώ βεβαίως το στην ακροτελεύτιο παράγραφό  του, αφού αναφέρεται στα ηλιότροπα Λάψαρνα, όπου βίωσα τα ωραιότερα χρόνια μου ως παιδί και έφηβος κοντά στους αγαπημένους μου. Το :

 

 Τοπόσημο των Λαψάρνων  ο ΨΑΡΟΣ ΡΑΧΤΗΣ

Κώστας  Καρούσος, Πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών

 

«Εκλεκτοί προσκεκλημένοι σας ευχαριστώ για την παρουσία σας.

΄΄Ψαρός Ράχτης το μονοπάτι μιας ψυχής…΄΄ εκδ. ΑΩ- Α΄έκδ. 2023 του Τάκη Ιορδάνη.

Ο συγγ. με αφετηρία τον πνιγμό της ομορφοτάτης Έλλης, πριν πολλά χρόνια στον Ψαρό Ράχτη, στήνει το δικό του μυθοπλαστικό σκηνικό, της Μυρσίνης και του Λέανδρου, όταν με την ευλογία της Παναγίας της Λιώτας, στο πανηγύρι, απογειώθηκαν οι δυο τους ερωτικά και συναισθηματικά.

Δυο οικογένειες, του Χαντάκη και του Χατζηιωσήφ, ενώ σμίγουν στη ζωή, εργασιακά, κοινωνικά και χορευτικά στα πανηγύρια της εποχής, βρίσκονται αντιμέτωποι στον έρωτα των παιδιών τους, χωρίς την ευλογία της πλούσιας οικογένειας του Χατζηιωσήφ. Η Μυρσίνη από Μυτιλήνη σε Θεσσαλονίκη, όπου χειρουργήθηκε, μεγαλώνει το γιο της, χωρίς την άμεση στήριξη της οικογένειας του Λέανδρου και της δικής της. Πώς η πονεμένη μάνα της Ασπασία, να πει στο χωριό, ότι η κόρη της είναι έγκυος και απάντρεφτη ;;

Η Μυρσίνη αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στο χωριό, βρίσκει στη Θεσσαλονίκη προστασία στο άτεκνο ζευγάρι της θείας της  Μαριόρας και του Χαρίλαου, και κοντά τους φέρνει στη ζωή και τον γιό της Παναγιώτη.

Ο συγγ. εδώ, διαλογικά, εννοιολογικά και μυθοπλαστικά, φέρνει στο φως, την απόλυτη ανάγκη της αμοιβαιότητας, της συνεπικοινωνίας και της αλληλοβοήθειας, εντός και εκτός της οικογένειας, τότε και τώρα, και ο απόλυτος έρωτας του ζεύγους να δικαιώνεται εν ζωή και τα κοινωνικά δρώμενα, όποιας εποχής, πάντα να επικαιροποιούν το σημερινό ήθος και ύφος έκφρασης και πράξης των ανθρώπων. Το πρόπλασμα της μυθοπλασίας

του βιβλίου, διευρύνεται στα πρόσωπα των ηρώων- παντός χρόνου και τόπου-της Μυρσίνης και του Λέανδρου. Η Μυρσίνη γυρνάει στον γενέθλιο τόπο, με σοβαρή επιλόχειο κατάθλιψη και φαρμακευτική αγωγή, αβοήθητη, ταραγμένη, κλαίουσα και μόνη, χωρίς την όποια βοήθεια κανενός.

Η τραγωδία επαναλαμβάνεται στον Ψαρό Ράχτη, με πολλά κοινά στοιχεία και αμφόπλευρα γεγονότα στο πρόσωπο της Μυρσίνης και ο Λέανδρος να αναζητά, καθυστερημένα πλέον, τον υιοθετημένο γιο του. Ένα βιβλίο εύπεπτης ανάγνωσης, μα διακριτική επισκόπηση των γεγονότων, με συνεχόμενη ανάπτυξη πλοκής και έντονων διαλόγων, που το προσωπικό βίωμα αναπτύσσεται και τελεσιδικεί, χωρίς καμιά δικαίωση ή προσωπική κάθαρση, με ανοιχτό το ενδεχόμενο της προσωπικής στάσης του αναγνώστη.

Η μυθοπλασία τεκμηριώνει το προσδοκώμενο, την πλούσια και νοηματοφόρα

σε ιδέες και πλαστικότητα έκφρασης και αποδοχής του βιβλίου, την αναγκαιοτάτη πάντα, οικογενειακή σύμπνοια και συμπόρευση, για ηθική- οικονομική και ψυχοσωματική στήριξη των ατόμων που συμπορεύονται μαζί μας, παρά τις όποιες ή αμφίρροπες καταστάσεις της ζωής.

 

Καλοτάξιδο το βιβλίο σου, Φίλτατε Τάκη Ιορδάνη ΄΄Ψαρός Ράχτης, το μονοπάτι μιας ψυχής …΄΄ Πάντα με Υγεία και Αισιοδοξία στη ζωή σου.

Θέλω να πιστεύω ότι το βιβλίο σου αυτό θα συντελέσει στο να γίνει ο Ψαρός Ράχτης, αν δεν είναι ακόμη, το τοπόσημο των αγαπημένων σου Λαψάρνων στην γενέτειρά σου Άντισσα της Λέσβου.»

Η Έπαρση της Σημαίας μας στο Κάστρο της Μήθυμνας. Άρθρο μου στο ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ/Αιολίας λόγος

 

Σαββατοκύριακο 20 Σεπτεμβρίου 2025                    ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ                σελ.11                         

Αιολίας λόγος

         Η Έπαρση της Σημαίας μας στο Κάστρο της Μήθυμνας.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

      Ο  Αύγουστος, είναι μήνας υψηλής συναισθηματικής φόρτισης του εθνικού μας θυμικού, ως σηματοδοτών  «οικεία  κακά». Αυτό,  της μέγιστης καταστροφής του Ελληνισμού. Ο μήνας κατά τον οποίο στην μικρασιατική εκστρατεία, έσπασε το μέτωπο των Ελληνικών δυνάμεων  στο Εσκί Σεχίρ  το 1922, με συνέπεια  την κατάρρευση της Ελληνικής Στρατιάς. Η κατάρρευση αυτή, έκανε χιλιάδες Έλληνες της Μικράς Ασίας να ατιμασθούν, να εξανδραποδιστούν, να κρεμαστούν ή ακόμη  και να  κατακρεουργηθούν απ’τα στίφη των βάρβαρων  αυτών εχθρών μας. Ακόμη, εκατοντάδες χιλιάδες ρακένδυτους, ξυπόλητους, απελπισμένους  Έλληνες   τους έριξαν στα νερά του Αιγαίου. Πολλοί  πνίγηκαν. Οι πιο τυχεροί κατάφεραν να περάσουν πρόσφυγες στα νησιά μας.   Τελικό αποτέλεσμα  η απώλεια της Μικράς Ασίας.  Η καταστροφή αυτή είχε ως αναπόδραστο δεδομένο την για πάντα απώλεια, των προ 3.000 χρόνων  εστιών του Ελληνισμού της Ιωνίας, Αιολίας κ.λπ..                                                                 Όπως όλοι οι πόλεμοι λήγουν με  μια συνθήκη, έτσι και για την περίπτωσή μας υπήρξε αυτή της Λωζάννης, που υπογράφηκε το 1923. Κατά προτεραιότητα καθόρισε τα  σύνορα. Ειδικά για τα νησιά μας ορίζεται ότι τα ευρισκόμενα τρία μίλια απ’τις ακτές της Ανατολίας,  ανήκουν στην Ελληνική κυριαρχία. Εξαίρεση,  τα νησιά, Ίμβρος και Τένεδος ως ελέγχοντα τον Ελλήσποντο. Όρισε ακόμη το να μείνει σ’αυτά ο Ελληνικός τους πληθυσμός. Το ίδιο κι αυτός  της Κωνσταντινούπολης, που αριθμούσε τότε ~300.000 άτομα.                                                                                                         Και ενώ απ’τη μεριά μας σεβαστήκαμε, ως πάντα κάνουμε, τα απ’τη συνθήκη της Λωζάννης προβλεπόμενα, οι Τούρκοι διαχρονικά  υποδαυλίζουν  αυτή, στοχεύοντας, με  κάθε λογής μέσα, τεχνάσματα και μεθοδεύσεις, τελικά στην  κατάργηση της. Χαρακτηριστικότερη όλων, το πογκρόμ στην Πόλη το 1956. Συνέπεια αυτών,  ο  πληθυσμός των Ελλήνων  ουσιαστικά να «εξαϋλωθεί»,  έχοντας σήμερα μείνει ~2.000 άτομα  μόνο! Τούτο, σε αντίθεση με τους  Έλληνες Μωαμεθανούς της Θράκης που μένουν στις εστίες τους  ως ισότιμοι Έλληνες πολίτες με πλήρη δικαιώματα, τέτοια  που ακόμα  εκλέγουν και βουλευτές τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.  Οι Τούρκοι, αυτούς τους Έλληνες  πολίτες, ακόμη και τους Πομάκους (γηγενείς Θράκες),  τους ονομάζουν Τούρκους και με όποιο  τρόπο μπορούν, παρουσιάζονται προστάτες τους.                                                                        Όταν το 1974 οι Τούρκοι εισέβαλαν  στην Κύπρο, οι  Times του Λονδίνου πέραν των σχετικών δραματικών γεγονότων  περιλάμβαναν άλλο ένα θέμα Ελληνικού ενδιαφέροντος. Ένα ρεπορτάζ, με βάση μία δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης  της Τουρκίας που περιλάμβανε ένα χάρτη της Ελλάδος, με το Αιγαίο διχοτομημένο στον 25^ο μεσημβρινό. Τούτος  περνώντας  στα σύνορα Μακεδονίας και Θράκης και διχοτομώντας το Αιγαίο, χωρίζει στα δύο ακόμα και την Κρήτη. Το δυτικό  τμήμα του Αιγαίου, με μεγαθυμία το άφηναν να είναι στην Ελληνική δικαιοδοσία, ενώ το ανατολικό φυσικά στην Τουρκική.                                                                       Ύστερα από λίγα χρόνια  άρχισαν να θέτουν σ’εφαρμογή τα των σχετικών σκέψεων τους. Τάχα  προς έρευνα  πετρελαίου στο χώρο  του Αιγαίου  της κατ’αυτούς δικής τους δικαιοδοσίας, έβγαλαν  το Χόρα και το Σισμίκ. Το παροιμιώδες «βυθίσετε το Χόρα» του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως Ανδρέα Παπανδρέου, έκανε  οι Τούρκοι  να οπισθοχωρήσουν στις  αλλοπρόσαλλες  αυτές διεκδικήσεις τους. Ακολούθησε μετά, η επί χρόνια  “φάμπρικα” των  παραβιάσεων του Ελληνικού εναέριου χώρου, ως  και  υπερπτήσεων  των πολεμικών τους πάνω απ’τα νησιά μας.                                                                                             Κατά τη δεκαετία του 90 η  Τουρκία προέβαλε το  casus belli (αιτία πολέμου) εναντίον της Ελλάδας αν αυξήσει  τα χωρικά της ύδατα   στο Αιγαίο στα 12 μίλια, ως δικαιούται απ’το Δίκαιο της Θάλασσας (Σύμβαση ΟΗΕ). Τούτο εξακολουθεί να υφίσταται,  παρά την παρέλευση τριάντα ολόκληρων  χρόνων!   Λίγο μετά, το 1996, οι Τούρκοι προσπάθησαν να επιτύχουν,  το γκριζάρισμα ζωνών του Αιγαίου, με τα γεγονότα  της τραγικής νύχτας των Ιμίων.                                                                                   Ασφαλώς και δεν ξεχνούμε την τραγωδία που ελάμβανε χώρα στα νερά του Αιγαίου προ δέκα χρόνων όταν η Τουρκία άνοιξε την στρόφιγγα και άφηνε να «εισβάλλουν»  στα νησιά μας εκατομμύρια λαθρομετανάστες. Το ίδιο επεχείρησε να κάνει προ πενταετίας και στα χερσαία σύνορά μας, στον Έβρο. Αυτά όλα, αδιάφορο γι’αυτούς, ότι τα σύνορα μας είναι σύνορα της Ε.Ε.                                                                                                                        Στη λογική των προβαλλομένων ισχυρισμών και διεκδικήσεων τους από χωρισμό του Αιγαίου  με τον 25^ο μεσημβρινό, υπέγραψαν με την προσωρινή Κυβέρνηση της Λιβύης το ΤουρκοΛυβικό μνημόνιο,    παραγνωρίζοντας  ότι και τα νησιά  διαθέτουν υφαλοκρηπίδα. Ακόμη και την Κρήτη ουσιαστικά συμπεριέλαβαν στην έτσι αυθαίρετα δημιουργηθείσα  ΑΟΖ  τους.                                                                                  Και προχωρώντας φθάνουμε στο τελευταίο και μέγιστο που εκδήλωσαν οι Τούρκοι. Ο υπέρτατος αναθεωρητισμός.  Αρχικά ακούστηκε απ’τα χείλη του ΝεοΣουλτάνου, το ανεκδιήγητο «συνόρα της καρδιά τους», διευκρινίζοντας ότι  αυτά εκτείνονται πέραν των  φυσικών τους  συνόρων (άραγε της οθωμανικής αυτοκρατορίας;;), και έφθασαν στην κορύφωση, με το νεοφανές πρόσφατο αφήγημα τους. Το της «Γαλάζιας Πατρίδας», το καλλιεργούμενο απ’το νεοΣουλτανικό κατεστημένο του Ερντογάν. Ένα αφήγημα κατά το οποίο τα νησιά του Αιγαίου, σχεδόν στο σύνολό τους «εγκλωβίζονται» στα σύνορα της «Γαλάζιας Πατρίδας".                                       Απ’την πλευρά μας σ’όλες τους τις προκλήσεις, δεν μένουμε αδρανείς.  Το «Μολών λαβέ», είναι η μόνιμη απάντησή μας. Με τους διαχρονικά υψηλούς προϋπολογισμούς για την άμυνά μας στο ~3% του ΑΕΠ μας (όταν άλλων χωρών της Ε.Ε. είναι το μισό αυτού), την άοκνη  με αυτοθυσία δράση των ιπταμένων ηρώων  μας προς διασφάλιση  της υπεράσπισης του εναέριου χώρου μας, και την  απ’το ναυτικό και λιμενικό μας στη θάλασσα ως και του στρατού μας στον Έβρο, φύλαξη των συνόρων μας.                             Ασφαλώς την στην πράξη  στήριξη του «μολών λαβέ»,  έχουμε επιτύχει με εξοπλισμούς όλων των τομέων των Ενόπλων μας  Δυνάμεων [αεροπλάνα  F14  κ.άλ., άρματα μάχης Leopard, υποβρύχια, πυραύλοι (Patriot κ.άλ), πολεμικά πλοία και ότι άλλο μοντέρνο και σύγχρονο, ως τελευταία  τις κορβέτες Belhara, τα αεροπλάνα  Rafale,  F35, κ.λπ.].     Tο απ’την αρχαιότητα θέσφατο «αν θες ειρήνη να ετοιμάζεσαι για πόλεμο», αναγκαζόμαστε να ακολουθούμε, χωρίς ως λαός να είμαστε μιλιταριστές.           Παρ’ όλα αυτά πρέπει να είμαστε και ρεαλιστές. Λαμβανομένου υπ’όψη του γεγονότος ότι σήμερα οι γείτονες μας είναι οκταπλασίου πληθυσμού έναντι ημών (προ αιώνος ήταν διπλάσιου), αυτό που χρειαζόμαστε  είναι  να είμαστε σε θέση να  διαθέτουμε κάποια στιγμή αυτά τα οποία  προβλέπει το δόγμα   «Παλλαϊκή Άμυνα», ειδικότερα για τα νησιά μας.  Ήτοι  αξιόμαχους  άνδρες, αλλά και γυναίκες. Το 1998,  το ΠΑΣΟΚ  το έφερε στη Βουλή και το έκανε νόμο του κράτους, χωρίς όμως στην πράξη να τον εφαρμόσει,  ακυρώνοντας τον τελικά  τέσσερα χρόνια μετά. Σήμερα, που ο αναθεωρητισμός συνεχώς κορυφώνεται (Ουκρανία, Ισραήλ), τούτο αποτελεί μια ιστορική επιταγή έναντι των επιγενομένων Ελλήνων και η θέσπιση  και εφαρμογή του θα πρέπει  άμεσα να γίνουν.                      

 Στο νησί μας, στις 17 Αυγούστου, 103 χρόνια απ’τη Μικρασιατική καταστροφή, έλαβε χώρα ένα σημαντικής σημειολογίας γεγονός που στην πράξη ακυρώνει την πομφόλυγα, «Γαλάζια Πατρίδα». Η έπαρση της σημαίας μας στο ιστορικό Κάστρο της Μήθυμνας.  Κατ΄αυτή, παρόντες ήταν, οι εκπρόσωποι της πολιτικής, στρατιωτικής και κοινωνικής ζωής. Πρώτη η π.Πρόεδρος  της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Επίσης, ο αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων Δημ.Χούπης, Βουλευτές και οι Δήμαρχοι του νησιού, ο  Χωρικός Αντιπεριφερειάρχης, οι διοικητές  των μονάδων του νησιού με επικεφαλής τον διοικητή της 98 ΑΔΤΕ. Η έπαρση  αυτή της σημαίας μας, σηματοδοτεί στους Λέσβιους ότι η Πολιτεία δίνει στο νησί μας τη διάσταση ταμπουριού/προμαχώνα  απ’όπου θα υπερασπίζονται οι αξίες της ελευθερίας, της τιμής και του εθνικού μας μεγαλείου.    

Η στην Άντισσα προτομή του ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ και η ιστορία της. Άρθρο μου στον ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ 2.8.2025

 

Σαββατοκύριακο 2 Αυγούστου 2025                          ΔΗΜΟΚΡΑTHΣ                 σελ. 6

Αιολίας λόγος

Η στην Άντισσα προτομή του ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ και η ιστορία της.

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Πάνε τώρα τριανταπέντε χρόνια από τότε που  κάποιοι συγχωριανοί μου, μου πρότειναν να εμπλακώ  εκ δευτέρου στα του Συλλόγου Αντισσαίων της  Αθήνας. Δέχθηκα  υπό την προϋπόθεση ότι  θα επιχειρούσαμε και θα επιτυγχάναμε  κάτι το χειροπιαστό, αντίστοιχο προς αυτά της πρώτης θητεία μου (1977-1979), ως την «ΗΧΩ της Άντισσας» ή την προτομή του αναμορφωτή του χωριού μας, αείμνηστου Γιάννη Β. Φωτιάδη.  Έτσι μεταξύ 1989-1991, υπήρξα για δεύτερη θητεία Πρόεδρος, με συμπαραστάτες και μέλη  του Δ.Σ. κάποιους απ’ αυτούς που μου είχαν κάνει την πρόταση. Αυτό που είχα κατά νου και έγινε αποδεκτό απ’ όλους όταν το πρότεινα,  ήταν να  κάνουμε την προτομή του ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ του Αντισσαίου, του μεγάλου αυτού προπάτορά μας, του 7^ου αιώνα π.Χ. Του θεμελιωτή  της Ελληνικής μουσικής που με το έργο του κατάφερε να καταστήσει γνωστή παγκόσμια την γενέτειρά του, την πόλη/κράτος Άντισσα, στα πέρατα του Κόσμου όπου εκτεινόταν και απάστραπτε  το Ελληνικό πνεύμα. Η φιλοσοφία, τα γράμματα, οι  τέχνες.  Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για τον βίο, το έργο και γενικά για την όλη προσφορά, του «πατέρα της Ελληνικής και θεμελιωτή της Δυτικής Μουσικής», ως  γράφει στο ομώνυμο του έργο ο Απόστ. Γονιδέλλης. Οι συγγραφείς,  Πάνος Φραγκέλλης με την μονογραφία του «Τέρπανδρος ο Αντισσαίος» (ΛΕΣΒΙΑΚΑ, 1993) και ο προαναφερθείς Απ.Γονιδέλλης στο βιβλίο του  «ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΣ ΑΝΤΙΣΣΑΙΟΣ» (Αιολίδα, 2017) δίδουν πλήρη σχετική ανάλυση και πληροφόρηση.

 Για μένα η έννοια «Τέρπανδρος» ήταν στοιχείο γνώσης «εξ απαλών ονύχων», αφού από πρωτοταξούδι υπήρξα μαθητής στο δημοτικό εκπαιδευτήριο Αντίσσης «ΤΕΡΠΑΝΔΡΕΙΟ», το χτισθέν, κατά την τελευταία κυβέρνηση του εθνάρχη Ελευθ. Βενιζέλου (1928-1932). Μαθητής εκεί, ως ήταν φυσικό, επανειλημμένως είχα ακούσει απ’τους δασκάλους μου για τον μεγάλο αυτόν Αντισσαίο προπάτορά μας. Το ίδιο βέβαια και όλα τα άλλα μέλη του τότε Δ.Σ. του Συλλόγου μας.

Με την υιοθέτηση της προτάσεως μου ομόφωνα απ’το  Δ.Σ., ξεκινήσαμε την καμπάνια μας. Προς την κατεύθυνση αυτή θελήσαμε η εν λόγω δράση μας να είναι συλλογική,  με το να συμμετάσχουν σ’αυτή  και οι δύο Σύλλογοι του χωριού μας (“Τέρπανδρος” και “Ορφέας”). Όντως, τα έσοδα του χορού που διοργανώσαμε από κοινού οι τρεις σύλλογοί μας στην πλατεία του χωριού το καλοκαίρι, αποφασίσαμε να αποτελέσουν την μαγιά για το εγχείρημά μας αυτό.   

Μετά, η σχετική καμπάνια μας κορυφώθηκε μέσω της «ΗΧΩΣ». Η ανταπόκριση των Αντισσαίων υπήρξε καθολική. Τόσο στο χωριό, όσο στην Αθήνα αλλά και στο εξωτερικό (Αυστραλία, Καναδά κ.λπ.). Εντωμεταξύ ενώ προχωρούσαν οι διαδικασίες, κατά πως συμβαίνει ατυχώς πάντα με τη φυλή μας, κάποιοι στο χωριό,  και μάλιστα απ’την “ελίτ” της πλατείας, άρχισαν να «ενσπείρουν ζιζάνια».  “Προς τι, αυτή η προτομή;  Αντ’αυτής, γιατί δεν δίνουμε τη δυνατότητα στη νεολαία του χωριού να έχει πρόσβαση σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές; που να αγοραστούν απ’τα συγκεντρωνόμενα ποσά”. Μάλιστα τούτα εστάλησαν με επιστολή στο Σύλλογο μας. Φυσικά το θέμα συζητήθηκε στο Δ.Σ. και ομόφωνα καταλήξαμε ότι δεν παρεκκλίνουμε απ’την αρχική μας πορεία. Απαντήσαμε δε  σχετικώς δια της ΗΧΩΣ, επισημαίνοντας ότι τα θέματα των ηλεκτρονικών υπολογιστών είναι αρμοδιότητας άλλων και πρωτίστως του Υπουργείου Παιδείας και ασφαλώς ξεφεύγουν των  δραστηριοτήτων του Συλλόγου μας. 

Προχωρήσαμε στην επιλογή του γλύπτη και του αναθέσαμε την φιλοτέχνηση της προτομής του τιμωμένου μας. Τούτος ήταν ο καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Ε.Μ.Πολυτεχνείου, γλύπτης Γεώργιος Καλακαλάς. Υπήρξε εγνωσμένης φήμης καλλιτέχνης,  με πολλά έργα του ανά την Ελλάδα. Σύμπτωση, τούτος  να έχει σπουδάσει στη Σχολή  Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του Γιάννη Παππά, ο οποίος  το 1979 είχε  φιλοτεχνήσει την στην Πλατεία μας, προτομή του Γιάννη Φωτιάδη. Η αμοιβή του ήταν  1.000.000 δρχ. Μεταξύ αυτών που συμφωνούσαν με  εκείνους που ενέσπειραν ζιζάνια περί των ηλεκτρονικών υπολογιστών ήταν ατυχώς και διοικούντες τους δύο άλλους Συλλόγους (“Τέρπανδρος“, “Ορφέας”). Προκειμένου τούτοι να υπάρξουν ισότιμοι με τον Σύλλογο της Αθήνας, στην προς το χωριό μας αυτή προσφορά, θα έπρεπε  ισότιμα να συνεισφέρουν στη δαπάνη του ενός εκατομμυρίου δρχ. κατά το 1/3 ο καθένας. Επειδή τούτο δεν το δέχθηκαν, τότε ο Σύλλογος της Αθήνας τους επέστρεψε το ποσόν που είχαν συνεισφέρει με το μερίδιό τους απ’το χορό του καλοκαιριού και έτσι η προτομή του Τερπάνδρου υπήρξε προσφορά προς τη γενέτειρά τους, μόνο του Συλλόγου των Αντισσαίων της Αθήνας.  

Η προτομή αυτή καθ’ αυτή είναι ορειχάλκινος μπούστος και παριστά  μια εύμορφη ανδρική εικόνα κλασικής εποχής. Τούτη είναι τοποθετημένη πάνω σε στήλη Πεντελικού μαρμάρου όπου στην πρόσοψή του έχουν γραφεί οι παρακάτω στίχοι, τόσο στο αρχαίο όσο και το μεταφρασμένο κείμενο (απ’τον Λ. Καρακάση). Τούτοι, θεωρούνται ποίηση του ίδιου του Τερπάνδρου:

                          ΛΥΡΕΣ ΜΕ ΤΕΣΣΕΡΕΣ ΧΟΡΔΕΣ

                          ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΟΡΓΑΝΑ ΞΕΝΑ

                         ΦΟΡΜΙΓΓΕΣ ΘΕΛΩ ΕΠΤΑΦΩΝΕΣ

                         ΝΑ ΚΕΛΑΪΔΟΥΝ  ΓΙΑ  ΜΕΝΑ.

 

Ως χώρος τοποθέτησης της προτομής είχαμε επιλέξει την σχεδόν στην είσοδο του χωριού, πλατεία του Πέρα (την κατόπιν ονοματισθείσα Πλατεία ήρωα Αριστ. Φ. Μαραγκού). Ο ακριβής  χώρος, υπήρξε το οικόπεδο της οικογένειας  Ευαγγελίδη, το οποίο προσέφερε στην Κοινότητα επί τούτου, ο στην Αμερική εγκατεστημένος ιδιοκτήτης του  Νίκος Ευαγγελίδης, στη μνήμη της μητέρα του Βικτώριας.

 Ο γλύπτης μας παρέδωσε την προτομή το καλοκαίρι του 1991. Ατυχώς όμως η Κοινότητα δεν είχε ολοκληρώσει τις απαιτούμενες εργασίες διαμόρφωσης και ευπρεπισμού του οικοπέδου αυτού. Τούτα ολοκληρώθηκαν  σ’ένα χρόνο και το καλοκαίρι του 1992 έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής σε πάνδημη εκδήλωση. Στον  πρέποντα για την περίπτωση πανηγυρικό που εκφώνησα, τόνισα ότι πολιτιστικές  πράξεις  όπως αυτή, προβάλουν τις καταβολές μας και αποτελούν ασπίδα προάσπισης των νησιών μας έναντι της  αρπακτικής βουλιμίας της εξ ανατολών γείτονος. 

Πλέον της προτομής αυτής καθ΄αυτής προκειμένου να δώσουμε κατά το δυνατό Πανελλήνια  διάσταση στο γεγονός,  είχαμε φιλοδοξήσει να πραγματοποιηθεί παράλληλα Συμπόσιο για τον Τέρπανδρο  κι έτσι απευθυνθήκαμε σ’όλες τις σχετικές Πανεπιστημιακές σχολές της χώρας. Δυστυχώς εξ όλων, είχαμε μία μόνο απάντηση απ’τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Σχολής  Ιωαννίνων,   Φάνη Κακριδή, οποίος μας έγραφε ότι τούτο δεν θα ήταν εφικτό, λόγω των πολύ περιορισμένων σχετικών στοιχείων της προσφοράς και του έργου του τιμωμένου μας, που διεσώθησαν ως τις μέρες μας.

Με την προσφορά μας αυτή καλύψαμε ως Αντισσαίοι το οφειλόμενο μας, προς τον μεγάλο αυτόν προπάτορά μας, λαμβανομένου υπόψη του δεδομένου ότι η Σπάρτη,  η δεύτερή του πατρίδα, όπου τούτος μεγαλούργησε  έχοντας  ιδρύσει την περίφημη μουσική σχολή του,  έχει προ πολλού στήσει προτομή του ΤΕΡΠΑΝΔΡΟΥ, κατά πως μου είχε πει ο π.Δήμαρχος της, Σαράντης Αντωνάκος.   

Προσβλέπω η ιδέα μου της αδελφοποίησης της ταπεινής σήμερα Άντισσας με την άλλοτε κραταιά ΣΠΑΡΤΗ, όπως είχε γίνει αποδεκτό εγγράφως από τον προαναφερθέντα   Δήμαρχο της, Σ.Αντωνάκο στις αρχές του 2000 και που δυστυχώς δεν υιοθετήθηκε απ’τους ταγούς του τότε Δήμου Ερεσού-Αντίσσης, να λάβει σάρκα και οστά από την σημερινή Δημαρχιακή μας αρχή. Τούτο μόνο θετικά θα συμβάλλει στη συνεχώς φθίνουσα πληθυσμιακά Άντισσα.  Άμποτε!  

Το ΑΡΧΕΙΟ της Επιτροπής Αγώνα για τον «Οδικό Άξονα Καλλονής – Σιγριου» “στεγάστηκε” στο γραφείο της Κοινότητας Σκαλοχωρίου, άρθρο μου στον ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ

 

σελ. 6                 ΔΗΜΟΚΡΑΤHΣ                           Σαββατοκύριακο 6 Σεπτεμβριου 2025

Αιολίας λόγος                               

Το ΑΡΧΕΙΟ της Επιτροπής Αγώνα  για τον «Οδικό Άξονα Καλλονής – Σιγριου» “στεγάστηκε” .

Του Δρος Τάκη Χαραλ. Ιορδάνη (Ph.D.)

Στις  28 Ιουλίου έγραφα  στο fb: «Σήμερα είναι μια χαρούμενη για μένα ημέρα, αφού το ΑΡΧΕΙΟ μου για τον  Οδικό Άξονα Καλλονής–Σιγριου, εξ έξι (6) μεγάλων ντοσιέ βρήκε στέγη».  Ήταν η μέρα που μου είχε τηλεφωνήσει ο φίλος Πρόεδρος της Κοινότητας Σκαλοχωρίου Γιάννης Νικ. Χατζηλίας, ύστερα από σχετική προς τον ίδιο και το Τ.Σ. επιστολή μου, πληροφορώντας με ότι αποφάσισαν,  το αρχείο μου αυτό να “στεγαστεί” στο γραφείο της Κοινότητας τους.  Η χαρά μου αυτή, εξάλειψε το φόβο μου ότι και αυτό, μαζί με τόσα άλλα της πολυποίκιλης δραστηριότητας μου  θα οδηγηθεί στη χωματερή μετά την “φυγή” απ’το μάταιο τούτο κόσμο. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να υπάρχει και να σηματοδοτεί σ’οποιονδήποτε  που θα  το μελετήσει, ότι κανένας αγώνας δεν χάνεται, αρκεί να είναι διαρκής, συνεπής και με πίστη στο σκοπούμενο. Είκοσι τόσα έτη με αδιάλειπτη προσπάθεια που είχε ως γέρας/βραβείο, ένα σύγχρονων προδιαγραφών  οδικό άξονα 46,664  km, αντικαθιστώντας επί τέλους, τον 55 περίπου  km  κουραστικό, επικίνδυνο και εν τέλει βασανιστικό, οθωμανικής κατασκευής καρόδρομο. Ένα οδικό άξονα που κατά την πίστη μας θα αποτελέσει τον ιμάντα ανάπτυξης της υποβαθμιζόμενης και συνεχώς ερημούμενης από πληθυσμό χερσονήσου της Δυτικής Λέσβου. Μαζί δε με το δίδυμο έργο «Λιμάνι Σιγρίου» που ήδη είναι εν χρήση ολοκληρωμένο, θα αποτελέσουν βασικό πόλο ανάπτυξης όλης της Λέσβου.  

Το αρχείο αυτό άρχισε να δημιουργείται, αφ’ότου έκανα την πρώτη σχετική παρέμβαση στον τότε Νομάρχη Αλ. Μαθιέλλη και Ν.Σ. το 1996. Εκεί αφού προέβαλα τα χάλια, τού εκτός συγχρόνων προδιαγραφών  οδοποιίας καρόδρομου, (ζικ-ζακ, με τριανταπέντε φουρκέτες στροφές, κ.λπ., κ.λπ.), του  Καλλονής Σιγρίου, του επί Αβδούλ Χαμίτ του Αιμοσταγούς κατασκευασθέντος, ζητούσα να γίνει αντικατάσταση του ύστερα από εκατό πενήντα περίπου χρόνια, με ένα άξονα συγχρόνων προδιαγραφών. Το αρχείο  προοδευτικά άρχισε μορφοποιούμενο, κυρίως αφ’ότου δημιούργησα την ομώνυμη Επιτροπή Αγώνα, το 2003. Την Επιτροπή αυτή αποτελούσαν περί τα δεκαπέντε άτομα εκ των προβεβλημένων πολιτών τους από έκαστο εκ των δέκα χωριών μας, ήτοι Καλλονή, Φίλια, … , Άντισσα, Σίγρι. Η επιτυχία της Επιτροπής μας σήμερα πια προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Σήμερα έχει πια ολοκληρωθεί και βρίσκεται σε δημόσια χρήση ο θεμελιώδους σημασίας οδικός αυτός άξονας, όταν ο άλλος, ο «Καλλονής-Πέτρας», που εξαγγέλθηκαν ταυτόχρονα  το Φθινόπωρο 1999, στην Καλλονή, απ’τον τότε Πρωθυπουργό Κώστ. Σημίτη βρίσκεται ακόμη στη φάση της προκήρυξης για την  ανάδειξη εργολάβου προς  κατασκευή του. 

 Το αρχείο αυτό θα υπάρξει πηγή πληροφόρησης όλων των βημάτων και σταδίων της εξέλιξης κατασκευής του μεγαλύτερου δημόσιου έργου (60.000.000 Ευρώ) που έγινε ως τώρα στο Αιγαιακό Αρχιπέλαγός μας.    

Ακόμη θα πληροφορεί οποιονδήποτε τον αδιάλειπτο αγώνα μας για την εξάλειψη  των όποιων εμποδίων. Η στο διακηρυκτικό μας κείμενο δύναμη των υπογραφών, όλων αυτών των μελών, μου έδινε τη δυνατότητα, το κουράγιο κα την πίστη να μάχομαι άοκνα προς λύση του όποιου προβλήματος που κάθε φορά συναντούσαμε.  Απευθυνόμασταν κατά περίπτωση στον αρμόδιο υπάλληλο της σχετικής υπηρεσίας, τον τμηματάρχη, το διευθυντή, το Γεν.Γραμματέα ή και στον εκάστοτε Υπουργό. Στις πλέον δυσμενείς περιπτώσεις απευθυνόμουν ακόμη και στον, της αντιστοίχου περιόδου Πρωθυπουργό. Έτσι, απευθύνθηκα  σ’όλους τους πρωθυπουργούς  τους από το 2003, με πρώτο τον Κώστ. Σημίτη ως και τον τελευταίο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη  την Άνοιξη πέρυσι εν όψει της εγκαινιάσεως του άξονα μας απ’τον ίδιο. Τούτο, όταν έκανα δημόσια καταγγελία για τις επικίνδυνες ατέλειες του ως την απ’ το 2013 διαπιστωθείσα και ουδέποτε διορθωθείσα στην διασταύρωση με τον προς Λάψαρνα, ως  αυτές της Ανεμώτιας, Αγ.Τριάδας, κ.αλ..

Το 2003, αυτό που έπρεπε να ξεπεράσουμε κατά προτεραιότητα ήταν το να γίνει ο τίτλος του προς κατασκευή άξονα από «Καλλονής-Ερεσού-Σιγρίου» ως ήταν ο τίτλος της σχετικής προκήρυξης, της γι’αυτόν μελέτης, πράγμα που υποστήριζε τότε βουλευτής του νησιού. Τούτος, έγινε αιτία να αρθρογραφήσω στον αγαπητό μου ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ, γράφοντας: «Ζητείται πολιτική βούληση. Ο άξονας αυτός,  μέσω Σκαλοχωρίου». Έτσι  το Σκαλοχώρι έγινε η έδρα του αγώνα μας. Εκεί πράγματι πραγματοποιήσαμε τις τέσσερις ολομέλειες της Επιτροπής μας (2009, 2010, 2013 και 2023) κατά τις οποίες ελήφθησαν οι αποφάσεις εκείνες που υπό μορφή ψηφισμάτων υποβάλλονταν στους κατά τους αντιστοίχους χρόνους Πρωθυπουργούς. Δι’ αυτών παλέψαμε και επιτύχαμε να ολοκληρωθούν το 2011 ύστερα από έξι! ολόκληρα χρόνια απ’τη συμβατική ημερομηνία(2005), οι μελέτες του. Επιτύχαμε το έργο να μη σαλαμοποιηθεί κατά πως κάποιοι πολιτικάντηδες στόχευαν. Επιτύχαμε το έργο στο σύνολό του να χρηματοδοτηθεί (60.000.000 Ευρώ), να εκτελεσθεί και να επιβλεφθεί από το αρμόδιο Υπουργείο, κι όχι μέσω της Περιφέρειας. Τούτο ήταν στην πρόθεση του Υπουργείου, όταν το 2009  έδιδαν  20.000.000 Ευρώ μόνο, όπως μας είχε απαντηθεί μετά από δύο σχετικές επιστολές μας προς τον Πρωθυπουργό Κωστ. Καραμανλή. Τούτο, όταν τελικά χρειάστηκε ποσό, τριπλάσιο. Επιτύχαμε, βοηθώντας, ως μας ζητήθηκε απ’την αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου που προΐστατο ο φίλος, συνάδελφος Μηχανικός Δημ. Τασιόπουλος,  να υπογραφούν απ’τους ιδιοκτήτες των κτημάτων μέσα από τα οποία θα περνούσε ο άξονας  τα απαιτούμενα έγγραφα, δίνοντας την απαιτούμενη συναίνεση τους. Αυτό το καταφέραμε μέσω των κατά χωριό επιτροπών μας με εξαιρετικό αποτέλεσμα,  μέσα σε 15 μήνες (9^ος 2013 που “έπεσε η πρώτη κασμαδια”, 12^ος 2014 που απεντάχθηκε από το ΕΣΠΑ) να έχει πραγματοποιηθεί έργο  12-15 %. Το ποσοστό αυτό υπήρξε αρκετό για να δοθεί η δυνατότητα να  επανενταχθεί το έργο μας στο νέο ΕΣΠΑ (2014-2020). Μια μεγάλης σημασίας επιτυχία μας ακόμη ήταν, όταν μπορέσαμε να κινητοποιήσουμε προβεβλημένους φορείς του νησιού μας (Εμπορικό Επιμελητήριο, Ένωση Ξενοδόχων Λέσβου, ΟΛΣΑ) να παρέμβουν μαζί με μας στη Βουλή, επιτυγχάνοντας  την αποφυγή της ολοκληρωτικής παύσης του έργου μας, κατά πως, για δικούς του  λόγους, είχε απειλήσει  ο τότε Υπουργός Χρ.Σπίρτζης. Ακολούθησαν οι αγωνίες που είχαμε με όλα τα οικονομικά προβλήματα του εργολάβου Καλογρίτσα της «Τοξότης» και τους κινδύνους να μη ολοκληρωθεί ποτέ το έργο μας, πράγμα που έκανε να απευθυνθούμε στον τότε Πρωθυπουργό Αλ.Τσίπρα. Τελικά ευτυχήσαμε το έργο να αναλάβει η ΑΚΤΟΡ Α.Ε. που επιτυχώς το ολοκλήρωσε το 2023.        

Την 27^η Αυγούστου το απόγευμα συγκεντρωθήκαμε στο γραφείο της Κοινότητας Σκαλοχωρίου, από μέρους του Τ.Σ. ο Πρόεδρος Γ.Ν. Χατζηλίας και το μέλος του Μαριάνθη Δαρλή. Από μέρους της επιτροπής, μέλη της από το Σκαλοχώρι, οι: Αδάμ Καρέκος, Φώτης Μαμούδης, Φώτης Ρουμελιώτης, Νίκος Καρίπης, Δέσποινα Μαϊάκη και Δήμος Φωτίου. Κατά την συνάντησή μας αυτή αναφέρθηκα όσο περιληπτικά μπορούσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε τα είκοσι τόσα χρόνια, δηλ. αυτά που  αναφέρονται στην προηγούμενη παράγραφο. Στο τέλος συντάξαμε ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ παράδοσης παραλαβής του αρχείου που υπογράφηκε απ’τον Πρόεδρο της Κοινότητας και εμού ως ιδρυτή και Προέδρου της Επιτροπής Αγώνα. Η ακροτελεύτια παράγραφο του, ως υποθήκη, αναφέρει:

«Ελπίζουμε, οι ιστορικοί του μέλλοντος προσφεύγοντες στο ΑΡΧΕΙΟ αυτό να μπορούν να συνειδητοποιούν ότι ένας αγώνας που γίνεται με συνεχή προσπάθεια, αταλάντευτη συνέπεια και σταθερό στόχο φέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα».